Το πρόσωπο της εβδομάδας: Φανή Γεωργακάκη – Ηθοποιός

Στα οκτώ χρόνια παρουσίας της στην Αθήνα έλαβε τα κατάλληλα εφόδια για να βρεθεί πιο κοντά στα καλέσματα της φύσης της. Μπόρεσε έτσι όχι μόνο να συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν τυχαία η ροπή της προς τις τέχνες, αλλά και να την ικανότητα της να επικοινωνεί με το κοινό από τη θέση πια του δημιουργού.

Μια επικοινωνία που δεν είναι απαραίτητο πως μπορεί να γίνεται μόνο στην πρωτεύουσα, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Έτσι το 2018 η Φανή Γεωργακάκη επέστρεψε στα Χανιά, όπου συνεχίζει να δραστηριοποιείται και αυτό το καλοκαίρι, χωρίς φυσικά ν’ αποκλείσει το ενδεχόμενο να δουλέψει ξανά στην Αθήνα.

Πλην του θεάτρου, μάλιστα, μέσα στη σεζόν έγραψε και την πρώτη της ταινία μικρού μήκους, την “Υφαρπαγή-Hijack”, που απέσπασε πολύ καλές κριτικές και ήδη ετοιμάζεται και για τις επόμενες κινηματογραφικές της απόπειρες. Είτε ως σεναριογράφος, είτε ως ηθοποιός…

* Στο λύκειο που πήγαινα υπήρχε έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα και μέσω αυτού συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μια ροπή προς τις τέχνες. Μέσα εκεί συνειδητοποίησα πως με καλούν αλλά δεν ήξερα προς τα που να στραφώ. Τελειώνοντας το σχολείο ήξερα πως προς τα ‘κει έπρεπε να κινηθώ κι έτσι αποφάσισα κάπως ενστικτωδώς να πάω σε δραματική σχολή κι έτσι μπήκα στη Βεάκη το 2010.

* Υποκριτική για μένα σημαίνει επικοινωνία. Επικοινωνεί ο ηθοποιός με τον συγγραφέα, με το κείμενο, με το σκηνοθέτη και οι ηθοποιοί μεταξύ τους. Αφού κατοχυρωθεί αυτή η επικοινωνία ανα μεταξύ τους τότε έρχεται η στιγμή που επικοινωνεί με τους θεατές κι εκείνοι μαζί του. Για μένα αυτή είναι η ώρα της απόλυτης ελευθερίας της έκφρασης.

* Ένας καλλιτέχνης βιώνει τη σημερινή πραγματικότητα στην Ελλάδα με πείσμα σε όλες τις δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει.

* Η κυβέρνηση έχει αφήσει τους καλλιτέχνες στη μοίρα τους. Όχι μόνο τώρα. Όμως σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο τα προβλήματα που υπήρχαν πάντα τώρα βγαίνουν στην επιφάνεια και γίνονται πιο ορατά. Έχουν δώσει κάποια επιδόματα της πείνας σ’ έναν περιορισμένο αριθμό καλλιτεχνών κι αυτό που εξυπηρετεί να ακούγεται είναι ότι μοιράζονται επιδόματα. Ας προσπεράσουμε δηλαδά τα ποσά τα οποία, επί τη ευκαιρία, σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι ικανά να σου καλύψουν τα βασικά.

* Όλοι οι υπόλοιποι που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις ώστε να λάβουν τα επιδόματα αυτά, όμως, τί απέγιναν; Εξ’ αιτίας όλης αυτής της εξαθλίωσης, βέβαια, έχει δημιουργηθεί ένα ισχυρό κίνημα από τους καλλιτέχνες και αυτό δείχνει πως ο καλλιτέχνης στην Ελλάδα δεν παραιτείται. Συνεχίζει ακόμα πιο δυναμικά και αλληλέγγυα.

* Μέσα στο χειμώνα είχα αναλάβει κάποια θεατρικά εργαστήρια του YouCA (χώρος τέχνης και θεάτρου) και λόγω της διαδικτυακής συνθήκης επικεντρωθήκαμε στη δημιουργία χαρακτήρων και κειμένων μαζί με τους μαθητές. Μαγνητοσκοπήσαμε κάποιες δουλειές-όπως το μουσικοθεατρικό δρώμενο “Αναγέννησις”- και όταν πια ανοίξαμε κάναμε πρόβες και παρουσιάσαμε στα τέλη Ιουλίου το “Once Upon a Time”.

* Με τη Μαρίνα Πανηγυράκη παρουσιάζουμε στις 7-8 και 9/08 την παράσταση για παιδιά, στο δημοτικό Κήπο Χανίων “Το ρολόι του Κήπου αφηγείται” σε σκηνοθεσία και κείμενο της ίδιας, στο πλαίσιο των Ανοιχτών Πανιών που διοργανώνεται από το Δήμο Χανίων. Μία παράσταση μέσα από την οποία τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι μαθαίνουν την ιστορία του δημοτικού μας Κήπου. Εκεί είμαστε τρεις εξερευνητές. Τρεις φίλοι που χάρη στην περιέργειά τους ταξιδεύουν με ένα μαγικό χαλί σε κόσμους μαγικούς κι αληθινούς! Σε αυτούς τους κόσμους υποδύομαι διάφορους ρόλους, ένας εκ των οποίων είναι και ο αγαπημένος μου, η γιαγιά Φιφή.

* Η παράσταση “Once Upon a Time” αφορά στους κακούς των παραμυθιών που υπερασπίζονται τους εαυτούς τους. Οι μαθητές από το θεατρικό εργαστήρι επέλεξαν οι ίδιοι ποιους χαρακτήρες ήθελαν να παίξουν. Μπήκαν σε διαδικασία έρευνας και ανάλυσης του κάθε ρόλου που φτιάξαμε όλοι μαζί και ύστερα που πήρα το υλικό έγραψα τη δομή του έργου, τους διαλόγους και γεννήθηκε το έργο. Μια κωμωδία μαύρη με ψυχολογικές και κοινωνικές προεκτάσεις, η οποία θίγει και αρκετά επίκαιρα ζητήματα. Ο κόσμος που ήρθε το απόλαυσε και οι μαθητές, οι οποίοι ανταπεξήλθαν με απόλυτη συνέπεια και πίστη σε αυτό που επιχειρήσαμε αλλά κι εγώ. Είναι μεγάλο το αίσθημα πληρότητας όταν βλέπεις κόσμο να χαμογελάει, αλλά και να προβληματίζεται την ίδια στιγμή χάρη σε αυτό που του προσφέρεις.

* Με τη Μαρίνα συνεργαστήκαμε πρώτη φορά πέρυσι το καλοκαίρι με το “Come back ή αλλιώς η δική μας Ιθάκη” σε δικής της σκηνοθεσία και σε κείμενα που επέλεξε η ίδια.Ύστερα απ’ αυτό ξεκινήσαμε πρόβες για την παράσταση “Με το ένα.. με το δύο.. με το τέσσερα..” η οποία απευθύνεται σε βρέφη και θα ξεκινούσε μόλις μας κλείσανε στην τελευταία ατελείωτη καραντίνα.

* Από Σεπτέμβρη, λοιπόν, πρόκειται να την επαναφέρουμε γιατί είναι μια δουλειά που έχει γίνει με πολύ μεράκι και θέλουμε πολύ να την μοιραστούμε! Στην παράσταση που ξεκινάμε στο Κήπο βρίσκεται μαζί μας και ο Μάνος Στεφανάκης. Είναι και οι δύο εξαιρετικά ταλαντούχοι και γνώστες του θεάτρου που απευθύνεται σε παιδιά! Παίρνω πολλά και από τους δύο και σίγουρα αυτή η συνεργασία με πάει βήματα παραπέρα.

* Την “Υφαρπαγή-Hijack” την ξεκίνησα με αφορμή την εκκένωση της κατάληψης της Rosa Nera η οποία είχε ως στόχο την ιδιωτικοποίηση και ξενοδοχοποίηση του λόφου Καστέλι. Την περίοδο εκείνη είχε αναστατωθεί η τοπική κοινωνία των Χανίων και ήμουν κι εγώ ένα κομμάτι αυτής. Κάπου τότε με πήρε ο Γιώργος Λουριδάς να μου πει ότι διοργανώνει το πρώτο κινηματογραφικό φεστιβάλ Αγρινίου και ότι θέλει έναν μονόλογο από εμένα ώστε να συμμετάσχω. Επηρεασμένη και συναισθηματικά φορτισμένη από το παραπάνω γεγονός ήταν η τέλεια στιγμή για να εκφράσω εγώ αυτό που βίωνα, όπως το βίωνα και με προβλημάτιζε.* Έγραψα, λοιπόν, το κείμενο κι έπειτα επικοινώνησα την ιδέα μου για το πως το σκεφτόμουν στον Μιχάλη Γοναλάκη και ύστερα από ένα δυναμικό brainstorming πήγαμε για την κινηματογράφηση του. Έπιασε κατευθείαν την αισθητική και την ατμόσφαιρα που ήθελα αλλά έδωσε κι ο ίδιος πολύ από τα δικά του! Τη μουσική επένδυση έκανε ο Στέλιος Λαδόπουλος. Του είπα δυο κουβέντες για το τί θέλω και αμέσως έβγαλε το “Vultures” το οποίο έδεσε άριστα με ολόκληρο το concept.

* Βγήκε τόσο αβίαστα αυτή η δουλειά και πήγε τόσο καλά που ήδη έχω γράψει ένα ακόμη σενάριο για μια ακόμα μικρού μήκους. Μόλις βρω λίγο χρόνο θα ξεκινήσω να το οργανώνω και αυτό. Θεατρικά τον εαυτό μου τον έχω σκηνοθετήσει μόνο στις γιορτές Ρόκκας με ένα απόσπασμα από το “Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην Έρημη Χώρα” το οποίο έγινε αρχικά με πολύ ανασφάλεια ως πρώτη απόπειρα αλλά εκ του αποτελέσματος το ευχαριστήθηκα. Έπειτα έχω σκηνοθετήσει τους μαθητές από τα θεατρικά εργαστήρια στο πλαίσιο παρουσίασης των μαθημάτων. Με ιντριγκάρει η διαδικασία. Δεν έχω ακόμα επιχειρήσει να σκηνοθετήσω κάποιον επαγγελματία ηθοποιό. Είναι κι αυτό, όμως, στα άμεσα σχέδια μου. Στο μεταξύ υπάρχει ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη το οποίο σκοπεύουμε να προσεγγίσουμε πειραματικά με την χορεύτρια-χορογράφο Κατερίνα Αρχοντάκη. Μέσα στο φθινόπωρο θέλουμε να το έχουμε έτοιμο και να το ταξιδέψουμε ανάλογα με το που θα βρισκόμαστε κι εμείς…

* Με την τηλεόραση δεν έχω καμία απολύτως επαφή. Ούτε παρακολουθώ, ούτε κι έχω παίξει. Πριν κάποια χρόνια δε με ενδιέφερε καν. Φυσικά, έχω υπ’ όψην μου τί συμβαίνει και τι κυκλοφορεί ανα περιόδους και τελευταία, έχω αντιληφθεί πως γίνονται κάποιες καλές παραγωγές με καλούς ηθοποιούς και πλεον θα ήθελα να αποκτήσω κι από ‘κει κάποια εμπειρία. Στο σινεμά έχω συμμετάσχει σε δύο ταινίες μεγάλου μήκους. Με το θέατρο είμαι περισσότερο εξοικειωμένη αλλά και ο κινηματογράφος έχει μιαν άλλη διαδικασία που, επίσης, με ενδιαφέρει.

* Όσον αφορά στο ενδυματολογικό έχω δουλέψει ως βοηθός ενδυματολόγου με τη Μικέλα Παπαδουλάκη σε διάφορα projects ξεκινώντας με την Indigo View αλλά και σε ανεξάρτητες παραγωγές. Το backstage είναι μια άλλη υπόθεση η οποία έχει άλλη χάρη και γοητεία και με ενδιαφέρει, επίσης, να ανακαλύψω σε βάθος!

* Στην Αθήνα μου αρέσει η πληθώρα επιλογών στα πάντα. Από παραστάσεις που μπορείς να δεις μέχρι και την έξοδο για ποτό. Δε μου αρέσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι μεγάλες αποστάσεις και ο χρόνος που τρως από τη μέρα σου για τη μετακίνηση. Ο κόσμος, επίσης, είναι πολύ σκοτεινιασμένος – λογικό γιατί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Αθήνας περνάει, όντως, δύσκολα.

* Στα Χανιά μου αρέσει η θάλασσα δίπλα μου. Το βούνο που είναι λίγο πιο πέρα από τη θάλασσα αλλά και πάλι μπορώ να το βλέπω. Μου αρέσει που σε ένα 20λεπτο με τα πόδια είμαι στο κέντρο της πόλης. Κι επίσης, μου αρέσει που είμαστε μια μικρή κοινωνία. Όσο και να γκρινιάζουν κάποιοι γι’ αυτό εγώ εξακολουθώ να το βάζω στα συν της επαρχίας.

* Το All4fun στηρίζει νέους καλλιτέχνες κι ενημερώνομαι μέσα απ’ αυτό για τα πολιτιστικά νέα. Για δουλειές που γίνονται και διαφορετικά μπορεί να μην τις αντιλαμβανόμουν. Γενικότερα, είναι σε μια διαρκή δραστηριότητα και ό, τι βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση το αγαπάμε, γιατί είναι ζωή!