Η επιθυμία του για δημιουργία και για δράση βρήκαν τον ιδανικό τους χώρο για να εκφραστούν.
Έναν όμορφο και πολύ συναρπαστικό κόσμο για εκείνον, όπως είναι το θέατρο.
Ο Παναγιώτης Καμμένος πρωτοσκέφτηκε να γίνει ηθοποιός, όταν σε ηλικία 16 ετών επισκέφθηκε με το σχολείο του το Εθνικό Θέατρο, παρακολουθώντας μάθημα υποκριτικής.
Εκεί ένιωσε την τρομερή αίσθηση της γέννησης του να γεννιέται δίπλα του το θέατρο.
Αργότερα στο Μετσόβειο μπήκε στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου και όταν έφτασε στο 4ο έτος των Μηχανολόγων του ήρθε η οριστική “κουτουλιά” και η ντόπα ν΄ασχοληθεί πιο σοβαρά με την υποκριτική.
Το ταξίδι πλέον είχε αρχίσει να γίνεται πιο συστηματικό και ακολούθησαν οι σπουδές στη δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.
Μετά από το περσινό καλοκαίρι, που τον βρήκε για πρώτη φορά στην Επίδαυρο με τον Οιδίπους Τύραννο σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη, έχει την ευκαιρία να παίξει ξανά στο αργολικό θέατρο με την παράσταση “Αχαρνής”. “Έχουμε την τρομερή τύχη να έχουμε την καθοδήγηση ενός από τους σπουδαίους ιστορικούς παλιούς σκηνοθέτες που έχει ο τόπος μας, εν ζωή, τον Κώστα Τσιάνο, δημιουργώντας μια συνέχεια από το παρελθόν στο μέλλον που οραματιζόμαστε. Νεωτερίζουμε στον τόπο μας πολύ, που έχει αναμφισβήτητα γοητεία, αλλά ξεχνάμε από πού ερχόμαστε. Την είχα πολύ ανάγκη μάλλον αυτήν την σύνδεση”, δηλώνει στο All4fun ο Παναγιώτης, που εκφράζει και τη μεγάλη του χαρά για τη συνύπαρξη του με ηθοποιούς, όπως ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο Παύλος Χαϊκάλης, ο Κώστας Κόκλας, ο Τάκης Παπαματθαίου και ο νεότερος Ιωάννης Παπαζήσης.
Αυτήν τη σεζόν ο Παναγιώτης υποδύθηκε στο “Κάζιμιρ και Καρολίνα” σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά τον Κάζιμιρ (σε διπλή διανομή με τον Παναγιώτη Γεωργούλα) και διασκέδασε ιδιαίτερα αυτήν τη συνεργασία: “Ήταν μία τρομερά δυνατή εμπειρία για μένα και σε μία πολύ ευαίσθητη προσωπικά συγκυρία. Είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο – ποιητικό κείμενο του Χόρβατ, με τρομερά επίκαιρη και αιχμηρή πρόθεση ν’ αναδείξει το πόσο οι νέοι άνθρωποι σε μία κρίση, οικονομική και κοινωνική, πολτοποιούνται από το «Σύστημα» και τελικά είναι οι συνολικά χαμένοι! Αυτοί μετράνε τις μεγαλύτερες απώλειες. Αυτοί που ξεκινούν, αυτοί που δεν έχουν κανένα «περιθώριο ελιγμού».
Οσο για τη νέα σεζόν θα τον βρει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και στο “Χειμωνιάτικο παραμύθι” του Σαίξπιρ.
* Το ψώνιο με τη σκηνή υπήρχε πάντα…Η μουσική ήταν η μεγάλη αγάπη! Η υποκριτική ήρθε μάλλον από το Λύκειο τώρα που το σκέφτομαι… Ήταν ένα πρωινό της πρώτης Λυκείου – ήμουν 16, που με την ομάδα θεατρολογίας του σχολείου πήγαμε να παρακολουθήσουμε μάθημα υποκριτικής στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Μπήκαμε σ’ αυτή την τόσο ιδιαίτερη αίθουσα – φέρει το όνομα του Τάσου Λιγνάδη, στον πρώτο – στο κτήριο της Πειραιώς. Όλα γίνονταν τόσο κοντά μας και παρότι ήταν τόσο πρόχειρα όλα, ήταν μάθημα, εγώ μαγεύτηκα! Τρομερή αίσθηση, το θέατρο να γεννιέται δίπλα σου. Όταν βγαίναμε από τη σχολή θυμάμαι ότι είπα από μέσα μου, εγώ μια μέρα θα δώσω στο Εθνικό!
