Mέσω της υποκριτικής του δίνεται η ευκαιρία να εξωτερικεύει τα συναισθήματα του μέσα από χαρακτήρες, που δεν έχουν καμία σχέση μ’ εκείνον.
Ο Ευθύμης Μπαλαγιάννης από το δημοτικό κιόλας είχε πρωτοεκφράσει την επιθυμία του να γίνει ηθοποιός και τα κατάφερε με επιμονή και υπομονή.
Συνηθισμένος αρκετά σε κωμικούς ρόλους τώρα υποδύεται μια προσωπικότητα, που θα μπορούσε να βρίσκεται ανάμεσα μας.
Ο Ακάκιος Ακάκιεβιτς στο “Παλτό” του σπουδαίου Νικολάι Γκόγκολ είναι ένας μοναχικός υπάλληλος που ζει στην Αγία Πετρούπολη, του 1800, στα όρια της ανέχειας.
” Η ζωή του κλονίζεται όταν αναγκάζεται να αγοράσει ένα καινούριο παλτό μετά από πολλές θυσίες. Το παλτό ενώ του επιφυλάσσει μια αναπάντεχη κοινωνική υποδοχή σε ένα περιβάλλον που ως τότε ήταν σχεδόν αόρατος, καταλήγει να τον βυθίσει ακόμα περισσότερο μέσα στην δυστυχία του και εν τέλει να τον στοιχειώσει”. σημειώνει στο All4fun ο Ευθύμης, που βλέπει στο πρόσωπο του Ακάκου ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων της σημερινής εποχής.
Και εκεί, όπου η προσπάθεια διαφυγής από το σύστημα εγκλωβισμού τελικά γίνεται ακόμα πιο έντονη και καταλήγει να λειτουργεί ως μπούμερανγκ…
* Δεν θυμάμαι να πω ακριβώς πότε προέκυψε η επιθυμία να γίνω ηθοποιός. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι πως ήμουν πολύ μικρός. Νομίζω ότι ήταν ένα «μικρόβιο» που το κόλλησα κάπου στο δημοτικό σχολείο… και από τότε πορεύομαι με αυτό.
* Υποκριτική για μένα είναι ένας τρόπος να εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου μέσα από διάφορους χαρακτήρες που δεν έχουν καμία σχέση με μένα.
* Τα προβλήματα είναι πάρα πολλά στον χώρο μας, όπως και σε όλους τους χώρους, άλλωστε. Αλλά θεωρώ πως αν έχεις πίστη, επιμονή και υπομονή μπορείς να τα καταφέρεις. Το πιο εύκολο είναι να πέσουμε όλοι στην παγίδα της μιζέριας. Τότε σταματάει η δημιουργία…Και όταν σταματάει η δημιουργία, σταματάνε και τα όνειρα. Και δεν πρέπει ποτέ κανείς να πάψει να ονειρεύεται..
* Τα τελευταία χρόνια, η κοινωνία έχει πληγεί από μια οικονομική κρίση που δείχνει να συνεχίζεται χωρίς σταματημό. Αυτή η κρίση έχει επηρεάσει κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα , ειδικά για τους νέους καλλιτέχνες. Πολύ δύσκολα υπάρχουν πλέον άνθρωποι που θα πιστέψουν και κατ’ επέκταση να επενδύσουν στο όραμα ενός νέου καλλιτέχνη. Όμως ας μη ξεχνάμε ότι η τέχνη λειτουργούσε πάντα σχεδόν λυτρωτικά. Και ιστορικά αν το δούμε, η τέχνη ακόμη και σε πιο δύσκολες συνθήκες από τη σημερινή, φώναζε βροντερά παρούσα.
* Το «Παλτό» θεωρείται όχι μόνο ένα από τα σπουδαιότερα διηγήματα του Γκόγκολ αλλά και σπουδαίο έργο της κλασσικής λογοτεχνίας. Στην παράσταση ερμηνεύω τον Ακάκιο Ακάκιεβιτς έναν μοναχικό υπάλληλο που ζει στην Αγία Πετρούπολη, του 1800, στα όρια της ανέχειας. Η ψυχική του ηρεμία αλλά και όλη η ζωή του, κλονίζεται όταν αναγκάζεται να αγοράσει ένα καινούριο παλτό μετά από πολλές θυσίες. Το παλτό ενώ του επιφυλάσσει μια αναπάντεχη κοινωνική υποδοχή σε ένα περιβάλλον που ως τότε ήταν σχεδόν αόρατος, καταλήγει να τον βυθίσει ακόμα περισσότερο μέσα στην δυστυχία του και εν τέλει να τον στοιχειώσει.
