Με την ερμηνεία της στον πολύ απαιτητικό ρόλο της Λ. στο νέο έργο του Θανάση Τριαρίδη αποτελεί μια από τις αποκαλύψεις της σεζόν.Δεν είναι τυχαίο πως ο συγγραφέας του “Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού” εκθειάζει παντού την αξία της. Δεν το κάνει για να προωθήσει το έργο του, αλλά γιατί όντως έτσι ισχύει.
Η Μαίρη Ξένου καταθέτει και τη ψυχή της στο συγκεκριμένο εγχείρημα της ομάδας EXANIMA, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Άβατον.Ένα έργο, που ξεκινά πολύ διαφορετικά απ’ όσο εξελίσσεται μέχρι το φινάλε και αποτελεί μια γροθιά στο στομάχι για το ανθρώπινο είδος. Αφορά τη δράση και τις πράξεις στο Κονγκό, του Λεοπόλδου, ενός βασιλιά, ο οποίος προώθησε το καουτσούκ σε όλον τον πλανήτη, όμως το έπραξε, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας εκατομμύρια ιθαγενείς, με το πρόσχημα ότι δεν ήταν παραγωγικοί.
Η Μαίρη μίλησε στο All4fun για τη σημασία αυτής της δουλειάς, ενώ μεταξύ άλλων παραδέχθηκε πως στην απόφαση να γίνει ηθοποιός (ενώ ήταν πάντα στο μυαλό της από μικρή) έπαιξε η παρουσία της ως θεατής στην “Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου” με τη Νένα Μεντή στον ομώνυμο ρόλο.
* Από νεαρή ηλικία θυμάμαι να κάθομαι στο δωμάτιο μου και να κάνω την δασκάλα πιάνου, τον ασθενή που έφαγε σφαίρα και ζει τις τελευταίες του ώρες και άλλα παρόμοια. Απλά σ’ εκείνην την ηλικία ένιωθα πως όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι. Ήμουν αρκετά εσωστρεφής και το δωμάτιό μου ήταν το καταφύγιο μου. Μεγαλώνοντας ένιωθα εντελώς απαρατήρητη και ήθελα αγάπη, ήθελα να με αγαπάνε. Με πήγαινε η μητέρα μου θέατρο και θυμάμαι ότι όταν γυρνούσα σπίτι καθόμουν και έπαιζα το έργο που είχα δει, έπαιρνα ζωή από αυτό. Μέχρι που μία μέρα πήγαμε και είδαμε την Κυρία Νένα Μεντή στην θεατρική παράσταση «Ευτυχία Παπαγιανοπούλου». Και τότε ήταν που είπα «αυτό θέλω να κάνω στην ζωή μου».
* Ένιωσα ότι αυτή η παράσταση με πήγε στον ουρανό και αυτό ήθελα να κάνω και εγώ σε άλλους ανθρώπους! Αναδύθηκε από μέσα μου σαν επιτακτική ανάγκη για να κάνω μία ζωή έτσι όπως την έχω φανταστεί.
* Δεν έχω να δώσω κάποιο συγκεκριμένο ορισμό για το τι είναι για μένα υποκριτική. Είναι το φως και το χρώμα της καθημερινότητάς μου, είναι μία βουτιά στο κενό, είναι ο λόγος να χαμογελάω και να μην έχω νεύρα στην ουρά μιας τράπεζας ή στην οδήγηση με μία λάθος συμπεριφορά γιατί όπου και να είμαι παρατηρώ. Παρατηρώ τους άλλους και εμένα, αντιδράσεις, συμπεριφορές, μορφασμούς και έτσι νιώθω μονίμως πως παίζω.
* Είναι αληθινή επικοινωνία με τον συνάδελφο στο εδώ και τώρα, είναι πρωταθλητισμός που βγαίνεις στην αρένα και πρέπει να ξεπεράσεις τα θηρία και να βρεθείς στο βάθρο με το χρυσό στα χέρια συγκεντρωμένος στον στόχο σου. Αν όμως σκέφτεσαι το βάθρο θα πέσεις πάνω στη δοκό. Υποκριτική δεν είναι να παίζω για να φανερώσω το ταλέντο μου, υποκριτική είναι να παίζω με τον άλλον, αν το αντέχω.
* Δεν υπάρχει νόρμα στην αντιμετώπιση της κρίσης. Ο κάθε ηθοποιός όπως νιώθει και πιστεύει. Κατά την προσωπική μου άποψη επειδή η προσφορά είναι άκρως δυσανάλογη με τη ζήτηση πρέπει να δει ακριβώς ποιόν δρόμο θέλει να ακολουθήσει και να δουλέψει σκληρά γι’ αυτόν. Ν’ αφοσιωθεί.
* Να καλλιεργεί συνέχεια τον εαυτό του πνευματικά, σωματικά τόσο ώστε να φτάσει να είναι πολύτιμος και ξεχωριστός και να μπορεί να διαλέγει αυτός με ποιόν και που θα εργαστεί. Να πιστεύει στον εαυτό του και να νιώθει ότι είναι ο ιδανικός για να κάνει τον εκάστοτε ρόλο (αν υπάρχουν ρόλοι), όμως όλο αυτό να μην έρχεται μέσα από τον ναρκισσισμό. Αλλά μέσα από την σκληρή δουλειά, την ταπεινότητα και την πραγματική αγάπη για την δουλειά αυτή. Με αυτό τον τρόπο ακόμα και σε καιρούς κρίσης θεωρώ πως θα τα καταφέρνει. Είναι βαθιά μοναχική δουλειά και έχει κόστος. Αν δεν την αγαπάς πραγματικά η ίδια η σκηνή θα σε πετάξει.
* Η τέχνη όχι απλά μπορεί να δώσει απαντήσεις μπορεί να κινήσει βουνά, αλλά πρέπει να είσαι ανοιχτός για να το δεις όλο αυτό να συμβαίνει. Χωρίς την Τέχνη, η μορφή του κόσμου δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση ίδια. Στην αρχαία Ελλάδα είχαν το θέατρο ως κομμάτι της θεραπείας αρρώστων. Ο άνθρωπος είναι ύλη και πνεύμα. Είναι δύσκολο η ζωή μας να είναι ολοκληρωμένη, όταν θρέφουμε μόνο το σώμα μας και καθόλου το πνεύμα μας.
* Ανεβάζουμε στο Θέατρο Άβατον το έργο του Κυρίου Θανάση Τριαρίδη το “Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού” σε σκηνοθεσία Μαρίας Τσομπανάκου. Ο ρόλος μου είναι η Λ, μία γυναίκα που έρχεται να φέρει δικαιοσύνη με τον δικό της τρόπο, με μία απλή πράξη συμβολισμού για αυτήν αλλά για πολλούς άλλους, μία ακραία πράξη. Αν είχα παιδί θα σου έλεγα πως σίγουρα θα αγαπούσα πιο πολύ το παιδί μου από το παιδί του γείτονα αλλά φυσικά δεν θα του έκανα ποτέ κακό και μάλιστα θα προσπαθούσα να του δώσω ό,τι δίνω και στο δικό μου. Η Λ βάζει πάνω από όλα τον άνθρωπο χωρίς κανένα διαχωρισμό. Ο κόσμος πρόκειται να δει ότι αν ο άνθρωπος δεν επιλέξει να ζει με την φωτεινή πλευρά που έχει μέσα του μπορεί να γίνει το πιο χειρότερο, το πιο απάνθρωπο πλάσμα στον κόσμο και πως οι πράξεις του είναι ντόμινο.
* Το κοινό κατά την διάρκεια της παράστασης ξαφνιάζεται, απορεί γιατί ακούει και μαθαίνει γεγονότα που δεν τα ήξερε και στο τέλος φεύγει σκεπτόμενο και προβληματισμένο. Μα συγχρόνως και να αντιδρά με την τελική έκβαση της υπόθεσης ώστε να δώσουμε έστω και σήμερα δικαιοσύνη. Με αποτέλεσμα να υπάρχουν και ακραίες συμπεριφορές.
* Είναι πολλοί οι λόγοι που θα έλεγα σε κάποιον να έρθει να δει την παράστασή μας. Αρχικά για να ακούσει και να μάθει αυτήν την ανατριχιαστική ιστορία του Κονγκό και τα έργα του Λεοπόλδου. Έπειτα θα έλεγα να έρθει να την δει, για να καταλάβει τι μεγαλείο κρύβει μέσα του και κατά την επιστροφή του προς το σπίτι να κάτσει να σκεφτεί πως μπορεί να το αξιοποιήσει. Τέλος, θα ήθελα να αρχίσει να αγαπάει τους ανθρώπους γύρω του γιατί είμαστε όλοι ίδιοι τελικά και μας ενώνει ένας πολύ ισχυρός κρίκος … η κοινή μοίρα. Θα ήθελα λοιπόν να έρθει και να πει στο διπλανό του «σ’ αγαπώ».
* Το κείμενο όταν το πρωτοδιάβασα με σήκωσε από την καρέκλα μου, είναι ένα κείμενο που με την πρώτη ανάγνωση σε ταρακουνάει. Με συγκίνησε, με αναστάτωσε και ένιωσα αμέσως πως έπρεπε και ο κόσμος να γίνει κοινωνός αυτής της ιστορίας. Σπάει ο τέταρτος τοίχος και γίνεσαι ένα με το κοινό.
* Ο κύριος Θανάσης Τριαρίδης από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας ήταν πολύ κοντά μας και πίστευε σε εμάς μιας και πιστεύει εν γένει στα νέα παιδιά. Είναι απλός και άμεσος. Αλλά πραγματικά είναι τόσοι που μπορούν να πουν τόσα για αυτόν τον άνθρωπο που επίτρεψε μου να πω κάτι βαθύτερο… Τον θαυμάζω!
* Να δουλέψουμε θέλαμε με σεβασμό και σοβαρότητα απέναντι σε αυτό που αγαπάμε. Δε μας δόθηκε η ευκαιρία και την φτιάξαμε εμείς. Η ομάδα EXANIMA ιδρύθηκε το 2017 αποτελείται από δύο συμφοιτήτριες μου από την δραματική σχολή, τη Βασιλική Κούλη, τη Μαρία Τσομπανάκου και εμένα. Είναι μόλις η δεύτερη επαγγελματική μας δουλειά και στόχος μας είναι να μπορέσουμε να συνεχίσουμε ανεβάζοντας έργα που θα μας εμπνέουν μεταφέροντας δυνατά μηνύματα στους θεατές.
* Τον κινηματογράφο τον αγαπώ. Κάθισα ένα ολόκληρο καλοκαίρι και είδα 100 must ταινίες και ήταν από τα πιο όμορφα καλοκαίρια μου. Με ταξιδεύει, με παίρνει από την ρουτίνα και με πάει σε μία φαντασιακή σφαίρα που δίνει χρώμα και ζωντάνια στην καθημερινότητά μου. Δυστυχώς δεν έχω ασχοληθεί με τον κινηματογράφο μέχρι στιγμής αλλά θέλω να πιστεύω ότι όλα έρχονται όταν είσαι έτοιμός να τα δεχτείς.
* Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που αν χρησιμοποιηθεί σωστά μπορεί να κάνει θαύματα. Δεν έχω κάνει τηλεόραση όποτε σίγουρα θα ήθελα μόνο και μόνο για την εμπειρία. Για να μάθω και πρακτικά πως είναι το επάγγελμα του ηθοποιού και σ’ αυτόν τον χώρο.
* Είχα ξεκινήσει να γράφω ένα βιβλίο μετά από μία προσωπική περιπέτεια που είχα το οποίο θα ήταν κάπως σαν την ταινία <500 days of summer> μόνο και μόνο γιατί ένιωθα πως αν δεν το έκανα θα με οδηγούσε όλη αυτή η κατάσταση στην κατάθλιψη. Δεν κατάφερα να το ολοκληρώσω, δεν έχω αυτό το χάρισμα, κοιτούσα την οθόνη του υπολογιστή μου άπραγη για ώρες οπότε το παράτησα. Θα ήθελα να είχα ένα σημειωματάριο με αγαπημένες ταινίες, με διάφορες σκέψεις, με όνειρα, με αγαπημένα μουσικά κομμάτια και με διάφορα άλλα. Ακόμα δεν το έχω ξεκινήσει όμως.
* Σχετικά με την σκηνοθεσία δεν μπορώ σαν άνθρωπος καθόλου την εξουσία, δεν είμαι εξουσιαστική και ο σκηνοθέτης πρέπει να έχει μια μορφή εξουσίας. Να πούμε πως παλιά για να γίνει μία παράσταση χρειάζονταν το κείμενο, ο ηθοποιός και το κοινό, αργότερα μπήκε και ο σκηνοθέτης και όπως και να χει είναι αυτός που ίσως χρειαστεί να πατήσει και τις φωνές, να τραβήξει λίγο τα σχοινιά. Τη θεωρώ άλλη σπουδή και ακόμα δεν έχει γεννηθεί κάτι τέτοιο μέσα μου.
* Στο θέατρο επειδή το υλικό σου είναι ο εαυτός σου, η ψυχή σου, το σώμα σου, η φωνή σου αυτά είναι τα εκφραστικά σου μέσα κι από εκεί έχεις να παίρνεις, προσπαθώ και με τα τρία να έχω καλή σχέση. Παρόλα αυτά δεν ασχολούμαι τακτικά αν και τον αθλητισμό τον αγαπάω λίγο παραπάνω από τα άλλα δύο.
* Δεν θεωρώ πως έχω κάνει κάποια καριέρα, σε δύο παραστάσεις έχω συμμετάσχει μετά την αποφοίτησή μου και σίγουρα δεν ξεχωρίζω κάποια. Κι ούτε ονειρεύομαι ρόλους, έργα και συγγραφείς. Ονειρεύομαι συνήθως αυτόν που έχω σίγουρα μπροστά μου και του βάζω, όσα μου λείπουν και λαχταρώ να κάνω. Νομίζω δεν παίζουμε ρόλους, παίζουμε σχέσεις στην σκηνή. Καλούπια είναι που τα πλάθεις και τα γεμίζεις με τα υλικά που θες. Στο θέατρο έξαλλου, το στοίχημα δεν είναι να παίζεις ρόλους. Το στοίχημα και η τύχη είναι να βρεθείς με ανθρώπους που αγαπάνε πραγματικά αυτή την δουλειά και όλοι μαζί δουλεύουν για ένα συλλογικό όμορφο αποτέλεσμα.
* Στην Αθηνα μου αρέσει το χαμόγελο και η καλημέρα μεταξύ αγνώστων, τα θερινά σινεμά,οι περίπατοι από Ηρώδειο-Πλάκα-Μοναστηράκι-Θησείο.
* Από την άλλη δεν μου αρέσει η κίνηση στους δρόμους, τον Αύγουστο είναι ομορφότερη, η συμπεριφορά την δημοσίων υπαλλήλων, η κουλτούρα της αγένειας, ο ωχαδελφισμός στην οδήγηση και γενικά η εγκληματικότητα.
* Στο All4fun μου αρέσει το ότι δίνει βήμα σε νέους ανθρώπους. Αρκετά σημαντικό αυτό…
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα “Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 11/4/2019
