11.3 C
Athens
Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου, 2025

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Βάσια Χρήστου – Ηθοποιός

Την πρωτοείδα στο «Ηταν κάποτε», μια χειροποίητη παράσταση, που έφτιαξε μαζί με τους συμφοιτητές της από το Εθνικό Θέατρο, τον Χρήστο Πίτσα και τον Στέλιο Χλιαρά.
Έκτοτε δηλώνω θαυμαστής της και προσπαθώ να τη βλέπω σε κάθε της δουλειά. Η Βάσια Χρήστου είχε πάντοτε κάτι το καλλιτεχνικό στις φλέβες της, ακόμη και όταν σπούδαζε στην αρχιτεκτονική. Και επειδή πάντα τη γοήτευε να συμμετέχει σε μια συλλογική διαδικασία επέλεξε μετά την εμπειρία της να δουλέψει ως βοηθός σκηνογράφου και ενδυματολόγου ν΄ ασχοληθεί με την υποκριτική.
Και εκεί μέσω των ρόλων της να ζει γεγονότα και να βιώνει συναισθηματικές καταστάσεις συχνά ακραίες, που η ζωή δε θα της έφερνε αλλιώς.
«Αυτό το μαγικό πράγμα που συμβαίνει στο θέατρο, όπου ηθοποιοί, μουσικοί, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, φωτιστές, φροντιστές βάζουν τις δυνάμεις τους για να πουν απλά μια ιστορία με συγκινεί όσο λίγα πράγματα», σημειώνει στο All4fun η Βάσια, η Ερμιόνη της παράστασης, «Το χειμωνιάτικο παραμύθι», που παίζεται στο Από Μηχανής Θέατρον:
«Δεν είναι από τα έργα εκείνα του Σαιξπηρ που ανεβαίνουν συχνά στην Ελλάδα και δεν ξέρω τον λόγο. Αυτό που ξέρω όμως με σιγουριά είναι πως όταν το διάβασα και διάβασα και το ρόλο μου, είπα θέλω να το κάνω με όλη μου την ψυχή. Η Ερμιόνη είναι μια βασίλισσα, ευγενικής καταγωγής, πιστή και αφοσιωμένη στον άντρα της και στον λαό της, πρότυπο υπομονής και ψυχραιμίας, η οποία ξαφνικά, χωρίς να έχει δώσει κανένα απολύτως δικαίωμα κατηγορείται από τον ίδιο της το σύζυγο για πορνεία, προδοσία και διαπομπεύεται μπροστά σε όλο τον λαό. Αυτή η γυναίκα λοιπόν μέσα σε μια στιγμή χάνει τα πάντα. Σύζυγο, παιδιά, την τιμή της και παρόλα αυτά δεν γυρίζει ούτε μια στιγμή να κοιτάξει γύρω της με μάτια εκδίκησης παρά μόνο με συμπόνια. Αγαπάει τόσο βαθιά αυτόν τον άνθρωπο που υπομένει όλη του την παράνοια. Πραγματικά το σκέφτομαι κάθε μέρα. Πώς αγαπάμε στις μέρες, πόσο υπομένουμε, ποσό συγχωρούμε και πρέπει; Και αν δεν έρθει ποτέ η δικαίωση και ποια είναι τελικά η δικαίωση; Πάντως λόγω της Ερμιόνης αυτό τον καιρό επειδή αναπόφευκτα μπαίνεις στη διαδικασία να φέρεις αυτήν την προσωπικότητα στην καθημερινότητα σου, κοντεύω να γίνω miss υπομονή-κατανόηση…Και με το που τελειώσουν οι παραστάσεις με βλέπω να πηγαίνω στο άλλο άκρο».