* Ο Ακάκιος Ακάκιεβιτς συνεχίζει να ζει μέσα σε ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων της σημερινής εποχής.. και συνεχίζει να αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα μιας κοινωνίας όπου η ανάγκη του ανθρώπου να διαφύγει από ένα σύστημα εγκλωβισμού γίνεται όλο και πιο έντονη καθώς μέσα σε αυτό έχει αρχίσει να χάνει τον εαυτό του, και να σταματάει να ελπίζει…
* Μέσα από το έργο ξεδιπλώνεται ένα κόσμος που υπάγεται σε μια εχθρική γραφειοκρατία με παράλογες ιεραρχίες. Κοινωνική υποκρισία, ματαιοδοξία, κερδοσκοπία και ισοπέδωση από έναν μηχανισμό που δεν αφήνει πολλές διεξόδους. Έναν μηχανισμό που ποτέ δεν μπόρεσε όμως και ούτε ποτέ θα καταφέρει να απορροφήσει ανθρώπους σαν τον Ακάκιο Ακάκιεβιτς.
* Αισθάνομαι τυχερός που βρίσκομαι σε ένα θίασο με εξαιρετικούς συναδέλφους αλλά πάνω απ’ όλα φίλους. Η απόφαση να ανέβει το «Παλτό» του Γκόγκολ και η πραγμάτωση της ήταν μια ομαδική προσπάθεια από ανθρώπους που με τους περισσότερους είχαμε ξαναβρεθεί επί σκηνής στο παρελθόν. Και ήταν ευτυχής πραγματικά η συγκυρία να συνεργαστούμε ξανά πάνω σε αυτό το σπουδαίο έργο του Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ.
* Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια από τις δουλειές που είχα μέχρι τώρα ως σταθμό γιατί πιστεύω πως ακόμα και σε μια κακή συνεργασία πάντα κάτι σου μένει στο τέλος. Έχεις μια βαλίτσα και σε κάθε δουλειά βάζεις και κάτι μέσα σ’ αυτήν. Το παίρνεις και το κουβαλάς μαζί σου. Μέχρι να την γεμίσεις… Πότε; Μπορεί και ποτέ… Άρα όλες οι συνεργασίες είναι σημαντικές και για τους δικούς της λόγους η καθεμιά, ξεχωριστές.
* Δεν έχω ασχοληθεί με το γράψιμο και η αλήθεια είναι πως είναι κάτι το οποίο δεν με έχει απασχολήσει ποτέ ως τώρα. Όσον αφορά την σκηνοθεσία όμως, έχω σκηνοθετήσει ήδη τρία έργα και σύντομα έρχεται και το τέταρτο.
* Η σχέση μου με το τραγούδι είναι πολύ καλή καθώς έχω κάνει για πολλά χρόνια σπουδές φωνητικής , ορθοφωνίας και κιθάρα. Και με τον χορό έχω επίσης πολύ καλή σχέση, «χορεύω σαν ηθοποιός».
* Δεν υπάρχει σε μένα η έννοια της λέξης όνειρο για κάποιο συγκεκριμένο ρόλο ή μια συγκεκριμένη συνεργασία. Μου αρέσουν τα «καλά» έργα και οι όμορφες και δημιουργικές συνεργασίες. Χωρίς ταμπέλες. Έργα και συνεργασίες που μου εξάπτουν τη φαντασία. Έργα και συνεργασίες που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
* Η πόλη μας είναι το ίδιο νόμισμα με δυο εντελώς διαφορετικές όψεις. Εκεί που την μισείς, αμέσως τη λατρεύεις κι ανάποδα. Η Αθήνα έχει τόσα προβλήματα αλλά και τόσες ομορφιές. Εν τέλει όμως δεν ξέρω αν θα άλλαζα κάτι. Ίσως μόνο την τρομερή κίνηση στους δρόμους.
* Στο All4fun έχετε κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά και χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχουν τέτοια site, προάγοντας την τέχνη και τον πολιτισμό, ενώ ταυτόχρονα προσφέρουν βήμα στους δημιουργούς.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το “Παλτό” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 24/2/2019
