Το θέατρο του έδειξε τον δρόμο ν’ ανακαλύψει ότι οι σχέσεις του με την υποκριτική είναι σαν τις ανθρώπινες. Και πως όποιο και αν είναι το επιμέρους αποτέλεσμα πάνω απ’ όλα τελικά συνοδεύεται με μια ολοκληρωτική σχέση πάθους.
Τόσο έντονη και γεμάτη, που τον καθιστά πλουσιότερο από πολλές απόψεις, ακόμη και αν γνωρίζει πως οικονομικά δε δύνατα να ζήσει πλουσιοπάροχα από το θέατρο.
Είναι τόσο γεμάτο, όμως, το 24ωρο για τον πολυπράγμων Ουσίκ Χανικιάν, που πολλές φορές μοιάζει λίγο για να τα προλάβει όλα. Αυτήν τη σεζόν συμμετέχει σε τρεις παραστάσεις αυτήν τη σεζόν συν η ενασχόληση του με τη μουσική και το πιάνο.
Στη μία εξ’ αυτών, μάλιστα, στο “Zyklon ή πεπρωμένο”, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κοντούλη καλείται μαζί με τη συμπαίκτρια του Ιωάννα Αγγελίδη να μεταφέρει στο κοινό τα όμορφα συναισθήματα, που ένιωσε όταν πρωτοδιάβασε το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη. Ενός κειμένου, που το χαρακτηρίζει ως ένα από τα καλύτερα, τα οποία έχει διαβάσει και δηλώνει πολύ ενθουσιασμένος για τη συμμετοχή του σ’ αυτήν την προσπάθεια, η οποία ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες στο Faust.
“Είναι ένα πανέμορφο, αλλά συνάμα και σκληρό και δύσκολο έργο για έναν ηθοποιό. Νομίζω πως ο καθένας στη θέση μου θα απολάμβανε και το ρόλο και τη διαδικασία. Όσο για το τι πρόκειται να δει… παιχνίδι, ίντριγκα, ιστορίες, ιστορία και πολύ προσεγμένη δουλειά. Νομίζω πως αν αποκαλύψω κάτι παραπάνω θα χαλάσω την έκπληξη. Αυτο που μπορώ σίγουρα να πω είναι πως ένα ψυχολογικό θρίλερ δεν μπορεί ποτέ να σε αφήσει ασυγκίνητο”, αναφέρει στο All4fun ο απόφοιτος της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών Ουσίκ, που παίζει παράλληλα και σ’ ένα αστυνομικό θρίλερ, το οποίο επαναλαμβάνεται φέτος σε άλλο θέατρο.
Ο λόγος για το “Έγκλημα στο Cafe Noir” σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, που παίζεται πλέον στο Άλφα-Ιδέα: “Το έργο είναι ένα καμπαρέ, με το κοινό να συμμετέχει ενεργά στην πλοκή, καθώς ο κόσμος είναι μέσα στη δράση, χωρίς τέταρτο τοίχο. Οπότε σε όποιον αρέσουν τα αστυνομικά, συνδυασμένα με χιούμορ, μουσική και τραγούδι (διασκευές για την ακρίβεια), νομίζω πως το Έγκλημα στο Cafe Noir είναι ένα έργο που αξίζει να δει…”
* H σχέση μου με την υποκριτική είναι κάπως σαν τις ανθρώπινες. Μέσα στα 33 μου (πλέον) χρόνια με την υποκριτική έχουμε περάσει περιόδους φιλίας, αγάπης, μίσους και έρωτα για να βρεθούμε στο σήμερα που πιστεύω πως είναι μια σχέση πάθους τελικά.
* Σχετικά με τη μουσική, ήταν μέσα στη ζωή μου απ’όταν ήμουν μικρός. Από τον πατέρα μου που είχε μια αρκετά μεγάλη συλλογή δίσκων αλλά και από το σχολείο που πάντα με έβαζαν να τραγουδάω (τραβάτε με κι ας κλαίω!). Όσο για το πιάνο, εκτός από τη γιαγιά μου που έπαιζε και παίζει αρκετά συχνά και μου άρεσε πολύ να την ακούω, μπήκε στη ζωή μου σαν ένα από αυτα τα μαθήματα που σε βάζουν να κάνεις οι γονείς όταν είσαι μικρός και δεν τα θες, αλλά όταν μεγαλώσεις καταλαβαίνεις πόσο χρήσιμα ήταν. Ξεκίνησα κι έκανα πιάνο από τα 5 μου, το σταμάτησα στα 17, το ξανάπιασα στα 20 κάτι και πάλι το άφησα, μέχρι που μπήκα στο Ωδείο Αθηνών και έκτοτε με ακολουθεί πάντα.
* Η υποκριτική, όπως και η μουσική, είναι για μένα τρόπος έκφρασης. Ακόμα και το πιάνο έχει εκφράσεις, τονισμούς, συναισθήματα που ο κάθε εκτελεστής καλείται να τα εκφράσει διαφορετικά ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του. Επίσης η υποκριτική ήταν για μένα ένας τρόπος διαφυγής καθώς πρωτύτερα είχα περάσει σε μια σχολή που αποδείχθηκε πως δε μ’ εκφράζει και δε μ΄ ικανοποιεί και για ένα διάστημα δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Το θέατρο μου έδειξε το δρόμο του κι εγώ τον ακολούθησα.
* Νομίζω πως όλοι μας επηρεαζόμαστε λίγο ή πολύ από την κρίση είτε είμαστε καλλιτέχνες είτε όχι, γιατί πάνω απ’όλα είμαστε άνθρωποι. Απλά οι καλλιτέχνες νομίζω ότι βλέπουν κάθε κατάσταση με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Επίσης θεωρώ πως οι γενιές από εδώ και πέρα έχουν μάθει να ζουν κι έχουν “συμφιλιωθεί” ως ένα βαθμό με την κρίση. Νιώθω ότι είμαι ένας από τους τυχερούς-άτυχους που μπήκαν στο επάγγελμα εν μέσω κρίσης, οπότε δεν έζησα ποτέ τη “χλιδή” του παχυλού μισθού στο θέατρο ή στην τηλεόραση, οπότε, ναι, μπορεί να μη ζω πλουσιοπάροχα, άλλα ζω σαν πλούσιος από πολλές άλλες απόψεις.
* Δεν ξέρω αν η τέχνη έχει σκοπό στην κοινωνία να δίνει απαντήσεις. Νομίζω πως έχει περισσότερο τον ρόλο του να προβληματίσει παρά να δώσει λύσεις. Το ωραίο με το θέατρο είναι ότι μπορεί να βρεις ένα έργο που γράφτηκε πριν από 100 ή 200 ή και 1000 χρόνια και να νομίζεις ότι μιλάει για σένα. Ή ακόμα και σε σένα. Κι αυτο στον καθένα μπορεί να δώσει ακόμα και απαντήσεις. Τις απαντήσεις που εκείνος θέλει να πάρει.
* Το Zyklon ή Το Πεπρωμένο είναι ένα πανέμορφο, αλλά συνάμα και σκληρό και δύσκολο έργο για έναν ηθοποιό. Νομίζω πως ο καθένας στη θέση μου θα απολάμβανε και το ρόλο και τη διαδικασία. Όσο για το τι πρόκειται να δει… παιχνίδι, ίντριγκα, ιστορίες, ιστορία και πολύ προσεγμένη δουλειά. Νομίζω πως αν αποκαλύψω κάτι παραπάνω θα χαλάσω την έκπληξη. Αυτο που μπορώ σίγουρα να πω είναι πως ένα ψυχολογικό θρίλερ δεν μπορεί ποτέ να σε αφήσει ασυγκίνητο.
* Ξεκινήσαμε πριν από δυο βδομάδες, οπότε ακόμα δεν ξέρουμε τη δυναμική που έχει το έργο στον κόσμο. Με χαροποίησε όμως ιδιαίτερα όταν ήρθε ένας κύριος μετά από μια παράσταση και μας ειπε: “Είδα και άκουσα το κείμενο με την ψυχή μου”. Αυτο νομίζω τα είπε όλα. Όσο για το γιατί να έρθει, η απάντηση είναι προφανής! Γιατί παίζω εγώ; Πέραν της πλάκας, είναι μια δουλειά για την οποία είμαι πολύ χαρούμενος και πολύ περήφανος που συμμετέχω. Επίσης κατά τη γνώμη μου το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη είναι ένα από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και το λέω χωρίς ίχνος υπερβολής. Απλά ελπίζω κι ο κόσμος που θα έρθει να λάβει το αντίστοιχο συναίσθημα με αυτο που έλαβα εγώ όταν το πρωτοδιάβασα.
* Η σχετική συνεργασία ξεκίνησε από ένα τηλεφώνημα και από έναν καφέ σ΄ ένα καφέ μπαρ στου Ψυρρή. Εκεί γνώρισα τη Μαριάννα Κοντούλη, τη σκηνοθέτη, η οποία μου είπε πως με πρότεινε κάποιος ονόματι Κυριάκος Κουρουτσαβούρης, δηλαδή εσύ για τον ρόλο. Μου το έδωσε η Μαριάννα, το διάβασα εκείνη την ώρα και με το που τελείωσα το έργο την πήρα τηλέφωνο και της είπα αυτολεξεί: “Δεν ξέρω τι θα κάνεις αλλά θέλω να παίξω σ΄ αυτό το έργο”. Κάπως έτσι ξεκίνησε. Μετα γνώρισα την έτερη ηθοποιό, την Ιωάννα Αγγελίδη, τη βοηθό σκηνοθέτη, τη Νίκη Καρνάτσου, τον Αχιλλέα Στέλιο το μουσικό μας και φυσικά τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τις λέξεις: Τον Θανάση Τριαρίδη. Στο θέμα της δουλειάς, νομίζω πως κύλησε δημιουργικά και με πάρα πολύ σεβασμό προς το έργο, και όταν μια ομάδα ανθρώπων κινείται προς την ίδια κατεύθυνση, πάντα τα αποτελέσματα και οι συνεργασίες έχουν θετικό πρόσημο.
* Μπορεί να αποκάλυψα κάποια πράγματα για το ρόλο μου στο Zyklon, αλλά εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Ο ρόλος του καθένα στο Έγκλημα στο Cafe Noir, είναι μια μικρή έκπληξη, οπότε όποιος θέλει να μάθει περισσότερα θα τον περιμένουμε στην παράσταση. Το έργο είναι ένα καμπαρέ, με το κοινό να συμμετέχει ενεργά στην πλοκή, καθώς ο κόσμος είναι μέσα στη δράση, χωρίς τέταρτο τοίχο. Οπότε σε όποιον αρέσουν τα αστυνομικά, συνδυασμένα με χιούμορ, μουσική και τραγούδι (διασκευές για την ακρίβεια), νομίζω πως το Έγκλημα στο Cafe Noir είναι ένα έργο που αξίζει να δει.
* Όσο για την ιστορία της συνεργασίας, το έργο πρωτοπαίχτηκε το 2014-2015, όπου μέσω γνωστού γνωριστήκαμε με τη Λίλλυ Μελεμέ καθώς και με τα άλλα παιδιά. Η βάση του θιάσου είναι σχεδόν η ίδια με μικρές αλλαγές τώρα στο Άλφα.Ιδέα, οπότε και οι νέες προσθήκες ήρθαν και κούμπωσαν στην ήδη υπάρχουσα σύνθεση.
* Οι “Νεφέλες” είναι στην ουσία μια εφηβική παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Αριστοφάνη και συνήθως συνοδεύεται με θεατροπαιδαγογικό παιχνίδι. Η Τζορτζίνα Κακουδάκη έχει οργανώσει την παράσταση, τη διασκευή, τη σκηνοθεσία καθώς και το παιδαγωγικό και νομίζω ότι όλοι διασκεδάζουμε με όλο αυτο που έχει φτιαχτεί.
* Επίσης έχει μεγάλο ενδιαφέρον να ακους τις γνώμες των παιδιών, καθώς μετά την παράσταση καλούνται να συμμετέχουν ενεργά. Η συνεργασία προέκυψε από ένα πολύ ατυχές γεγονός καθώς ο ηθοποιός που έπαιζε το ρόλο του Στρεψιάδη τραυματίστηκε με αποτέλεσμα να τον αντικαταστήσω εγώ. Η Τζορτζίνα με πήρε τηλέφωνο και κάπως έτσι ξεκίνησε κι αυτο το ταξίδι.
* Στον κινηματογράφο δεν έχω κάνει πολλά πράγματα αλλά η ταινία “Point Blanck” που είχαμε κάνει με το Στέφανο Γκέκα ήταν για μένα μια πρωτόγνωρη εμπειρία, καθώς ήταν η πρώτη φορά που δούλεψα με κάμερα. Επίσης στην τηλεόραση είχα την τύχη να με προτείνουν για ένα μικρό ρόλο στη σειρά “Αστέρας Ραχούλας” όπου είχα μια πολύ όμορφη συνεργασία και με το συνεργείο αλλά και με τους ηθοποιούς, παρά τους έντονους ρυθμούς. Το σίγουρο είναι πως παρόλο που η εμπειρία μου στην κάμερα είναι μικρή θα ήθελα να συμμετάσχω σε ανάλογες παραγωγές και σκηνοθεσίες.
* Η αλήθεια είναι πως η μουσική μπήκε ενεργά στη ζωή μου μέσω της υποκριτικής, οπότε ξεχωριστά δε θα έλεγα πως υπάρχει κάτι αξιομνημόνευτο. Αλλά μέσα στο θέατρο μπορώ να ξεχωρίσω μουσικά την πρώτη μου δουλειά, στην παράσταση “Τα παραμύθια το’σκασαν” με τον Άγγελο Αγγελίδη, όπου συνεργαστήκαμε εξαιρετικά για να βγάλουμε ένα αποτέλεσμα το οποίο για μένα ήταν εντυπωσιακό.
* Είναι γεγονός πως όταν περνάς τρία χρόνια από τη ζωή σου με συγκεκριμένα άτομα, δένεσαι. Είχαμε την τύχη να είμαστε στο Ωδείο Αθηνών ένα πολύ δεμένο έτος, και οι καθηγητές μας συνέβαλλαν τα μέγιστα σε αυτο. Θυμάμαι πολλά πράγματα που αν τα απομνημονεύσω θα πρέπει να διαβάζετε για ώρες, οπότε θα το αποφύγω. Σε ό,τι αφορά τις συνεργασίες, έχω συνεργαστεί αρκετές φορές με άτομα από τη σχολή μου και είναι ωραίο να βλέπεις τα συγκεκριμένα άτομα να δουλεύουν πια μαζί σου και εκτός σχολής. Να πω ότι και φέτος συνεργάζομαι με το Βασίλη Ψυλλά στις Νεφέλες, αλλά πρωτύτερα έχω συνεργαστεί και με τους Ερρίκο Μηλιάρη, Γιώργο Κουτλή, Αντριάν Κολαρίτζ, Μπλερίμ Δαμπιράι, Ηλία Μουλά (στον Αστέρα Ραχούλας), καθώς και με τους συγκατοίκους μου πλέον Σταυρο Τσιτσόπουλο και Μαρία Νίκα. Δεν τα λες και λίγα!
* Σίγουρα οι καθηγητές μου σε γυμνάσιο και λύκειο θα με απέτρεπαν με ζήλο να ασχοληθώ με τη συγγραφή, οπότε για την ώρα τους κάνω το χατίρι. Η αλήθεια όμως είναι πως θα ήθελα κάποια στιγμή να γράψω κάποιες σκέψεις στο χαρτί, καθώς και το να δείξω την οπτική που έχω πάνω σε κάποια έργα και κείμενα, αλλά πιστεύω πως είναι ακόμα πολύ νωρίς για να το σκέφτομαι σοβαρά. Προς το παρόν η υποκριτική είναι ο τομέας που θέλω να ρίξω το περισσότερο βάρος και να γίνομαι καλύτερος.
* Αν πρέπει να ξεχωρίσω ορισμένες συνεργασίες στο θέατρο, θα πω για την πρώτη παράσταση “Τα Παραμύθια το’σκασαν”, όπου ήταν στην ουσία η πρώτη δουλειά στην οποία συμμετείχα ενεργά στην εκτέλεση αλλά κυρίως, στη δημιουργία. Γιατί στο κάτω κάτω το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς ενός ηθοποιού είναι η πρόβα. Εκεί δημιουργείται ο χαρακτήρας, εκεί τον βλέπεις για πρώτη φορά να ζει επί σκηνής, εκεί τον βλέπεις να ανασαίνει. Κι αυτη η δημιουργία είναι σημαντική για να φτάσεις στο αποτέλεσμα, το οποίο είναι αυτο που βλέπουν οι θεατές. Επίσης, “Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια” ήταν μια παράσταση – σταθμός για μένα, καθώς εκεί γνώρισα το Δημήτρη Λάλο ο οποίος μου άλλαξε πολλά πράγματα στον τρόπο που βλέπω το θέατρο. Ελπίζω πως και οι φετινές παραστάσεις, όταν περάσουν στο παρελθόν θα έχουν τέτοιο αντίκτυπο.
* Δεν μπορώ να πω ακριβώς τι μου αρέσει στην Αθήνα, καθώς είμαι γνήσιο παιδί της πόλης. Αυτο που μπορώ να πω ότι μου λείπει είναι η θάλασσα (ως γέννημα θρέμμα Πειραιώτης) καθώς και οι ρυθμοί της, αφού πια το 24ωρο δεν αρκεί.
* Το All4fun το γνώρισα από σένα, οπότε για μένα δεν είναι απλά ένα απρόσωπο σάιτ. Είναι ένας τόπος όπου οι νέοι ηθοποιοί έχουν λόγο και στηρίζονται έμπρακτα παρά τη μεγάλη απήχηση που έχει, η οποία θα μπορούσε να το έχει καταστήσει πολύ πιο εμπορικό (με την κακή έννοια).
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το “Zyklon ή το Πεπρωμένο” ακολουθούν ΕΔΩ:
&& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το “Έγκλημα στο Cafe Noir” ακολουθούν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 25/1/2018