13.7 C
Athens
Σάββατο, 15 Φεβρουαρίου, 2025

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Βαλέρια Δημητριάδου – Ηθοποιός / Μουσικός

Όταν βρέθηκε στο πρώτο έτος της Νομικής στη Θεσσαλονίκη η κολλητή της φίλη, της πρότεινε να γραφτεί στη φοιτητική ομάδα υποκριτικής του Πολυτεχνείου. Και εκεί έμελλε ν’ αλλάξει η ρότα της ζωής της…
Η γνωριμία της με τα μέλη της μετέπειτα ομάδας της, C.for Circus (που συμπληρώνει φέτος και 10 χρόνια ζωής) την έφερε σε μονοπάτια διαφορετικά από εκείνα, που είχε φανταστεί. Την καλλιτεχνική φλέβα, βέβαια, την είχε πάντα η Βαλέρια Δημητριάδου, αφού από μικρή πήγαινε στο ωδείο, έπαιζε πιάνο, ήταν στη χορωδία.
Αλλά οι πρωτόγνωρες για εκείνη στιγμές στη φοιτητική ομάδα την έκαναν πλέον να δει τα πράγματα μ’ ένα διαφορετικό πρίσμα. Και της έδωσαν την ευκαιρία να βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια. Παρέα με άλλα μάτια και να τον μοιράζεται με ακόμα περισσότερα μάτια, όπως ορίζει την έννοια υποκριτική.
31886525_1675235272560814_7610880643504799744_n.jpg
Και αφού στα 24 της πέρασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αποφοιτώντας πριν τρία χρόνια η Βαλέρια έχει μια σταθερή παρουσία στον χώρο, δημιουργώντας και κάτι δικό της εκτός από τις άλλες της συνεργασίες, αφού μαζί με τη συμμαθήτρια της Αθανασία Κουρκάκη δημιούργησαν τις Valsia. Ένα μουσικό γκρουπ, το οποίο, όμως, συνδυάζει αρμονικά και την υποκριτική, όπως φάνηκε και με την πρώτη τους θεατρική (και με πολλή μουσική βέβαια) παράσταση, τη “Σταχτομπούτα”.
“Οι ValSia είναι αποτέλεσμα της ανεργίας των ηθοποιών. Όταν τελειώσαμε τη σχολή και περνούσα για ακόμη μία φορά την υπαρξιακή μου κρίση, είχα γράψει μουσική και στίχους για ένα κομμάτι και πρότεινα στην Αθανασία ν΄ αυτοσχεδιάσει πάνω σ’ αυτό. Έτσι προέκυψε το Endless walk. Και ήταν η αρχή μας. Έχουμε βγάλει άλλα τέσσερα κομμάτια και έχουμε κάνει πολλές διασκευές, όλα αγγλόφωνα (πιάνο, φωνή και κρουστά)”, παραδέχεται στο All4fun, δίνοντας και ένα παράδειγμα σε συναδέλφους της, που μοιάζουν απογοητευμένοι από την υπερπροσφορά του χώρου και τη σαφώς μικρότερη ζήτηση: “Είναι σπάνιο να σου κάθεται η μία δουλειά αμέσως μετά την άλλη και ειδικά μια καλοπληρωμένη δουλειά. Υπάρχουν περίοδοι που μπορεί να μην έχεις τίποτα. Και δυστυχώς είναι και τεράστιο ταμπού αυτό στη δουλειά μας. Το να “μην είσαι κάπου”.  Αν δεν έχεις τη δυνατότητα να σε βοηθούν οικονομικά οι δικοί σου αυτές τις ενδιάμεσες περιόδους, πρέπει να βρεις κι άλλους τρόπους να βιοποριστείς. Είτε να κάνεις μια άλλη δουλειά, είτε να παίζεις σε 100 παραστάσεις για να βγαίνει ένα αξιοπρεπές ποσό στο σύνολο, ή ό,τι άλλο. Όλα αυτά, ενώ ακούγονται κυρίως αρνητικά, έχουν και τη θετική τους πλευρά. Εγώ ας πούμε, αν είχα κατευθείαν με το που τελείωσα τη σχολή δουλειά, δε θα είχα “συναντηθεί” ποτέ μουσικά με την Αθανασία. Ούτε θα είχαμε δημιουργήσει το σχήμα μας, τις ValSia. Ούτε θα εκτιμούσα τόσο τις δουλειές που προέκυψαν λίγο αργότερα. Θα το θεωρούσα αυτονόητο, ενώ δεν είναι. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Αρκεί να θέλεις να δεις και την άλλη πλευρά….”