Μετά από μια σεζόν, που ξεκίνησε με την επανάληψη της επιτυχημένης «Νίκης» στον Ελληνικό Κόσμο και συνεχίζεται με το «Χειμωνιάτικο παραμύθι» η Βάσια θα συμμετάσχει από το Νοέμβριο στο «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Και μεταξύ άλλων στα όσα αναφέρει στη συνέντευξη μας, υπάρχει και μια υπόσχεση πραγματοποίησης στο μέλλον του «Ήταν κάποτε 2…»
32763142_1690171417733866_3689554293708292096_n.jpg
* Οι σπουδές μου στη δραματική σχολή του Eθνικού έλαβαν χώρα 2004-2007 αφού είχα ολοκληρώσει τις σπουδές μου στην Aρχιτεκτονική σχολή στο ΑΠΘ. Από πολύ μικρή ήξερα ότι ήθελα να υπηρετήσω το χώρο του θεάτρου γιατί με γοητεύει πολύ το γεγονός ότι είναι μια συλλογική διαδικασία και συνδυάζει όλες τις τέχνες, αλλά δεν ήξερα ακριβώς από πιο πόστο. Γι αυτό και όσο σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη δούλευα σαν βοηθός σκηνογράφου και ενδυματολόγου στο Κ.Θ.ΒΕ. Εκεί όμως κάποια στιγμή πήρα την απόφαση να δοκιμάσω και την υποκριτική και έκτοτε βρίσκομαι μέχρι στιγμής σ’ αυτό το πόστο. Και βλέπουμε…
* Στην τέχνη της υποκριτικής, σου δίνεται η δυνατότητα μέσα από τους ρόλους, να ζήσεις γεγονότα και να βιώσεις συναισθηματικές καταστάσεις συχνά ακραίες, που η ζωή δε θα στις έφερνε. Προβληματίζεσαι λοιπόν πάνω σε ανθρώπινες συμπεριφορές, δίνεις ερμηνείες και απαντήσεις για τους ήρωες σου προσπαθώντας να τους κατανοήσεις κι αυτό μόνο πλούσιο μπορεί να σε κάνει ψυχικά και πνευματικά. Επίσης αυτό το μαγικό πράγμα που συμβαίνει στο θέατρο, όπου ηθοποιοί, μουσικοί, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, φωτιστές, φροντιστές βάζουν τις δυνάμεις τους για να πουν απλά μια ιστορία με συγκινεί όσο λίγα πράγματα.
* Κατά τη γνώμη μου το κακό που έφερε η κρίση στους ανθρώπους που βιοπορίζονται από την τέχνη είναι ότι είναι αναγκασμένοι να τρέχουν σε παραπάνω από μια δουλειά προκειμένου να βγάζουν κάποια χρήματα για να καλύψουν τις ανάγκες τους με αποτέλεσμα να μην αφιερώνουν το χρόνο και κατ’ επέκταση και την όρεξη που απαιτείται αφού η ενέργεια διαχέεται σε χίλιες μεριές. Από εκεί και πέρα ο κάθε καλλιτέχνης-άνθρωπος κάνει τις προσωπικές του επιλογές και χαράζει την πορεία του σ αυτήν τη ζωή και στις εκάστοτε συνθήκες και γι αυτό κρίνεται από τον εαυτό του αρχικά και μετά από τους γύρω του.
32748942_1690171314400543_3178991237512298496_n.jpg
* Η τέχνη παντού και πάντα, όλες τις εποχές θα εμπνέει, θα προβληματίζει, θα ψυχαγωγεί, θα ξεσηκώνει, θα συγκινεί, θα θυμίζει, θα διεγείρει συναισθήματα, θα ταξιδεύει τις ψυχές μας, το μυαλό μας, το σώμα μας ότι και να συμβαίνει είτε το θέλουμε είτε όχι.
* Ο Σαιξπηρ είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας και μόνο κέρδος έχεις να μελετάς το έργο και να εκφέρεις αυτόν τον υπέροχο ποιητικό του λόγο. Το εν λόγω έργο που είναι και από τα τελευταία του και στην ουσία εισάγει ένα καινούργιο συγγραφικό είδος όπου συνδυάζει το τραγικό και το κωμικό στοιχείο είναι κατά τη γνώμη μου και πολύ πιο ώριμο, γιατί εμπεριέχει έντονα το αίσθημα της αποδοχής και της συμφιλίωσης με τις ανθρώπινες αδυναμίες. Είναι ένα έργο που μιλάει για την υπέρμετρη αγάπη και για τη συγχώρεση. Γι αυτά τα δυο πράγματα επέλεξε ο Σαιξπηρ να μιλήσει λίγο πριν πεθάνει καθώς είναι το προτελευταίο του έργο. Και μάλιστα με μια μοναδική μαεστρία.
