To “πολλά” και το “τίποτα” μαζί σαν όμορφες και μεγάλες ιδέες.
Ένα σήμερα που σε καλεί ν’ αντικρίσεις τον κόσμο μέσα από την ενσυναίσθηση. Και να σου δώσει το κίνητρο να προσπαθήσεις να συνυπάρξεις μ’ αυτό που σ’ αφορά μέσα από τη δημιουργικότητα.
Έτσι αντιλαμβάνεται την υποκριτική ο Λάμπρος Κωνσταντέας, ο οποίος παρά το νεαρό της ηλικίας του, αλλά και της πρόσφατης αποφοίτησής του (2017) από την Δραματική Σχολή του Εθνικου Θεάτρου είναι πολύ προσγειωμένος και ώριμος.
Η φετινή σεζόν τον βρίσκει σε πρόβες για την πρώτη (“Σημείο Τομής) από τις τρεις δουλειές που πρόκειται να κάνει στο θέατρο , ενώ στην Δράμα θα κάνει την επίσημη πρώτη της και η μικρή μήκους ταινία, ο “Γιος” του Κώστα Τατάρογλου, στην οποία πρωταγωνιστεί.
* Πιο «χειροπιαστά» η υποκριτική ξεκίνησε στα 13 μου ως μία «τυχαία» δημιουργική ασχολία της εφηβείας στη θεατρική ομάδα του 3ου Γυμνασίου Ηλιούπολης. Οι υπεύθυνες καθηγήτριες, κ. Κακαρίδου και κ. Μαμαλάκη, άθελά τους (;) έβαλαν το χεράκι τους να μας δείξουν την πρωτογενή χαρά κι αγάπη μιας ομάδας γι’ αυτό. Πριν τελειώσω το γυμνάσιο ήξερα ότι «κάτι» είχε αλλάξει… Έκτοτε το «πήρα στο κατόπι».
* Η υποκριτική για μένα είναι πολλά και τίποτα. Σαν τις όμορφες, μεγάλες ιδέες. «Σήμερα» είναι αυτό που σε καλεί ν’«αντικρίσεις» τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της ενσυναίσθησης. Και με εργαλεία «τεχνίτη» να μοιραστείς το «τι είδες». Είναι προνόμιο να είναι αυτή η δουλειά σου.
* Ενας ηθοποιός ποια κρίση απ όλες έχει ν’ αντιμετωπίσει! Για μένα πάντως το να παίρνεις θέση απέναντι στα πράγματα είναι μονόδρομος, απέναντι σε κάθε είδους κρίση. Τη θέση απέναντι στον εαυτό σου, στο πώς θες να ΣΥΝυπάρχεις, τη θέση απέναντι στην έννοια αφοσίωση και στις φιλοδοξίες και τα όνειρά σου, στον έρωτα, στη θέση απέναντι στο «βόλεμα» (Αν φυσικά είναι συνειδητή επιλογή αυτό για το πώς υπάρχεις, καλά κάνεις!).
* Αρνούμαι την «τυχαιότητα». Νομίζω ότι τις συνθήκες, ακόμα κι αν κάτι είναι «ακατόρθωτο», αξίζει να τις δημιουργούμε ή να αποτύχουμε έχοντας προσπαθήσει. Αν μη τι άλλο, αυτή η σκέψη με βοηθά ν’ ασχολούμαι με πράγματα πιο «ενδιαφέροντα και παραγωγικά» από τις συζητήσεις περί κρίσης.
* Eξαρτάται κι από το τι ερωτήσεις κάνουμε σχετικά με το αν η τέχνη δίνει απαντήσεις. Νομίζω πως μπορεί να εμφανίσει «δρόμους σκέψης». Αν είμαστε διαθέσιμοι και ανοιχτόμυαλοι απέναντι στα «μπολιάσματά» της, στις αισθήσεις που ερεθίζει, μπορεί να συμβάλλει σημαντικά ώστε ο καθένας μας να βρει, τις δικές του τουλάχιστον απαντήσεις. Και σίγουρα πιστεύω έχουμε να μας δώσουμε πολλές.
* Από τον Οκτώβριο θα βρίσκομαι στο Αltera Pars στο έργο «Το Σημείο Τομής» σε σκηνοθεσία Γιώργου Σίμωνα. Είναι ένα έργο του 2018 με μόνο δύο προσώπα, δίνοντας έτσι χρόνο στην σκιαγράφηση και στην εμβάθυνση μίας συγκεκριμένης σχέσης. Δίνεται έτσι και βήμα σε δείγματα νέας γραφής, κάτι που εκλείπει αρκετά στην Ελλάδα (και η νέα θεατρική γραφή και η ανάδειξή της).
* Εγώ είμαι ο Brian, ένας 25χρονος, το 1969, μόλις απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης, που μαζί με τη φίλη και συνάδελφο του Carol (Μαρθίλια Σβάρνα) κάνουν ως ντουέτο το ντεμπούτο τους στη ζωγραφική. Ο Brian θέλει να πετύχει. Όχι μόνο με τη ματαιοδοξία του πράγματος μα και με την ορμή αυτού που θέλει να τα γευτεί όλα,-που σαν Ζογκλέρ θέλει να τα κρατήσει όλα σε πήχη υψηλό και σε συνεχή ροή. Όταν όμως οι εσω και έξω αποστάσεις μεταξύ τους μεγαλώνουν, είναι στιγμή να κάνει ο καθένας τους δικούς του χειρισμούς, να θέσει τις δικές του προτεραιότητες και να κάνει τα δικά του λάθη.
* Η συμπαίκτρια μου (και συγγραφέας του έργου) Μαρθίλια Σβάρνα προσπάθησε να δημιουργήσει μία ομάδα ανθρώπων «εμπιστοσύνης». Παρότι δεν γνωριζόμαστε από πριν, μου ζήτησαν να κάνουμε κάποιες συναντήσεις-δοκιμές να δούμε αν και πώς επικοινωνούν τα υλικά όλων μας, μαζί. Έτσι αποφασίσαμε σ ένα χώρο για τον οποίο είμαστε, ακόμα τουλάχιστον, «άγνωστοι μεταξύ αγνώστων» να βουτήξουμε και να συμβάλλουμε όλοι, ώστε να μοιραστούμε μια ιστορία όμορφα απλή, οικεία και θεματικά διαχρονική. Έχουμε προσπαθήσει να σταθούμε στα θέματα του έργου και τη διαχρονικότητα τους. Είναι μια δουλειά με όρους «στενού κύκλου» ως ολιγομελής ομάδα. Είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσουμε και ν ανακαλύψουμε και ως ηθοποιοί που τώρα ξεκινάνε, τα εργαλεία μας , τον δικό μας τρόπο να μοιραστούμε μια ιστορία (έστω και για έναν μόνο θεατή), τις δυνάμεις μας και να αντικρίσουμε τις ανεπάρκειες μας.
* Φέτος συμμετείχα στην ταινία του Κώστα Τατάρογλου «Γιός». Εκεί βρέθηκα αφότου αναπάντεχα με πρότεινε κάποιος (μήπως εσύ;) στο σκηνοθέτη που έψαχνε τότε ηθοποιούς. Διαβάζοντας το σενάριο ήξερα αμέσως ότι ήθελα να το κάνω.
* Ένα σενάριο μόλις τεσσάρων σελίδων, σχεδόν εξολοκλήρου χωρίς διαλόγους και με μία (και σκηνοθετικά) συνεχούς ροής ιστορία, με φόντο την «καθηλωμένη» επαρχία και την ανάγκη ενός παιδιού για νέα αρχή. Οι σχέσεις της Οικογένειας και του καθενός ξεχωριστά με τον εαυτό του. Η συνεργασία ήταν εντυπωσιακή για μένα. Ένας ξεχωριστός επαγγελματισμός και ένα κλίμα με σκοπό για το καλύτερο δυνατό. Όλη η ομάδα, από τον Σκηνοθέτη, του ηθοποιούς-γονείς μου (Ευαγγελία Ανδρεαδάκη, Κώστας Ξυκομηνός) ως τον πιο πολύτιμο βοηθό παραγωγής προσέφεραν στο ρόλο τους. Τώρα η ταινία μας θα ξεκινήσει να ταξιδεύει από το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας και τις Νύχτες Πρεμιέρας και βλέπουμε…
* Έχω την τύχη να έχω συμμετάσχει σε τέσσερις ταινίες μικρού μήκους ως τώρα και να «ψηλαφίζω» σιγά σιγά τον κινηματογράφο. Ο κινηματογράφος μ’ έναν περίεργο τρόπο μπορεί να γίνει πολύ «προσωπικός». Για ένα θεατή, για έναν «ήρωα», για έναν ηθοποιό. Τα βλέπει όλα η κάμερα. Σα να ψυχογραφεί ακόμα κ αυτά που δε θες. Ίσως και αυτά που ο θεατής φοβάται να δει. Θα ήθελα στο μέλλον να βρεθώ σε συνεργασίες με χρόνο να εμβαθύνεις πιο πολύ. Να ταξιδέψουμε για τα γυρίσματα και να μιλήσουμε για πράγματα που είναι μακριά και ταυτόχρονα «πολύ κοντά μας».
* Η τηλεόραση μου είναι άγνωστο βίωμα. Εκτιμώ τις δυνατότητές της, αλλά συνήθως, όπως οι περισσότεροι από μας νομίζω, λόγω συνθηκών φυσικά, όχι το αποτέλεσμα της. Θα ήθελα αναμφίβολα να το δοκιμάσω όταν πρωτίστως αισθανθώ έτοιμος, αλλά και όταν η συνθήκη το ευνοεί. Δεν είναι απλή ή εύκολη διαδικασία πιστεύω.
* Η εισαγωγή μου στη Δραματική Σχολή του Εθνικού ήταν αφετηρία για μια εξ ολοκλήρου διαφορετική περίοδο στη ζωή μου. Άφησα στα 20 τη συνήθη φοιτητική ζωή και επαναπροσδιορίστηκα σε πολλά σημεία εκεί μέσα.«Μεγάλωσα» με τους συμμαθητές μου, απότομα. Στάθηκα πολύ τυχερούς που τους είχα! Όλους ανεξαιρέτως. Μας θεωρώ σπάνια καλό «κράμα» έτους. Δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω τη σχέση μου μαζί τους, παρά οικογενειακή (με όλες τις εκφάνσεις αυτής.) Μου λείπουν έντονα σε στιγμές και αυτοί και οι δάσκαλοι που μας ενέπνευσαν να δουλέψουμε όλοι μάζι, σ ένα ασφαλές πλαίσιο. Κάθε φορά που τυχαίνει να συνεργαστώ με κάποιον συμμαθητή μου(όπως φέτος με το Γιώργο τον Πατεράκη) η δουλειά φαίνεται πιο οικεία, απλή και ανανεωμένη ταυτοχρόνως. Είναι συγκινητικό. Ελπίζω να δουλέψω με όλους .
* Η σκηνοθεσία δεν ήταν ποτέ στις βλέψεις μου, η στιγμή που μοιράζεσαι με κάποιον συμπαίκτη και κάποιον που έρχεται να ακούσει μια ιστορία είναι κάτι που δύσκολα θα ήθελα να αφήσω. Το γράψιμο το βαριόμουν ανέκαθεν. Τα τελευταία τρία χρόνια όμως βρήκα έναν τρόπο δημιουργικής εκτόνωσης. Για τις στιγμές μόνο που νιώθεις ότι κάτι θα εκραγεί ή μια ιδέα πρέπει να μην χαθεί. Έτσι άρχισα να σκαρφίζομαι μικρές ή μεγάλες ομάδες στίχων. Τα έχω όλα σ ένα τετράδιο-δώρο και τα κρατάω για μένα.
* Ευγνωμονώ τους γονείς μου που από μικρά μας ώθησαν να δοκιμάσουμε πράγματα. Έτσι έκανα χρόνια κολύμβηση, παραδοσιακούς χορούς, «οργώσαμε» μέχρι την πρώτη μου ενηλικίωση μέρη σ όλη την Ελλάδα με τους προσκόπους παίζοντας ομαδικά, πολεμικές τέχνες, πιάνο, ζωγραφική κι ό,τι άλλο μου κέντρισε το ενδιαφέρον μεγαλώνοντας. Από λίγο. Δοκιμάζοντας. Έτσι μου συνέβη και το θέατρο, αλλά αυτό ρίζωσε ! Μετά τη σχολή πια, κάνω κλασική κιθάρα και ό,τι μπορώ ώστε έχω δημιουργική επαφή με το σώμα και το τραγούδι.
* Την πρώτη μου δουλεία αποφοιτώντας θα τη θυμάμαι, όπως και τους ανθρώπους της («Φυλές»-Θ.Ο.Κ σκην Αθηνά Κάσιου). Αποτελεί για μένα πρότυπο επαγγελματισμού, αφοσίωσης μια ομάδας και πήχη δουλειάς εν γένει. Παρόλα αυτά όλοι οι άνθρωποι που έχω «συναντήσει» ως τώρα με έχουν πάει παρακάτω και τους θαυμάζω τον καθένα ξεχωριστά (τη Σοφία Βγενοπούλου, την Σταυρούλα Σιάμου, τον Δημήτρη Λιγνάδη) Ελπίζω να αναπτύξω κι εγώ κάποιες από τις αρετές τους όσο «μεγαλώνω» δουλεύοντας. Μελλοντικά εύχομαι να συμμετέχω σε ιστορίες που να θέλω να μοιραστώ και να συναντηθώ ανθρώπους που θέλουν να κάνουν τη δουλειά αυτή με προσωπική ανάγκη κι όχι σαν δουλειά γραφείου.
* Τη φετινή χρονιά περιμένω να την ανακαλύψω, μιας και θα έχει πολλά διαφορετικά υλικά. Τον Οκτωβρη ξεκινάμε στο Altera Pars «Το Σημείο Τομής» , ενώ παράλληλα θα επαναλήφθούν για λίγες παραστασεις τα «Μαθήματα Πολέμου ΙΙ» στο Μέγαρο Μουσικής σε Σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Από το Δεκέμβρη θα είμαι σε πρόβες στο Εθνικό Θέατρο (το ρεπερτόριο θα ανακοινωθεί άμεσα).
* Η Αθήνα: (+)έχει μια γωνιά κατάλληλη για το κάθε τι. (γεγονός πιθανότατα αμφίσημο) Και (-)η «ανάληψη ευθύνης»που εκλείπει .
* Το All4fun δίνει χώρο! Αυτό μου αρέσει. Χώρο σε μια νέα ομάδα να ακουστεί, χώρο σε μια νέα ευκαιρία να διαδοθεί. Και κάνει mix & match τομέων ενδιαφέροντος. Έχει τη χαρά εκείνου, που καταφέρνει και κάνει το «χόμπι» του επάγγελμα.
* Αναλυτικές πληροφορίες για το “Σημείο τομής” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 7/9/2019