* Η οριστική κουτουλιά, καθότι μιλάμε για γερή ντόπα, ήρθε όταν ήμουν στο 4ο έτος των Μηχανολόγων στο Μετσόβιο. Το 2010 Ήμουν ήδη δύο χρόνια στη Θεατρική ομάδα Ε.Μ.Π. Εκείνη τη χρονιά λοιπόν έγινε κάτι πολύ μαγικό, αποφασίσαμε με τον κολλητό μου, τον Λούη, να προτείνουμε στην ομάδα το Closer, του P.Marber. Η ομάδα έδωσε το οκ και έτσι ξεκίνησε ένα μαγικό ταξίδι που από τότε δεν με έχει αφήσει σε ησυχία. Σμίξαμε κάποιοι πολύ αγαπημένοι άνθρωποι, ο Κωνσταντίνος, η Έλλη, η Αμάλθεια και φτιάξαμε μια ομάδα, με πολλούς συμπαραστάτες βέβαια ακόμη, τον Χαμένο, τον Γέρο κτλ. που επί πέντε μήνες χωθήκαμε πραγματικά σε έναν πανέμορφο, γεμάτο δημιουργία κόσμο, θυμάμαι τα 10ωρα που δουλεύαμε με τον Λούη την μετάφραση του έργου – μας είχε παραχωρήσει ήδη ο Γ. Κιμούλης τη δική του αλλά δεν μας έφτανε!
* Θέλαμε να καταπιαστούμε με όλα! Κάναμε πρόβες στα πιο απίθανα μέρη – σε πλατείες, σε παραλίες, σε σπίτια, στο κάτω Πολυτεχνείο, με τις ώρες μέσα στον κόσμο αυτό και με τεράστια πίστη καταφέρνοντας στο τέλος να ανεβάσουμε μία ωραία παράσταση. Μεγάλη κληρονομιά. Αυτό ήταν! Mετά ήρθε η Άντωση και ο Παντελής Καψάλης – ο σπουδαίος δάσκαλος μου, ύστερα τα τρία χρόνια στη σχολή του Ωδείου Αθηνών…
* Είναι νωρίς ν’ απαντήσω ακριβώς τι σημαίνει για μένα υποκριτική. Μάλλον είναι αυτή η έκθεση, αυτό το άνοιγμα, αυτό το μοίρασμα στη σκηνή με τους συμπαίχτες, που δίνει σε αυτόν που κοιτά κόσμους ολόκληρους…ιστορίες…βάσανα… χαρές…πάθη…«Ανθρωπίλα»!
* Ο καλλιτέχνης είναι και θα είναι πάντα μέρος της κοινωνίας που δρα. Άρα σίγουρα στην ίδια ανασφάλεια και στον ίδιο παλμό. Επαγγελματικά δε, καλείται να κάνει τη δουλειά του και να δημιουργήσει, να προσφέρει σε πολύ πιο αντίξοες συνθήκες απ’ ότι παλιότερα. Και δυστυχώς σε έναν τόπο που δεν επενδύει επίμονα ούτε στην Τέχνη, ούτε στην Παιδεία. Κάτι που σίγουρα ευθύνεται για το Σήμερα. Όταν το πιο φτηνό, γρήγορο, εύκολο και φανταχτερό γίνεται κυρίαρχη τάση και μοντέλο «καταξίωσης» στο χωριό που λέγεται Αθήνα, Ελλάδα, το έργο δυσκολεύει ακόμη περισσότερο. Δεν είναι μόνον η Κρίση λοιπόν, είναι και ο τωρινός Πολιτισμός που φυσάει κόντρα. Για μένα παρόλα αυτά ο καλλιτέχνης πρέπει πάντα να είναι στο πιο ευαίσθητο κομμάτι αυτής, με τα πιο ευερέθιστα αντανακλαστικά και έτοιμος να εκτεθεί, να αυτοσαρκαστεί και να διατυπώσει αλήθειες, να προτείνει νέους δρόμους.
* Η πραγματική Τέχνη δεν μπορεί ποτέ να δώσει απαντήσεις. Όταν αποπειράται να το κάνει, αποτυγχάνει. Ερωτήματα δημιουργεί πάντα. Κυρίως όμως, Χώρο. Χώρο για μοίρασμα, για συναντήσεις, για συγκινήσεις, για αντιρρήσεις, για τσακωμούς, για προτάσεις, για σκέψη, για προβληματισμό, για διεργασίες ατομικές και συλλογικές, για επανάσταση. Υπό αυτήν τη έννοια φυσικά και μπορεί να συνδράμει και τώρα στην Ελλάδα της κρίσης και πάντα. Αρκεί να καταφέρει να υπάρξει Διάλογος. Συνάντηση. Τέχνης & Κοινωνίας.
* Η συμμετοχή μου στην παράσταση «Αχαρνής» είναι μια σπουδαία εμπειρία. Δεύτερη φορά στην Επίδαυρο. Ανακαλύπτω τον Αριστοφάνη και το μεγαλείο που κρύβει. Είναι απίστευτα διαχρονικός, έξυπνος και αιχμηρός. Σχολιάζει το Σήμερα και το Πάντα με σπουδαία μαεστρία! Ο Δικαιόπολις, Αθηναίος αγρότης, εν μέσω του Πελοποννησιακού πολέμου κλείνει Ειρήνη με τους Σπαρτιάτες για τον εαυτό του, δημιουργώντας προσωπική «Ανάπτυξη» και διχάζοντας βέβαια τους Αθηναίους. Υπαρξιακό το ερώτημα, Πόλεμος ή Ειρήνη; Γιατί πολεμάμε οι άνθρωποι και οι λαοί; Ποιοι το επιβάλλον; Τι κερδίζουμε κάθε φορά και τι χάνουμε;
* Έχουμε την τρομερή τύχη να έχουμε την καθοδήγηση ενός από τους σπουδαίους ιστορικούς παλιούς σκηνοθέτες που έχει ο τόπος μας, εν ζωή, τον Κώστα Τσιάνο, δημιουργώντας μια συνέχεια από το παρελθόν στο μέλλον που οραματιζόμαστε. Νεωτερίζουμε στον τόπο μας πολύ, που έχει αναμφισβήτητα γοητεία, αλλά ξεχνάμε από πού ερχόμαστε. Την είχα πολύ ανάγκη μάλλον αυτήν την σύνδεση. Σπουδαία η συνεργασία με τον Γ.Ανδρέου και τις μουσικές του, που από παιδί αγαπώ, με τον Γ. Μετζικώφ – σπουδαίο σκηνογράφο. Ακόμη πιο ευτυχής η συνεργασία με τον Π.Τσεβά και την Ε.Γεροδήμου που στηρίζουν όλη την προσπάθεια με τρομερό ζήλο και πίστη! Μεγάλη τύχη να μετράμε χιλιόμετρα επί σκηνής με τόσο έμπειρους ηθοποιούς που επίσης αγαπώ από παιδί, όπως ο Π.Χαϊκάλης, ο Τ. Παπαματθαίου, ο Κ. Κόκλας και ο νεότερος Ι.Παπαζήσης. Και βέβαια τεράστια τύχη είναι να παίζεις στην ίδια σκηνή με τον σπουδαίο Πέτρο Φιλιππίδη. Έναν τρομερά ταλαντούχο και σπουδαίο ηθοποιό. Όλη η παρουσία του είναι αποκαλυπτική, σεμιναριακή, κυρίως για το πάθος και την αγάπη που έχει για το θέατρο!
* Ο λόγος που θα προέτρεπα κάποιον να δει την παράσταση, είναι για να δει μια παράσταση φτιαγμένη με πολύ αγάπη και μπόλικο μεράκι και βέβαια για να εκθέσει τον εαυτό του στα μεγάλα σημερινά ερωτήματα που βάζει στο τραπέζι ο Αριστοφάνης εκθέτοντας όλη την σημερινή Πολιτική!
* Tο «Κάζιμιρ & Καρολίνα», ήταν μία τρομερά δυνατή εμπειρία για μένα. Και σε μία πολύ ευαίσθητη προσωπικά συγκυρία. Νοιώθω ευτυχής αφενός που συνάντησα το Γ. Χουβαρδά και ευγνώμων για την εμπιστοσύνη του να μου αναθέσει τον Κάζιμιρ και αφετέρου ευλογημένος για την συνάντηση με έναν-έναν ξεχωριστά από την ομάδα που περάσαμε τόσα πολλά μαζί. Μακρύ το ταξίδι. Ήταν σαν να δουλεύαμε από χρόνια μαζί! Ένα εξαιρετικά δύσκολο – ποιητικό κείμενο του Χόρβατ, με τρομερά επίκαιρη και αιχμηρή πρόθεση να αναδείξει το πόσο οι νέοι άνθρωποι σε μία κρίση, οικονομική και κοινωνική, πολτοποιούνται από το «Σύστημα» και τελικά είναι οι συνολικά χαμένοι! Αυτοί μετράνε τις μεγαλύτερες απώλειες. Αυτοί που ξεκινούν, αυτοί που δεν έχουν κανένα «περιθώριο ελιγμού».
* Και φυσικά σε όλα αυτά, η Αγάπη, κοινός παρονομαστής πάντα! Να μετρά τα πάντα! Προθέσεις, εγωισμούς, αντοχές, μέλλον! Μόνο Ευχαριστώ στον Γ.Χουβαρδά για την αγάπη και την πίστη που έδωσε μέχρι το τέλος σε όλους μας! Η επόμενη σεζόν θα με βρει στη Θεσσαλονίκη, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο «Χειμωνιάτικο παραμύθι», του Σαίξπηρ που θα κάνει ο πολύ σημαντικός, Σ. Πουρκαρέτε.
* Η σχέση μου με τον κινηματογράφο είναι στα σπάργανα ακόμη… Κάποιες ταινίες μικρού μήκους του κολλητού μου, κυρίως ως παραγωγή, κάποιες που έπαιξα μετά τη σχολή και η μεγάλου μήκους – “Hitchhiking”, που γυρίσαμε το περασμένο καλοκαίρι Ο κινηματογράφος με γοητεύει πολύ. Με αφορά…
* Ως παιδί έχω δει πολύ τηλεόραση! Την αγαπώ πολύ. Φυσικά και θέλω να κάνω πράγματα και εκεί.
* Με τον αθλητισμό δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις. Κάτι μπασκετάκια ή μπάλα με τους κολλητούς και αυτό ήταν όλο! Ο χορός είναι άλλη ιστορία, έκανα μέχρι την εφηβεία παραδοσιακούς και στη σχολή με την έμπνευση των δασκάλων μας, ανακάλυψα μία πολύ δυνατή σχέση. Ακόμη δεν την έχω αναπτύξει όσο θέλω, αλλά είναι εκεί…Έχει πολύ στενή σχέση με τη μουσική, νομίζω γι αυτό!
* Σχέση με το γράψιμο δεν υπάρχει ακόμη. Ελπίζω στο μέλλον να επισκεφθεί τα όνειρα μου. Το τραγούδι και η μουσική από την άλλη είναι οι μεγάλες μου αγάπες. Είναι η καταγωγή μου.
* Αισθάνομαι πολύ τυχερός με όλες ανεξαιρέτως τις συνεργασίες μου. Απ’ όλες έμαθα. Έδωσα και πήρα! Δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω την πρώτη μου συμμετοχή σε παράσταση που παρουσιάζεται στην Επίδαυρο, τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» του Σταύρου Τσακίρη το περυσινό καλοκαίρι. Και βέβαια την «8η Ημέρα», μια παράσταση που φτιάξαμε μαζί με τον Ηλία Κουνέλα – δάσκαλο μου στη σχολή, εμπνευστή, συνοδοιπόρο και Φίλο πλέον – και περιόδευσε για 2 χρόνια σε σπίτια δίνοντας πάνω από 250 παραστάσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λεμεσό και Ζυρίχη!
* Τα χρόνια μου στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών ήταν τα πιο επίπονα, δημιουργικά και συμπυκνωμένα χρόνια της έως τώρα ζωής μου. Πολλές πληγές, πολλές χαρές, πολλά μαθήματα…Είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο ζωής.
* Αθήνα…τόσες αναμνήσεις… από παιδί και τις βόλτες μου με τους γονείς μου, από την εφηβεία και τα μεγάλα ερωτηματικά που συντρόφευσε όλα εκείνα τα βράδια στην Ακρόπολη, ως τους έρωτες που γέννησε στις γωνιές της.
* Δεν ξέρω πια αν νοιώθω κομμάτι της…Με δυσκολεύει πια η Αθήνα, με απογοητεύει η τόση εγκατάλειψη, η τόση αδιαφορία για την ιστορία της, τα πανέμορφα νεοκλασικά που στέκονται ερείπια και περιμένουν κάποιον να τους δώσει μια πνοή, η «τσίτα» που έχουμε όλοι μας κάθε μέρα και αυτή η άναρχη – νευρική φασαρία που σε εμποδίζει να δεις την ομορφιά της. Νοιώθω ότι όλοι περιμένουμε από αυτήν την πόλη ξανά να μας σώσει…Μόνο τα βράδια πια μπορώ κάπως να συνδέομαι, όταν κάπως η πόλη κοιμάται…
* Στο All4fun, μου αρέσει ο Κυριάκος και η παρέα του!
& Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση “Αχαρνής” ΕΔΩ:
Toυ Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 25/6/2018