* Ο χρόνος, ο τόπος και η δράση χάνονται σε ένα ταξίδι που διαρκεί 16 χρόνια μεταβαίνοντας από το κλειστό βασίλειο της Σικελίας, στην εξοχή της Βοημίας, από την τραγωδία στην κωμωδία. ´Ετσι η σκοτεινή “πολιτισμένη” Σικελία με τον ζηλότυπο και αυταρχικό βασιλιά που καταστρέφει τα πάντα δίνει τη θέση της στην επαρχιώτικη Βοημία που είναι γεμάτη αθώους και χαρούμενους ανθρώπους και εκεί έρχεται η συγχώρεση και η λύτρωση. Είναι ένα παραμύθι, “χειμωνιάτικο ” που λαχταράμε όλος ο θίασος κάθε φορά να το μοιραστούμε με το κοινό μας. Οι τελευταίες χειμωνιάτικες στιγμές λίγο πριν έρθει το καλοκαίρι.
32892131_1690171071067234_7608890188156108800_n.jpg
* Για ένα πράγμα που μέχρι στιγμής αισθάνομαι πολύ τυχερή στη μέχρι τώρα καλλιτεχνική μου πορεία, είναι ότι σε όλες τις δουλειές που έχω συμμετάσχει, σε όλες όμως, συναντήθηκα με ανθρώπους που το βασικό τους μέλημα είναι να μεταφέρουν, να μεταδώσουν την ιστορία που είχαν να πουν με αγάπη, αρετή και τόλμη. Έτσι και σ αυτή τη δουλειά είμαστε ένας θίασος που κάθε φορά που έχουμε παράσταση, βάζουμε τα καλά μας (κουστούμια) και περιμένουμε όλοι μαζί με ανυπομονησία και χαρά να παρουσιάσουμε αυτό που έχουμε φτιάξει με μεράκι και όρεξη τόσο καιρό, στο κοινό. Και ευτυχώς ο κόσμος μας τιμά με την παρουσία του και πιστεύω φεύγει γεμάτος συναισθήματα και τον ποιητικό λόγο του Σαιξπηρ στα αυτιά του.
* Καταρχήν το έργο δυστυχώς και ντροπή μου, δεν το είχα διαβάσει πριν μου γίνει η πρόταση για να συμμετάσχω. Δεν είναι από τα έργα του Σαιξπηρ που ανεβαίνουν συχνά στην Ελλάδα και δεν ξέρω τον λόγο, αυτό που ξέρω όμως με σιγουριά είναι πως όταν το διάβασα και διάβασα και το ρόλο μου, είπα θέλω να το κάνω με όλη μου την ψυχή. Η Ερμιόνη είναι μια βασίλισσα, ευγενικής καταγωγής, πιστή και αφοσιωμένη στον άντρα της και στον λαό της, πρότυπο υπομονής και ψυχραιμίας, η οποία ξαφνικά, χωρίς να έχει δώσει κανένα απολύτως δικαίωμα κατηγορείται από τον ίδιο της το σύζυγο για πορνεία, προδοσία και διαπομπεύεται μπροστά σε όλο τον λαό.
32745196_1690171397733868_4820692840881324032_n.jpg
* Αυτή η γυναίκα λοιπόν μέσα σε μια στιγμή χάνει τα πάντα. Σύζυγο, παιδιά, την τιμή της και παρόλαυτα δεν γυρίζει ούτε μια στιγμή να κοιτάξει γύρω της με μάτια εκδίκησης παρά μόνο με συμπόνια. Αγαπάει τόσο βαθιά αυτόν τον άνθρωπο που υπομένει όλη του την παράνοια. Αυτό λοιπόν είναι κάτι που με προβλημάτισε έντονα σ αυτό το ρόλο. Πως ή καλύτερα ποιος άνθρωπος στις μέρες μας αγαπάει και κατανοεί τόσο πολύ το λάθος του άλλου και την αδυναμία του εκείνη τη στιγμή να διαχειριστεί τη ζήλια του ώστε να περιμένει υπομονετικά να περάσουν 16 χρόνια που θα συνειδητοποιήσει αυτός τι έκανε και να τον συγχωρέσει. Πραγματικά το σκέφτομαι κάθε μέρα. Πώς αγαπάμε στις μέρες, πόσο υπομένουμε, ποσό συγχωρούμε και πρέπει; και αν δεν έρθει ποτε η δικαίωση και ποια είναι τελικά η δικαίωση; Πάντως λόγω της Ερμιόνης αυτό τον καιρό επειδή αναπόφευκτα μπαίνεις στη διαδικασία να φέρεις αυτήν την προσωπικότητα στην καθημερινότητα σου, κοντεύω να γίνω miss υπομονή-κατανόηση…και με το που τελειώσουν οι παραστάσεις με βλέπω να πάω στο άλλο άκρο.