22552444_1540642249312353_1688511844734375735_n.jpg
Αυτήν τη χρονική περίοδο η “Σταχτομπούτα” ξεκινά τις καλοκαιρινές της εμφανίσεις της σε διάφορους χώρο, ενώ η Βαλέρια συνεχίζει για λίγες ακόμα παραστάσεις με “Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο” του Όσκαρ Γουάιλντ στο Θέατρο Φούρνος σε σκηνοθεσία του συμφοιτητή της στο Εθνικό και ιδρυτικού μέλους της ομάδας C. for Circus.
Και η γεμάτη σεζόν της, που ξεκίνησε με την επανάληψη της βραβευμένης παράστασης “Η δύναμη του Σκότους” (σκηνοθεσίας Ελένης Σκότη) ολοκληρώνεται το καλοκαίρι με τη συμμετοχή της στον χορό στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου στις Θεσμοφοριάζουσες σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
* Το θέατρο ήρθε παρέα με την ενηλικίωσή μου. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ξανά μέχρι τότε. Ήμουν από παιδί η μασκότ της οικογένειάς μου, αλλά ως εκεί. Ούτε παραστάσεις είχα δει πολλές, ούτε είχα διαβάσει. Όταν πέρασα λοιπόν στο πρώτο έτος της Νομικής στη Θεσσαλονίκη, μου πρότεινε η κολλητή μου να γραφτούμε στη φοιτητική ομάδα της σχολής. Την επόμενη χρονιά πήγαμε στην ομάδα του Πολυτεχνείου (ΘΟΠ) και εκεί γνωρίσαμε σχεδόν όλα τα μέλη της ομάδας που φτιάξαμε λίγο αργότερα την ίδια χρονιά, τους C. for Circus. Έτσι προέκυψε η υποκριτική. Μέσα από την ομάδα αυτή. Όταν έφτασα στο έκτο έτος, κατάλαβα οτι ήταν αδύνατον να ασχοληθώ με αυτό που σπούδαζα. Απλά αποφάσισα να τελειώσω τη Νομική και να δώσω στη δραματική του Εθνικού στα 24 μου (που ήταν και η τελευταία φορά που μπορούσα λόγω ηλικίας).
994315_515092271894985_1305574703_n.jpg
* Σχετικά με τη μουσική, είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Πήγαινα στο ωδείο από μικρή, έπαιζα πιάνο, θεωρίες, χορωδίες… Κάπου στο λύκειο ψιλοσταμάτησα και λίγα χρόνια αργότερα -φοιτήτρια πλέον- αποφάσισα να το ξαναπιάσω και να πάρω το πτυχίο. Και αφού έγινε αυτό, για πρώτη φορά άρχισα να αποκτώ πιο ουσιαστική σχέση με τη μουσική. Κι ας πήγαινα τόσα χρόνια σε ωδείο. Σαν τότε να άρχισα να μαθαίνω. Δεν ήθελα όμως ποτέ να γίνω πιανίστρια. Μου άρεσε απλά να παίζω με τις ώρες σπίτι μου. Με ηρεμούσε πολύ να αυτοσχεδιάζω. Μέχρι που έγραψα μουσική για μία παράσταση της ΘΟΠ και ήταν η πρώτη φορά που μοιράστηκα κάτι δικό μου με τρίτους. Έπειτα, όσο ήμουν στη δραματική, το είχα πάλι παραμελημένο και οφείλω να ομολογήσω πως χρωστάω πολλά στην Αθανασία Κουρκάκη. Εκείνη με παρότρυνε με τον ενθουσιασμό της και θυμήθηκα πάλι τι σημαίνει για μένα. Και έχω πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μου.
