To «σχεδόν» να γίνει ηθοποιός τον απασχολούσε όταν λάμβανε τα ερεθίσματα από τις ταινίες. Και όταν μετά το σχολείο αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα σε θεατρικά εργαστήρια αντιλήφθηκε ότι το σχεδόν» είχε πια εξαλειφθεί.
Η υποκριτική του δίνει τη δυνατότητα μιας δια βίου εκπαίδευσης που συνεπάγεται τον ανάλογο τρόπο ζωής. Ο Αλέξανδρος Βάρθης είναι ένα από τα νέα πρόσωπα του ελληνικού θεάτρου, που θα μας απασχολήσει για καιρό.
Μετρώντας ήδη σημαντικές συνεργασίες, όπως η «Πάπισσα Ιωάννα» για το φεστιβάλ Αθηνών και το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας (αμφότερα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου) η περσινή σεζόν τον βρήκε να συμμετέχει στο «Καπλάνι της Βιτρίνας» και στον «Ταρτούφﻨ.
Στο διάσημο έργο του Μολιέρου, μάλιστα, θα συνεχίσει και φέτος σε άλλον χώρο (Τζένη Καρέζη) και ο ίδιος ανυπομονεί να συναντηθεί ξανά με τον ήρωα του, τον Δάμη.
Ο Αλέξανδρος αναγνωρίζει τη σημασία του συγκεκριμένου κειμένου, όπως φυσικά και την πολύτιμη βοήθεια που έχει από τον Αιμίλιο Χειλάκη, ο οποίος εκτός από τον ρόλο του Ταρτούφου συνσκηνοθετεί την παράσταση μαζί με τον Μανώλη Δούνια.
«Πρόκειται για μια διαφορετική ανάγνωση του κλασικού έργου του Μολιέρου που εστιάζει στην επικινδυνότητα όλων των χαρακτήρων, Κατά την διάρκεια των προβών πέρσι μεγάλωνε μέσα μας η αίσθηση της επιτυχίας της παράστασης. Το πιστεύαμε γιατί διαπιστώναμε ότι απέδιδε η ισχυρή σκηνοθετική βάση και η πρακτική εφαρμογή αυτής. Ευτυχώς δεν διαψευστήκαμε. Η συνεργασία με τον Αιμίλιο είναι κάθε μέρα αποκαλυπτική! Με έχει βοηθήσει παρά πολύ και ως σκηνοθέτης μου αλλά και ως ηθοποιός γιατί μπορεί να αντιληφθεί της αδυναμίες και τις ευαισθησίες μου. Είναι χαρισματικός και γενναιόδωρος. Στον Ταρτούφο του, ο Μολιέρος σχολιάζει την θρησκευτική υποκρισία, το συμφέρον που ενδύεται το ράσο. Στη δική μας παράσταση ο λεγόμενος «Ταρτουφισμός» έχει κυριεύσει όλους τους ήρωες της ιστορίας, δημιουργώντας έναν κόσμο σαθρό και επικίνδυνο, όπου ο ένας μπορεί να φάει τον άλλο ακόμη και στην ίδια οικογένεια, ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του. Μια γνώριμη δηλαδή εικόνα της σημερινής κοινωνίας», αναφέρει στο All4fun o Αλέξανδρος, τον οποίο θα βλέπουμε από το Νοέμβριο στη νέα σειρά του ΑΝΤ1 σε σενάριο του Λευτέρη Παπαπέτρου «Στο καλό γλυκιά μου συμπεθέρα».
Ένας από τους βασικούς του στόχους, πάντως, είναι να παίξει περισσότερο στον κινηματογράφο, που ήταν άλλωστε και η αφορμή για να γίνει ηθοποιός και όχι αθλητής ή τραγουδιστής. Φέτος συμμετείχε στη μικρού μήκους ταινία του Χάρη Σταθόπουλου «Εισιτήριο», ενώ σύντομα ξεκινάει γυρίσματα και σε μια μικρού μήκους ταινία του Αντώνη Κωνσταντουδάκη.
* Η υποκριτική με απασχολούσε από αρκετά μικρή ηλικία. Στις αρχές του γυμνασίου θυμάμαι άρχισε να φουντώνει μέσα μου η περιέργεια και ο θαυμασμός για τους ηθοποιούς και την τέχνη τους. Τα πρώτα ερεθίσματα ήταν κινηματογραφικά, ίσως λόγω ευκολότερης και φθηνότερης πρόσβασης. Το θέατρο ήρθε αργότερα. Μετά το σχολείο, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός και για να εξαλείψω αυτό το σχεδόν, παρακολούθησα μαθήματα σε θεατρικά εργαστήρια για να διαπιστώσω αν πραγματικά με ενδιέφερε. Λίγα χρόνια μετά μπήκα στην δραματική σχολή και τώρα γίνομαι το πρόσωπο της εβδομάδας και δίνω συνέντευξη σε εσένα! (Χαχαχαχαχα)
* Η υποκριτική είναι μια τέχνη. Οπότε εμείς πρέπει να γίνουμε τεχνίτες. Να διαμορφώσουμε δηλαδή το σώμα και το πνεύμα μας, ώστε να μπορέσουμε να υπηρετήσουμε σωστά την τέχνη αυτή. Αυτό είναι για εμένα η υποκριτική. Μια δια βίου εκπαίδευση που συνεπάγεται και τον ανάλογο τρόπο ζωής.
* Υποθέτω και οι ηθοποιοί αντιμετωπίζουν την κρίση, όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Πλέον όλοι οι κλάδοι έχουν πληγεί και τα ποσοστά ανεργίας συνεχώς ανεβαίνουν. Αν συνυπολογίσεις την ανάγκη των ηθοποιών να ψάχνουν για δουλειά κάθε 3 μήνες, την αβεβαιότητα στις πληρωμές και την ασφάλιση και τις αμέτρητες παραστάσεις που απευθύνονται σε ένα μικροσκοπικό πιστό θεατρικό κοινό, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Η κρίση όμως είχε και ένα ανέλπιστα θετικό για την πρόοδο του Ελληνικού θεάτρου. Την εξ’ ανάγκης σύμπραξη ομάδων και θεατρικών οργανισμών ώστε αυτοί να επιβιώσουν, η οποία έφερε νέες ιδέες και οπτικές στις σκηνές μας. Δεν είναι καθόλου τυχαία η άνθηση καλλιτεχνικών κυμάτων σε ολόκληρο των κόσμο κατά την διάρκεια κρίσεων. Είναι η ανάγκη των καλλιτεχνών να εικονοποιήσουν το συναίσθημα των δύσκολων εποχών που ζουν.
* Η τέχνη μπορεί σίγουρα να θέτει ερωτήσεις. Οι απαντήσεις θα πρέπει να έρχονται από τους αποδέκτες τις τέχνης. Ίσως υποχρέωση της τέχνης είναι να θέτει πιο ακριβείς και εύστοχες ερωτήσεις…
* Πέρσι είχα την τύχη να είμαι στον Ταρτούφο που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια στο θέατρο Κιβωτός. Μια διαφορετική ανάγνωση του κλασικού έργου του Μολιέρου που εστιάζει στην επικινδυνότητα όλων των χαρακτήρων και όχι μόνο στην προφανή «ταρτουφική» υποκρισία. Ευτυχώς για εμάς, αυτή η γνώμη του Αιμίλιου και του Μανώλη είχε θετικότατες αντιδράσεις από το κοινό και αποτέλεσμα αυτού ήταν η συνέχεια της παράστασης για δεύτερη χρονιά! Στο θέατρο Τζένη Καρέζη πλέον, ξεκινάμε τις παραστάσεις την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου, θα παίζουμε Τετάρτη έως Κυριακή για ολόκληρη την σεζόν, δηλαδή μέχρι την Κυριακή των Βαΐων! Σημαντικές αλλαγές δεν θα υπάρξουν στην παράσταση πλην αυτής της προσαρμογής στο θέατρο Καρέζη.
* Κατά την διάρκεια των προβών μεγάλωνε μέσα μας η αίσθηση της επιτυχίας της παράστασης. Το πιστεύαμε γιατί διαπιστώναμε ότι απέδιδε η ισχυρή σκηνοθετική βάση και η πρακτική εφαρμογή αυτής. Ευτυχώς δεν διαψευστήκαμε. Φυσικά όταν έχεις έναν θίασο με ονόματα όπως Χειλάκης, Κούρκουλος, Οικονομίδου, Μαξίμου, Μπούρα, Παπαγεωργίου, Λιάντο, Τζανάτο και Μουστάκη δεν περιμένεις κάτι λιγότερο. Τους αγαπώ, τους εκτιμώ και τους ευχαριστώ όλους.
* Η συνεργασία με τον Αιμίλιο είναι κάθε μέρα αποκαλυπτική! Με έχει βοηθήσει παρά πολύ και ως σκηνοθέτης μου αλλά και ως ηθοποιός γιατί μπορεί να αντιληφθεί της αδυναμίες και τις ευαισθησίες μου. Είναι χαρισματικός και γενναιόδωρος άνθρωπος, χαρακτηριστικά ιδιαίτερα σημαντικά στην δουλειά μας.
* Στην παράσταση υποδύομαι τον Δάμη, έναν νεαρό που εναντιώνεται στον Ταρτούφο φανερά και κατά μέτωπον, μη υπολογίζοντας τις συνέπειες αυτού του πολέμου. Είναι ένα παιδί στο σώμα ενός άντρα που πρώτα δρα και έπειτα σκέφτεται… Αν έχει χρόνο… Στον Ταρτούφο του, ο Μολιέρος σχολιάζει την θρησκευτική υποκρισία, το συμφέρον που ενδύεται το ράσο.* Αυτή η παράτολμη για την εποχή του Μολιέρου συγγραφική κίνηση κατέστησε το έργο επίκαιρο ανά του αιώνες. Ακόμη και σήμερα στο όνομα της θρησκείας και του φανατισμού γενικότερα τελούνται φρικτά εγκλήματα. Στην δίκη μας παράσταση ο «ταρτουφισμός» έχει κυριεύσει όλους τους ήρωες της ιστορίας, δημιουργώντας έναν κόσμο σαθρό και επικίνδυνο, όπου ο ένας μπορεί να φάει τον άλλο ακόμη και στην ίδια οικογένεια, ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του. Μια γνώριμη δηλαδή εικόνα της σημερινής κοινωνίας.
* Τα χρόνια στη δραματική σχολή του Γιώργου Αρμένη ήταν νομίζω τα σημαντικότερα της ζωής μου. Άλλαξαν την αντίληψη μου για τις λέξεις εργατικότητα, αφοσίωση, συνεργασία, ομαδικότητα. Μου λείπουν κυρίως οι συμφοιτητές μου και οι δάσκαλοι μου. Αν και με τους περισσότερους κρατάμε επαφή, μου λείπουν οι πρόβες και η δουλειά μαζί τους. Στην σχολή το συναισθηματικό δέσιμο με τους ανθρώπους είναι ισχυρό και οι σχέσεις που αναπτύσσεις κρατάνε για ολόκληρη την ζωή σου. Οπότε η σκηνική συνεύρεση με αυτούς τους ανθρώπους αν τύχει κάποτε θα ήταν αγαθό και χαρά!
* Στην τηλεοπτική σεζόν φέτος θα συμμετάσχω σε μια νέα σειρά του ΑΝΤ1 σε σενάριο του Λευτέρη Παπαπέτρου και σκηνοθεσία Αμαλίας Γιαννίκου με τίτλο: “Στο καλό γλυκιά μου συμπεθέρα”. Η προβολή της θα αρχίσει κάπου μέσα στον Νοέμβριο. Δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω παραπάνω. Η παραγωγή προσπαθεί να δουλέψει με άκρα μυστικότητα αλλά πιστεύω ότι σειρά θα ξεχωρίσει λόγω ιδιαίτερου σεναρίου και δυνατών συντελεστών!
* Η τηλεόραση είναι ένα σημαντικό μέσω προβολής της δουλειάς και του ονόματος σου, οπότε είναι ένα εργαλείο χρήσιμο. Κατά καιρούς εμφανίζονται πραγματικά ενδιαφέρουσες και προσεγμένες δουλειές, οι οποίες τραβάνε και το βλέμμα του κόσμου. Πιστεύω ότι οι εποχές σνομπισμού της τηλεόρασης από μερίδα ηθοποιών έχουν περάσει, γιατί η τηλεόραση με δουλειές όπως “Το Νησί” απέδειξε ότι μπορεί να ενηλικιωθεί και να προσφέρει έργο ποιοτικό, καλλιτεχνικά ελκυστικό και εμπορικό ταυτόχρονα. Θα ήθελα να γίνουν στην Ελλάδα κινήσεις ώστε να πλησιάσουμε όσο γίνεται τα πρότυπα των ξένων μεγάλων παραγωγών και φυσικά να μπορέσω να συμμετέχω σε κάποια απ’ αυτές.
* Ευτυχώς ο ελληνικός κινηματογράφος ακόμη ζει! Το πώς το καταφέρνει είναι απορίας άξιον, αλλά ζει και εξελίσσεται. Έλληνες δημιουργοί βγαίνουν εκτός συνόρων και ξεχωρίζουν. Ο κινηματογράφος μας έχει να αφηγηθεί ιστορίες και απόδειξη είναι οι μικρού μήκους ταινίες που φτιάχνονται με κόπο και ελάχιστο ή μηδενικό μπάτζετ. Φέτος συμμετείχα στην μικρού μήκους ταινία του Χάρη Σταθόπουλου με τίτλο: “Το Εισιτήριο”, και σε λίγες μέρες ετοιμάζομαι για γυρίσματα μιας δεύτερης μικρού μήκους ταινίας σε σκηνοθεσία Αντώνη Κωνσταντουδάκη. Όπως είπα και πριν το σινεμά ήταν το πρώτο πράγμα που με κέντρισε και με τράβηξε προς την υποκριτική. Μακάρι να μπορούσα να κάνω ταινίες συνέχεια!
* Θεωρώ την συγγραφή ως ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο. Η συμπύκνωση εννοιών μέσα σε πέντε αράδες είναι απόρροια φιλοσοφικών εγκεφάλων, οπότε ακόμα δεν είμαι σε θέση να κολυμπήσω σε τόσο βαθειά νερά. Γράφω αρκετά πράγματα, αλλά τα κρατάω ιδιωτικά, οπότε ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Η σκηνοθεσία με ενδιαφέρει περισσότερο δημόσια. (Χαχαχαχα) Έχω σκηνοθετήσει μια παράσταση που παίχτηκε στο Νέο Ελληνικό θέατρο του Γ. Αρμένη. Ήταν ένας μονόλογος από ένα διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη• το “Έρως-Ήρως”. Είχε αποσπάσει το βραβείο καλύτερης παράστασης στο φεστιβάλ νέων που είχε διοργανωθεί εκεί, με έπαθλο την δωρεάν χρήση του θεάτρου, για την παρουσίαση της νικητήριας παράστασης. Ελπίζω να μην μείνω σκηνοθετικά μόνο εκεί.
* Με το τραγούδι έχω αρκετά καλή σχέση, προέρχομαι από “μουσική οικογένεια” λόγω κερκυραϊκής καταγωγής. Εκτιμώ τον χορό των άλλων όταν είμαι νηφάλιος και τον δικό μου όταν είμαι μεθυσμένος (χαχαχα) και με τον αθλητισμό με προϋπηρεσία σε μπάσκετ, βόλεϊ και tae kwon do (ελληνιστί ταεκβοντο, πάντα σε μια λέξη χαχαχαχα) και τώρα με προπόνηση σε ένα αθλητικό κέντρο θέλω να πιστεύω ότι κρατιέμαι σε “φόρμα”.
* Από τις συνεργασίες μου μέχρι τώρα με διαφορά ξεχωρίζω την “Πάπισσα Ιωάννα”. Ήταν η καλύτερη στιγμή και συνεργασία μου. Ήταν η πρώτη μου σημαντική δουλειά δίπλα στον ΜΕΓΑΛΟ Δημήτρη Μαυρίκιο που ουσιαστικά μ’ έβγαλε στο θέατρο και με σύστησε στο ευρύ κοινό. Ευλογία ήταν και η συνάντηση μου με την Μπέτυ Αρβανίτη στο “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι” σε σκηνοθεσία Μαυρίκιου ξανά. Τώρα στον “Ταρτούφο” μας αισθάνομαι την χαρά του παιδιού που παίζει ξέγνοιαστα με τους φίλους του. Και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό στην δουλειά μας γιατί μας απενοχοποιεί και μας απελευθερώνει!
* Στην Αθήνα απολαμβάνω την ποικιλία. Μπορείς να κάνεις τα πάντα στην Αθήνα. Μου αρέσει η Πλάκα την Άνοιξη και τα Εξάρχεια τον Χειμώνα. Η πραγματική απόλαυση όμως είναι ολόκληρη η Αθήνα το καλοκαίρι. Ειδικά τις ημέρες του Δεκαπενταύγουστου, αρκεί να έχει μείνει κανένας φίλος πίσω. Δεν μου αρέσουν τα σκουπίδια, οι λακούβες, η άσχημη μυρωδιά, η μη ανάληψη προσωπικής ευθύνης για την πόλη από τους Αθηναίους.
* Το All4fun mου αρέσει γιατί δεν έχει προτιμήσεις. Εννοώ ότι προβάλει και παρουσιάζει παραστάσεις χωρίς να προμοτάρει ή να σαμποτάρει κάποια από αυτές. Και “βλέπει” ΠΟΛΛΕΣ παραστάσεις. Απόδειξη είναι τα θεατρικά του βραβεία. Επίσης δίνει βήμα σε ανθρώπους όπως αυτή η στήλη και ενημερώνει για ακροάσεις και οντισιόν! Τι άλλο θες;!
& Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Ταρτούφο”, που χάρισε στον Αιμίλιο Χειλάκη και το 2ο βραβείο καλύτερης αντρικής ερμηνείας στα 4α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/13770-q—q—-.html
* Toυ Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 19/9/2016