* Το “Ήταν κάποτε” είναι και θα είναι για πάντα μια δουλειά που θα έχει την πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Γιατί μ’ αυτή τη δουλειά ταξίδεψα σε μέρη μοναδικά, γνώρισα ανθρώπους σπάνιους, μελέτησα την ελληνική παράδοση και όλα αυτά παρέα με δύο πολύ καλούς μου φίλους και συμφοιτητές μου κάτω από ένα πέπλο ανεμελιάς και διαρκούς παιχνιδιού. Δεν ξέρω πόσοι είχαν, έχουν ή θα έχουν την τύχη, γιατί για μένα ήταν τεράστια τύχη, να φορτώσουν σε ένα βανάκι τρία κουτιά, πέντε φώτα και πέντε κουστούμια και να ταξιδέψουνε από την ορεινή Κοζάνη μέχρι την Πύλο λέγοντας παραμύθια όπου έβρισκαν κόσμο, κοιμόμενοι στα πιο απίθανα μέρη (σε μοναστήρια, σε σπίτια ανθρώπων που είχαν έρθει και είδαν την παράσταση και θέλανε να μας ευχαριστήσουν φιλοξενώντας μας, μέσα στο δάσος γιατί είχαμε ξεχάσει να βάλουμε βενζίνη και έχουμε μείνει στο πουθενά με το βανάκι στις δύο η ώρα το βράδυ και δεν περνάει ψυχή να μας βοηθήσει…) και δημιουργώντας δεσμούς που κρατάνε χρόνια.
32805384_1690171754400499_7946172535391911936_n.jpg
* Από τα χρόνια μου στη σχολή του Εθνικού μου λείπει η ασφάλεια που είχαμε στα τρία χρόνια φοίτησης να δοκιμάζουμε πράγματα χωρίς όμως να έχουμε κόστος επαγγελματικό. Το αστείρευτο γέλιο με τους συμμαθητές μου. Τους κινησιολογικούς αυτοσχεδιασμούς στο μάθημα της Μαρίας Χορς. Το μοναδικό αυτό κτήριο που με το που άνοιγες την πόρτα μια ενέργεια δυνατή σε επισκέπτονταν, μάλλον από όλες αυτές τις σπουδαίες προσωπικότητες του θεάτρου που έχουν περάσει από εκεί. Ωχ τι να πρωτοθυμηθώ. Παιχνίδι, χαρά, τόλμη, αστείες για τα τωρινά δεδομένα αγωνίες. Φέτος έχω την τύχη να είμαι σ αυτήν τη δουλειά με τον συμμαθητή μου τον Ορέστη Τζιόβα και να αναπολούμε πολλές από εκείνες τις στιγμές.
* Μοναδική κινηματογραφική εμπειρία ήταν η συνεργασία μου με τον Άγγελο Αμπάζογλου και την ταινία που γυρίσαμε για το γαλλικό κανάλι Αrte. Ήταν η πρώτη μου κινηματογραφική δουλειά και από τότε ευτυχώς ακολούθησαν και άλλες και μικρού μήκους και πιο μεγάλες παραγωγές, όπως η συμμετοχή μου στο success story του Περράκη και θέλω και ελπίζω και σε άλλες, γιατί η διαδικασία γυρίσματος μιας ταινίας είναι επίσης κάτι μαγικό. Στον κινηματογράφο κατά τη γνώμη μου, πρωταγωνίστρια όλου του σκηνικού είναι η κάμερα. Όλα γίνονται για τα μάτια της. Άπειρες ζωντανές ψυχές υπηρετούν και υποκλίνονται σε ένα άψυχο αντικείμενο, την κάμερα. Πες μου δεν είναι ό,τι πιο παραμυθένιο έχεις δει;
32940208_1690171391067202_5330704693859450880_n.jpg
* Επειδή το σώμα και η φωνή είναι τα εργαλεία του ηθοποιού προσπαθώ να τα ακονίζω κάνοντας μαθήματα χορού, μαθήματα τραγουδιού, κολύμπι, τρέξιμο όποτε έχω χρόνο. Επειδή με ρωτάς για το γράψιμο όμως θέλω να καταθέσω το εξής. Φέτος στο πλαίσιο ενός μεταπτυχιακού που κάνω πάνω στα σύγχρονα παιδαγωγικά συστήματα, έπρεπε να συμπληρώσω κάποιες ώρες πρακτικής και επέλεξα να της κάνω στο καλλιτεχνικό σχολείο του Κερατσινίου. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της πρακτικής εκτός από την δασκάλα, (τους δίδαξα υποκριτική και αυτοσχεδιασμό) έκανα και την μαθήτρια. Ξανακάθισα στα θρανία και παρακολούθησα το μάθημα της δημιουργικής γραφής. Και έτσι ξαφνικά φανερώθηκε ένας καινούριος τρόπος έκφρασης και χωρίς να το καταλάβω έγραψα λοιπόν δύο διηγήματα και συνεχίζω ακάθεκτη για το τρίτο. Τα έχω διαβάσει μόνο σε πολύ κοντινός μου ανθρώπους προς το παρόν και η αλήθεια είναι ότι με ενθαρρύνουν να το συνεχίσω.
* Θέλω πολύ να τα ξαναφέρει έτσι η ζωή ώστε να βρεθώ με το Χρήστο Πίτσα και το Στέλιο Χλιαρά και να ετοιμάσουμε μαζί το “Ήταν κάποτε 2.”…Όλες μου τις δουλειές της έχω πολύ γλυκά μέσα μου. Δεν μπορώ να μην μιλήσω για τη συνάντηση μου με τον κύριο Φασουλή που είχα την τύχη να δουλέψω μαζί του σε δύο δουλειές συνεχόμενα. Στο “θάνατο του εμποράκου”, αλλά και μετά στην “Νίκη” που πήγε δύο σεζόν και εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι στη σκηνή με τους Στέλιο Μαινα, Φαραζή, Μπρέμπου, Κουρή, Κομνηνού, Παπακωνσταντίνου και τόσους άλλους υπέροχους ανθρώπους. Και φυσικά δεν μπορώ να μην αναφέρω τις δουλειές που έχω κάνει δίπλα στο δάσκαλό μου, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο. Τα ξενύχτια στην Επίδαυρο με τον Αίαντα που ήμουν βοηθός σκηνοθέτη…και χαίρομαι πολύ που φέτος θα είμαι σαν ηθοποιός στο θίασο του στο έργο “ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα;” από Νοέμβριο.
32908683_1690171577733850_4184643884111888384_o.jpg
* Παρόλο που είμαι παιδί της επαρχίας, γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Τρίκαλα, για έναν περίεργο λόγο λατρεύω και θέλω να ζω στο κέντρο, καρακέντρο της Αθήνας. Έχω ζήσει πλατεία Βάθη, πλατεία Αμερικής, και τώρα ζω εδώ και δυο χρόνια στην πλατεία Κουμουνδούρου. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν λόγο που θα με έκανε να φύγω από το κέντρο της Αθήνας και να πάω να ζήσω στην επαρχία. Εδώ τα έχω όλα. Παίρνω το βιβλίο μου και σε δέκα λεπτά είμαι στο δάσος, κάτω από την Ακρόπολη και σε άλλα δέκα λεπτά στην πλατεία Αυδή, άλλη υπέροχη πλατεία και μετά στη Βαρβάκειο, μοναδικό λούνα παρκ. Τουλάχιστον τώρα που λογοδοτώ μόνο στον εαυτό μου μ’ αρέσει που ζω στο κέντρο της Αθήνας. Και όποτε θέλω παίρνω τη Μαριγώ, το μηχανάκι μου και σε 20 λεπτά ατενίζω το Αιγαίο. Ποσό τυχερή πια.
* Στο All4fun μου αρέσει ο Κυριάκος και όλη αυτή η υπέρμετρη και άδολη αγάπη του για το θέατρο και τους ηθοποιούς.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Χειμωνιάτικο παραμύθι” ακολουθούν ΕΔΩ:Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 22/5/2018

32970389_1690171304400544_5139014616902270976_n.jpg
32869093_1690171311067210_3023315079807369216_n.jpg

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα