Aπό το να μετράει αριθμούς στη λογιστική, έκανε την ανατροπή, προκαλώντας την έκπληξη, ακόμη και στους δικούς του.
Αλλά για τον ίδιο έμοιαζε μια ανάγκη, που άρχισε να προκύπτει όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου.
Ίσως γιατί το να γίνει ηθοποός έδινε στον Τρύφωνα Ζάχαρη τη δυνατότητα να διατηρεί την παιδικότητα του και μια αθωότητα, που ταιριάζει στον χαρακτήρα του.Από τη στιγμή μάλιστα, που δεν τα κατάφερε μέσω του μπάσκετ ή του ποδοσφαίρου η υποκριτική ήταν η πηγή που θα του έδινε αυτήν την απαραίτητη διέξοδο.
Την περίοδο αυτή μαζί με την ομάδα του, ΝΕΚΟ, που γεννήθηκε μέσα από τις σπουδές του στη Δήλο παρουσιάζει το “Λεόντιος και Λένα” στο θέατρο Φούρνος, διασκεδάζοντας ιδιαίτερα και τον ρόλο του.
* Η υποκριτική μου προέκυψε σχετικά καθυστερημένα. Πρώτα ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη λογιστική, ύστερα εκπλήρωσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις και ενώ όλα έδειχναν πως θα ακολουθήσω μια ”λαμπρή” λογιστική καριέρα…τσουπ!!! Έκανα την ανατροπή και πέρασα την πόρτα της δραματικής σχολής το Σεπτέμβρη του 2012. Ήταν μεγάλη έκπληξη για τους γύρω μου. Ακόμα και για μένα τον ίδιο. Μικρός δεν το είχα σκεφτεί. Ίσως δεν το είχα τόσο ανάγκη τότε. Μεγαλώνοντας έψαχνα τρόπο να διατηρήσω την παιδικότητα και την αθωότητά μου και το θέατρο έπεσε στο δρόμο μου την κατάλληλη στιγμή σαν μάννα εξ ουρανού.
* Η υποκριτική είναι χίλια πράγματα. Είναι τέχνη, είναι πάθος, έρωτας, τρέλα,δημιουργία. Είναι και κούραση, ιδρώτας, απογοήτευση. Είναι συνάντηση, μοίρασμα, επικοινωνία, Είναι όμως και δουλειά. Επάγγελμα για να πληρώνεις τους λογαριασμούς και το ενοίκιο. Μα πάνω απ’όλα είναι ένα άλλοθι γερό που έχουμε εμείς οι ενήλικες για να μαζευόμαστε μαζί και να παίζουμε. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Είναι το πιο πολύτιμο πράγμα.
* Οι ηθοποιοί είμαστε μόνιμα σε κρίση. Οι εργασιακές συνθήκες είναι πολύ δύσκολες στο χώρο. Πρέπει να είμαστε συσπειρωμένοι και να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή, γιατί κινδυνεύουμε σε λίγα χρόνια η δουλειά μας να υπάρχει μόνο σαν χόμπι.
* Δεν ξέρω αν η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις. Ο σκοπός της τέχνης είναι να θέτει ερωτήματα και αυτό το θεωρώ πιο γόνιμο και πιο σπουδαίο.
* Αυτή την εποχή με με την ομάδα NEKO παρουσιάζουμε το ”Λεόντιος και Λένα” του Γκέοργκ Μπύχνερ σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβάρα στο Θέατρο Φούρνος Μαυρομιχάλη. Έχω τον ρόλο του Λεόντιου, ενός πρίγκιπα που είναι πολύ νέος αλλά ο κόσμος γύρω του είναι πολύ γέρος. Ο Λεόντιος προσπαθεί να σκέφτεται έξω από το κουτί. Αντιστέκεται στο σύστημα με τον τρόπο του αλλά αυτό το σύστημα είναι τόσο καλοκουρδισμένο που οι πρακτικές του επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά σαν μια καλοστημένη φάρσα. Μέσα σ’ αυτό το ασφυχτικό περιβάλλον, οι ήρωες μας έχουν τη δύναμη να τραγουδούν. Ακόμα και αν πρόκειται για ένα τραγούδι φαινομενικά άσκοπο. Ένα τραγούδι για το τίποτα.
* Αυτή είναι η δεύτερη παράσταση της ομάδας μας. Η πρώτη ήταν το ”Γυναίκες, ή και όχι, μόνες στη πόλη, Ιούλιο μήνα, με 40 βαθμούς”. Ένα έργο που το έγραψε η δική μας Φιλία Κανελλοπούλου. Ιδρυτικό μέλος της ομάδας που εκτός από ηθοποιός είναι και πολύ ταλαντούχα συγγραφέας. Παρόλο που η παράσταση ανέβηκε καλοκαίρι η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη. Σχεδόν συγκινητική. Ελπίζουμε το κοινό να αγκαλιάσει και τη νέα μας παράσταση. Φέτος επιλέξαμε ένα κείμενο πιο κλασικό και πιο ποιητικό. Προσπαθήσαμε όμως για άλλη μια φορά να το προσεγγίσουμε με μια ματιά φρέσκια και ανατρεπτική.
* Η ομάδα μας συστάθηκε το 2017. Αφορμή ήταν οι ”Γυναίκες”. Η παράσταση της Φιλίας που προείπαμε. Η ανάγκη της παράστασης αυτής έφερε κοντά μια ομάδα ανθρώπων που γνωριζόμασταν χρόνια και εκτιμούσαμε ο ένας τη δουλειά του άλλου. Η Φιλία, η Ελένη, η Χριστιάνα. ο Άρης τα ΔΕΚΑΕΦΤΑ//ΤΡΙΤΑ, δηλαδή τα παιδιά της παραγωγής μας, οι ”ikrek” που επιμελούνται τα σκηνικά και τα κοστούμια μας και πολλοί ακόμα που μας βοήθησαν σ’ αυτό το πρώτο εγχείρημα. Συνεργαστήκαμε πολύ καλά. Ταίριαξαν τα χνώτα μας καλλιτεχνικά και έτσι συνεχίζουμε και σε νέες παραγωγές. Στόχος μας είναι να αναζητούμε κάθε φορά νέους τρόπους να πούμε την ιστορία. Το όνομά μας είναι NEKO που σημαίνει στα ιαπωνικά γάτα. Γιατί οι γάτες είναι πονηρές, χαδιάρες, εφτάψυχες και τα πιο ανεξάρτητα όντα της πόλης μας.
* Ομολογώ πως ο κινηματογράφος μου ασκεί ιδιαίτερη γοητεία. Έχει διαφορετικό κώδικα από το θέατρο. Δυστυχώς οι Έλληνες ηθοποιοί δεν είμαστε πολύ εκπαιδευμένοι σ’ αυτό το είδος υποκριτικής. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν γίνονται τόσο συχνά μεγάλες παραγωγές στη χώρα μας. Εγώ έχω συμμετάσχει σε κάποιες ταινίες μικρού μήκους όμως δεν έχω κάνει ακόμα όσο κινηματογράφο θα ήθελα. Ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία στο άμεσο μέλλον. Ιδανικά θα ήθελα μια ταινία με την ατμόσφαιρα του Ταραντίνο, τον ερωτισμό του Αλμοδόβαρ και το χιούμορ του Γούντι Άλεν. Ζητάω πολλά;
* Η τηλεόραση πιστεύω ότι είναι παρεξηγημένο μέσο. Έχει συνδεθεί στην Ελλάδα με μια προχειρότητα. Δεν φταίει όμως το μέσο αλλά οι όροι που δουλεύουμε σ’ αυτό. Και οι ξένες σειρές που βλέπουμε στο netflix τηλεόραση είναι. Τηλεόραση από τηλεόραση έχει διαφορά. Στο θέατρο κυρίαρχος είναι ο ηθοποιός, στον κινηματογράφο ο σκηνοθέτης, στην τηλεόραση νομίζω πάνω απ’όλα είναι το σενάριο. Είμαι σίγουρος ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν πολύ καλά. Το μόνο που χρειάζεται είναι όταν τους βρίσκουμε να τους δίνουμε την ευκαιρία ν’ αναδειχθούν.
* Έχω σκηνοθετήσει μια φορά στο πλαίσιο της ομάδας μας μαζί με την Ελένη Ζουρελίδου. Αυτό όμως δεν μας καθιστά σκηνοθέτες. Η σκηνοθεσία είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Χρειάζεται και αυτή τη σπουδή της. Απαιτεί μια καλλιτεχνική ωριμότητα. Εγώ τώρα προσπαθώ να βρω τα πατήματά μου σαν ηθοποιός ακόμα. Αργότερα δεν ξέρω τι θα γίνει και πως θα είναι οι συνθήκες. Είναι πάντως μια αποκαλυπτική διαδικασία η σκηνοθεσία. Καταλαβαίνεις πολλά και για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Όσο για το γράψιμο έχω κάνει κατά καιρούς κάποιες απόπειρες αλλά η πορεία των γραπτών μου περιορίζεται στη διαδρομή τραπέζι-συρτάρι και πολλές φορές τραπέζι-καλάθι. Όταν θα έχω νεότερα πάντως θα σας ειδοποιήσω.
* Λατρεύω το τραγούδι. Τραγουδάω συνέχεια. Με χαλαρώνει. Παλιά τραγουδούσα μόνο στο μπάνιο μου αλλά τα τελευταία χρόνια έχω ξεθαρέψει επικίνδυνα. Με τη φόρα που έχω πάρει μπορεί να με δείτε σύντομα σε κάποια πίστα. Με τον χορό οι σχέσεις μας είναι πιο τυπικές, αλλά με εξάρσεις. Δύσκολα θα με πετύχετε να συμμετέχω σε κάποια χοροθεατρική παράσταση ας πούμε. Είναι όμως πολύ πιθανό να με πετύχετε σε κάποιο μπαράκι να χορεύω ξέφρενα.* Αθλητισμό έκανα πιο μικρός. Ήθελα μάλιστα να γίνω ποδοσφαιριστής. Αλλά ήμουν πολύ κακός και το πλάνο αυτό ναυάγησε. Έπαιξα και λίγο μπάσκετ με την ίδια ακριβώς αποτυχία. Τώρα πια απλά παρακολουθώ. Κυρίως τους αγώνες του Παναθηναϊκού.
* Όλες τις συνεργασίες μου τις αγαπώ. Έχω συνεργαστεί με τη δασκάλα μου τη Δήμητρα Χατούπη, το Νίκο Διαμαντή, την Ναταλία Στυλιανού και άλλους πολλούς. Αυτή την περίοδο μάλιστα συνεργάζομαι με την Ρούλα Πατεράκη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στο φεστιβάλ ”Η δυναμική του ελληνικού λόγου στο θέατρο” στην παράσταση ”Ο Στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία” του Μάκη Τσίτα. Όμως αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια από όλες θα ξεχώριζα τη συνεργασία μου με τη Ναταλία Στυλιανού και την ομάδα ”Γιαξεμπόρε” γιατί είναι όλοι τους πρόσωπα πολύ αγαπημένα μου και φέτος είχαμε μια φανταστική και δημιουργική σεζόν στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με τις ”Ρωγμές ή αλληλουχικά στάδια συστημικού εντροπισμού” Μια παράσταση devised που φτιάξαμε μόνοι μας με θέμα τον χρόνο. Γενικά προσπαθώ να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ. Αυτός είναι ο στόχος μου. Αυτό μετράει. Δεν έχω απωθημένα με ρόλους ή έργα. Ψέματα. Έχω ένα. Θέλω κάποια στιγμή να παίξω Μάρτιν ΜακΝτόνα. Είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας.
* Τα χρόνια στη σχολή ήταν πολύ έντονα και πολύ πυκνά. Τελείωσα τη ”Δήλο” της Δήμητρας Χατούπη. Ήταν ένα προστατευμένο περιβάλλον που μπορούσες να ασκηθείς, να δοκιμάσεις,να αποτύχεις ξανά και ξανά, να ξανασηκωθείς Θυμάμαι να περνάμε ώρες ατελείωτες στο θεατράκι της σχολής. Σωστός ιδρυματισμός. Ο έξω κόσμος μας είχε χάσει εκείνα τα χρόνια. Τα θυμάμαι όμως με πολύ αγάπη όλα αυτά. Τους δασκάλους, τους συμμαθητές. Μοιραστήκαμε ένα πολύ ωραίο ταξίδι. Θα μας συνδέει για πάντα αυτό. Χαίρομαι πολύ όταν συνεργάζομαι με κάποιον συμμαθητή μου. Έχουμε τον ίδιο κώδικα. Είναι όλα πολύ πιο εύκολα.
* Η Αθήνα είναι μια πανέμορφη πόλη. Απλά εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να την ασχημαίνουμε. Μου αρέσει πολύ να περπατάω μέσα στη πόλη. Μου αρέσει ο ήλιος, ο Λυκαβηττός, το Άλσος Παγκρατίου, τα βραχάκια της Ακρόπολης, τα Πετράλωνα, τα θερινά σινεμά, οι βόλτες στη θάλασσα. Αντίθετα δεν μου αρέσουν τα σκουπίδια, η κίνηση στους δρόμους, η αγένεια, η βία, ο ρατσισμός, η εγκληματικότητα.
* Μου αρέσει που το All4fun αγαπάει το θέατρο και που δίνει χώρο σε νέους ηθοποιούς.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 18/4/2019