6.8 C
Athens
Δευτέρα, 10 Φεβρουαρίου, 2025

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Αντώνης Αντωνάκος – Ηθοποιός / Σκηνοθέτης / Θεατρικός Συγγραφέας

Τον χαρακτηρίζω ως ο ηθοποιός με τα 1000 πρόσωπα. Οι μεταμορφώσεις του από ρόλο σε ρόλο είναι πραγματικά εντυπωσιακές.

Ακόμη και αν τον έχεις δει κάπου να παίζει και μετά τον δεις κάπου άλλου και δεν τον γνωρίζεις προσωπικά μάλλον είναι απίθανο να καταλάβεις ότι ήταν π.χ. εκείνος ο ροκάς με την μπλούζα των Ramones.

Γιατί τώρα τον βλέπεις να κάνει τον μαφιόζο και δε σου πάει στο μυαλό ο προηγούμενος ρόλος του.

Ο Αντώνης Αντωνάκος έγινε ηθοποιός παρά το γεγονός ότι στην πρώτη του απόπειρα είχε ξεχάσει την ατάκα του.

Εντάξει, όμως, ήταν μόλις 5 ετών, οπότε μετά τα βρήκε τα πατήματα του.

Πολύ ενεργός από τις πρώτες ημέρες που προέκυψαν οι ριζικές αλλαγές στον καλλιτεχνικό χώρο μετά την πρώτη καραντίνα, έβαλε υποψήφιος στο ΣΕΗ και βρίσκεται διαρκώς στις επάλξεις.

Με δεδομένο ότι ετοίμαζε να σκηνοθετήσει δύο έργα αυτήν τη σεζόν και να παίξει τουλάχιστον σ’ ένα, είχαμε συμφωνήσει να γίνει πρόσωπο εβδομάδας όταν με το καλό θ’ άνοιγαν ξανά τα θέατρα.

Επειδή, ωστόσο, κάτι τέτοιο παραμένει ακόμα πολύ ασαφές και επειδή ο Αντώνης έχει ξεκάθαρα άποψη και την καταθέτει (και με νόημα), ήρθε η ώρα να γίνει πρόσωπο εβδομάδας, με δεδομένο ότι έχει σημασία και η γνώμη του για τα όσα προέκυψαν τις τελευταίες ημέρες στον χώρο με τις πολλές καταγγελίες για κάθε είδους κακοποίηση και παρενόχληση συναδέλφων του.

* Η πρώτη φορά που είπα “Θέλω να γίνω ηθοποιός” ήταν στο τέλος της Γ’ Λυκείου. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι υπήρχε μέσα μου από πιο παλιά. Όταν ήμουν πέντε χρονών φτιάξαμε μια παράσταση με τα ξαδέρφια μου και την αδερφή μου και την παρουσιάσαμε στην υπόλοιπη οικογένεια. Έκανα τον Δαρείο και είπα λάθος την μοναδική ατάκα που είχα, όπως καταλαβαίνεις “έπεσε” το “θέατρο” από τα γέλια και πήρα το μεγαλύτερο χειροκρότημα (Αχαχαχα). Στα οχτώ μου, παρακολούθησα, όσο μπορούσα, και συμμετείχα στα γυρίσματα της ταινίας “Δεξιότερα της δεξιάς” του Νίκου Αντωνάκου (αδερφός του πατέρα μου και σαν πατέρας μου). Από την πρώτη φορά που είπα “Θέλω να γίνω ηθοποιός” μέχρι να ξεκινήσω να ασχολούμαι, πέρασαν 3-4 χρόνια.

* Έβλεπα θέατρο και καρδιοχτυπούσα. Ήθελα κι εγώ. Είναι σαν τον έρωτα το θέατρο, καρδιοχτυπάς χωρίς να ξέρεις το γιατί και δεν έχει και σημασία το γιατί, το μόνο που ξέρεις είναι ότι θες να είσαι εκεί, μαζί του. Η συγγραφή προέκυψε σε μια περίοδο που απείχα συνειδητά από το επάγγελμα και κάτι με έτρωγε κάτι ήθελα να κάνω και έκατσα και έγραψα, τα δυο πρώτα θεατρικά μου. Όσον αφορά στην σκηνοθεσία, νομίζω ότι προέκυψε ως φυσικό επακόλουθο. Ήθελα και κάτι παραπάνω. Δούλεψα ως βοηθός σκηνοθέτη και η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα έγινε το 2016 με το έργο “η βρωμιά” σε συν-σκηνοθεσία με την καλή μου φίλη Βιργινία Ταμπαροπούλου.

* Υποκριτική σημαίνει παιχνίδι, σημαίνει δημιουργία, σημαίνει κανόνες, σημαίνει να μπορέσω ν’ αγγίξω την καρδιά σου. Με το βλέμμα μου, το σώμα μου, τον λόγο μου. Είναι ένα παιχνίδι με πολύ αυστηρά όρια (που θέτει ο σκηνοθέτης και όλοι οι συντελεστές). Η σκηνοθεσία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Σκηνοθέτης και ηθοποιός είναι ένα, σου δίνω, μου δίνεις, δοκιμάζουμε και καταλήγουμε στην καλύτερη επιλογή. Η μαγκιά του σκηνοθέτη νομίζω πως είναι να μπορέσει να βγάλει το καλύτερο από τον εκάστοτε ηθοποιό, αναδεικνύοντας παράλληλα το έργο. Η συγγραφή τώρα, τι να σου πω, είναι φαντασία. Είναι ένας τρόπος να μεταφέρεις τις σκέψεις σου, τους προβληματισμούς σου.

* Το χειρότερο στην κατάσταση που βιώνουμε ως ηθοποιοί είναι η στάση της πολιτείας και άποψη που έχει το ευρύ κοινό. Και εξηγούμαι. Πολύς κόσμος θεωρεί τις τέχνες ως χόμπι. Δεν είναι όμως, είναι εργασία και μάλιστα πολύ απαιτητική. Και εδώ έρχεται η ευθύνη της πολιτείας. Πως γίνεται ένας επαγγελματικός χώρος να μην έχει εργασιακή αντιμετώπιση, να μην υπάρχει συλλογική σύμβαση εργασίας; Να απαξιώνεται με πολλούς τρόπους. Και μετά είναι και το άλλο. Λες “είμαι ηθοποιός” και ακούς “Α! Παίξε μας κάτι”, “Α! Κι εγώ είμαι ηθοποιός, είχα παίξει στο γυμνάσιο σε μια παράσταση”, “Για πες, ο τάδε τα ‘χει με την τάδε” κτλ κτλ. Απαξίωση ενός πολύ σημαντικού κλάδου. Ευτυχώς όχι από το σύνολο του κόσμου.

* Σε όλο αυτό με κρατάει ζωντανό, η όποια αισιοδοξία μου, η όρεξη μου για δημιουργία και οι υπέροχοι άνθρωποι που έχω συναντήσει στην πορεία μου. Είναι ένα δύσκολο επάγγελμα. Η συνεχής έκθεση, το ότι βρίσκεσαι μονίμως σε αναζήτηση εργασίας, το ότι είσαι συνεχώς υπό κρίση (κριτική). Είναι όμως ταυτόχρονα και έρωτας. Μαθαίνεις, αισθάνεσαι, ζεις. Για μένα προσωπικά το μόνο που με στεναχωρούσε ήταν που δεν μου είχες πάρει συνέντευξη αλλά τώρα είμαι καλά (Αχαχαχαχα).
* Η τέχνη είναι παιδεία. Είναι συναισθήματα. Είναι φαντασία. Κατά την διάρκεια της πρώτης καραντίνας όλοι στραφήκαμε στην τέχνη. Ας σκεφτούμε μόνο, μια ζωή χωρίς μουσική, βιβλία, θέατρο, κινηματογράφο, σειρές, πίνακες, γλυπτά κ.α.. Κι ας δώσει ο καθένας την απάντησή του.

* Σχετικά με τα όσα συνέβαιναν στον χώρο μας τόσο καιρό και κανείς δε μιλούσε, θα προσπαθήσω να τα βάλω σε μια σειρά. Αρχικά πιστεύω ότι το πρόβλημα βαραίνει την πολιτεία λόγω της έλλειψης συλλογικής σύμβασης εργασίας και εκπαιδευτικού πλάνου. Όταν έψαχνα σε ποια σχολή θα πάω (2002), πέρασα από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και μου έδωσαν μια λίστα με τις αναγνωρισμένες σχολές. Υπήρχαν συνολικά 12-15 σχολές. Οι περισσότερες στην Αθήνα και 2-3 στην επαρχία. Τώρα ούτε καν ξέρω πόσες υπάρχουν και αν προσθέσεις και τα εργαστήρια, ασ’ τα να πάνε. Υπάρχει υπερπληθώρα σχολών και θεάτρων που δεν τηρούν τις βασικές προϋποθέσεις λειτουργίας.

* Από τη μεριά των καλλιτεχνών θεωρώ ευθύνη μας το γεγονός ότι δεχόμαστε εργασιακές συμφωνίες με ψίχουλα. Αλλά κι εδώ θα βάλω την ευθύνη της πολιτείας γιατί θα μπορούσε να χρηματοδοτεί και μικρότερες παραγωγές και να απαιτεί να πληρώνονται οι συντελεστές.

* Ξέρεις, όταν βγήκα από την σχολή, υπήρχε ακόμα η συλλογική σύμβαση εργασίας και υπήρχε και ένας κάποιος έλεγχος αν τηρούνται οι συμβάσεις. Επομένως όταν πήγαινες να μιλήσεις μ’ έναν παραγωγό είχες από κάπου να πιαστείς και να διεκδικήσεις.

* Όσο για αυτά που συμβαίνουν στον χώρο τούτες τις ημέρες θα σου πω αυτό που είχα ποστάρει στα social media: Προς όλους όσους ρωτάνε «Γιατί τώρα;»:

1ον: Γιατί ΤΟΤΕ υπήρξε κάποιος/α που μου έβαλε χέρι, με έβρισε, με ξεφτίλισε, με «βίασε» ή με βίασε, με εξουσίασε με όποιον τρόπο…

2ον: Γιατί τώρα λύθηκε αυτός ο κόμπος στον λαιμό και μπόρεσα να αρθρώσω αυτές τις λέξεις…

3ον: Γιατί τώρα κατάφερα να νικήσω τον φόβο. Αν δεν το ξέρεις, έχει και ο φόβος τα όρια του…

4ον: Γιατί αν ρωτάς «γιατί τώρα;» Είσαι μ@λ@κ@ς, σεξιστής, βιαστής, εξουσιαστής και πολλά ακόμα!!!

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΜΙΑ (ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ) ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΤΕ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΟΧΙ, ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ… ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ, ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΣ, ΑΠΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΝΤΡΕΣ!!!

ΜΗ ΣΙΩΠΑΣ ΑΛΛΟ ΠΙΑ… ΜΙΛΑ!!!

* Κάθε συγκυρία είναι ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό. Φαίνεται πως τώρα υπάρχει μια τάση για αλλαγή για επαναπροσδιορισμό. Είμαστε μια γενιά που θέλω να πιστεύω ότι έχουμε λιγότερες αγκυλώσεις. Είναι στο χέρι μας το αν θα το πάμε μέχρι τέλους ή αν κάπου στη διαδρομή θα το παρατήσουμε. Και αν το παρατήσουμε, οφείλουμε να λογοδοτήσουμε για αυτό. Ας φτάσει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο. Θα πονέσει αλλά αξίζει τον κόπο.

* Σχετικά με τις εκλογές του ΣΕΗ που με ρωτάς θα ξεκινήσω από το εξής. Τα σωματεία ορίζονται από τα μέλη τους. Θεωρώ υποχρέωση του κάθε εργαζόμενου να συμμετέχει στο σωματείο του. Το σωματείο είναι συνδικαλισμός. Πρέπει να παλεύει για τα διακαιώματα του κλάδου. Και σαφώς να στηρίζει και τους άλλους κλάδους. Δεν είναι η πρώτη φορά που εμπλέκομαι στις εκλογές του σωματείου. Την διετία 2010-2012 ήμουν μέλος του ΔΣ του ΣΕΗ. Το 2012 ήμουν πάλι υποψήφιος. Και τώρα πάλι. Στις τελευταίες εκλογές συμμετείχα με τον συνδυασμό της Ανατρεπτικής Συσπείρωσης Ηθοποιών λόγω της φιλικής μου σχέσης με έναν υπέροχο φίλο και συνάδελφο, τον Βαγγέλη Χατζηνικολάου (που δυστυχώς δεν είναι πια κοντά μας). Δυστυχώς για ελάχιστες ψήφους δεν μπορέσαμε να έχουμε εκπροσώπηση στο ΔΣ ωστόσο συνεχίζουμε να συμμετέχουμε ενεργά στα ΔΣ και στις γενικές συνελεύσεις.

* Για όσους δεν γνωρίζουν, ακόμα και ένα μέλος από μόνο του μπορεί να φέρει θέματα προς συζήτηση στο ΔΣ, είτε με έγγραφη αίτηση ή μέσω των γενικών συνελεύσεων. Μπορείς να είσαι ενεργό μέλος ασχέτως αν έχεις θέση στο ΔΣ. Η κάθε διοίκηση κρίνεται από το έργο της και το έργο της μπορεί να έχει μεγαλύτερο αποτέλεσμα αν έχει από πίσω της όλα τα μέλη για στήριξη. Δεν μπορούμε να συμφωνούμε σε όλα, ο καθένας έχει από πίσω του μια ιδεολογία που τον ορίζει. Οι ζυμώσεις όμως έτσι γίνονται. Στο νέο προεδρείο υπάρχουν νέα πρόσωπα που δείχνουν ότι έχουν όρεξη για δουλειά και εύχομαι να υπάρξουν και αποτελέσματα. Οι αντιπαραθέσεις είναι προς όφελος μας και έτσι πρέπει να τις δούμε.

