Εκείνα τα παιχνιδιάρικα τεχνάσματα μέσα στο σπίτι της άναψαν την πρώτη σπίθα. Εναλλαγή ρόλων σε συνδυασμό με τη δημιουργία ιστοριών. Τέτοιων, που ν’ αποτελούν μια πρώτη ένδειξη για την πορεία που θ’ ακολουθούσε.
Η Παναγιώτα Μπιμπλή έγινε τελικά ηθοποιός, όπως έδειχνε και μέσω της υποκριτικής προσπαθεί να μεταφέρει στους θεατές την όποια αλήθεια έχει ο εκάστοτε ρόλος της, αλλά και το έργο, το οποίο υπηρετεί.
Μετά την αποφοίτησή της από την δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2017 και αφού πέρασε λίγος καιρός, μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη ως επιλογή του Τάκη Τζαμαργιά για τον “Μεγάλο περίπατο του Πέτρου”. Τελικά η παράσταση συνεχίστηκε και αυτήν τη σεζόν, στην οποία η Παναγιώτα παρέμεινε στο Κρατικό Θέατρο, αφού μόλις πριν από λίγες ημέρες ξεκίνησε να παίζεται το “Παραμύθι για δύο” του Φίλιπ Ρίντλεϊ σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ράπτη.
Εκεί ως έφηβη Σάντρα διασκεδάζει αυτό το “μαζί”, που έχει συναντήσει και στο νέο θίασο, ένα μαζί, που γενικότερα τη συνοδεύει ως στάση ζωής από τότε, που ξεκίνησε την υποκριτική ερασιτεχνικά, αλλά και με τη συνέχεια της στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Κάνοντας πρόσφατα και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, της ευχόμαστε να κάνει σύντομα και τα πρώτα της τηλεοπτικά βήματα.Παρεμπιπτόντως στον τίτλο της συνέντευξης δεν έβαλα το χορεύτρια μαζί με το ηθοποιός, αλλά είναι από εκείνους τους ηθοποιούς, που έχουν άριστη σχέση με το σώμα τους, αλλά και με την κίνηση…
* Ενώ οι γονείς μας δε μας είχαν πάει ποτέ στο θέατρο, εγώ το ανακάλυψα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Έβαζα τη μητέρα μου να παίζει πότε τη βασίλισσα, πότε τη μάγισσα ή ό,τι άλλο μου κατέβαινε στο μυαλό, αλλά επειδή εκείνη δεν έβρισκε τα λόγια ώστε να συνεχιστεί η” σκηνή” κατέληγα να παίζω εγώ και τους δύο ρόλους. Αυτό το παιδικό “one woman show” που συνέβαινε μέσα στο δωμάτιο μου συνεχίστηκε σε όλη μου τη παιδική και εφηβική ηλικία. Και όσο συνέχιζε τόσο περισσότερο ανάγκη το είχα. Οπότε όταν άρχισε ο κόσμος να ρωτάει “Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;” χωρίς πολλή σκέψη απαντούσα: “Ηθοποιός”.

* Η υποκριτική νιώθω πως είναι ένας δύσκολος τρόπος να πεις την αλήθεια. Νομίζω πως όλοι όσοι ασχολούμαστε μ’αυτή την τέχνη δοκιμάζουμε να πούμε ”κάτι” σε κάθε παράσταση. Δοκιμάζουμε με τον λόγο μας, με το σώμα μας, μ’ ένα τραγούδι ή με τη σιωπή, σαν μονάδες ή μαζί με άλλους. Και είναι υπέροχο να μεταχειρίζεσαι όλα αυτά τα μέσα, αναλόγως ποιο σου ζητείται κάθε φορά. Στο τέλος όμως νομίζω πως μετράει το αν όταν ήμασταν πάνω στη σκηνή είπαμε την αλήθεια. Αυτό πιστεύω σήμερα. Ίσως με τα χρόνια καταλήξω σ’ έναν καλύτερο ορισμό της υποκριτικής.
* Ένας καλλιτέχνης σήμερα έχει να αντιμετωπίσει αφενός το ηθικό βάρος της εποχής μας, δηλαδή το για ποιο θέμα να μιλήσει, τι έχει να προσφέρει μέσω της δικής του ιδιότητας στους ανθρώπους και αφετέρου να αντέξει τη δυσκολία της δικής του ζωής. Του επαγγέλματος του για την ακρίβεια. Το οικονομικό ζήτημα είναι τεράστιο, τα περιστατικά απαξίωσης της εργασίας μας, το πόσες ακροάσεις γίνονται τον χρόνο, το ψυχολογικό κομμάτι, επίσης. Και το να έχεις το σθένος – και ενώ είσαι άφραγκος ή δουλεύεις σε μια δουλειά που δεν είναι αυτό που σπούδασες και αγαπάς – να περιμένεις πότε θα βγει η επόμενη ακρόαση για να εμφανισθείς εκεί χαμογελαστός σα να μη συμβαίνει τίποτα απ’όλα αυτα.
* Θεωρώ οτι στην τωρίνή κατάσταση στην Ελλάδα απαντήσεις μπορεί να δώσει η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, το να είμαστε λίγο πιο μελετημένοι ώστε να έχουμε θέση απέναντι στα πράγματα και φυσικά η αγάπη. Απαντήσεις το θέατρο δε θα μου άρεσε να πω πως δίνει, δε μου ταιριάζει. Πάντως είμαι σίγουρη πως πάνω σε μία θεατρική σκηνή την ώρα της παράστασης υπάρχει πολλή αγάπη να μοιραστεί με το κοινό, οπότε ας βλέπουμε θέατρο και ας μετακινηθεί μέσα στον καθένα από εμάς έστω και κάτι μικρό.

* Την τρέχουσα σεζόν βρίσκομαι στην παράσταση του ΚΘΒΕ “Παραμύθι για Δύο” του Φίλιπ Ρίντλεϊ, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ράπτη. Πρωταγωνιστές του έργου είναι δυο έφηβοι, η Σάντρα και ο Κέβιν. Δύο παιδιά ταλαιπωρημένα το καθένα με διαφορετικό τρόπο. Ο Κέβιν πιο “ψημένος” στη ζωή, με πατέρα απόντα, έχει ζήσει με τη μητέρα του σε μέρη όπως καταλήψεις και τροχόσπιτα και έχει εφεύρει έναν τρόπο να βλέπει αλλιώς τις δυσκολίες. Φτιάχνει ιστορίες… σαν παραμύθια, αλλά κάτι περισσότερο απ’αυτό. Τώρα η μητέρα του έχει ερωτευτεί τον καινουριο επιστάτη στη γειτονιά της Σάντρας, έναν τύπο που όλο τον ειρωνεύεται κι έτσι ο Κέβιν προτιμάει να περνάει τις ώρες του στο παρατημένο πολιτιστικό κέντρο. Η Σάντρα, ένα κορίτσι πιο “καθώς πρέπει”, πενθεί ακόμα τον θάνατο της μητέρας της. Δεν μπορεί να αποδεχτεί το ότι ο πατέρας της έχει βρεί μια καινούρια σύντροφο και το ποτήρι ξεχυλίζει όταν στο πάρτι των γενεθλίων της Σάντρας εκείνος ανακοινώνει τους αρραβώνες του.
* Η Σάντρα το σκάει και βρίσκει καταφύγιο στο πολιτιστικό κέντρο που κάποτε εργαζόταν η μαμά της. Αυτή η συνάντηση των δύο παιδιών, που στην αρχή είναι αστεία γιατί η Σάντρα σιχαίνεται ό,τι κι αν κάνει ο Κέβιν κι αυτός με τη σειρά του τη βρίσκει κάπως υστερική, θα εξελιχθεί σε μία σωτήρια σχέση, αφού θα γίνουν ο ένας σύμμαχος του άλλου και θα φτιάξουν μαζί μια ιστορία που θα τους βοηθήσει να δούνε τα πράγματα αλλιώς.* Είναι ένα έργο που μιλάει για την αξία του ”μαζί”, για το ρόλο της τέχνης στο πως αντιμετωπίζουμε τη ζωή, για την απώλεια και για θέματα που μας είναι έντονα στην εφηβεία. Φυσικά μέσα σε όλα αυτα, ή μπορεί και πάνω απ’ολα αυτα, υπάρχει και ο Έρωτας. Το ρόλο της Σάντρας τον αντιμετώπισα εξ’αρχής πολύ προσωπικά. Κατανοώ πολύ τη θλίψη της. Αν έβρισκα μία Σάντρα στο δρόμο μου θα ήθελα να την αγκαλιάσω και να της πω πως στο τέλος όλα θα πάνε καλά.

* Η επιλογή μου για το ρόλο έγινε από τον Αλέξανδρο Ράπτη μέσω ακρόασης. Το συγκεκριμένο έργο του το πρότεινε ο Γιάννης Αναστασάκης. Ο Αλέξανδρος διάλεξε μία ομάδα ανθρώπων οι οποίοι είναι ένας κι ένας στο αντικείμενο τους και δούλεψαν με πολύ μεράκι γι’ αυτή την παράσταση, όπως πρωτίστως και ο ίδιος. Επίσης, ήμουν πολύ τυχερή να είναι συμπρωταγωνιστής μου ο Περικλής Σιούντας στο ρόλο του Κέβιν που είναι ένα πολύ λαμπερό πλάσμα. Την ομάδα μας συμπληρώνουν τέσσερις τελειόφοιτοι της δραματικής σχολής του Κρατικού (Ελισσάβετ Νικολαϊδου, Αγγελίνα Τερσενίδου, Ραφαέλλα Τσομπανούδη, Αλέξανδρος Τωμαδάκης) με τούς οποίους χαίρομαι να παίζω κάθε πρωί.
* Τον συγγραφέα του έργου Φίλιπ Ρίντλεϊ τον είχα στο μυαλό μου ως πρεσβευτή του “in-yer-face theatre” και μάλιστα μόλις πέρυσι έτυχε να διάβασω ένα απο τα έργα του το οποίο μου φάνηκε εξαιρετικά σκληρό. Στη συνέχεια έμαθα πως ο Φιλιπ Ρίντλει είναι, εκτός απο συγγραφέας θεατρικών έργων, σκηνοθέτης, ποιητής, σεναριογράφος, εικαστικός, μυθιστοριογράφος, ένας ασταμάτητος καλλιτέχνης. Έχει γράψει θεατρικά έργα για εφηβικό κοινό και παιδικά βιβλία. Το “Παραμύθι για Δύο” είναι ένα τρυφερό έργο που έχει όμως σαν αφετηρία μία σκληρή πραγματικότητα.
* Ο “Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου” ήταν μια δουλειά που μου άλλαξε τη ζωή. Ήρθα στη Θεσσαλονίκη, στο Κρατικό Θέατρο για οχτώ μήνες και καταλήξαμε να παίζουμε αυτή την παράσταση ενάμιση χρόνο. Πολλoί θεατές, πολλά παιδικά μάτια που μας παρακολούθησαν, πολλές και οι στιγμές που μοιραστήκαμε με τους συναδέλφους μου στον “Πέτρο”. Το κείμενο της κυρίας Αλκης Ζέη, συγκλονιστικό, βαθιά ανθρώπινο. Δυστυχώς με μεγάλη σχέση με το σήμερα, με όλα αυτά τα παιδιά που βλέπουμε στις οθόνες μας, ξεριζωμένα απο τον τόπο τους λόγω του πολέμου. Όσο για το θίασο αλλά και όλους τους συντελεστές… δε θα μπορούσα να υπάρξω πιο τυχερή στην πρώτη μου επαγγελματική δουλειά.

* Όταν ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη αγωνιούσα τόσο για το τι ανθρώπους θα συναντήσω. Και τελικά ήμουν μέρος ενός θιάσου με άνθρώπους που κατέληξα να τους νιώθω σαν οικογένεια. Αυτή η παράσταση έμεινε στην καρδιά μου σαν δώρο και ευχαριστώ πολύ τον κ. Τζαμαργιά για αυτη την ευκαιρία που μας χάρισε, να αφηγηθούμε κι εμείς αυτή την ιστορία, στο τρίτο ανέβασμα της παράστασης μετά την επιτυχία της στο Εθνικό Θέατρο και στο ΘΟΚ.
* Τα χρόνια της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου ήταν καθοριστικά. Έχω την εικόνα του έτους μου όπως ήμασταν όταν πρωτομπήκαμε στη σχολή. Ορμητικοί, γεμάτοι όνειρα και παντελώς ανήξεροι για το τι μας περίμενε. Προσωπικά, πέρασα μέσα στη σχολή περιόδους μεγάλης αμφισβήτησης του εαυτού μου, αλλά έχω και να θυμάμαι πράγματα που δημιουργήσαμε με τους συμμαθητές μου που τα θεωρώ στιγμές θεάτρου με πολύ μεγάλη αξία.* Έχω πολλά λόγια των δασκάλων μας που σε στιγμές παίζουνε σαν κασέτα μές το κεφάλι μου και αυτό το κρατάω σαν κάτι πολύτιμο, επίσης. Με τους συμμαθητές μου δεν έχω συνεργαστεί ακόμα επαγγελματικά. Έχω κάνει όμως μαζί τους δύο “θεατρικά ταξίδια” που ήταν εμπειρίες ζωής. Ταξιδέψαμε σε φεστιβάλ στη Βουλγαρία και στη Μόσχα με την παράσταση που φτιάξαμε με τον δάσκαλο μας Δημήτρη Ήμελλο. Ο “Αγαμέμνων” του Αισχύλου. Και μακάρι να ξανασυναντηθούμε σύντομα!

* Τη χρονιά που πέρασε είχα τη χαρά να έχω και την πρώτη μου επαφή με τον κινηματογράφο. Συμμετείχα στην ταινία “Ο Ράφτης” που δημιούργησε η Σόνια Λίζα Κέντερμαν. Το σενάριο της ταινίας μου φαίνεται καταπληκτικό, η σκηνοθέτης δούλεψε μαζί μου με σαφήνεια, χαμόγελο και ευγένεια, πράγματα που εκτιμώ πολύ και γενικά ήταν μια σύντομη άλλα όμορφη εμπειρία. Θα ήθελα στο μέλλον μία μεγαλύτερη επαφή με τον κινηματογράφο. Η υποκριτική του κινηματογράφου είναι άλλη υπόθεση και θέλω πολύ να εξασκηθώ παραπάνω σε αυτήν.
* Στην τηλεόραση δεν έχω υπάρξει ακόμα. Έχω περιέργεια να δω πως είναι και αυτός ο τομέας της δουλειάς μας.
* Το γράψιμο είναι κάτι που υπάρχει στη ζωή μου. Γράφω ποιήματα και μικρά θεατρικά έργα. Μέχρι στιγμής όμως παραμένουν στο συρτάρι μου, δεν ξέρω αν θα θελήσω ποτέ να τα μοιραστώ με τον κόσμο.

* Λατρεύω τον χορό, είναι κάτι που το νιώθω να βγαίνει αβίαστα από μέσα μου. Στη σχολή ο χορός ήταν οι αγαπημένες μου ώρες μαθήματος! Μου αρέσει πολύ και να τραγουδώ, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως είμαι λίγο τεμπέλα σχετικά με τις τραγουδιστικές μου ικανότητες.
* Δε θέλω να ξεχωρίσω κάποια συνεργασία μου απ’ όσες έχω κάνει και πριν μπω στην σχολή. Η αλήθεια είναι πως και σ’ αυτά που έχω υπάρξει επαγγελματικά αλλά και σε ό,τι έκανα πριν σπουδάσω στη δραματική, έχω υπάρξει πολύ τυχερή. Έχω συναντηθεί με ωραίους ανθρώπους. Θα ήθελα να συνεχίσω να είμαι ενεργή στο χώρο και να αντιμετωπίζω όποιο ρόλο μου δίνεται ως τον πιο σημαντικό μέχρι εκείνη την στιγμή.
* Η Θεσσαλονίκη ήρθε στη ζωή μου για να μου δώσει μόνο χαρά. Γνώρισα ανθρώπους που τους θαυμάζω και τους αγαπώ, έπαιξα σε δυο παραγωγές του Κρατικού Θεάτρου με καταπληκτικούς συνεργάτες, ξαναβρέθηκα με φίλες μου που είναι από εδώ και για χρόνια μας χώριζε η απόσταση και φυσικά … η πόλη! Έχω κάνει τις πιο όμορφες βόλτες εδώ, στη θάλασσα, στην Άνω Πόλη, στα Κάστρα. Έχω βέβαια ένα θέμα συνεννόησης με το τυρί και το κασέρι. Κλισέ, αλλά αληθές!

* Στην Αθήνα υπάρχουν πολλά που δε μου αρέσουν. Θα ήθελα λίγη περισσότερη ανοιχτωσιά και κάπως λιγότερο στρες. Δε μου αρέσει να μπαίνω στο μετρό και να μας βλέπω όλους στριμωγμένους και κουρασμένους να κοιτάζουμε το κενό.* Αυτό που μου λείπει όμως είναι η οικογένεια μου, η αυλή του σπιτιού μου στο Χαϊδάρι, οι βόλτες με τις κολλητές μου και το να πίνω κοκτέιλ στη μπάρα του αγαπημένου μου Loser bar στο Σύνταγμα.
* Στο Αll4fun αυτό που μου αρέσει είναι ότι δεν του ξεφεύγει τίποτα από το θεατρικό γίγνεσθαι της πόλης και όχι μόνο! Επίσης μου αρέσει μεταξύ άλλων να διαβάζω τις συνεντεύξεις των συμμαθητών μου και να καμαρώνω!

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 31/1/2020