* Όλα αυτά που συνέβαιναν τον πρώτο καιρό στις πρόβες μας με τους C. for Circus, όλες αυτές οι πρωτόγνωρες για μένα στιγμές, με άλλαξαν πολύ ως προς τον τρόπο που έβλεπα τα πάντα γύρω μου. Αυτό είναι για μένα η υποκριτική. Μια ευκαιρία να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια. Παρέα με άλλα μάτια. Και να τον μοιράζεσαι με ακόμη περισσότερα μάτια.
* Η μουσική από την άλλη, έχει μια δύναμη τρομερά ενοποιητική. Είναι μια γλώσσα που μιλιέται σ’ όλες τις γωνιές του κόσμου. Σ’ όποια χώρα κι αν πας, μπορεί να μην καταφέρεις να προφέρεις σωστά τις λέξεις της, μουσικά όμως κάπως θα συνομιλήσεις.
10983326_867469436657265_3561101998879860783_n.jpg
*  Όπως όλοι ξέρουμε, πρόκειται για ένα επάγγελμα με πολλή προσφορά και ελάχιστη ζήτηση. Είναι σπάνιο να σου κάθεται η μία δουλειά αμέσως μετά την άλλη. Πόσο μάλλον μια καλοπληρωμένη δουλειά. Υπάρχουν περίοδοι που μπορεί να μην έχεις τίποτα. Και δυστυχώς είναι και τεράστιο ταμπού αυτό στη δουλειά μας. Το να “μην είσαι κάπου”.  Αν δεν έχεις τη δυνατότητα να σε βοηθούν οικονομικά οι δικοί σου αυτές τις ενδιάμεσες περιόδους, πρέπει να βρεις κι άλλους τρόπους να βιοποριστείς. Είτε να κάνεις μια άλλη δουλειά, είτε να παίζεις σε 100 παραστάσεις για να βγαίνει ένα αξιοπρεπές ποσό στο σύνολο, ή ό,τι άλλο. Όλα αυτά, ενώ ακούγονται κυρίως αρνητικά, έχουν και τη θετική τους πλευρά. Εγώ ας πούμε, αν είχα κατευθείαν με το που τελείωσα τη σχολή δουλειά, δε θα είχα “συναντηθεί” ποτέ μουσικά με την Αθανασία. Ούτε θα είχαμε δημιουργήσει το σχήμα μας, τις ValSia. Ούτε θα εκτιμούσα τόσο τις δουλειές που προέκυψαν λίγο αργότερα. Θα το θεωρούσα αυτονόητο, ενώ δεν είναι. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Αρκεί να θέλεις να δεις και την άλλη πλευρά.
* Δε θεωρώ ότι η τέχνη δίνει απαντήσεις. Τις απαντήσεις τις δίνει ο καθένας στον εαυτό του. Η τέχνη μπορεί απλά να τον κάνει να θέλει να τις δώσει.
31949080_1675235642560777_8347331813802246144_n.jpg
* “Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο” είναι ένα κείμενο, που όσο απλό κι αν φαίνεται, χρειάζεται πολλές αναγνώσεις και πολλή σκέψη, καθώς είναι μεγάλος ο κίνδυνος να υποβιβαστεί σ’ ένα απλό παραμύθι όπως τόσα άλλα. Μέσα από τη λιτότητα της πλοκής και το λυρισμό των εικόνων που πλάθει ο Όσκαρ Ουάιλντ, καταφέρνει να περνάει υπογείως μια τρομερή αίσθηση της απόλυτης ματαιότητας και της απόλυτης ελπίδας ταυτόχρονα. Η δική μας ανάγνωση, που θα τη χαρακτήριζα ως μια πιο “μαθηματική” κατάθεση γεγονότων, με προσωπική εμπλοκή μόνο σε στιγμές εκτός κειμένου, νομίζω οτι ισορροπεί και πιάνει και τις δύο πλευρές, χωρίς να παίρνει θέση, ούτε να εστιάζει σε ένα μόνο από τα θέματα που θίγονται στο έργο.
