Επιβίβαση σ’ ένα διαστημόπλοιο, όπου τα πάντα είναι πιθανά. Μπαίνοντας έτσι σε άλλους κόσμους, όπου φαντάζεται τι θα γινόταν αν βρισκόταν στη θέση του εκάστοτε χαρακτήρα, που υποδύεται.
Η αγάπη της για τη λογοτεχνία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή της να γίνει ηθοποιός. Η Καλλιόπη Παναγιωτίδου, αφού απόλαυσε τα χρόνια της στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, τα οποία χαρακτηρίζει και ως την καλύτερη εμπειρία της ζωής της, απολαμβάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα και συνεργασίες, όπως το «Φάουστ»
Η παράσταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου συνεχίστηκε και φέτος και ολοκληρώνει – προς το παρόν – τουλάχιστον την πορεία της αυτήν την εβδομάδα.
Απέσπασε, μάλιστα, το βραβείο της καλύτερης σκηνοθεσίας (Κατερίνα Ευαγγελάτου) στα 4α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun, ενώ κατέκτησε και το βραβείο τύπου (θεατρολόγων και δημοσιογράφων). Η Καλλιόπη, που είχε και τον ρόλο της βοηθού σκηνοθέτη ευελπιστεί πως στο μέλλον θα έχει την ευκαιρία να συνεργαστεί και πάλι με την πρώην δασκάλα της στο Ωδείο: «Μέσα από τη συνεργασία μας τη γνώρισα ακόμη καλύτερα. Για μένα πια δεν είναι μόνο δασκάλα, είναι ένας άνθρωπος τον οποίο εμπιστεύομαι, θαυμάζω, αγαπώ».
Οσο για τους λόγους που το «Φάουστ» αγαπήθηκε τόσο πολύ από τον κόσμο: «Νομίζω ότι δημιουργήθηκε κάτι ισχυρό μεταξύ όλων όσων συμμετείχαμε σε αυτό. Αγαπήσαμε αυτή τη δουλειά, ταιριάξαμε μεταξύ μας και γενικά είχαμε όλοι την ίδια όρεξη και πίστη για αυτή την προσπάθεια. Αυτό το δημιουργικό καλλιτεχνικό ¨πάντρεμα¨ θεωρώ ότι είναι ένας από τους λόγους, για τον οποίο η παράσταση αγαπήθηκε τόσο πολύ. Αυτό φαίνεται κυρίως από το ότι ο κόσμος φεύγει ενθουσιασμένος με το έργο και μιλάει για διαφόρων ειδών πράγματα, τη σκηνοθεσία, την υποκριτική, την κίνηση, τη μουσική, τα σκηνικά. Οι περισσότεροι είναι αλήθεια ότι είναι εκστασιασμένοι με τη σκηνή της Βαλπουργίας Νύχτας, που κι εμένα είναι η αγαπημένη μου. Όλη αυτή η αγάπη είναι κάτι που δεν το περιμέναμε, δεν είναι αυτονόητο και πραγματικά είμαστε ευτυχείς που συνέβη. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν έρθει 3 και 4 φορές, άνθρωποι όλων των ηλικιών, άνθρωποι που γενικά δεν πηγαίνουν θέατρο. Αυτό για μένα είναι μεγάλο κέρδος».
Μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων του «Φάουστ», η Καλλιόπη ξεκινά πρόβες για το “Χέρι του Γιόνας” στο θέατρο του Νέου Κόσμου και φυσικά αναμένει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και τη νέα πρόκληση στην καριέρα της…
* Η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι καθόλου πως προέκυψε η υποκριτική στη ζωή μου. Μου άρεσε πάντα η λογοτεχνία. Από τότε που έμαθα να διαβάζω, δε έχω σταματήσει. Μου άρεσε να μπαίνω σε άλλους κόσμους, να φαντάζομαι τι θα γινόταν αν ήμουν εκείνος ή αν έβλεπα μέσα από τα μάτια αυτού και όχι τα δικά μου. Η ανάγκη μου να ξεγελώ τον εαυτό μου ότι μπορώ να ζήσω σε άλλες εποχές, σε άλλους χρόνους, να κάνω ένα όνειρο για λίγο πραγματικότητα, αυτή μάλλον με οδήγησε στο να δοκιμάσω να μπω στον κόσμο του θεάτρου. Την απόφαση την πήρα όταν αισθάνθηκα ότι στα τρία χρόνια ενηλικίωσης μου, είχα εγκλωβιστεί σε κάτι που ψυχικά με γερνούσε. Έτσι πήρα βαθιά ανάσα κι έκανα βουτιά.
* Πέρα και πάνω απ’ όλα για μένα υποκριτική είναι ένα ταξίδι, επιβίβαση σε ένα διαστημόπλοιο, όπου τα πάντα είναι πιθανά…
* Η κρίση επηρεάζει όλους τους νέους ανθρώπους και νομίζω ότι θα καθορίσει τη γενιά μας . Το να είσαι 25 χρονών, στην πιο παραγωγική ηλικία της ζωής σου, και να κάθεσαι, θεωρώ ότι είναι ό,τι πιο ευνουχιστικό για κάθε άνθρωπο και ό,τι πιο τρελό για μια χώρα που θέλει να προχωρήσει. Μέσα σε αυτή την μελαγχολία που πλανιέται σαν φάντασμα από πάνω μας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν στο θέατρο και σε άλλες μορφές τέχνης, είτε γιατί πια οι επιλογές μας δεν σχετίζονται με τα χρήματα, είτε γιατί εκεί βλέπουν κάτι χαρούμενο κι ελπιδοφόρο. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Η ζήτηση είναι μεγάλη και η προσφορά μικρή.
* Ο χώρος του θεάτρου είναι ένας θνησιγενής οργανισμός που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στη ζωή. Με παραστάσεις που ανεβαίνουν με μηδενικό μπάτζετ, με ηθοποιούς απλήρωτους και ανασφάλιστους, με πρόβες σε χώρους ακατάλληλους, με κανόνες γενικώς που ούτε σε χόμπι δεν προσιδιάζουν, πόσο μάλλον σε επάγγελμα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχθούμε τη μοίρα μας, αλλά αντιθέτως να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να γίνουμε ευρηματικοί, να κάνουμε δηλαδή τη δουλειά μας όσο καλύτερα μπορούμε, όχι όπως όπως, όσο καλύτερα μπορούμε κόντρα σε όλα τα εμπόδια και τις αναποδιές.
* Δεν ξέρω αν η Τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις, μπορεί σίγουρα να θέσει ερωτήσεις. Τη φαντάζομαι σαν καταλύτη! Αν καταφέρνουμε να μετακινήσουμε έστω και ένα θεατή με οποιοδήποτε τρόπο, αυτό είναι μεγάλο κέρδος. Για να αλλάξει ο κόσμος συλλογικά πρέπει να αλλάξει ο καθένας μας ξεχωριστά, να επαναπροσδιορίσουμε το τι τελικά έχει πράγματι αξία. Η Τέχνη από μόνη της δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, μπορεί όμως και οφείλει να αφυπνίζει, να εμπνέει, να κινητοποιεί…Δεν είναι τυχαίο που σε δύσκολες εποχές η Τέχνη ανθίζει, είναι γιατί η ανάγκη για επικοινωνία, για κινητοποίηση είναι μεγαλύτερη..
* Αυτό που βλέπω εγώ έντονα στον “Φάουστ” είναι το πόσο εγκλωβισμένοι είναι οι ήρωές του. Βρίσκονται σε διαρκές αδιέξοδο, μέσα σε κοινωνικές φόρμες που ενώ τους εγκλωβίζουν, τις υπηρετούν. Είναι σαν το πρόβλημα να είναι εκεί κι επειδή αρνούνται να το δουν, στρέφονται σε ο,τιδήποτε άλλο που τους δίνει ένα πρόσκαιρο νόημα για να ζουν. Από αυτό γαντζώνονται κι αυτό γίνεται σχεδόν ο λόγος ύπαρξης τους. Υπό αυτήν την οπτική το έργο δεν έχει αναφορά μόνο στο σήμερα, είναι διαχρονικό, καθώς μοιάζει στοιχείο της ανθρώπινης φύσης μας, αυτή η αμυντική, στρουθοκαμιλίστικη συμπεριφορά. Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, ο Φάουστ είναι ο μοναδικός που έχει επίγνωση του αδιεξόδου, αμφισβητεί όλα όσα κανονικά θεωρούνται δεδομένα και με οδηγό τον Μεφιστοφελή, έναν άλλο παραγκωνισμένο εαυτό αναζητεί μανιωδώς τη στιγμή που θα δικαιώσει την ύπαρξή του σε δρόμους που μέχρι τώρα είχε αποστραφεί. Όσο πιο βαθιά προχωράει σε αυτή την εξερεύνηση, τόσο πιο πολύ χάνει τον εαυτό του. Όπως λέει ο Μεφιστοφελής: «Από την κούνια ως το κιβούρι, κανείς θνητός την ευτυχία δε γνωρίζει».
* Η Κατερίνα Ευαγγελάτου ήταν δασκάλα μου στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Μέσα από τη συνεργασία μας τη γνώρισα ακόμη καλύτερα και για μένα πια δεν είναι μόνο δασκάλα, είναι ένας άνθρωπος τον οποίο εμπιστεύομαι, θαυμάζω, αγαπώ. Νομίζω ότι στον «Φάουστ» δημιουργήθηκε κάτι ισχυρό μεταξύ όλων όσων συμμετείχαμε σε αυτό. Αγαπήσαμε αυτή τη δουλειά, ταιριάξαμε μεταξύ μας και γενικά είχαμε όλοι την ίδια όρεξη και πίστη για αυτή την προσπάθεια. Αυτό το δημιουργικό καλλιτεχνικό ¨πάντρεμα¨ θεωρώ ότι είναι ένας από τους λόγους, για τον οποίο η παράσταση αγαπήθηκε τόσο πολύ.
* Για παράδειγμα αυτό φαίνεται κυρίως από το ότι ο κόσμος φεύγει ενθουσιασμένος με το έργο και μιλάει για διαφόρων ειδών πράγματα, τη σκηνοθεσία, την υποκριτική, την κίνηση, τη μουσική, τα σκηνικά. Οι περισσότεροι είναι αλήθεια ότι είναι εκστασιασμένοι με τη σκηνή της Βαλπουργίας Νύχτας, που κι εμένα είναι η αγαπημένη μου. Όλη αυτή η αγάπη είναι κάτι που δεν το περιμέναμε, δεν είναι αυτονόητο και πραγματικά είμαστε ευτυχείς που συνέβη. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν έρθει 3 και 4 φορές, άνθρωποι όλων των ηλικιών, άνθρωποι που γενικά δεν πηγαίνουν θέατρο. Αυτό για μένα είναι μεγάλο κέρδος.
* Ο ρόλος μου στην παράσταση είναι αυτός της Λίζας. Η Λίζα είναι μια κοπέλα στην ηλικία της Μαργαρίτας, είναι ένα δυστυχισμένο πλάσμα χωρίς επίγνωση της δυστυχίας του. Συμπυκνώνει την σκληρή κοινωνική ηθική κι εμφανίζεται σαν εφιάλτης στη Μαργαρίτα, σαν ένας κακός μαντατοφόρος των όσων θα ακολουθήσουν μετά την ¨αμαρτία¨, στην οποία υπέπεσε.
* Αυτή ειναι η τελευταία εβδομάδα που για τον Φαουστ! Έχουμε άλλες 6 παραστασεις μαζί με τη διπλή του Σαββάτου και την Κυριακή ολοκληρώνεται αυτός ο κύκλος. Δε θα υπάρξει κάποια παράταση απο όσο γνωρίζω,καθώς και το Δημοτικό Θεατρο Πειραια έχει προγραμματίσει άλλη παρασταση μετα,αλλα και η Κατερινα ετοιμάζει το 1984 του Όργουελ που θα κάνει πρεμιέρα προς το τέλος του Νοέμβρη. Εγώ μετά τον Φαουστ θα ξεκινήσω πρόβες για την παρασταση “Το χέρι του Γιάνος” του Ντάνιελ Ντιμεκο που θα κάνει πρεμιέρα στις 20 Ιανουαρίου στο Θεατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Ιουλίας Σιαμου και Ζωρζινας Τζουμακα. Διαδραματίζεται στη Μόσχα το 1938, κατα την περίοδο των σταλινικών εκκαθαρίσεων,όπου ο τρόμος πλανάται παντού και η ανάγκη για επιβίωση οδηγεί τους ανθρώπους στην προδοσία όλων όσων αγαπάνε, ακόμη και του ίδιου του εαυτού τους.Μαζί θα ειναι επίσης ο Νικόλας Αγγελής, η Ελένη Ζαραφίδου, ο Μάνος Καρατζογιάννης και η Έβρη Σωφρονιάδου.
* Θα σκηνοθετούσα μόνο στο πλαίσιο μιας ομάδας, με την οποία προσπαθούμε να κάνουμε κάτι δικό μας. Δε φιλοδοξώ να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία, με την έννοια του να αποχωριστώ τη σκηνή. Φλερτάρω όμως μαζί της. Αυτός είναι και ο λόγος που με την Κατερίνα συνεργαστήκαμε στον Φάουστ και υπό αυτή την ιδιότητα. Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία που η Κατερίνα μου προσέφερε με μεγάλη γενναιοδωρία και την οποία την έχω στο οπλοστάσιο μου. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μπορώ να λειτουργώ και ως βοηθός σκηνοθέτη και ως ηθοποιός, ήταν όπως λέω συχνά για να το περιγράψω, σαν να είσαι στην κουζίνα και όλη μέρα μαγειρεύεις και ζυμώνεις και μετά πρέπει να κάτσεις στο τραπέζι του δείπνου με τους υπόλοιπους, αναμαλλιασμένη και με αλεύρια παντού. Η διαχείριση ήταν πολύ πιο δύσκολη απ’ ό,τι είχα φανταστεί και με πήγε πολλά βήματα μπροστά. Είναι ένα μεγάλο σχολείο, για το οποίο θα ευγνωμονώ πάντα την Κατερίνα. Για κάποιο λόγο που δεν ξέρω, δε γράφω πια παρά εξαιρετικά σπάνια. Η σκηνοθεσία, πάντως, συνλικά με γοητεύει με την έννοια της δημιουργίας ενός καλλιτεχνικού όλου. Είναι σα να είσαι ο ζωγράφος που θα φανταστεί και θα δημιουργήσει τον πίνακα. Ο σκηνοθέτης φτιάχνει τον κόσμο! Υπό αυτή την έννοια με ενδιαφέρει, αλλά μέχρι το βαθμό που όλα αυτά είναι χρήσιμα για έναν ηθοποιό- δημιουργό. Δε θα μπορούσα, τουλάχιστον προς το παρόν, να είμαι κάτω από τη σκηνή.
* Τα χρόνια στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών υπάρχουν στιγμές που τα νοσταλγώ. Ήταν η καλύτερη εμπειρία που έχω ζήσει. Οι συμμαθητές μου μου λείπουν μόνο καλλιτεχνικά, γιατί κατά τα άλλα τους βλέπω αρκετά συχνά και θέλω να πιστεύω ότι αυτό δε θα αλλάξει. Είναι για μένα σαν μια δεύτερη οικογένεια.
* Έχω 2 χρόνια που έχω βγει από τη σχολή, οπότε οι συνεργασίες μου δεν είναι πολλές, αλλά τις κρατάω σα φυλαχτό. Με αυτή την έννοια κάθε μία για μένα είναι ξεχωριστή.
* Ο Φάουστ για όλα όσα προείπα, η συνεργασία μου με τον Αντώνη Βολανάκη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ πέρυσι, αλλά και η πρώτη μου παράσταση (The Effect) στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, που δε θα την ξεχάσω ποτέ, ακριβώς γιατί ήταν η πρώτη μου. Έπαιζα με τη δασκάλα μου, την Άννα Μάσχα και σκηνοθετούσε επίσης δάσκαλος μου, οπότε οι συνθήκες ήταν ιδανικές για μένα, που δεν είχα ανεβεί επίσημα ξανά στη σκηνή, ώστε να είμαι όσο πιο ελεύθερη γινόταν.
* Στην Αθήνα μου αρέσει να περπατάω βράδυ στα δρομάκια περιμετρικά της Ακρόπολης. Είναι ένα μέρος που λατρεύω και αντισταθμίζει όλη την ασχήμια που μπορεί να έχει η πόλη.
* Το All4fun μου αρέσει γιατί αποτελεί ένα παράδειγμα ανεξάρτητης δράσης ανθρώπων που συναντήθηκαν και παλεύουν με τον καλύτερο τρόπο να κάνουν αυτό που τους αρέσει. Μου αρέσει επίσης γιατί ενδιαφέρεται, αφουγκράζεται, προσπαθεί…
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 3/10/2016