Είχα ακούσει για τη Λυδία Τζανουδάκη και τη “Λου” της πολλά.
Όταν τελικά κατάφερα και την είδα στο “Μπιλ και Λου” δίπλα στον πάντα εξαιρετικό Στέλιο Ιακωβίδη, όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν.Η παράσταση παίχθηκε για τελευταία φορά την άνοιξη του 2017, όμως επειδή το “τελευταία φορά” είναι πάντα σχετικό στο ελληνικό θέατρο, η συγκεκριμένη δουλειά κάλλιστα μπορεί να ξαναγίνει στο μέλλον.
Μέχρι τότε βέβαια τη Λυδία μπορείτε να τη βλέπετε στο “Ξύπνα Βασίλη” του Δημήτρη Ψαθά στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη. Ιδεατά θα ήθελε κάποια στιγμή να παίξει σε μια scifi παραγωγή στην ελληνική τηλεόραση, ενώ βλέπει την υποκριτικη σαν ένα όμορφο φαγητό, όπου ανάλογα με τα συστατικά του μπορούν να οδηγήσουν σ’ ένα μοναδικό και γλυκό ταξίδι, όπως είναι για εκείνη το ζαχαρούχο γάλα…
* Aν πρέπει να βάλω μια αφετηρία σχετικά με το πότε ξεκίνησε η όλη ιστορία με το θέατρο, μάλλον θα πρέπει να πάω αρκετά χρόνια πίσω στην εποχή του σχολείου. Μια στιγμή όμως που θυμάμαι έντονα και ως πλέον αποφασιστική στιγμή, ήταν μια μέρα που βρισκόμουν με την καλύτερη μου φίλη σ’ ένα καφέ στο Χαΐδάρι και ψάχναμε εκστατικά στο ίντερνετ, ποια δραματική σχολή να διαλέξω.
* Τι σημαίνει υποκριτική; δεν υπάρχουν απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις. Ξέρω ‘γω; Ό,τι είναι και η μαγειρική, η ζαχαροπλαστική… Λίγο παραπάνω αλάτι, λίγο παρακάτω ζάχαρη, ε θα κάψεις και κανένα ταψί, κάτι θα πετύχει λιγότερο, περισσότερο…Σημασία έχει ότι έχεις ανάγκη να φας και αυτό σε κινητοποιεί να φτιάξεις κάτι.
* Οι ηθοποιοί αντιμετωπίζουν την κρίση με σιρόπια, ψυχοφάρμακα, μαντζούνια κλπ …Αστειεύομαι. Σίγουρα βοηθούν κι αυτά. Αλλά νομίζω ότι τελικά κάθε κρίση αντιμετωπίζεται μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις.
* Τέχνη μπορείς να βρεις στα πάντα, από τον τρόπο που κοιτάς έναν άνθρωπο μέχρι και στο πώς χρησιμοποιείς τα μέσα μεταφοράς. Η τέχνη είναι από μόνη της απάντηση. Δεν ξέρω αν δίνει λύσεις. Δίνει σίγουρα ανάσες. Και οι ανάσες φέρνουν λύσεις.
* Ο κόσμος στο “Ξύπνα Βασίλη” πρόκειται να δει μια παράσταση που ακροβατεί ανάμεσα στον ψυχεδελικό συλλογικό ψυχισμό και τις grunge εκρήξεις. Η δουλειά μας είναι μια υπέροχη δουλειά από υπέροχους ανθρώπους.
* Νομίζω ότι οι άνθρωποι που έρχονται στο “Ξύπνα Βασίλη”, εκπλήσσονται πολύ. Έρχονται να δουν μια παράσταση και σκάει ένα κύμα punk χωρίς καμία προειδοποίηση. Αλλά όταν βουτάς στο κύμα, σε παρασύρει και είναι μοναδική η εμπειρία. Επίσης ακριβώς επειδή είναι ένα κείμενο με πολύ ελληνικό χαρακτήρα, είναι απίστευτο το πόσο συντονίζεται ο καθένας από εμάς. Ο Ψαθάς κεντάει με πολύ ουσιαστικά και καυστικά σχόλια, δε γράφει απλώς. Και θέλει μεγάλο θάρρος να αποδεχθείς όχι μόνο ότι εκείνος είναι διαχρονικός, αλλά ότι είναι διαχρονική και η εθνική μας αφροσύνη.
* Μια υπερευνοϊκη συγκυρία και η διορατικότητα της Θεοδώρας Καπράλου και του Άρη, μας έφερε όλους μαζί σ’ αυτό το έργο. Χρειάστηκε πειθαρχία και σκληρή δουλειά αλλά το βιώσαμε όλοι μηδενός εξαιρουμένου, σαν ένα τεράστιο δώρο. Το θέατρο φυσικά και έχει διαφορά από τον κινηματογράφο, αλλά είναι μία πρόταση του Άρη να τα μπλέξει αυτά στο δικό μας ανέβασμα. Και χωρίς το ρυθμό και τη μουσική δε θα μιλούσαμε για το στίγμα του Μπινιάρη. Νομίζω ότι σχηματίζεται και από τη σκηνογραφία ακόμη (του Πάρι Μέξη) το περίγραμμα ενός ψυχεδελικού παζλ, το οποίο μέσα από τη δουλειά του Άρη και της Θεοδώρας φωτίζει τόσο προσωπικά όσο και συλλογικά πυρηνικά ζητήματα . Η μουσική του Φώτη Σιώτα σε αυτή την παράσταση δε λειτουργεί σε καμία περίπτωση σαν σχόλιο ή σαν χαλί. Δημιουργεί ηχοτοπία που αποτυπώνουν με όλα τα βάθη τη νεύρωση και μάς φέρνουν αντιμέτωπους με το οικείο και το ανοικείο μας.
* Τα χρόνια μου στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών ήταν υπέροχα. Γενικά τα χρόνια της δραματικής σχολής μπορεί να είναι μια απόλυτα μεταμορφωτική εμπειρία για έναν νέο άνθρωπο. Υπάρχουν πολλά πράγματα που θυμάμαι κι αναπολώ, αλλά αυτό που πάντα μ’ εντυπωσιάζει, είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ ούτε μία μέρα που να μην έχουμε γελάσει με την ψυχή μας. Και μεταξύ άλλων, τους ευγνωμονώ τους συμμαθητές μου γι’αυτό. Νιώθω τυχερή που τους έχω γνωρίσει και θεωρώ οτι ήμασταν όλοι μας πολύ τυχεροί που είχαμε τόσο εμπνευστικούς καθηγητές.
* “Παιδευτήκαμε” από ανθρώπους που φροντίζουν και αγαπούν πολύ τη δουλειά τους και αγάπησαν και φρόντισαν πολύ κι εμάς. Δυστυχώς δεν έχει τύχει πολύ συχνά να δουλέψω με συμμαθητές μου. Είναι κάπως παράξενο αρχικά να συνεργάζεσαι με κάποιον που τον έχεις συνηθίσει σε πολύ συγκεκριμένο περιβάλλον, αλλά είναι και πράγμα πολύ ωραίο γιατί υπάρχει μια κοινή γλώσσα και μια οικειότητα που δεν κερδίζεται τόσο γρήγορα με νέους συνεργάτες.
* Δεν έχω τηλεοπτική εμπειρία, αλλά αν είχα την επιλογή αυτή, θα μου άρεσε πάρα πολύ να υπάρχει μια τρελή scifi παραγωγή.
* Δεν ξέρω αν υπάρχει περιορισμός στο τι θα ήθελε να δοκιμάσει ένας ηθοποιός, είτε στη σκηνή είτε στην οθόνη. Στο σινεμά έχω δουλέψει παραδόξως πίσω από τις κάμερες και μου φάνηκε πολύ δημιουργική διαδικασία, αν και αρκετά κοπιαστική.
* Το γράψιμο και τη σκηνοθεσία τα έχω δοκιμάσει σε πολύ μικρές δόσεις. Θεωρώ ότι για να ασχοληθεί κάποιος με αυτά θα πρέπει να κινείται από πολύ έντονη επιθυμία, σχεδόν πυρηνική, γιατί απαιτούν εξίσου μεγάλη οργάνωση και υπομονή, αλλιώς δε βγαίνει. Αφουγκράζομαι την επιθυμία της εκάστοτε περιόδου και πράττω αναλόγως. Στην πραγματικότητα μονίμως κερδίζει με διαφορά η επιθυμία μου για παράσταση.
* Πλέον ζητείται από τους ηθοποιούς να είναι πολυεργαλεία. Να χορεύουν, να τραγουδάνε, να παίζουν μουσικά όργανα, να κάνουν ακροβατικά… Δεν πιστεύω ότι ένας ηθοποιός πρέπει να κάνει όλα αυτά για να είναι ικανός, ούτε θεωρώ ότι αν διαθέτει όλα τα μέσα, οι σκηνοθέτες είναι απαραίτητα και σε θέση να τον αξιοποιήσουν καταλλήλως. Το καλό με όλο αυτό είναι ότι οι ηθοποιοί μπαίνουμε σε μια διαδικασία να “ξεσκονίζουμε” τα τεχνικά μας μέσα. Και πιστεύω ότι κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.
* Το «Μπιλ και Λου» για μένα δεν είναι απλώς μια παράσταση που έκανα στο παρελθόν, είναι μια μεγάλη αγάπη, σαν τους πρώτους μεγάλους μας έρωτες. Είναι οι άνθρωποι που το στελέχωναν κάθε βράδυ εντός κι εκτός σκηνής. Είναι μια υπενθύμιση, γιατί μου αρέσει να δουλεύω στο θέατρο και θα είναι πάντα η ελπίδα πως κάποια μέρα οι ζωές μας θα συναντηθούν ξανά και θα μοιραστούμε μια εμπειρία τόσο γλυκιά όσο το ζαχαρούχο γάλα…
* Θέλω να συνεργαστώ με ωραίους ανθρώπους. Όπως μου ‘χει συμβεί στο παρελθόν κι όπως μου συμβαίνει και τώρα στο “Ξύπνα Βασίλη”. Να τους βλέπω στη σκηνή και και να τους ζηλεύω με την καλή έννοια. Να τους χαζεύω, να με εμπνέουν. Αυτό κυρίως!
* Η Αθήνα μου αρέσει, γιατί ζουν οι άνθρωποι που αγαπώ, μου αρέσει που δουλεύω και μιλάω τη γλώσσα μου, μου αρέσει που ο ουρανός συχνά δεν έχει σύννεφα και η θερμοκρασία είναι καλή για μεγάλο διάστημα. Δε μου αρέσει η βρωμιά, δε μου αρέσει που ο κόσμος στα λεωφορεία είναι πιο αποτρελαμένος, δε μου αρέσουν οι αγενείς άνθρωποι και σε καμία περίπτωση δε μου αρέσουν οι ένοπλοι ένστολοι σε κάθε γωνία της πόλης.
* Στο All4fun μου αρέσει ο τίτλος! Γιατί στο κάτω κάτω γιατί τα κάνουμε όλα αν όχι για να περάσουμε όμορφα;
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το “Ξύπνα Βασίλη” ακολουθούν ΕΔΩ:&& Στη συνέντευξη χρησιμοποιήθηκαν φωτογραφίες της Δομνίκης Μητροπούλου. Οι φωτογραφίες της παράστασης “Ξύπνα Βασίλη” είναι του Πάτροκλου Σκαφίδα.
Toυ Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 10/11/2018