* Με τον Δημήτρη Κίτσο γνωριστήκαμε το 2007, με τη Χρύσα Κοτταράκου έναν χρόνο αργότερα. Είναι κι οι δύο φίλοι μου. Και μέλη του C. for Circus. Γνωριζόμαστε κοντά στα 10 χρόνια και με το Δημήτρη ήμασταν και συμμαθητές στο Εθνικό. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσα εύκολα να φανταστώ τη διαδικασία αυτής της δουλειάς, γιατί τυχαίνει να είμαστε κι οι τρεις Λέων στο ζώδιο, οπότε πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να τις “μετράμε”. Ευτυχώς, δεν έγινε έτσι. Παρόλο που ήταν η πρώτη φορά που δεν ήμασταν συμπαίκτες (με το Δημήτρη) καταφέραμε να διατηρήσουμε τις ισορροπίες και με το παραπάνω. Όσον αφορά τη Θεοδώρα Τζήμου αισθάνομαι βαθιά ευγνώμων που μας έλαχε αυτή η συνεργασία. Έμαθα πολλά χάρη σ’ εκείνη και τη γενναιοψυχία της να μοιραστεί όλα όσα ξέρει. Έχουν περάσει μόνο λίγοι μήνες και νιώθω σα να την ξέρω χρόνια.
19961456_1742714885799378_389631361939575856_n.jpg
* Όσον αφορά την ομάδα μου, τους C. for Circus, βρισκόμαστε σε διαδικασία προβών για την καινούρια μας παράσταση, που θα ανέβει αρχές Ιουνίου στο Tempus Verum. Πρόκειται για “Το δαχτυλίδι της μάνας”, ένα έργο του Γιάννη Καμπύση, που γράφτηκε στα τέλη του 19ου αι. Πρόκειται για μια παράσταση-πείραμα καθώς είναι η πρώτη φορά που καταπιανόμαστε με Έλληνα θεατρικό συγγραφέα και η πρώτη φορά μετά από καιρό που σκηνοθετεί ένα μόνο μέλος της ομάδας και όχι όλοι μαζί. Ο Παύλος Παυλίδης. Εγώ δε θα παίζω στη συγκεκριμένη παράσταση, έχω αναλάβει όμως το κομμάτι της μουσικής διδασκαλίας. Επίσης τυχαίνει η παράσταση αυτή να συμπέφτει με την επέτειο της ομάδας, καθώς κλείνουμε δέκα χρόνια συνεργασίας.
* Είναι λίγος ο καιρός που έχουμε ξεκινήσει τις πρόβες μας στις Θεσμοφοριάζουσες, κοντά δύο εβδομάδες, οπότε δεν μπορώ ακόμη να πω πολλά. Το κλίμα πάντως είναι πολύ ευχάριστο, γελάμε πολύ από την πρώτη κιόλας πρόβα. Αυτό που σίγουρα μπορώ να αναγνωρίσω στον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο είναι οτι πρόκειται για έναν σκηνοθέτη που ξέρει να εμπιστεύεται τους ηθοποιούς που έχει επιλέξει. Σου αφήνει όλο το χώρο να προτείνεις  ο,τι θέλεις και είναι πολύ απελευθερωτικό αυτό. Σχετικά με τον υπόλοιπο θίασο, γνωριζόμασταν ήδη με πολλούς (είναι και η κολλητή μου, η Ειρήνη Μακρή), οπότε υπήρχε από νωρίς ένα οικείο κι ασφαλές περιβάλλον.
31956011_1675235692560772_143371690582212608_n.jpg
* Την Ελένη Σκότη την είχα καθηγήτρια στο δεύτερο έτος στη σχολή. Είναι πολύ καλή καθηγήτρια και χάρηκα πολύ όταν μου ζήτησε να συνεργαστούμε κι ακόμη περισσότερο όταν ξεκινήσαμε. Ήμασταν ένας θίασος δέκα ανθρώπων, με τους οποίους δεθήκαμε από πολύ νωρίς, παρά τις διαφορές στις ηλικίες μας. Και το χάρηκε και η Ελένη. Ήμασταν ωραία ομάδα και ήταν πολύ δημιουργική η διαδικασία. Εμένα μου ανέθεσε πέραν του ρόλου μου και τη σύνθεση της μουσικής της παράστασης (μαζί με τον Γιώργο Παπαγεωργίου) οπότε συνυπήρχαν οι δυο μου αγάπες σε μια παράσταση. Όσον αφορά τον κόσμο, σε γενικές γραμμές ήταν πολύ θετικά τα σχόλια που εισπράτταμε και φυσικά, παρόλο που προσωπικά δε μου λέει κάτι η έννοια του βραβείου, ήταν μεγάλη η χαρά μας για τα βραβεία που μας χάρισε το κοινό του All4fun στη βραδιά που διοργανώσατε.
* Για τη Σταχτομπούτα, λέω “Αχ και βαχ και πάλι αχ και βαχ”. Όλο το εγχείρημα ξεκίνησε πέρυσι που αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στο Duet yourself festival του θεάτρου Άλφα-Ιδέα. Παρουσιάσαμε ένα 15λεπτο που ‘χαμε ετοιμάσει και ήμασταν μία από τις νικητήριες ομάδες. Φέτος λοιπόν, την κάναμε μια ώρα. Παίξαμε την πρώτη σεζόν στο θέατρο Άλφα-Ιδέα, τη δεύτερη στο θέατρο 104 και τώρα θα τη συνεχίσουμε σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας. Είναι μια παράσταση που αγαπώ πολύ. Έχω ακούσει πολλά σχόλια. Από πολύ καλά έως κάκιστα. Αλλά για κάποιο λόγο ποτέ δε με επηρέασε ούτε το καλό, ούτε το κακό. Ήξερα τι είναι αυτό που κάνουμε. Ήξερα τις ατέλειες του και μάλιστα συχνά είχα την ανάγκη να έχει ακόμη περισσότερες. Σα να μ’ έπιανε ένας σαδισμός πολλές φορές σε σχέση με το πρέπον και το ωραίο στο θέατρο. Για μένα ωραίο είναι αυτό που μοιράζεται με ειλικρίνεια και δεν είναι αυτοαναφορικό. Και πιστεύω πως η Σταχτομπούτα μας κάθε άλλο παρά αυτοαναφορική είναι.
25289193_1520569821360694_3576499491091871355_n.jpg
* Οι ValSia όπως προείπα είναι αποτέλεσμα της ανεργίας των ηθοποιών. Όταν τελειώσαμε τη σχολή και περνούσα για ακόμη μία φορά την υπαρξιακή μου κρίση, είχα γράψει μουσική και στίχους για ένα κομμάτι και πρότεινα στην Αθανασία να αυτοσχεδιάσει πάνω σ’ αυτό. Έτσι προέκυψε το Endless walk. Και ήταν η αρχή μας. Έχουμε βγάλει άλλα τέσσερα κομμάτια και έχουμε κάνει πολλές διασκευές, όλα αγγλόφωνα (πιάνο, φωνή και κρουστά). Παρότι δεν έχουμε όσο ελεύθερο χρόνο είχαμε όταν πρωτοξεκινήσαμε είναι κάτι που θέλουμε κι οι δύο να κάνουμε και δε σκοπεύουμε να το αφήσουμε.
* Θεωρώ πως ήμασταν ένα πολύ τυχερό έτος. Και επειδή έτυχε να ταιριάζουμε μεταξύ μας (κάνουμε ακόμη παρέα) αλλά και λόγω των καθηγητών που είχαμε στη δραματική σχολή του Εθνικού. Η αλήθεια όμως είναι οτι δε μου λείπει η σχολή. Είναι αναμφίβολα ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου. Έκανα πολλούς φίλους, έμαθα τόσα πολλά πράγματα. Έχω αμέτρητες αναμνήσεις. Παρόλαυτα, δε μου λείπει. Είναι αυτό που είναι, αλλά ανήκει στο παρελθόν.  Από δω και στο εξής, μακάρι να μου έρχονται συχνά συνεργασίες με συμμαθητές μου, δεν υπάρχει καλύτερο.
* Με τον κινηματογράφο δεν έχω ασχοληθεί καθόλου, αν και θα ήθελα πολύ. Ούτε με την τηλεόραση έχω ασχοληθεί, αλλά εκεί μέχρι τώρα από επιλογή. Δεν υπάρχουν έργα ή συγγραφείς με τα οποία θα ‘θελα οπωσδήποτε να καταπιαστώ. Ούτε άνθρωποι με τους οποίους δε θα άντεχα να μη συνεργαστώ.
31870434_1675235325894142_6791662927972663296_n (1).jpg
* Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως δε θα ‘θελα να περιοριστώ καλλιτεχνικά σ’ ένα μόνο είδος θεάτρου, ως το πιο σωστό. Δε μ’ αρέσει γενικότερα η αντίληψη του σωστού και του λάθους στο θέατρο. Μου φαίνεται ελιτίστικο και ταυτόχρονα τρομερή γενίκευση. Κάθε περίπτωση και περίσταση είναι ξεχωριστή κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Οπότε βασική μου επιθυμία είναι να μην παύω να μαθαίνω.
* Σκέφτομαι συχνά σκηνοθετικά και μου αρέσει να προτείνω ιδέες, να λειτουργώ ως εξωτερικό μάτι σε δουλειές φίλων,  μέχρι εκεί όμως. Θέλει γερό στομάχι η σκηνοθεσία και συνήθως είναι πολύ μοναχικός δρόμος, κάτι που δε με αφορά. Προτιμώ να είμαι πάνω στη σκηνή.
* Με το γράψιμο περνάμε φάσεις. Υπάρχουν περίοδοι που νιώθω τεράστια ανάγκη να εκφραστώ κατ’ αυτόν τον τρόπο κι άλλες πάλι που βαριέμαι ακόμη και να σημειώσω ένα ραντεβού στην ατζέντα μου.
* Έπαιζα πολύ ποδόσφαιρο όταν ήμουν μικρή. Και μ’ αρέσει το ποδήλατο. Επίσημα δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με κάποιο άθλημα. Το ίδιο και με το χορό. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μέχρι να μπω στη σχολή. Δύσκολα θα χορέψω έξω,  σ’ ένα μπαρ ας πούμε, ιδίως αν είμαι νηφάλια. Παρόλαυτα μ’ αρέσει πολύ να χορεύω σε συναυλίες. Δεν μπορώ εύκολα να αντισταθώ στη ζωντανή μουσική.
31841735_1675235295894145_2969011308613074944_n.jpg
* Λείπω 12 χρόνια από το πατρικό μου. Τα πρώτα έξι ήμουν στη Θεσσαλονίκη και τα επόμενα έξι εδώ, στην Αθήνα. Δεν μπορώ εύκολα να διαλέξω ποια πόλη προτιμώ. Καθεμιά έχει τη δική της γοητεία! Η Θεσσαλονίκη είναι πιο φιλόξενη, χωρίς τόση βιασύνη και άγχος, έχει ωραίο φαγητό, ωραίους ανθρώπους, πιο χαμογελαστούς. Είναι η καλύτερη πόλη για έναν φοιτητή. Στην Αθήνα από την άλλη δύσκολα θα βαρεθείς. Έχει τόσα μέρη και περιοχές που μπορείς να εξερευνήσεις. Έχει πιο πολύ θέατρο, πιο πολλά λάιβ, πιο πολλά second hand μαγαζιά και παλαιοβιβλιοπωλεία, πιο καλό κλίμα. Μακάρι δηλαδή να μπορούσε δηλαδή να συνδυαστεί η ενέργεια της Θεσσαλονίκης με την ποικιλία της Αθήνας σε μια πόλη.
* Στο All4fun μου αρέσει που ενημερώνει σε χρόνο dt για παραστάσεις, ακροάσεις, προγράμματα εξετάσεων σε σχολές κλπ και μάλιστα αφιλοκερδώς.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το “Αηδόνι και το τριαντάφυλλο” ακολουθούν ΕΔΩ:
&& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης “Σταχτομπούτα” ακολουθούν ΕΔΩ:
&&& Αναλυτικές λεπτομέρεις για το “Δαχτυλίδι της μάνας” ακολουθούν ΕΔΩ: Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 3/5/2018

B163068-final1-500x333.jpg
12002870_890841230986752_357329962871277883_n.jpg

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα