Yπάρχουν στιγμές που πολύπλευρες προσωπικότητες καλούνται μπροστά στα ενδιαφέροντα και στις κλίσεις τους να πάρουν την τελική τους απόφαση.
Για να επιλέξουν τελικά στη ζωή τους μόνο τον έναν από τους επαγγελματικούς δρόμους, οι οποίοι ανοίγονται στην καριέρα τους.
Είτε τα μονοπάτια είναι δύο, όπως είθισται συμβαίνει, είτε όμως είναι ακόμα και τρία, όπως προέκυψε στην περίπτωση της Λήδας Κουτσοδασκάλου.
Ενός νέου, αεικίνητου κορίτσιου, το οποίο βρίσκεται σε μια συνεχόμενη δράση χωρίς παράλληλα να σταματά να είναι σε μια φάση προσωπικής αναζήτησης.
Μέσω της επαγγελματικής της παρουσίας στο μπάσκετ έμαθε για τα καλά την έννοια της ομάδας, φτάνοντας να παίζει στην πρώτη κατηγορία του γυναικείου μπάσκετ στην Ελλάδα (Α1). Στο πανεπιστήμιο και στη γεωλογία έμαθε να λειτουργεί πιο γειωμένα. Κάτι, όμως, της έλειπε. Και τελικά το βρήκε στο θέατρο, όπου της είχαν δοθεί πολλά ερεθίσματα και ελευθερίες από μικρή.
Όταν, λοιπόν, αποφάσισε να δώσει στη δραματική σχολή και να περάσει σ’ εκείνη του Θεάτρου Τέχνης συνειδητοποίησε πόσο ευχαριστιέται τη σκηνή και τη διαδικασία εξερεύνησης της δικής της φύσης, γνωρίζοντας περισσότερο τον εαυτό της, αλλά και συνολικά την ανθρώπινη φύση μέσω και των εκάστοτε συμπαικτών της.
“Το να μην παίζει μπάλα μόνη της”, όπως χαρακτηριστικά λένε στην αθλητική διάλεκτο το είχε μάθει άλλωστε στα γήπεδα του μπάσκετ, το οποίο υπηρέτησε για 14 συναπτά έτη.
Έτσι στα αντίστοιχα του θεάτρου, στο σανίδι όπως λένε στην καλλιτεχνική διάλεκτο δε δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις, έστω και αν μπήκε ενεργά στον χώρο, όταν η κρίση είχε διεισδύσει για τα καλά στην ελληνική πραγματικότητα. Ως πλέι-μέικερ, όμως, στα παρκέ και μαθημένη στα μπασίματα γνωρίζει το πώς να διαχειρίζεται με επιτυχία τις δύσκολες καταστάσεις.
Η φετινή της σεζόν, μάλιστα, στο θέατρο ήταν και παραμένει πολύ δημιουργική. Ξεκινώντας από τον Οκτώβριο με τη συμμετοχή της στον “Ματία τον πρώτο” σε σκηνοθεσία Άρτεμις Γρύμπλα στην παιδική σκηνή του Άλφα-Ιδέα και συνεχίζοντας από τις αρχές του 2018 με την παρουσία της στην Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου στο Cartel. Εκεί της δίνεται και η ευκαιρία να παίξει τον ομώνυμο ρόλο, γεγονός το οποίο τη χαροποιεί ιδιαίτερα. Όπως και το να συνυπάρχει σ’ ένα άρτιο κλίμα μιας θεατρικής ομάδας, την οποία έχει συνθέσει ο σκηνοθέτης της παράστασης Κώστας Παπακωνσταντίνου (και ο οποίος συμπτωματικά εκτός από ηθοποιός, έχει παίξει επίσης μπάσκετ, φτάνοντας μέχρι και την Α1).
“Στην Αγγέλα έχουμε κάνει μια υπέροχη, συλλογική δουλειά. Σε κάθε παράσταση χτίζουμε κάτι όλοι μαζί απ’ την αρχή, κάτι καινούριο. Το κείμενο του Γιώργου Σεβαστίκογλου γίνεται βήμα για να μιλήσουμε απ’ τη ψυχή μας για πράγματα που μας απασχολούν. Για αυτό θα προέτρεπα να δει κάποιος την παράσταση, αν θέλει δηλαδή κάποιος να μοιραστούμε όλοι τις ανησυχίες μας, να έρθουμε αντιμέτωποι με τη δειλία μας και να την νικήσουμε”, αναφέρει στο All4fun με ενθουσιασμό η Λήδα, που έκανε και τις συγκρίσεις ανάμεσα στο μπάσκετ και στο θέατρο: “Ο Κώστας είναι σπάνιος άνθρωπος και είναι υπέροχο ένας σκηνοθέτης να δημιουργεί αυτό το κλίμα και να προσπαθεί τόσο να ανθίσουν οι προσωπικότητες μας και να το πετυχαίνει. Εγώ αισθάνθηκα σ’ αυτήν τη δουλειά σαν να είμαι στην ομάδα μου στο μπάσκετ, στον Πρωτέα Βούλας και να παίζω, να παίζουμε όλοι μαζί. Έχουμε αναπτύξει έναν κοινό κώδικα σαν να κάνουμε συνέχεια no look πάσες. Πολλές φορές χάνουμε αλλά δεν το φοβόμαστε αυτό,γιατί δεν υπάρχει ήττα στην πραγματικότητα. Σ΄ αυτό βοήθησε πάρα πολύ και η Βασιλική Σουρρή, που είναι βοηθός σκηνοθέτη”.
Οσο για το αν η Αγγέλα είναι ο πιο δύσκολος της ρόλος μέχρι τώρα (τουλάχιστον μέχρι τον επόμενο, όπως έλεγε και ο Νίκος Γκάλης μιλώντας για κάθε αγώνα ξεχωριστά) μας απαντά: “Δεν το ξέρω, διότι κάθε τι έχει διαφορετικές δυσκολίες. Νιώθω, όμως, τυχερή που μπορώ να δουλεύω πάνω σε ένα τέτοιο κείμενο και σ’ έναν τέτοιο χαρακτήρα και να εξερευνώ διάφορες περιοχές του εαυτού μου που δεν ήξερα ως τώρα. Η Αγγέλα είναι ένα κορίτσι που δεν σώπασε, που φοβήθηκε πάρα πολύ αλλά δεν σώπασε. Γιατί ο φόβος – και η συμφιλίωση με αυτόν -όχι μόνο χωράει αλλά και είναι απαραίτητος για την κάθε μεγέθους επανάσταση. Εγώ ως Λήδα τώρα το ανακαλύπτω αυτό σ΄ένα τρομερά επίκαιρο έργο. Γιατί πέρα από τις κοινωνικές συνθήκες, που και εκεί υπάρχουν πολλές ομοιότητες, καταπιάνεται με τη φύση του ανθρώπου που δεν αλλάζει. Για αυτό είναι υπέροχο έργο…”
* Από μικρή έβλεπα πολύ θέατρο με την οικογένειά μου και μου άρεσε, αλλά δεν είχα ποτέ σκεφτεί την πιθανότητα να δοκιμάσω να ασχοληθώ επαγγελματικά. Ήμουν τυχερή, γιατί οι γονείς μου και η γιαγιά μου μας έδιναν με τον αδελφό μου πολλά ερεθίσματα και πολλές ελευθερίες. Στη σχολή αποφάσισα να ξεκινήσω, αφού τελείωσα δύο έτη στο πανεπιστήμιο στη Γεωλογία και από τότε και ακόμα συνειδητοποιώ πόσο ευχαριστιέμαι τη διαδικασία αυτή και πόσο θέλω να συνεχίσω να την εξερευνώ.
* Υποκριτική δεν ξέρω ακόμα τι σημαίνει. Θα έλεγα ότι είναι ένας τρόπος ν΄ ανακαλύπτεις τα όρια της ανθρώπινης φύσης, να γνωρίσεις περισσότερο τον άνθρωπο, αλλά μαζί με τους συμπαίκτες σου.
* Ξεκίνησα να δουλεύω μέσα σ΄ αυτό που ονομάζουμε κρίση με μία λέξη, επομένως μόνο τις παρούσες συνθήκες εργασίας γνωρίζω. Είναι πολύ δύσκολη εποχή για τους ηθοποιούς, όπως και για όλα τα επαγγέλματα. Προσπαθούμε όλοι, τι να κάνουμε. Αυτό που με δυσαρεστεί είναι πως οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι θεωρούμαστε αναλώσιμοι μπροστά σ΄ ένα κέρδος, αλλά θέλω να πιστεύω πως θα έρθει καιρός και αυτό θ΄ αλλάξει.
* Θεωρώ πως η τέχνη μπορεί να συγκινήσει, να επαναφέρει, να είναι σύντροφος και να ξεκλειδώσει περιοχές του εαυτού μας, τις οποίες στην καθημερινότητά μας συνήθως έχουμε κλειδαμπαρώσει.
* Στην Αγγέλα έχουμε κάνει μια υπέροχη, συλλογική δουλειά. Σε κάθε παράσταση χτίζουμε κάτι όλοι μαζί απ’ την αρχή, κάτι καινούριο. Το κείμενο του Γιώργου Σεβαστίκογλου γίνεται βήμα για να μιλήσουμε απ’ τη ψυχή μας για πράγματα που μας απασχολούν. Για αυτό θα προέτρεπα να δει κάποιος την παράσταση, αν θέλει δηλαδή κάποιος να μοιραστούμε όλοι τις ανησυχίες μας, να έρθουμε αντιμέτωποι με τη δειλία μας και να την νικήσουμε. Όσο για τον Γιώργο Σεβαστίκογλου θα ήθελα πολύ να τον έχω γνωρίσει γιατί θαυμάζω την προσωπικότητα, τη δύναμη και το μυαλό του. Ευτυχώς έχουμε τα έργα του να μας συντροφεύουν.
* Έχουμε μια τέλεια ομάδα στην Αγγέλα, όλοι οι συντελεστές. Ο Κώστας είναι σπάνιος άνθρωπος,είναι υπέροχο ένας σκηνοθέτης να δημιουργεί αυτό το κλίμα και να προσπαθεί τόσο να ανθίσουν οι προσωπικότητες μας και να το πετυχαίνει. Όλοι κάναμε βήματα μπροστά ως άνθρωποι. Εγώ αισθάνθηκα σε αυτήν τη δουλειά σαν να είμαι στην ομάδα μου στο μπάσκετ και να παίζω, να παίζουμε όλοι μαζί. Έχουμε αναπτύξει έναν κοινό κώδικα σαν να κάνουμε συνέχεια no look πάσες! Πολλές φορές χάνουμε αλλά δεν το φοβόμαστε αυτό,γιατί δεν υπάρχει ήττα στην πραγματικότητα. Σ΄ αυτό βοήθησε πάρα πολύ και η επίσης ηθοποιός Βασιλική Σουρρή, που εδώ είναι η βοηθός σκηνοθέτη.
* Δεν ξέρω αν η Αγγέλα είναι ο πιο δύσκολος ρόλος μέχρι τώρα για μένα, γιατί κάθε τι έχει διαφορετικές δυσκολίες. Θέλω να πω ότι τίποτα δεν είναι εύκολο. Πάντως νιώθω τυχερή που μπορώ να δουλεύω πάνω σ’ ένα τέτοιο κείμενο και σ’ έναν τέτοιο χαρακτήρα και να εξερευνώ διάφορες περιοχές του εαυτού μου, που δεν ήξερα ως τώρα. Η Αγγέλα είναι ένα κορίτσι το οποίο δεν σώπασε, που φοβήθηκε πάρα πολύ αλλά δεν σώπασε. Γιατί ο φόβος – και η συμφιλίωση με αυτόν -όχι μόνο χωράει αλλά και είναι απαραίτητος για την κάθε μεγέθους επανάσταση. Εγώ ως Λήδα τώρα το ανακαλύπτω αυτό και κάπως έτσι προσπαθώ να δουλέψω σ΄ αυτήν την παράσταση.
* Το έργο είναι τρομερά επίκαιρο γιατί πέρα από τις κοινωνικές συνθήκες, που και εκεί υπάρχουν πολλές ομοιότητες, καταπιάνεται με τη φύση του ανθρώπου που δεν αλλάζει. Και για αυτό είναι υπέροχο έργο.
* Από τα χρόνια της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης έχω ένα σωρό ωραίες αναμνήσεις και σημαντικούς φίλους. Επειδή δεν είχαμε πολλές ανέσεις στη σχολή μάθαμε να βοηθάμε και να καλύπτουμε ο ένας τον άλλον και να βρίσκουμε τρόπο να κάνουμε τα δύσκολα εποικοδομητικά. Μου αρέσει πολύ αυτή η λειτουργία του θεάτρου Τέχνης.
* Η σχέση μου τον αθλητισμό είναι πολύ στενή. Είναι όλη μου η ζωή. Έκανα πρωταθλητισμό στο μπάσκετ 14 χρόνια. Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Πραγματικά είναι η ζωή μου, έχω μεγαλώσει μέσα σε αυτό και έχω διαμορφωθεί ως άνθρωπος. Οι συμπαίκτες και ο προπονητής είναι οικογένεια. Αγωνιζόμασταν στην Α1 με την ομάδα μου τον Πρωτέα Βούλας και ακόμα είναι στην Α1. Μου λείπει η ομάδα μου. Όπως φυσικά και ο πρωταθλητισμός.
* Πήρα την απόφαση να αφήσω το μπάσκετ, γιατί ένιωσα ότι έκλεισε αυτός ο κύκλος. Όμως η διαδικασία του πρωταθλητισμού μοιάζει πάρα πολύ με το θέατρο που μου αρέσει. Έχει πάρα πολλά κοινά ως διαδικασία. Και στο θέατρο δίνεις ασίστ με πολλή χαρά, παίζεις άμυνα με βοήθεια, κάνεις σκριν κ.λ.π. Είναι δύσκολο για ένα κορίτσι να ζήσει για πάντα από το μπάσκετ στη χώρα μας δυστυχώς, οπότε θα συμβούλευα σε μια κοπέλα που παίζει επαγγελματικό μπάσκετ να βγάλει και μια πανεπιστημιακή σχολή.
* Οσον αφορά στο γράψιμο τα τετράδια και τα μολύβια είναι φίλοι μου, αλλά μόνο δικοί μου. Επίσης μου αρέσει και ο χορός και η μουσική. Παίζω πιάνο από μικρή και ακόμα το συνεχίζω γιατί μ΄ ευχαριστεί πολύ. Για τη σκηνοθεσία δεν αισθάνομαι έτοιμη ακόμα.
* Πλην της Αγγέλας ξεχωρίζω μέχρι τώρα τις συνεργασίες με τη Σοφία Μαραθάκη (La dispute, Γενικός γραμματέας). Η Σοφία μου έχει μάθει πάρα πολλά πράγματα και με τους Ατονάλ έχω περάσει πολύ ωραία!
* Επίσης ξεχωρίζω το παιδικό Ματίας ο Α’ που σκηνοθέτησε η Άρτεμις Γρύμπλα και παίζεται φέτος στο Άλφα Ιδέα. Αλλά και το “Θέλω μια χώρα” της Μαριάννας Κάλμπαρη που είναι απ’ τις ωραιότερες δουλειές που έχω κάνει! Θα ήθελα να κάνουμε μία παράσταση με τους φίλους μου απ’τη σχολή κάποτε, αυτή τη συνεργασία προσδοκώ για το μέλλον.
* Στην Αθήνα μου αρέσει που παρ’ όλο που είναι μεγάλη πόλη είναι ακόμα γειτονιά και δεν μου αρέσει που δεν έχει πολύ πράσινο και πολλά πάρκα.
* Στο All4fun μου αρέσει που συνεχώς αναζητάει και που δεν επαναπαύεται!
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την “Αγγέλα” ΕΔΩ:
&& Αναλυτικές λεπτομέρειες για τον “Ματίας τον πρώτο” ΕΔΩ: