Από την αναμονή και την αποτυχία στην ευθύνη και στην ανάσταση μεσολαβεί μια τέτοια πορεία, που από μόνη της έχει τη δική της ιδιαίτερη σημασία. Ειδικά όταν τροφοδοτεί την ανάγκη για δημιουργικότητα και έκφρασή της μέσω της υποκριτικής.
Ο Παναγιώτης (ή Πάνος για τους φίλους του) Ιωσηφίδης συμπλήρωσε πλέον δύο καλοκαίρια από τότε που αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και προσπαθεί να κάνει πράξη το όνειρό του. Ήδη μάλιστα μετράει αρκετές σημαντικές συνεργασίες, όπως η φετινή στο «Επισκεπτήριο» του Εθνικού Θεάτρου μαζί με την Ιφιγένεια Γρίβα και τον Ηλία Κουνέλα.
Αλλά και η τωρινή με τη συμμετοχή του στην «Καρτερία», μίας παράσταση που εντάσσεται στο πλαίσιο συνεργασίας του Φεστιβάλ Αθηνών με το «Άνοιγμα στην πόλη-Πειραιάς», που θα πραγματοποιηθεί στις Εργατικές Κατοικίες της Παλιάς Κοκκινιάς.
* Στην έκτη δημοτικού άρχισα να κάνω τον κλόουν. Για να μην πάρουν στα σοβαρά, τα υπόλοιπα παιδιά, όσα έκανα στην τάξη. Στο Λύκειο, άρχισα να υποδύομαι χαρακτήρες για να μην αντιμετωπίσω καταστάσεις που θα με ενηλικίωναν. Εφτά μήνες πριν τις πανελλήνιες βρίσκομαι απέναντι από ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, πλέον άψυχο. Αντί να κλάψω, ανακαλώ στιγμές στα πόδια της. Αυτό που θυμάμαι είναι πως παίζαμε σουπερ μάρκετ. 30 Οκτωβρίου 2010.
* Υποκριτική για μένα σημαίνει αυτοκτονία, δειλία, αναμονή, αποτυχία. Ευθύνη. Ανάσταση!
* Ως άνθρωπος στον καιρό μου και όχι του καιρού μου αντιμετωπίζω την κρίση με δόντια, χαμόγελα και μέσα από τα βιβλία μου. Από “Λούκι Λουκ” μέχρι το «Άξιον Εστί» του Ελύτη.
* Ως δυνάμει καλλιτέχνης θαυμάζοντας τους συνεργάτες- φιλους- δασκάλους μου. Προσπαθώντας να δω πίσω από λέξεις όπως επιτυχία, αποτυχία. Πανάκεια όλων: Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, θέληση μωρού παιδιού και χαμόγελα γεμάτα από έρωτα.
* Απαντήσεις να δώσει η τέχνη σε ποιό τομέα; Θεωρώ πως οι απαντήσεις είναι αποτέλεσμα. Πρέπει πρώτα από όλα να γίνουν πράξεις. Οι πράξεις θέλουν χέρια και τα χέρια ν’ υπακούν σ’ ένα κεφάλι. Σ’ ένα όραμα.
* Για να υπάρχει η, θετικού προσήμου, υποδούλωση σ’ ένα κεφάλι πρέπει να υπάρχει και ανιδιοτέλεια. Μα το κεφάλι αυτό πρέπει να κοιτάζει και λίγο πίσω. Για να απαντήσει, στο παρών, πρέπει να προσπαθήσει να κατανοήσει ή να αποτύχει κατανοώντας το πριν και τότε μόνο, με σεβασμό, να περιπλανηθεί στο αύριο.
* Γίνομαι και κατ’ επέκταση γινόμαστε φορείς εικόνων και μαρτυριών που σε κάνουν να σκεφτείς με άλλο μάτι, τι σημαίνει «Καρτερία». Άνθρωποι που προσμένουν και περιμένουν, σε μια άλλη γκρίζα ζώνη, για ένα φωτεινότερο αύριο.
* Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με εγκάρδιες αφηγήσεις ανθρώπων που είναι πραγματικά φύλακες ερειπίων. Μα τα ερείπια για αυτούς είναι η μνήμη. Χαμόγελα παιδιών, πρώτο φιλί, μυρωδιά από γιασεμί και νυχτολούλουδο και στον αντίποδα αίμα, θάνατος, τρόμος και φόβος για την ίδια την ζωή.
* Πιστεύω πως υπό την καθοδήγηση της Καλλιόπης Παναγιωτίδου, ξεφεύγουμε από την θεατρικότητα μιας παράστασης και μέσω της αφηγηματικότητας του λόγου συγκρουόμαστε με θέματα που όρισαν την Ελλάδα και που διχάζουν ακόμα. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για κάτι που μας καίει, μπορούμε να γίνουμε μάρτυρες μέσω της θέασης. Κάπου εκεί έρχεται και η Λύτρωση. Αυτός είναι ο λόγος που προτρέπω κάποιον να δει την παράσταση αυτή. Λύτρωση και έναν άηχο φόρο τιμής.
* Έχω την τιμή και την χαρά να βρίσκομαι σε μια ομάδα που προτείνει, δημιουργεί, καταστρέφει και επαναπροσδιορίζει συνεχώς έχοντας απόλυτο σεβασμό ο ένας προς τον άλλον. Έτσι λοιπόν, λόγω των παραπάνω, γίνομαι καλύτερος και τολμώ χωρίς να υπάρχει φόβος λογοκρισίας. Αποτέλεσμα αυτών είναι να προσμένω να δω το όραμα αυτό να γίνεται μνήμη και γαλήνη στο πρόσωπο των θεατών.
* Επισκεπτήριο. Το «επείγον» της ζωής και ο, σιωπηλός, “θάνατος των νοσοκομείων” πήραν την λέξη συνεργασία και την μετέτρεψαν σε οικογένεια. Από την πρώτη μέρα, στο σπίτι του Ηλία Κουνέλα, βρίσκομαι αντιμέτωπος με το «Πώς απο την αφήγηση μιας φανταστικής ιστορίας περνάς στο παρών και πώς από αυτό βουτάς στην ψυχή σου αλλά και πως τραβιέσαι απότομα λίγο πριν πνιγείς στον βυθό όσων σε έχουν πονέσει».
* Μέσα στους θαλάμους έμαθα πως πρέπει να ευχαριστείς την ζωή, να τη γεύεσαι, να σιωπάς και να το βουλώνεις. Στην τουρνέ από το Πανεπιστημιακό της Κρήτης μέχρι τον έκτο όροφο του Αγίου Σάββα είδα μπρος μου να στέκονται χαμογελαστοί, αγέραστοι Ιωβ, Μάρτυρες καθώς και Νέο-Μάρτυρες της ίδια μοίρας, της ίδιας τύχης. Όλοι καρτερικά υπόμεναν, χωρίς να αναρωτιόνται το «Γιατί;». Χαμογελώντας για αυτο που για εμάς είναι, στο μυαλό μας, αυτονόητο μα για αυτούς θέλω και κίνητρο. Για την Ζωή.
* Ο Τολστόι στο «Από τι ζουν οι άνθρωποι» γράφει πως ο Θεός στέλνει τον, έκπτωτο, Μιχαήλ στην παγωμένη Ρωσία να μάθει τις «τρεις αλήθειες». Η Δεύτερη αλήθεια που μαθαίνει είναι το «Τι δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι». Οι άνθρωποι κάνουν όνειρα για το μέλλον δίχως να γνωρίζουν τι θα γίνει το ίδιο απόγευμα. Το όνειρο μας μαζί με τον Ηλία και την Ιφιγένεια Γρίβα είναι να παίζουμε σ΄’ όλους τους θαλάμους, όλων των νοσοκομείων. Τώρα ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.
* Μεγάλωσα με την τηλεόραση, αργότερα έμαθα να χάνομαι σε σελίδες. Ως εκ τούτου, πιστεύω πως πολλά πράγματα ήταν αξιόλογα. Τώρα όλα φθίνουν. Κωμωδίες ατάκας όπως του Αλέξανδρου Ρήγα, εβδομαδιαία κοινωνικά δράματα όπως του Χριστόφορου Παπακαλιάτη ή σειρές εποχής όπως το «Δέκα», «Αίθουσα του Θρόνου» της Πηγής Δημητρακοπούλου ή το «Τρίτο Στεφάνι» σε σκηνοθεσία Δαλιανίδη δεν υπάρχει πρόθεση να γυριστούν γιατί όλοι έχουμε στραφεί στο NETFLIX και κατ’ επέκταση σε σειρές του εξωτερικού. Οπότε «Μην ψαρώνεις» και «Πέτα την Φριτέζα» όλα θα πάνε καλά. Πιστεύω πως η τηλεόραση είναι που σε φέρνει στα μάτια των πολλών και σε κάνει οικείο. Το πως εξαργυρώνεται κάτι στο μέλλον έχει και αυτό το βάρος του. Όλα έχουν το τίμημα και τον σταυρό τους θαρρώ.
* «Αυτή η νύχτα μένει», σκέφτομαι για τον κινηματογράφο, καπνίζοντας «Φτηνά Τσιγάρα» .Ενώ είχα πει «Ποτέ την Κυριακή» αναπολώ τα όνειρα που κάναμε μαζί. Πως θα ήμασταν αγκαλιά το «2046». Το παίρνω απόφαση, λέω στον «Δράκο» που κρύβω μέσα μου πως μόνο εσένα θέλω πίσω, «Ας περιμένουν οι γυναίκες». «Στέλλα» πλέον όλα στον έρωτα εμπόλεμα, «ΒΙΕΤΝΑΜ». Κανείς δεν φοράει τα «Φτερά του Έρωτα» , όλοι γύρω μου τον αποφεύγουν σαν «Τεμπέληδες έφορης κοιλάδας». Όσο τα «Κουρέλια τραγουδούν ακόμα» στις στοές των Αθηνών , στο υπόσχομαι θα περιμένω κάπου στην Πανεπιστημίου το «Λεωφορείο ο Πόθος» για να έρθω κοντά σου. Θα επιβιβαστώ με «Μάτια ερμητικά κλειστά». Κάπου στην Κυψέλη θα καταλάβω πως το σ’ αγαπώ σου ήταν «Κάλπικη Λίρα» στον κουμπαρά των στιγμών μας και θα γεύομαι το θάνατο, δεν υπάρχει «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους». Θα ανέβαινα ίσως, κάποτε τον Γολγοθά…
* Είχα την τύχη, με το που αποφοίτησα, να συνδιαλλαγώ με ανθρώπους που έχουν μεράκι και πόθο για όσα καταπιάνονται. Κατάλαβα πως για να εκφέρεις λόγο πρεπει να μελετήσεις πολύ, γιατί τίποτα δεν ξεκινάει στην πρώτη ατάκα ενός κειμένου. Στη “Γιο-κι-χι” υπό την καθοδήγηση και την μαθητεία πλάι στον Μιχαήλ Μαρμαρινό μου μπήκε το μικρόβιο της ανάλυσης και της αναζήτησης του λόγου. Ο Αποστόλης Ψαρρός στον «Βασιλιά Ιωάννη» μου έδωσε την ευκαιρία να τα εφαρμόσω, κάνοντας τον «Νόθο» του Σαίξπηρ, φέρνοντας με αντιμέτωπο με τον ποιητικό λόγο για 120 λεπτά. Η Λίλλυ Μελεμέ στο «Έγκλημα στο CAFÉ NOIR» με σύστησε στην κωμωδία ατάκας, μαθαίνοντας πλάι στην υπόλοιπη ομάδα και ειδικότερα πλάι στον Σωτήρη Μεντζέλο τι σημαίνει να είσαι “a picco”.
* Κάτι που ο Ηλίας Κουνέλας μαζί με την Ιφιγένεια Γρίβα έφεραν μια και καλή στην ζωή μου. Μαθαίνοντας μου το επείγον και το πως είσαι ζωντανός ανά πάσα ώρα και στιγμή. Πως από την σκόνη φτιάχνεις χρυσόσκονη ή όταν αξίζει στάχτη. Καταπιάνομαι, στο μυαλό μου, καθημερινά με τους τρελούς του Σαίξπηρ ωσπου να μου κόψουν την γλώσσα, ντύνομαι εξάγγελος μέσα απο την γραφή του Παπαδιαμάντη, και με αφορμή γράμματα του Τεντ Χιούζ γίνομαι ήρωας της Ρώσικης Λογοτεχνίας τρέχοντας, φωνάζω κείμενα της Σαρα Κέιν σε αγαπημένα μου πρόσωπα, μα συχνότερα γίνομαι ο Υποβολέας στο «Αν μια νύχτα του Χειμώνα» του Εντουάρντο Ντε Φιλλιπο.
* Υ.Γ: Κάπου εκεί ανάμεσα είναι που βρέθηκα απέναντι από τον Βασίλη Παπαβασιλείου. Παρατηρούσα έναν Άνθρωπο να μιλά και όχι να αγορεύει περασμένα μεγαλεία, να αφηγείται ταπεινά. Κάθε πρόταση του διπλοβελονιά, δευτερεύουσα στην δευτερεύουσα χωρίς να ξεφεύγει από το θέμα, Τσιτάτα αυτοσαρκασμού για το πόσο μικροί είμαστε μπροστα στον Εμπειρίκο. Το έκανε να φαίνεται τόσο απλό, σε έκανε κοινό, χορό και μάρτυρα και εσύ, σαν ακροατής, είχες πάρει θέση χωρίς να το καταλάβεις. Κάθε συνάντηση ήταν και ένα βιβλίο στην βιβλιοθήκη μου και κάθε παρατήρηση μια αγκαλιά από έναν παιδαγωγό.
* Όσα θυμάμαι στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών με κάνουν να κοκκινίζω τόσο από το απρόσμενο του αυθορμητισμού όσο και από ντροπή. Άλλα με πεισμώνουν και άλλα με κάνουν να ξανασκεφτώ το πως λέω «Καλημέρα». Σε κάθε βήμα- δουλειά, συνεργάζομαι με όλους τους συμμαθητές μου, είτε είναι παρών ή απών. Κατά ένα μεγάλο ποσοτό «Αυτοί» με όρισαν.
* Στην Αθήνα ξεχωρίζω παράθυρα που μένουν μισάνοιχτα στη Θεσσαλονίκης, μεσάνυχτα και σε αφήνουν να φαντάζεσαι τον έρωτα σε λευκά σεντόνια. Στην Φρυνίχου που αισθάνομαι ανάξιος του «Άξιον εστί». Στενά δρομάκια της Πλάκας μέχρι την Ιππίτου που κρύβουν κόκκινο κραγιόν και βαθουλώματα στους τοίχους. Η Πανεπιστημίου και η Σταδίου το βράδυ που δεν πρόκειται να αποτινάξει την μουσική του Παναγιώτη Καλατζόπουλου. Στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου ακούω, στο μυαλό μου, τις εναρκτήριες νότες του «Όταν έρχονται τα σύννεφα» της Τζοκόντα. Αυτή με τη σειρά της, κατά μήκος της Ρηγίλλης, μέσα από την Πλατεία Προσκόπων, το ξενοδοχείο «Ζάππειον» στην Ηρώνδα, ξεδιπλώνει το χαμογελό της. Η Πατησίων που φωνάζει κίνδυνο, μα σε αυτόν τον κίνδυνο δημιούργησε ο Κουμανταρέας τις Νουάρ σελίδες του.
* Σαν πλανώδιο τσίρκο, η Ομόνοια με τις νέον επιγραφές της, σε οδηγούν στην Βαρβάκειο. Εκεί όπου Inox πάγκοι, τα βράδια, μυρίζουν αίμα και αλυχτούν σε θέλω. Ο Λυκαβητός με τα κινούμενα απο χνώτα αμάξια. Στοές των Αθηνών ιδανικές για να νιώσεις το πέρασμα του χρόνου, μόνο κατεβασμένα ρολά. Τέλος στην Ιάσωνος όπου παιδιά γινήκαν άντρες σε σώματα που αναβλύζουν μύρο, δρόμοι πίσω απο το «Έλα να σου πώ» κρύβουν την απιστία σωμάτων που δε δέχθηκαν την θνητότητα τους υπό το ημίφως μουσικών συνθέσεων Νικητόπουλου. Για μένα Αθήνα θα πει παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
* Το All4fun είναι το βάθρο που δίνεται σε ανθρώπους που κυνηγούν το όνειρο τους να μιλήσουν καθώς και η προβολή που τους δίνεται χωρίς κάποιο αντάλλαγμα. Σοβαρό μα χωρίς σοβαροφάνεια το All4fun οδηγός και βοηθός προς ναυτιλλομένους.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την “Καρτερία”
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 16/6/2019
