Τέτοια συγκροτημένη σκέψη σπάνια συναντάται σε ηθοποιό, που αποφοίτησε μόλις πριν 1.5 χρόνο από δραματική σχολή.
Αυτό που καταφέρνει, μάλιστα, η Θεοδώρα Γεωργακοπούλου και είναι θαυμαστό πως η ωριμότητά της δεν της στερεί τον ενθουσιασμό και τη ενέργεια ενός νέου καλλιτέχνη, που θέλει να γευτεί τις χαρές της υποκριτικής.
Μέσω της οποίας, όπως δηλώνει και η ίδια νιώθει συνειδητά ελεύθερη, βγάζοντας παράλληλα προς τα έξω και την πιο ευαίσθητη πλευρά της.
Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου το 2018 η Θεοδώρα κάλλιστα μπορεί να εναλάσσεται εύκολα από την κωμωδία στο δράμα και τούμπαλιν.
Αυτήν την περίοδο ξεκινάει με την ομάδα της την παράσταση “Ζιγκ – ζαγκ στις νεραντζιές” της Έρσης Σωτηροπούλου στο Θέατρο 104, ενώ πριν από λίγες μόλις ημέρες ολοκληρώθηκαν οι “Ανθρωποφύλακες” του Περικλή Κοροβέση στο Θέατρο Τέχνης, που παίχθηκαν με επιτυχία για 2η σεζόν.
* Θυμάμαι ότι από μικρή έπαιζα διάφορα σενάρια στο δωμάτιό μου, μόνη μου. Έπαιζα ρόλους που είχα δει στο σινεμα ή στην τηλεόραση. Έκανα μικρά σκετσ και παραστασούλες στους γονείς μου. Όνομα σε αυτό έδωσα μετά το σχολείο.
* Υποκριτική για μένα σημαίνει ελευθερία. Είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Αλλά μια συνειδητή ελευθερία, με πλήρη ανάληψη της ευθύνης που φέρει.
* Για μένα, ένας ηθοποιός οφείλει να είναι μέρος της πραγματικότητας που ζούμε. Να έχει τους αισθητήρες του ανοιχτούς και να αφουγκράζεται όσα συμβαίνουν γύρω του και μέσα του. Να αφήνει να τον επηρεάζουν τα κοινωνικά δρώμενα, οι ανθρώπινες σχέσεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να βρίσκεται πάντα είτε στα πατώματα, είτε σε έκσταση. Ένας ηθοποιός όμως, οφείλει πρώτα πρώτα στον εαυτό του, να είναι ευαίσθητος.
* Η τέχνη είναι πάντα εκεί όχι τόσο για να δώσει απαντήσεις, αλλά για να δίνει ερεθίσματα. Για να παρουσιάζει πτυχές φωτισμένες και αφώτιστες και να οξύνει τον θεατή της, ώστε να βρει και να δώσει εκείνος τις απαντήσεις.
* Το βιβλίο “Ζιγκ Ζαγκ στις νεραντζιές”, της Έρσης Σωτηροπούλου, είναι ένα μυθιστόρημα που αποκλείεται να το διαβάσεις και να μην νιώσεις ότι μιλάει σε κάποιο κομμάτι σου. Είναι ένα ζωντανό έργο με πρόσωπα που τα συναντάς στην καθημερινή ζωή σου και παρόλο που είναι γραμμένο στην αυγή της νέας χιλιετίας του 2000, βλέπεις πως οι άνθρωποι ακόμα έχουμε τις ίδιες ανησυχίες και αποζητάμε τα ίδια πράγματα. Διψάμε για ζωή, έρωτα, αγάπη. Η παράσταση σε κάνει να γελάς, να συγκινείσαι, να θυμάσαι στοιχεία των 90’s και να προβληματίζεσαι με το πόσο επίκαιρη είναι.
* Η ομάδα του lab.oratorium, ήρθε στη ζωή μου πέρσι και είναι από τα πολύτιμα δώρα που μου έχουν δοθεί στη ζωή μου. Φρέσκα παιδιά με όρεξη και όνειρα κάνουμε μαζί αυτό που αγαπάμε. Με τις συγκρούσεις μας, τις διαφωνίες μας, τις ιδέες μας, τις συγκινήσεις μας. Είναι μια συνεργασία- ταξίδι που το κάνουμε από κοινού.
* Στην παράσταση παίζω το ρόλο της Τζούλιας. Πρόκεται για μια κοπέλα νεαρή που ζει σαν τον άνεμο. Ανέμελη, ερωτική, παθιασμένη με τη ζωή. Για μένα ήταν μια πρόκληση ένας χαρακτήρας που ζει το εδώ και τώρα χωρίς περιορισμούς και ενοχές- σε αντίθεση με το control freak που χαρακτηρίζει τη Θεοδώρα. Αυτό είναι που με κάνει να την αγαπήσω ακόμα περισσότερο.
* Το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση “Ανθρωποφύλακες”, έπεσε στα χέρια μου με αφορμή την ομώνυμη παράσταση και ήταν πραγματικά αποκάλυψη. Είναι περιττό να περιγράψω πόση βαρύτητα έχει η μαρτυρία αυτή. Αυτό που μου φανέρωσε η συγκεκριμένη θεατρική δουλειά- που είναι και ένα κίνητρο για να τη δει κάποιος, είναι ότι πρόκειται για μια περίοδο της ελληνικής ιστορίας- τη Δικτατορία- που είναι τόσο κοντά μας χρονικά, αλλά τόσο μακρυά μας σε επίπεδο γνώσης. Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω σε κάποιον που θα δει την παράσταση, είναι ότι βγαίνοντας από το υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης μετά την παράσταση, η Αθήνα φαίνεται πολύ διαφορετική.
* Από τα πράγματα που θυμάμαι έντονα είναι όταν έρχονταν να δουν την παράσταση άνθρωποι που ζούσαν την περίοδο της δικτατορίας και μας χαιρετούσαν μετά την παράσταση φανερά συγκινημένοι. Ήταν μια εξαιρετική συνεργασία τόσο με τον Μανο Βαβαδάκη- σκηνοθέτη της παράστασης, όσο και με τους λοιπούς ηθοποιούς: Νέστορα Κοψιδά, Άρη Λάσκο και Ελένη Ζαχοπούλου. Ο τρόπος που συνυπήρχαμε ήταν μαγικός. Είναι από τις συνεργασίες που εύχεσαι να ξανασυμβούν στη θεατρική σου πορεία.
* Στην παράσταση είχα κάποια “νουμερα” θεατρικά με τραγούδι, χορό και στοιχεία παλιάς επιθεώρησης. Αρκετές πρόβες και καλή επαφή με το κείμενο είναι αυτά που πάντα με βοηθούν στο να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις.
* Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο. Είναι κάτι που θέλω πολύ να κάνω στο μέλλον.
* Κρατώ τετράδια που γράφω κατά καιρούς σκέψεις. Είναι κάτι που το κρατώ για μένα. Κάτι σαν μυστικό.
* Η ζωή θα ήταν πολύ βαρετή χωρίς χορό και τραγούδι! Αυτό σας το υπογράφω! Κι όπως μου έμαθαν στη Σλοβακία που πήγα για erasmus “na zdravie” (=στην υγειά μας)
* Δραματική Σχολή του Εθνικού. Ένα μέρος όπου μέσα σε μια μέρα θα γελάσεις όσο δεν έχεις γελάσει ποτέ, θα κλάψεις όσο δεν έχεις κλάψει ποτέ και μετά θα πας σπίτι σου.
* Δεν ονειρεύομαι τόσο ρόλους και συγγραφείς, όσο επιθυμώ να έχω όμορφες συνεργασίες που θα με εξελίξουν ως ηθοποιό και θα με πάνε μπροστά.
* Στην Αθήνα μου αρέσει περισσότερο μια βόλτα στην ανοιξιάτικη Αθήνα! Αυτό!
* Το Αll4fun ξεχωρίζει για μένα, γιατί εκτός των όσων κάνει, στηρίζει πολύ τους νέους δημιουργούς.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση “Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές” ακολουθούν ΕΔΩ:
&& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση “Ανθρωποφύλακες” ακολουθούν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 24/2/2020