Το μόνο που τον ενδιέφερε όταν συμμετείχε στις προπονήσεις στίβου στον Πανελλήνιο ήταν να μπορέσει να συμμετάσχει στους ολυμπιακούς αγώνες. Κάποια στιγμή και ενώ βρισκόταν στο τέταρτο έτος του πανεπιστημίου ένας φοιτητής της θεατρολογίας του χάρισε μια ατέλεια και έτσι είδε το “Χάρολντ και Μοντ” του Κόλιν Χίγκινς.
Και μετά τη συγκεκριμένη επαφή ο κόσμος του Δημήτρη Πλειώνη ξαφνικά άλλαξε. Ετσι όταν επέστρεψε από ένα ταξίδι στη Φινλανδία αποφάσισε να γίνει ηθοποιός.
Περνώντας στο Εμπρός ήταν σαν ν’ ανοίγει μια πόρτα και ο Τάσος Μπαντής πίστεψε πολύ σ’ εκείνον. Μέσα από την υποκριτική, λοιπόν, βρήκε την ευκαιρία να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και μέσω της επικοινωνίας με το κοινό να εκφραστεί περισσότερο.
Δουλεύοντας για παραπάνω από πέντε χρόνια με τη Ξένια Καλογεροπούλου και τον Θωμά Μοσχόπουλο, καθώς και με τον Δημήτρη Σεϊτάνη απέκτησε μια διαφορετική αίσθηση για το παιδικό θέατρο απ’ ότι έχει συνηθίσει να βλέπει το κοινό του συγκεκριμένου είδους.
«Ξεκίνησα την ομάδα Τόπι γιατί ήθελα να κάνω παιδικό θέατρο με το δικό μου τρόπο όπως θα ήθελα να το έβλεπα εγώ αν ήμουν παιδί. Χωρίς οι ηθοποιοί να αλλάζουν τις φωνές τους και να ψευτίζουν, αλλά αληθινά και μέσα από το χιούμορ χωρίς εντυπωσιακά σκηνικά, να μιλάμε στην καρδιά του κάθε παιδιού. Θέλω το κάθε παιδί που έρχεται στις παραστάσεις μας φεύγοντας να του μένει κάτι, κάτι να συμβαίνει εκείνη την ώρα, κάτι να μετακινείται μέσα του», αναφέρει στο All4fun σε μια εβδομάδα εντατικής δουλειάς, δεδομένου πως από την Κυριακή αρχίζει η παράσταση «Ο τρομερός εχθρός και ο αλυσοδεμένος ελέφαντας», η οποία στηρίζεται σε διασκευασμένα κείμενα του Μπουκάι.: «Διάβασα αυτές τις ιστορίες και ξετρελάθηκα. Αυτός ο άνθρωπος γράφει τόσο απλά ιστορίες που νιώθεις ότι μιλάει κατευθείαν στην καρδιά σου. Ταυτόχρονα ενώ οι συγκεκριμένες ιστορίες είναι για παιδιά , βλέπεις ότι αφορούν εξίσου τους μεγάλους και την χαμένη παιδική τους αθωότητα. Ξεκινάμε την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου και νιώθω κι εγώ σαν το μικρό παιδί που θα πάει για πρώτη φορά στο σχολείο. Αγαπώ αυτή την παράσταση και την πιστεύω πάρα πολύ!!!»
Στον μόνιμο χώρο που στεγάζει τα τελευταία χρόνια της ομάδας Τόπι στο Studio Μαυρομιχάλη θα έχει τη ευκαιρία και να παίξει από αρχές Οκτωβρίου στο «Φρουρά στον Ρήνο» της Λίλιαν Χέλμαν σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή. Ξεχωρίζοντας μεταξύ άλλων τις τηλεοπτικές του παρουσίες σε «Εγκλήματα» και Singles ο Δημήτρης, που τα τελευταία χρόνια ασχολείται ιδιαίτερα με τη σκηνοθεσία, κρούει και τον κώδωνα του κινδύνου με τις πολλές παραστάσεις και την τσάμπα ουσιαστικά εργασία για πολλούς ηθοποιούς λόγω των προσκλήσεων. «Οι μικροί θίασοι για να έχουν κόσμο δίνουν προσκλήσεις παντού προτιμώντας να παίξουν με κόσμο, έστω και δωρεάν, μόνο και μόνο για να παίξουν. Θα προτιμούσα το εισιτήριο να πάει 5 ευρώ, ή όσο αξίζει η κάθε ομάδα τέλος πάντων από το δωρεάν. Πάω να αγοράσω ψωμί και μου λέει ο φούρναρης, προσκλησούλα θα έχουμε φέτος; Και το θεωρεί δεδομένο! Εγώ δεν του έχω ζητήσει ποτέ ψωμί όμως τσάμπα, το ίδιο και στο συνεργείο, στο καφέ κτλ. Έχουμε κάπως ευτελίσει οι ίδιοι νομίζω αυτό που κάνουμε κάτι που θεωρώ ότι πρέπει να αλλάξει. Ένα άλλο θέμα είναι η ατέλεια. Δεν μπορώ να απαιτώ δωρεάν παιδεία και από την άλλη να ζητάω από τους σπουδαστές δραματικών σχολών ή τους θεατρολόγους χρήματα όταν έρχονται στο θέατρο. Η ατέλεια είναι ένα δικαίωμα που απόκτησαν οι παλιότεροι από εμάς στο ΣΕΗ και θα πρέπει να διατηρήσουμε σε ισχύ…»
* Δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να λέει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός όταν ήμουν παιδί, δεν έβλεπα θέατρο, δε διάβαζα βιβλία, δεν είχα καλλιτεχνικές ανησυχίες. Η ζωή μου ήταν μόνο προπονήσεις στον στίβο στον Πανελλήνιο Γυμναστικό σύλλογο, τίποτα άλλο δεν με ενδιέφερε, παρά μόνο να πάω Ολυμπιάδα- μέχρι Βαλκανικούς έφτασα και αυτό με το ζόρι…
* Κάποια στιγμή όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο στο τέταρτο έτος ένας φοιτητής θεατρολογίας μου δάνεισε την ατέλεια του και είδα μια παράσταση, «Χάρολντ και Μόντ». Εκεί ήρθα αντιμέτωπος μ’ ένα κείμενο, που φεύγοντας σαν να ταρακουνήθηκε το κεφάλι μου. Έφυγα στην Φινλανδία για ένα χρόνο και όταν γύρισα αποφάσισα να δώσω εξετάσεις σε δραματικές σχολές. Πέρασα στο Εμπρός και ήταν σαν να άνοιξε μια πόρτα, μια καινούργια πόρτα. Εκεί ήταν ο Τάσος ο Μπαντής που για κάποιο ανεξήγητο λόγο πίστεψε σε μένα και θα του το χρωστάω για πάντα , όπου κι αν είναι- τον ευχαριστώ – και που σαν δάσκαλος υπήρξε για μένα τουλάχιστον πηγή έμπνευσης και σοφίας. Ένας αληθινός φάρος κάθε φορά που χάνομαι. Μεγάλη απώλεια ο χαμός του όπως και η διάλυση του Εμπρός, μιας ομάδας εξαιρετικής (Καταλειφός, Οικονομίδου, Μπαντής, Κέντρος).
* Η υποκριτική για μένα είναι μια συνεχής αναζήτηση και γνωριμία με τον εαυτό μου. Μα πάνω από όλα είναι επικοινωνία με ανθρώπους. Το θέατρο για μένα είναι ανάγκη έκφρασης. Εξωτερίκευση ενέργειας, ψυχοθεραπεία, επικοινωνία, διάλογος, ρήξεις . Μια συνεχής αναζήτηση με τον εαυτό σου, τον κόσμο, τις τάσεις.
* Ο ηθοποιός ζει στην κρίση είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Η ανεργία έχει φτάσει στο 92% . Πριν την κρίση για μας ήταν στο 90% , οπότε δεν βλέπω και μεγάλες διαφορές. Ο ηθοποιός χρειάζεται αντοχές , υπομονή και επιμονή σε αυτό που κάνει, και αντοχή στην πείνα. Κάθε χρόνο παίζει ένα στοίχημα με το κοινό. Προτείνει κάτι και ελπίζει να πιάσει. Την μία χρονιά θα τρώει σουβλάκια και την άλλη μπριζόλα, πλούσιος δεν θα γίνει. Εγώ τουλάχιστον δεν ξέρω κανέναν ηθοποιό που να θαυμάζω που να είναι πλούσιος…
* Φέτος διάλεξα για την ομάδα Τόπι να ανεβάσουμε κείμενα του Μπουκάι, διασκευασμένα για παιδιά. «Ο τρομερός εχθρός και ο αλυσοδεμένος ελέφαντας». Διάβασα αυτές τις ιστορίες και ξετρελάθηκα. Αυτός ο άνθρωπος γράφει τόσο απλά ιστορίες που νιώθεις ότι μιλάει κατευθείαν στην καρδιά σου. Ταυτόχρονα ενώ οι συγκεκριμένες ιστορίες είναι για παιδιά , βλέπεις ότι αφορούν εξίσου τους μεγάλους και την χαμένη παιδική τους αθωότητα. Ξεκινάμε την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου και νιώθω κι εγώ σαν το μικρό παιδί που θα πάει για πρώτη φορά στο σχολείο. Αγαπώ αυτή την παράσταση και την πιστεύω πάρα πολύ!!!
* Έχω εξαιρετικούς συνεργάτες ηθοποιούς και φέτος, Κωνσταντίνο Δανίκα , Μαρίνα Πανηγυράκη και Στράτο Σωπύλη, έχουμε κάνει τρελή δουλειά με την σκηνογραφία Μ.Κοσμοπούλου αφού έχουμε φτιάξει έναν ολόκληρο ελέφαντα, και όχι μόνο αλλά και για πρώτη φορά έχουμε αυθεντική μουσική από τον Νάσο Σωπύλη μια από τις καλύτερες συνεργασίες που είχα ποτέ μου.
* Ξεκίνησα την ομάδα Τόπι γιατί ήθελα να κάνω παιδικό θέατρο με το δικό μου τρόπο όπως θα ήθελα να το έβλεπα εγώ αν ήμουν παιδί. Χωρίς οι ηθοποιοί να αλλάζουν τις φωνές τους και να ψευτίζουν, αλλά αληθινά και μέσα από το χιούμορ χωρίς εντυπωσιακά σκηνικά, να μιλάμε στην καρδιά του κάθε παιδιού. Θέλω το κάθε παιδί που έρχεται στις παραστάσεις μας φεύγοντας να του μένει κάτι, κάτι να συμβαίνει εκείνη την ώρα, κάτι να μετακινείται μέσα του.
* Η αλήθεια είναι ότι είχα εξαιρετικούς δασκάλους στο παιδικό θέατρο τον Δημήτρη Σεϊτάνη, έναν από τους λίγους ανθρώπους που ξέρουν το παιδικό θέατρο, την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Θωμά Μοσχόπουλο που δούλεψα μαζί τους για πάνω από πέντε χρόνια σε διάφορες παραγωγές.
* Στην ομάδα Τόπι δουλεύουμε σταθεροί συνεργάτες και προσπαθούμε κάθε χρόνο να εξελισσόμαστε όλοι. Εκτός από το θέατρο Μαυρομιχάλη που είναι η σταθερή μας στέγη προσπαθούμε να παίζουμε και εκτός Αθηνών και είχαμε την τύχη να παίξουμε σχεδόν σε ολόκληρη την Ελλάδα, σε σχολεία αλλά και θέατρα.
* Το Μαυρομιχάλη το επέλεξα γιατί είναι ένα μικρό θέατρο και οι θεατές είναι κοντά μας. Οι παραστάσεις μας είναι διαδραστικές και χρειάζονται την πλήρη συμμετοχή του κοινού. Έχω επίσης μια σχέση εμπιστοσύνης και πλέον φιλίας με τον Φώτη Μακρή, ιδιοκτήτη του Θεάτρου studio Μαυρομιχάλη. Φέτος συνεργαζόμαστε και σε μια βραδινή παράσταση που σκηνοθετεί. «Φρουρά στον Ρήνο» της Λίλιαν Χέλμαν. Ένα έργο που διαδραματίζεται τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο , ένα πραγματικά πολύ επίκαιρο έργο. Στη “Φρουρά στο Ρήνο” θυμόμαστε ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει το δικαίωμα να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στο φασισμό. Ξεκινάμε 5 Οκτωβρίου και έχω μεγάλη χαρά και προσδοκία.
* Τα «Εγκλήματα» ήταν η πρώτη τηλεοπτική δουλειά που έκανα. Έπαιζα τότε με τον Λάκη Λαζόπουλο στην ¨Κυριακή των παπουτσιών ήρθαν με είδαν και μου έστειλαν το σενάριο. Ήταν από τις λίγες φορές που πήρα σενάριο στα χέρια μου και γελούσα. Όταν μου είπαν πόσα χρήματα θέλω δεν ήξερα τι να πω, φοβόμουν μήπως και να χαλάσει η δουλειά, πολύ εύκολα θα το έκανα και τσάμπα. Τότε βέβαια η τηλεόραση είχε και χρήματα. Τώρα δουλεύεις εκεί και δεν ξέρεις αν θα πάρεις κάτι, τελικά… Εξαιρετική σειρά, νομίζω από τις καλύτερες που έχουν γίνει κι αυτό γιατί εκείνη η ομάδα είχε δέσει πάρα πολύ και ήταν όλοι τους εξαιρετικοί. Με κύριο πρωτεργάτη τον σεναριογράφο που ακόμη και τώρα ότι κι αν κάνει είναι χρυσάφι (Θοδωρής Πετρόπουλος). Αν μπορώ να ξεχωρίσω πάντως ακόμη μια εξαιρετική συνεργασία ήταν με τον Γιώργο Φειδά στους Singles.
* Κινηματογράφος στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει ένα προσωπικό στυλ που έχει πολύ ενδιαφέρων. Είναι στιγμές που θα ήθελα να κάνω μια ταινία ως σκηνοθέτης – μικρού μήκους – αλλά που χρόνος, ποτέ δεν ξέρεις όμως. Ως ηθοποιός δούλεψα σε 5-6 ταινίες οι οποίες όμως φοβάμαι δεν έκοψαν πάνω από 1000 εισιτήρια όλες μαζί (όχι ότι αυτό σημαίνει και κάτι).
* Τα τελευταία χρόνια νομίζω ότι με εξιτάρει η σκηνοθεσία όλο και περισσότερο. Ξεκίνησα με το έργο για ενήλικες «Η τρυφερή σου μολότοφ” του Γουστάβο Οττ, με την Ολυμπία Βαγγελάτου, πρωτεργάτη της ομάδας Τόπι και συνέχισα με τις παιδικές μας παραστάσεις. Υπάρχουν πολλά σχέδια για το μέλλον, αλλά για να κάνω μια παράσταση να την σχεδιάσω στο μυαλό μου και τελικά να την υλοποιήσω, χρειάζομαι περίπου δύο χρόνια. Την σκέφτομαι, ωριμάζει στο μυαλό μου, την «βλέπω» να γίνεται και μετά την ξεκινάω. Βλέπω ανθρώπους να σκηνοθετούν δύο και τρεις παραστάσεις τον χρόνο και αναρωτιέμαι πως το κάνουν;
* Αν μπορούσα κάτι να αλλάξω στον χώρο μας; Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια έξαρση παραστάσεων. Γίνονται διαβάζω 1000 1200 παραστάσεις τον χρόνο. Αριθμός εξωφρενικός για τον αριθμό θεατών που έχουμε. Πόσοι ηθοποιοί πληρώνονται απ’ αυτές τις παραστάσεις; Φέτος όσες προτάσεις μου έγιναν, ήταν όλες με ποσοστά από τα εισιτήρια. Αυτό το βρίσκω ανεπίτρεπτο. Έχουμε φτάσει στο σημείο να πληρώνεται μόνο ο φωτιστής μετά το τέλος της κάθε παράστασης.
* Επίσης δίνονται αμέτρητες προσκλήσεις! Οι μικροί θίασοι για να έχουν κόσμο δίνουν προσκλήσεις παντού προτιμώντας να παίξουν με κόσμο, έστω και δωρεάν, μόνο και μόνο για να παίξουν. Θα προτιμούσα το εισιτήριο να πάει 5 ευρώ, ή όσο αξίζει η κάθε ομάδα τέλος πάντων από το δωρεάν. Πάω να αγοράσω ψωμί και μου λέει ο φούρναρης, προσκλησούλα θα έχουμε φέτος; Και το θεωρεί δεδομένο ! Εγώ δεν του έχω ζητήσει ποτέ ψωμί όμως τσάμπα, το ίδιο και στο συνεργείο, στο καφέ κτλ. Έχουμε κάπως ευτελίσει οι ίδιοι νομίζω αυτό που κάνουμε κάτι που θεωρώ ότι πρέπει να αλλάξει.
* Ένα άλλο θέμα είναι η ατέλεια. Δεν μπορώ να απαιτώ δωρεάν παιδεία και από την άλλη να ζητάω από τους σπουδαστές δραματικών σχολών ή τους θεατρολόγους χρήματα όταν έρχονται στο θέατρο. Η ατέλεια είναι ένα δικαίωμα που απόκτησαν οι παλιότεροι από εμάς στο ΣΕΗ και θα πρέπει να διατηρήσουμε σε ισχύ. Και ατέλεια σημαίνει δωρεάν, όχι έκπτωση (όταν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις).
* Η Αθήνα είναι μια πόλη που αγαπώ και μου αρέσει να ζω. Είναι μια ζωντανή πόλη έχει τα πάντα, είναι η πόλη μου. Εδώ είναι οι φίλοι μου, όπου και να πάω κάποιον θα βρω, δεν με κουράζει. Θα ήθελα περισσότερο πράσινο, θα ήθελα λιγότερη αγένεια αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα ! Το τελευταίο καιρό κατακλύζεται από ξένους και αυτό την κάνει ακόμη πιο πολύχρωμη και προσιτή. Είναι μια πολύ που πάντως νιώθω ασφαλής!
* Το All4fun κάνει μια προσπάθεια σε ένα μεγάλο πλέον χώρο όπως το θέατρο να δώσει φωνή σε όλους. Και αυτό είναι σημαντικό. Τα μέλη του είναι ακούραστοι εργάτες, είναι παντού και έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να βοηθήσουν. Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί γίνεται αυτό; Ποιος είναι ο στόχος; Αν και η απάντηση βρίσκεται ίσως στο ότι αυτό που μας γεμίζει την καρδιά και την ψυχή δεν θα μας πλουτίσει σίγουρα όχι, θα μας δώσει ένα κίνητρο όμως να ζήσουμε αξιοπρεπέστερα…
& Αναλυτικές πληροφορίες για το «Ο τρομερός εχθρός και ο αλυσοδεμένος ελέφαντας» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο:
&& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Φρουρά στον Ρήνο” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/fun/theater/13548-q—-q–studio-.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 9/9/2016