9.6 C
Athens
Τετάρτη, 19 Φεβρουαρίου, 2025

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Βασιλική Ασίκογλου – Ηθοποιός

Την πρωτογνώρισα τέλη του 2015 στο “Άλλο Σπίτι”, την παράσταση της ομάδας Εν Δυνάμει σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου στην Στέγη. Ακόμα δεν είχε μπει σε Δραματική Σχολή και όταν το έμαθα απόρησα, γιατί  στα μάτια μου έμοιαζε ήδη με μια έτοιμη ηθοποιό. 

Από τότε πέρασαν σχεδόν 4.5 χρόνια και η Βασιλική Ασίκογλου, αφού μετακόμισε στην Αθήνα, πέρασε στην δραματική σχολή της Νέλλης Καρρά, Αρχή, από την οποία αποφοίτησε το καλοκαίρι του 2019. Στην πρώτη της χρονιά μετά την σχολή προτίμησε να πάει στην επαρχία και να παίξει, μια επιλογή που τη δικαίωσε απόλυτα. Ενσαρκώνοντας τέσσερις διαφορετικούς ρόλους στο “Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα” του Μενέλαου Λουντέμη (συμπαραγωγή ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας) απόλαυσε τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα, έστω και αν διακόπηκαν πρόωρα λόγω των δεδομένων συνθηκών. 

Και όταν με το καλό βρεθεί ξανά επί σκηνής η Βασιλική ευελπιστεί να παίξει ξανά τον πιτσιρικά Μίμη, που ήταν και ο αγαπημένος της ρόλος στην παράσταση. Άλλωστε πέρα από τις δεδομένες διαφορές ανάμεσα σε κάθε χαρακτήρα και τον ηθοποιό, που τον υποδύεται υπάρχουν και κοινά στοιχεία τα οποία τους ενώνουν.  Όπως το αγνό, καθάριο, αλλά και συνάμα παιχνιδιάρικο βλέμμα ενός πιτσιρικά. Χαρακτηριστικά και από το  βλέμμα της Βασιλικής, όπως πάντα θα τη θυμάμαι από την πρώτη μας γνωριμία τον Δεκέμβριο του 2015…

* Η υποκριτική προέκυψε το 2010, όταν ήμουν φοιτήτρια στην Θεσσαλονίκη. Ένας συμφοιτητής τη αδερφής μου μας κάλεσε σε μία παρουσίαση στο θεατρικό εργαστήρι που πήγαινε – θυμάμαι έκαναν τότε Τένεσι Ουίλιαμς – κι έτσι αποφάσισα να πάω κι εγώ την επόμενη χρονιά. Την επόμενη χρονιά παράλληλα με το εργαστήρι μπήκα και στην ομάδα Εν Δυνάμει που δημιουργήθηκε από την Ελένη Δημοπούλου. Αποτελείται από ανθρώπους με και χωρίς αναπηρία και η αλήθεια είναι ότι αυτή η ομάδα ήταν ο καταλύτης για να ασχοληθώ με την υποκριτική. Από εκεί και μετά όταν αποφοίτησα απ’ την Φιλολογία αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα και κάπως έτσι βρέθηκα στην Νέλλη Καρρά. 

* Υποκριτική για μένα είναι οι άλλοι άνθρωποι. Ο χαρακτήρας που καλείσαι να υποδυθείς, ο άνθρωπος που σε σκηνοθετεί, οι άνθρωποι που μοιράζεσαι μαζί τους την σκηνή, οι άνθρωποι που φροντίζουν να γίνει μία παράσταση, οι άνθρωποι που έρχονται να δουν μία παράσταση. Η παρατήρηση των άλλων ανθρώπων σε κάνει να καταλαβαίνεις, να κατανοείς τι σκέφτεται ένας χαρακτήρας, γιατί κάνει τις επιλογές που κάνει, για πράττει αυτό κι όχι κάτι άλλο. Κι αυτό συμβαίνει φυσικά και με τη σιωπή.  

12985409_10209424723114473_3342947035823840215_n.jpg

* Η τωρινή κατάσταση είναι δύσκολη. Την αντιμετωπίζω όπως όλος ο κόσμος. Με υπομονή και κουράγιο. 

* Δε νομίζω ότι η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις. Γιατί δε θεωρώ ότι είναι κι αυτός ο σκοπός της. Να προβληματίσει ίσως, ναι. Να κάνει προτάσεις, ναι. Η πρόταση προδιαγράφει χώρο και για αυτόν που την καταθέτει και για αυτόν που την δέχεται.  

* Το Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα” ήταν η πρώτη μου δουλειά μετά την σχολή και για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία και αξία. Γιατί συνειδητοποιείς επί του πρακτέου πώς μπορεί να λειτουργούν ή να μην λειτουργούν κάποια πράγματα σε όλο το φάσμα της συγκεκριμένης δουλειάς αλλά και συναισθηματικά. Ό,τι κι να συμβεί στο μέλλον, πάντα θα είναι η μου πρώτη μου θεατρική δουλειά κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.  

74324240_2594252970632461_1354164507953332224_n.jpg

* Στην παράσταση υποδυόμουν τέσσερις ρόλους. Την Αρετή, την γυναίκα του μπαρμπα-Ανέστη που φιλοξενούν τον Μέλιο όταν αποφασίζει να πάει στο σχολείο, Είναι ένας σκληρός χαρακτήρας ή καλύτερα σκληραγωγημένος που είναι η κεφαλή του σπιτιού και φροντίζει να το δείχνει. Την Ευτέρπη Ξυπολύτου, που είναι μαθήτρια και φίλη της Αγράμπελης, είναι αρκετά αφελής, χωρίς μεγάλη κοινωνική ευφυία αλλά αυτό που την ξεχωρίζει είναι η ενσυναίσθηση που έχει, ο τρόπος της να κατανοεί τα συναισθήματα των γύρω της.

* Την Ερασμώ, που φιλοξενεί τον Μέλιο όταν επιστρέφει στο χωριό απ’ το μέρος που είχε πάει ως δάσκαλος. Και τέλος τον ΜιμάκηΣταμίρη που είναι ο καλύτερος φίλος του Μέλιου. Στην συνέχεια βέβαια η οικογένεια του και το σχολικό περιβάλλον  τον εξαναγκάζει να απομακρυνθεί απ’τονΜέλιο λόγω της διαφορετικής κοινωνικής τάξης κι αυτός το κάνει. Το κάνει αλλά με συναισθηματικό κόστος. Είναι ένα παιδί και το πρότυπο της οικογένειας υπερισχύει οπότε αυτό θεωρεί ότι είναι και σωστό να κάνει.

* Δεν θα το κρύψω ότι έχω ιδιαίτερη αδυναμία σ’ αυτόν τον χαρακτήρα. Είναι ένα πλάσμα αθώο, κάποιες στιγμές του πάρα πολύ δίκαιο και κάποιες στιγμές γίνεται άδικος εν αγνοία του. Στην τελευταία παράσταση έκλαιγα με λυγμούς γιατί έτσι κάπως πολύ ρομαντικά, νομίζω ότι μαζί με τον Μιμάκη έθαβα δεύτερη φορά πολύ συνειδητά την παιδική μου ηλικία. Το κοινό τόσο στα Γιάννενα όσο και στην Πάτρα έδειξαν πολύ μεγάλο ενθουσιασμό. Για τα παιδιά, που είναι πάντα δύσκολο κοινό, τους ήταν πάρα πολύ εύκολο να μπουν μέσα στην ιστορία, να την παρακολουθήσουν και να γίνουν ένα μ’ αυτήν. Για τους μεγαλύτερους νομίζω ότι νοστάλγησαν την περίοδο των μαθητικών τους χρόνων εκείνης της εποχής που φορούσαν ακόμα ποδιές, που ο δάσκαλος ήταν μία ιδιαίτερη μορφή στην ζωή τους και που οι άνθρωποι είχαν μία διαφορετική ποιότητα.  

75282333_10158022820968487_3086891934501830656_n.jpg

* Η σκηνοθεσία του έργου είναι της Μαίρης Ανδρέου, ενός νέου ανθρώπου με πολύ ζωηρό μυαλό, με πολλή όρεξη και φρεσκάδα που σου την μεταδίδει, με πολύ μεγάλη κατανόηση στον ηθοποιό. Ξέρει εξαρχής τι θέλει αλλά ταυτόχρονα αφήνει πολύ χώρο στον ηθοποιό να δημιουργήσει. Δουλέψαμε πολύ σε ομαδικό πλαίσιο στις πρόβες οπότε είχαμε απόθεμα αυτής της επιλογής να μοιραστούμε και με τον κόσμο.

* Τους υπόλοιπους πέντε που μοιραζόμασταν μαζί τον ίδιο κόσμο τους εκτιμώ τον καθέναν ξεχωριστά και ως συνεργάτες και ως ανθρώπους, πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, πολύ ταλαντούχοι, που με την στάση τους ο καθένας προσθέτει κάτι και στην ζωή και στην τέχνη. Το βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη είναι πολυδιαβασμένο όλα αυτά τα χρόνια γιατί μέσα του εμπερικλείει έννοιες όπως είναι η θέληση, η φιλία, η οικογένεια, ο θάνατος, η βία, ο έρωτας κι όλα αυτά απασχολούσαν και πάντα θα απασχολούν τους ανθρώπους. 

* Υπάρχουν αρκετοί ηθοποιοί που φεύγουν σεζόν και κάποιοι μπορεί να έχουν και οικογένειες. Όταν έφυγα σκέφτηκα πως δεν είχα να χάσω τίποτα, ίσα ίσα. Ήταν μία πολύ αξιόλογη δουλειά που μόνο κερδισμένη βγήκα. 