* Οι διεκδικήσεις θέλουν διάρκεια, υπομονή και επιμονή. Αν είναι ένα πυροτέχνημα θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Και αυτό το λέω κυρίως προς τους συναδέλφους που ήρθαν, είδαν και απήλθαν. Οι εκλογές δεν είναι ανάθεση έργου προς το ΔΣ, θέλει και ενεργή συμμετοχή το σωματείο από όλους μας. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να κερδίσουμε ότι διεκδικούμε.

* Θα σταθώ λίγο και στον Πρόεδρο του ΣΕΗ, τον Σπύρο Μπιμπίλα. Τον Σπύρο τον ξέρω πολλά χρόνια, ξέρω ότι έχει βοηθήσει άπειρους συναδέλφους με ποικίλους τρόπους. Έχουμε συμφωνήσει και έχουμε διαφωνήσει για διάφορα θέματα. Όμως το ήθος του είναι αδιαπραγμάτευτο και η ανιδιοτελής βοήθεια που έχει προσφέρει επίσης.

* Είχα την τύχη να βρεθώ σε μια σχολή με πλήρες πρόγραμμα σπουδών (βάσει των όσων όριζε το υπουργείο πολιτισμού). Εκείνα τα τρία χρόνια στη Βεάκη όλη μου η ζωή ήταν στην σχολή. Έζησα τα πάντα εκεί μέσα. Φιλίες, έρωτες, πρόβες πρόβες πρόβες, μαθήματα, τσακωμούς, αγκαλιές. Όλα.

* Μέσα στην σχολή γνώρισα και τον κολλητό μου και τις κολλητές μου. Είμαστε αχώριστοι από τότε, έχουν περάσει πια 16 χρόνια απίστευτης φιλίας και ευτυχώς έχουμε συνεργαστεί και επαγγελματικά, αλλά θέλω κι άλλο.

* Τα επόμενα σχέδια μου, προς το παρόν είναι αυτά που έχουν ανασταλεί λόγω της καραντίνας. Είχαμε ξεκινήσει την παράσταση και προλάβαμε να παίξουμε μόλις πέντε παραστάσεις. Ένα σατιρικό έργο που είναι καθρέφτης της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, αλλά και η διαχρονική σημειολογία της ιστορίας μας, δοσμένη με άφθονο, καυστικό και τολμηρό χιούμορ! Ανυπομονώ να συνεχίσουμε τις παραστάσεις μας μόλις αυτό επιτραπεί.

* Επίσης είχαμε ξεκινήσει πρόβες (εγώ ως βοηθός σκηνοθέτη) για την παράσταση “Nerium park” στο θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη και θα συνεχίσουμε και με αυτό όταν επιτραπεί.

* Σκηνοθετικά έχω δυο εκκρεμότητες. Η μια είναι το έργο “Ελλάς, ηρώων χώρα…” συρραφή/διασκευή έργων του Γεώργιου Σουρή στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου και η άλλη είναι το έργο “Μπουμ” στην εναλλακτική σκηνή του Γυάλινου μουσικού θεάτρου. Και αυτά θα γίνουν μόλις επιτραπεί.

* Και μετά από τρεις φορές που είπα τη φράση “μόλις επιτραπεί” ας θέσω και άλλον έναν μεγάλο στόχο. Θα ήθελα να ανέβει το τελευταίο θεατρικό έργο που έγραψα με τίτλο “Απαγορεύεται…”. Ένα κοινωνικόερωτικό έργο σε μια δυστοπική (ίσως και όχι τελικά) κοινωνία.

* Στον κινηματογράφο δεν έχω μεγάλη εμπειρία. Έχω συμμετάσχει σε κάποιες ταινίες μικρού μήκους και το καλοκαίρι συμμετείχα και σε μια μεγάλου μήκους (το “Man of God”). Είναι μια πολύ διαφορετική διαδικασία από το θέατρο. Θα ήθελα να αποκτήσω κι σε αυτόν τον χώρο την εμπειρία.

* Τηλεοπτικά έχω κάνει κάποια guest. Ισχύει ότι και με τον κινηματογράφο. Θα ήθελα να έχω έναν βασικό ρόλο (1ο, 2ο 3ο, 4ο, δεν έχει σημασία) για να μπορέσω να γνωρίσω ουσιαστικά το κομμάτι αυτό. Δυστυχώς στην Ελλάδα η υποκριτική μπροστά στην κάμερα είναι κάτι που λείπει από την εκπαίδευση του ηθοποιού. Όπως και η θεατρική σκηνοθεσία.

* Στο πλαίσιο της σχολής ασχοληθήκαμε αρκετά με τον χορό, την κίνηση και το τραγούδι. Κάναμε κλασικό μπαλέτο (όπως σου είπα, που να με δεις με του-του και πουεντ, χαχαχα), ιστορικούς χορούς, τζαζ κ.α..Κάναμε επίσης πολύ φωνητική και μουσικό θέατρο. Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης ενός ηθοποιού όλα αυτά τα εφόδια είναι σημαντικά και απαραίτητα.

* Το επάγγελμά μας αγγίζει τα όρια του αθλητισμού. Για τα ομαδικά σπορ τι να σου πω, μου αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο, να βλέπω (την ΠΑΟΚΑΡΑ μου) και να παίζω. Αριστερό φουλ μπακ. Τα ξυλοπόδαρα προέκυψαν από μια παράσταση. Είχα δει μια παράσταση όταν ήμουν στο 2ο έτος της σχολής, στο Θέατρο της άνοιξης (σημερινό Rabbithole) και οι ηθοποιοί χρησιμοποιούσαν στην παράσταση ξυλοπόδαρα. Όταν τελείωσε η παράσταση πήγα στα καμαρίνια και ρώτησα τους ηθοποιούς πως μπορώ να μάθω κι εγώ. Και μου είπαν μίλα με τον Άρη (Μπινιάρη) που έπαιζε στην παράσταση. Πολύ πρόθυμα ο Άρης προσφέρθηκε να μου μάθει και για καιρό πηγαίναμε σε κάτι μπασκέτες στο Θησείο και μου έμαθε. Μου έμαθε όλη την διαδικασία από την αρχή. Με έβαλε να φτιάξω τα δικά μου ξυλοπόδαρα (χειροποίητα) για να τα αγαπήσω. Έτσι είχε μάθει από κάποιους Γάλλους και έτσι μου το έμαθε κι εμένα.

* Δε θέλω να ξεχωρίσω κάποια συνεργασία μέχρι τώρα. Συνάντησα πολλούς αξιόλογους ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια. Από τον καθένα έχω πάρει και κάτι. Το μόνο που θα ξεχωρίσω είναι η Επίδαυρος. Έχω βρεθεί δύο φορές ως ηθοποιός εκεί και σαφώς θέλω να ξαναβρεθώ και γιατί όχι, κάποια στιγμή (μετά από χρόνια), να σκηνοθετήσω κιόλας.

* Σαφώς υπάρχουν ρόλοι, έργα και συγγραφείς με τους οποίους θέλω να καταπιαστώ στο μέλλον. Ενδεικτικά θα αναφέρω τον Μπρεχτ, τον Μαγιακόφσκι και τους αρχαίους τραγωδούς. Θα ήθελα πολύ να κάνω αγγελιοφόρο σε αρχαία τραγωδία. Και πολλά ακόμα, είναι τόσο μεγάλο το εύρος των ρόλων, των έργων και των συγγραφέων που δεν φτάνει μια ζωή.

* Στην Αθήνα μου αρέσει που είναι μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ (προ κορονοϊού βεβαίως και εύχομαι και μετά). Έχει τόσα ωραία μέρη να δεις, αλλά χάνονται μέσα στο χάος της καθημερινότητας. Βέβαια εδώ πρέπει να σου πω ότι για μένα Αθήνα είναι το κέντρο και το ευρύτερο κέντρο. Αγαπώ τα Εξάρχεια, γεννήθηκα και μεγάλωσα εκεί και ανυπομονώ να επιστρέψω κάποια στιγμή. Δε μου αρέσει η κίνηση, η βρωμιά και η αστυνομοκρατία.

* Στο All4fun μου αρέσει ο Κυριάκος Κουρουτσαβούρης. Τον ξέρεις; Xαχαχα. Μου αρέσει που δημιουργήθηκε αυτή η ομάδα από αγάπη προς την τέχνη, που στηρίζει τον χώρο μας και που παίρνει θέση για όσα συμβαίνουν. Εσείς ξέρετε τι έχετε τραβήξει για να εδραιωθείτε. Θεωρώ δε ότι δικαίως τα βραβεία, έχουν γίνει θεσμός!

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 7/2/2021

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα