Στους υπολογιστές έχανε την ευκαιρία να δρα και να δημιουργεί. Έτσι όταν κάποια στιγμή βρέθηκε σε μια θεατρική ομάδα, αντιλήφθηκε πόσο πολύ του ταίριαζε η υποκριτική.
Για χάρη της, μάλιστα, δεν πήρε τελικά το πτυχία της Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο, αλλά φοίτησε στην δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Κάποια χρόνια μετά ο Βαγγέλης Ζάπας δικαιώνεται για την επιλογή του αυτή και ανυπομονεί να πατήσει ξανά στο σανίδι.
Λόγω της δεύτερης καραντίνας ο “Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου” της Άλκης Ζέη παίχθηκε πέρσι ελάχιστα και επιστρέφει σε λίγες ημέρες στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου με ανανεωμένο καστ σε σκηνοθεσία πάλι του Τάκη Τζαμαργιά. Εκεί ο Βαγγέλης υποδύεται τον Άγγελο, για τον οποίο μας μίλησε μεταξύ άλλων ως “το πρόσωπο της εβδομάδας”
* Στην εφηβεία, ήταν της μόδας να στέλνουν οι γονείς τα παιδιά τους να μαθαίνουν υπολογιστές. Βαριόμουν αφόρητα και ως υπερκινητικό παιδί δεν μπορούσα να καθίσω μπροστά σε μία οθόνη. Έτσι μου σφύριξε μία συμμαθήτρια μου για μία θεατρική ομάδα στον Κορυδαλλό. Πήγα κρυφά, τον πρώτο καιρό, από τους γονείς μου και μαγεύτηκα από τους αυτοσχεδιασμούς, τις ασκήσεις ορθοφωνίας και τα κείμενα που μελετούσαμε. Ως αποτέλεσμα, παράτησα τους υπολογιστές και ξεκίνησα πρόβες. Το αστείο της ζωής είναι ότι, αργότερα, παράτησα το πτυχίο της Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσω στο Θέατρο Τέχνης κρυφά…!
* Υποκριτική για μένα είναι διέξοδος, μία καλά οργανωμένη ευκαιρία για να μπω βαθύτερα μέσα μου, να με μάθω καλύτερα και να ξορκίσω βαθιά ριζωμένα συναισθήματα, όπως ο φόβος και δη του θανάτου. Ωραία δεν είναι να ζεις πολλές ζωές σε μία; Έστω και ως ψευδαίσθηση, βάζοντας τη δικιά σου αλήθεια δημιουργείς μία επιπλέον πραγματικότητα.
* Ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα του σήμερα αντιμετωπίζεται ως ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Αλλά…Πρόσεξε κάτι.. Δεν παύει να είναι απαραίτητος τροχός για να υπάρχει κίνηση και συνεπώς ροή στην κοινωνία. Όμως, επειδή είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, υπάρχουν κάποιες φωτεινές στιγμές που μου θυμίζουν γιατί κάνω αυτό που κάνω, όπως μια ομαδική αγκαλιά των ηθοποιών πριν βγουν στη σκηνή, σα συνένοχοι για ένα «έγκλημα» που ακόμα δεν έχει συμβεί. Αυτό δε σημαίνει, φυσικά, ότι το φως δεν έχει μέσα του σκοτάδι. Και όταν βλέπω ανθρώπους να εκμεταλλεύονται φωτεινές στιγμές δημιουργίας και ανθρώπινες ψυχές για να ικανοποιήσουν τα άρρωστα συμπλέγματα και το υπερεγώ τους, στενοχωριέμαι. Όχι δε στενοχωριέμαι, θυμώνω… πολύ! Και δεν μου αρέσω έτσι… καθόλου!
* Η τέχνη δεν έχει απλώς αξία, είναι η ίδια η ζωή. Αλλά αυτός είναι τρόπος σκέψης, ολόκληρη κοσμοθεωρία. Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει ζωή που ό,τι και να του συμβαίνει, όποιο συναίσθημα και αν βιώσει το κάνει τέχνη. Για παράδειγμα, αν ερωτευτούμε, θα τραγουδήσουμε τον έρωτα ή θα γράψουμε ένα ποίημα ή θα κλάψουμε με μία συγκινητική ταινία ή θα ζωγραφίσουμε τα μάτια της/του ή θα κάνουμε ένα γκραφίτι «Μαρία σ’αγαπώ». Το ίδιο και με το θάνατο ή τον χωρισμό ή οτιδήποτε ή ακόμα και με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό λόγω πανδημίας. Τώρα, αν κάποιος δεν το παραδέχεται και το υποτιμά, είναι απλώς ηλίθιος ή αντιδραστικός ή εξυπηρετεί άλλου είδους συμφέροντα. Σε όποια κατηγορία από τις τρεις και αν ανήκει, ο διάλογος είναι καταδικασμένος εξαρχής, άρα απλώς θα τον προσπεράσω με μουσική παύση ολόκληρου σε 4/4.
* Προφανώς και εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης, με την ανεκτικότητα και τον συμφεροντολογισμό. Στα θεωρητικά είμαστε όλοι φιλόσοφοι και επαναστάτες, αλλά όταν καλούμαστε να τα αποδείξουμε στην πράξη στρουθοκαμηλίζουμε για μια θεσούλα, ένα ρόλο, μια δουλίτσα, μια ατάκα, ένα ευρώ. Επίσης, εκθειάζουμε το «ακαταλαβίστικο» γιατί ανήκει στην «παρέα» και με τις ευλογίες μας συντηρούμε ένα σαθρό σύστημα αυτοκαταστροφής. Βέβαια όταν το πολιτειακό πλαίσιο είναι σχεδόν ανύπαρκτο και μπάζει από παντού, λογικό κι επόμενο είναι να υπάρχει αυτός ο αχταρμάς. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Η τέχνη είναι παιδεία και η παιδεία είναι υψίστης σημασίας για μια κοινωνία. Προς το παρόν, όχι για τη δικιά μας, δυστυχώς.
* Ανυπομονώ τόσο μα τόσο πολύ ν’ ανοίξουν οι πόρτες των θεάτρων. Να μπει ο κόσμος, να του πούμε μια ιστορία, ένα παραμύθι, να συνομιλήσουμε μαζί του και ν’ ανταλλάξουμε ενέργειες. Θέλω να ανέβω στη σκηνή, όσο ποτέ άλλοτε, να παίξω, να μοιραστώ κάτι από μένα με το θεατή. Επίσης, θέλω τόσο πολύ να δω θέατρο, ν’ ακούσω το τρίτο κουδούνι και να αδειάσω το μυαλό μου περιμένοντας να ταξιδέψω. Η μαγεία του θεάτρου!!! Θα είναι μια γεμάτη θεατρική σεζόν, έχω πίστη!
* «Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου» έχει διαχρονική αξία γιατί καταπιάνεται με έννοιες και συναισθήματα που τα βρίσκεις σε κάθε εποχή, εντός και εκτός πολέμου, κρίσης, πανδημίας. Βλέπουμε μέσα από τα μάτια του Πέτρου μία ανάμνηση από έναν πόλεμο και πόσα πράγματα και γεγονότα συμβαίνουν ταυτόχρονα μέσα σε αυτόν, όπως αντίσταση, παιχνίδι, έρωτες, φιλίες, απώλειες, ζωή, κ.α…
* Ο χαρακτήρας που υποδύομαι στο έργο είναι του Άγγελου, θείου του Πέτρου, που τον έχει ως πρότυπο, τον θαυμάζει και τον περιμένει πως και πως, τις Κυριακές να φάει μαζί τους, ο οποίος όμως φεύγει για τον πόλεμο και πολεμάει στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Δουλέψαμε, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Τάκη Τζαμαργιά πάρα πολύ τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων, διότι το έργο καλύπτει μία χρονική περίοδο τεσσάρων ετών, όπου μέσα σε αυτήν πολλά αλλάζουν. Περάσαμε πολλές διαδικασίες πρόβας, και δια ζώσης και διαδικτυακές μες στην καραντίνα…..Μοναδική εμπειρία!
* Θα πρότεινα να δει κάποια/ος τη δουλειά μας, επειδή είναι μία παράσταση για όλη την οικογένεια, μυρίζει ζωή, χτυπάει μία χορδή μνήμης μέσα σου, τόσο αληθινή και υπαρκτή που δεν γίνεται να μην την ακούσεις. Νέα θεατρική σκηνή, νέα σκηνικά, νέα κοστούμια, ανανέωση συντελεστών και νέο καστ ηθοποιών με διαφορετικό υποκριτικό φορτίο ο καθένας μας, συνθέτουν κάτι νέο εκ των πραγμάτων…
* Σινεμά θέλω πάρα πολύ να κάνω. Δεν έχει τύχει ακόμα να συμμετάσχω σε κάποια ταινία, πλην μίας μικρού μήκους. Έχω δει πάρα πολλές ταινίες, οι πρώτες μου αναφορές στην υποκριτική ήταν από ταινίες και με φαντάζομαι στο άμεσο μέλλον να συμμετέχω σε κάποια μεγάλου μήκους.
* Η συμμετοχή μου ως γκεστ στη νέα σειρά του Open είναι κάτι που απόλαυσα πάρα πολύ. Είδα πραγματικά όλο το συνεργείο να είναι μία οικογένεια, η σκηνοθέτης Μαρία Λάφη απίστευτα πρόθυμη να βοηθήσει τον ηθοποιό και βρήκα και αγαπημένους μου ανθρώπους που είχα να τους δω καιρό όπως τον Θοδωρή Αντωνιάδη.
* Η τηλεοπτική μου εμπειρία είναι μικρή με μόλις 4-5 συμμετοχές αλλά η τηλεόραση είναι κάτι που θα έκανα ευχαριστώς, αρκεί να συνεργαστώ με θετικούς ανθρώπους και μ’ ένα ωραίο σενάριο.Επίσης θα ήταν ευτυχία να δουλέψω με τον Σωτήρη Τσαφούλια, αλλά και ποιος Έλληνας ηθοποιός δεν θα ήθελε, ε;
* Έχω πολύ καλή σχέση με τον αθλητισμό. Σαν παιδί έχω περάσει από πολλά αθλήματα και μέχρι και σήμερα γυμνάζομαι σχεδόν καθημερινά. Σχετικά με τη μουσική, έχω κάποιες γνώσεις, έχω φτάσει μέχρι το πτυχίο της αρμονίας, έχω επιχειρήσει να μάθω κιθάρα και σαξόφωνο αλλά δεν έχω ιδιαίτερο ταλέντο στη μουσική, είναι η αλήθεια. Χορό δεν έχω κάνει σχεδόν καθόλου, απλώς έχω καλή αίσθηση του ρυθμού και είμαι τυχερός που με «ακούει» το σώμα μου!
* Ποίηση μου αρέσει να γράφω και στίχους για τραγούδια. Δεν έχω επιχειρήσει να γράψω κάτι σε πεζό λόγο και δεν μου έχει βγει ακόμα σαν ανάγκη. Μπορεί στο μέλλον, μπορεί και όχι. Η σκηνοθεσία είναι κάτι που μ’ ενδιαφέρει στο μέλλον, έχω έργα στο μυαλό μου που θέλω να τα επικοινωνήσω με κάποιον τρόπο, αλλά θέλω να γράψω κάποια χιλιόμετρα ακόμα ως ηθοποιός. Όλα τα πράγματα έχουν τον χρόνο ωρίμανσής τους.
* Μέχρι τώρα, ευτυχώς, στο θέατρο έχω υπάρξει σε πολύ όμορφες συνεργασίες που με γέμιζαν και με προχώρησαν ως ηθοποιό και ως άνθρωπο, με τον τρόπο τους. Φυσικά και ξεχωρίζω κάποιες από αυτές. Σίγουρα στο «Πιτσιμπούργκο» που το παρουσιάσαμε με τη στο θέατρο Αργώ, γιατί ήταν η πρώτη μου παράσταση στην Αθήνα και εκτός από την υποκριτική συνάντηση, ασχοληθήκαμε παρέα και με την παραγωγή και υπήρξαμε και συμφοιτητές στο Τέχνης. Ήταν το ξεκίνημα στο ταξίδι του ελεύθερου θέατρου. Μεγάλο μάθημα για μένα από όλες τις απόψεις.
* Θέλω πολύ στο μέλλον να καταπιαστώ με Ουίλιαμς, Μακντόνα, Μάμετ, Μπέκετ, Σαίξπηρ και πολλούς ακόμα συγγραφείς που θαυμάζω και δε μ’ ενδιαφέρει ποιον ρόλο, μικρό ή μεγάλο, αρκεί να εκφέρω τον λόγο τους. Πραγματικά πόσο ωραίο να καταπιάνεσαι με πλούσιους συναισθηματικά συγγραφείς!
* Στην Αθήνα μου αρέσει η πολυπολιτισμική της μορφή και ότι σε μία βόλτα με τα πόδια μπορώ να ακούσω 10 διαφορετικές γλώσσες. Αν είχα χρόνο θα ήθελα να τις μάθω όλες!. Σιχαίνομαι τους δρόμους και τις χιλιάδες λακουβάρες της και την άθλια ρυμοτομία της που λόγω ψυχαναγκασμού με μπερδεύει και μου δημιουργεί άγχος.
* Στο All4fun μου αρέσει που έχει πραγματική αγάπη και ενδιαφέρον για το θέατρο και από τη στιγμή που ξεκίνησε η λειτουργία του δεν σταμάτησε να ανανεώνεται, να εξελίσσεται και να οργανώνεται. Είναι στα πράγματα χωρίς διάθεση lifestyle, αλλά επί της ουσίας και πάντα υποστηρικτικά και δεν φοβάται ν’ ακούσει τον αναγνώστη και να πάρει θέση. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι κάτι που το χαρακτηρίζει και ταιριάζει απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία μου.
& Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου”
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 7/10/2021