* Ούτε μία στιγμή δεν έχω σκεφτεί ότι δεν έπρεπε να κάνω αυτήν την επιλογή, νομίζω ότι ήταν η καλύτερη απ’ όλες τις απόψεις. Οι άνθρωποι στην επαρχία έχουν πολύ περισσότερο ανάγκη και να δουν θέατρο και να αναμειχθούν γενικότερα με την τέχνη, οπότε τόσο στα Γιάννενα όσο και στην Πάτρα ήταν πάρα πολύ ανοιχτοί και ήταν συγκινητικό το πόσο πολύ μας πρόσεχαν. 

52562676_10211695968709321_2542267524200792064_n.jpg

* Η ομάδα “Εν Δυνάμει” αποτελείται από άτομα με και χωρίς αναπηρία, είναι μία καλλιτεχνική ομάδα με πολλές καλλιτεχνικές δράσεις και ένα σκέλος της είναι και η θεατρική ομάδα.

* Η Ελένη Δημοπούλου ήταν η πρώτη μου δασκάλα στο θέατρο, κι όπως έλεγε και μία καθηγήτριά μας στην σχολή, ο πρώτος δάσκαλος μένει πάνω μας σαν τατουάζ. Μου σύστησε το θέατρο. 

* Με την Ελένη Ευθυμίου γνώρισα ένα νέο είδος θεάτρου, το divised theater, όπου κι εκεί άνοιξαν νέοι ορίζοντες. Το πιο σημαντικό στην συγκεκριμένη ομάδα είναι ότι μαθαίνεις να σκέφτεσαι πάντα τον διπλανό σου,  κάτι που και στο θέατρο και στην καθημερινότητα δεν είναι ο κανόνας. Επαφές έχω κρατήσει, αν όχι με όλους, με τους περισσότερους. Έχουμε ζήσει πολλά μαζί κι όταν κοιτάζω πίσω νιώθω μια νοσταλγία.  

15272063_10206605228443996_8644621992563356496_o.jpg

* Μελλοντικά θα ήθελα να παίξω σε τούρκικη σειρά! Σε όσους το λέω γελάνε και δεν καταλαβαίνω γιατί. Έχουν πολύ καλές παραγωγές οι Τούρκοι. Με τον κινηματογράφο και με τους κανόνες του κινηματογράφου ανέπτυξα μία σχέση στην σχολή κυρίως που κάναμε μάθημα με τον Μιχάλη Κωνσταντάτο, αρκετά αυστηρός αλλά πολύ έξυπνος και με πολύ χιούμορ. Μας έσφαζε με το γάντι, κοινώς. Στο θέατρο ένας χαρακτήρας που μου αρέσει και θεωρώ ότι διανύει μεγάλη πορεία μέσα στο ίδιο το έργο είναι η Οφηλία στον Άμλετ του Σαίξπηρ. 

* Με τον αθλητισμό δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις, εκτός του ότι έπαιζα μπάσκετ στο σχολείο. Σιχαίνομαι το γυμναστήριο κι όποτε αποφασίζω να πάω τελευταία στιγμή βρίσκω κάτι άλλο να κάνω.

* Με την σκηνοθεσία και το γράψιμο οι σχέσεις μου περιορίζονται σε παρουσιάσεις στην σχολή. Με το τραγούδι και τον χορό έχουμε καλές σχέσεις κι όσο μπορώ προσπαθώ να παρακολουθώ μαθήματα και σεμινάρια.
  

17309989_10207303223213429_2686084859472707938_o.jpg

* Τα θυμάμαι πολύ καλά όλα στην σχολή, γιατί έχει σχεδόν ένα χρόνο που αποφοίτησα. Δεν τα αναπολώ να σου πω την αλήθεια. Μου έχουν μείνει πολύ καλές στιγμές αλλά όλα τα πράγματα κάποτε τελειώνουν και καλό είναι να τελειώνουν να πηγαίνουμε παρακάτω. Στην σχολή είχα συνεργαστεί σχεδόν με όλους, πλην δύο που δεν έτυχε. Φυσικά και θα ξανασυνεργαζόμουν. Μετά από τρία χρόνια έχουμε κοινή βάση και την ασφάλεια ότι γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον πολύ καλά.  

* Στην Αθήνα μ’ αρέσει πολύ αυτό το χάος που υπάρχει. Κι αυτό είναι το ίδιο που δεν μου αρέσει κάποιες φορές, κυρίως οι μεγάλες αποστάσεις.

* Η πιο έντονη ανάμνηση απ’ τις Σέρρες είναι τα καλοκαίρια και οι διακοπές του Πάσχα στη Μυρρίνη, το χωριό της μαμάς που μαζευόταν όλοι οι φίλοι μας και παίζαμε όλη μέρα και το BMX μου το φουξ που μου το είχε πάρει ο παππούς ο Σάκης και πάθαινε συνέχεια φούιτ. 

* Στο All4fun μου αρέσουν οι καλές του προθέσεις.   

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 3/4/2020

254492_4277990944722_1226527614_n.jpg62483_10201710407716449_70300903_n.jpg7641_10202113567907718_394856721_n.jpg30167369_10209941939099677_2572949111844072892_o.jpg14610884_10206223759107501_3951413503569012784_n.jpg886266_10204617322547591_454802689673343399_o.jpg

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα