To πρόσωπο της εβδομάδας: Δάφνη Μανούσου – Ηθοποιός

Η επιθυμία της να ζήσει έντονες στιγμές, να βγαίνει από τον εαυτό της και να καταπιάνεται με ζητήματα, που η καθημερινότητα συνήθως τα ισοπεδώνει την ώθησαν ν’ ασχοληθεί με την υποκριτική.

Και η επαφή με κόσμο, που ενδεχομένως μπορεί και μη δει ξανά την γοητεύει πολύ. Η Δάφνη Μανούσου θεωρεί πως η τέχνη μπορεί συνολικά να μας βγάλει από τον λήθαργο και την παθητικότητα και από σήμερα συμμετέχει στο Vio •lets.

Eίναι, μάλιστα, η τρίτη συνεχόμενη σεζόν που θα έχει την ευκαιρία να παίξει στο 104, έστω και αν δεν είναι πλέον με την ομάδα της Square Theatre Company.

H συγκεκριμένη παράσταση βασίζεται στη σωματική επαφή και επικοινωνία των ηθοποιών πάνω στη σκηνή και σκοπός της είναι να δημιουργηθεί ένας διάλογος χωρίς λόγο. «Τα βασικά θέματα του έργου είναι η ανθρώπινη φύση και η ανάγκη μας ως είδος να επιβληθούμε αλλά και να παραδοθούμε ταυτόχρονα. Ο λόγος που θα πρότεινα σε κάποιον να τη δει είναι γιατί νομίζω πως θα δει κάτι πολύ προσωπικό, ειλικρινές και καθόλου δήθεν», αναφέρει στο All4fun η Δάφνη, που μπορεί ν’ αναπολεί τα ανέμελα χρόνια που έζησε στις σπουδές της στη Νέα Υόρκη, αλλά πλέον νιώθει πιο γειωμένη και πιο σίγουρη για τον εαυτό της σε σχέση με τότε…

* Η υποκριτική προέκυψε σε πολύ μικρή ηλικία. Παρότι ήμουν ντροπαλό παιδί είχα ανάγκη να εκφραστώ… Κάτι που δεν έχει αλλάξει και πολύ σήμερα!

* Η υποκριτική για μένα σημαίνει πολλά πράγματα που μου είναι όμως λίγο δύσκολο να τα ορίσω με λέξεις. Η ανάγκη να βγαίνω από τον εαυτό μου, να καταπιάνομαι με ζητήματα που η καθημερινότητα τις πιο πολλές φορές τα ισοπεδώνει. Και τελικά μέσα από την επαφή με τον κόσμο να νιώθω τέλος της ημέρας ότι έχω ζήσει κάποιες έντονες στιγμές με ανθρώπους που δεν μάλλον δεν θα ξαναδώ ποτέ μου. Όλο αυτό με γοητεύει πολύ.

* Η τέχνη είναι από τα λίγα πράγματα πιστεύω που δίνει δύναμη, κουράγιο και ελπίδα αυτή τη περίοδο που διανύουμε. Και που μας αναγκάζει με έμμεσο τρόπο να βγούμε από το λήθαργο και τη παθητικότητα που μας έχει καταβάλει.

* Το Vio • lets βασίζεται στη σωματική επαφή και επικοινωνία των ηθοποιών πάνω στη σκηνή. Ο σκοπός είναι να δημιουργηθεί ένας διάλογος χωρίς λόγο. Τα βασικά θέματα του έργου είναι η ανθρώπινη φύση και η ανάγκη μας ως είδος να επιβληθούμε αλλά και να παραδοθούμε ταυτόχρονα. Ο λόγος που θα πρότεινα σε κάποιον να τη δει είναι γιατί νομίζω πως θα δει κάτι πολύ προσωπικό, ειλικρινές και καθόλου δήθεν. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να συνεχιστεί και του χρόνου.

* Την Ειρήνη Καλλιανίδου τη γνώρισα πέρυσι που κάναμε το Closer και φέτος μου πρότεινε να συμμετάσχω στην παράσταση που θα έκανε. Ήταν κάτι πολύ διαφορετικό για μένα σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές που είχα πάρει μέρος. Κυρίως λόγω της έλλειψης λόγου αλλά και μεγάλη πρόκληση για να καταφέρω να επικοινωνήσω μέσα από το σώμα μόνο.. Ή συνεργασία με τη Ειρήνη, τη Μιράντα τον Εύθυμη και τον Βαγγέλη ήταν πολύ δημιουργική. Προτείναμε πράγματα και η Ειρήνη ήταν πάντα πολύ ανοιχτή να τα ακούσει και αναλόγως να ενταχθούν μέσα στη παράσταση.

* Το ενδιαφέρον είναι ότι είμαστε και οι τέσσερις πολλοί διαφορετικοί και αυτό από μόνο του έφερε πολλά πράγματα. Το έργο είναι πολύ επίκαιρο και σύγχρονο κατά τη γνώμη μου γιατί μιλάει για την εξουσία και τη ανικανότητα να αντιδράσει κάποιος πάνω σ’ αυτήν. Ό,τι συμβαίνει στη χώρα μας δηλαδή αυτή τη περίοδο.

* Είναι η τρίτη χρονιά που κάνω κάτι στο 104. Πέρυσι είχαμε κάνει με τη Square Theatre Company τo Closer σε σκηνοθεσία του Σήφη Βαρδάκη και πρόπερσυ τον Θεό της Σφαγής σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Γιαμλόγλου. Οπότε φέτος μου φαινόταν λίγο περίεργο που ήμουν στον ίδιο χώρο αλλά χωρίς τη Square που την νιώθω σαν τη θεατρική μου οικογένεια. Όπως βέβαια αν κάνω κάτι άλλο εκεί του χρόνου με άλλο σχήμα θα μου λείπει και η ομάδα από το Vio•lets.

* Τα χρόνια που έμεινα στη Νέα Υόρκη ήταν πολύ δημιουργικά αλλά και καθοριστικά. Στην ουσία εκεί ενηλικιώθηκα. Από τη μία μου λείπει ο πιο ανέμελος εαυτός που είχα τότε αλλά ταυτόχρονα νιώθω πως τώρα είμαι πιο γειωμεένη και νομίζω πως έτσι νιώθω και μέσα στη δουλειά. Έχω συνειδητοποιήσει δηλαδή πως τα πράγματα είναι δυσκολότερα απ’ όσο φανταζόμουνα αλλά από την άλλη νιώθω πιο σίγουρη για μένα σε σχέση με παλαιότερα.

* Το σινεμά το λατρεύω και ως θεατής και ως ηθοποιός. Μου αρέσει πολύ η αμεσότητα και ο ρεαλισμός που απαιτείται τσ περισσότερες φορές από τον ηθοποιό. Αγαπάω πολύ την Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα της Άλκης Ζέη και θα ήθελα πάρα πολύ να μου δινόταν η ευκαιρία να παίξω αυτόν τον ρόλο!

* Από τις μέχει τώρα συνεργασίες μου ξεχωρίζω το 1984 σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Βούλγαρη στο Bios, το Camille Claudel-Mudness του Γιάννη Λασπιά στο Αγγελων Βήμα. Το Θεό της Σφαγής που κάναμε με τη Square στο 104 και τη συμμετοχή μου στο Ιnsenso του Δημήτρη Δημητριάδη στο φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Δεν ονειρεύομαι συγκεκριμένους ρόλους όσο συνεργασίες που θα με πάνε ένα βήμα παραπέρα ως ηθοποιό.

* Στην Αθήνα μου αρέσει ή ζωντάνια της, ότι κάθε μέρα γίνεται κάτι ενδιαφέρον στην πόλη, ότι σπάνια μπορείς να βαρεθείς. Η έλλειψη πρασίνου και η έλλειψη χαμόγελου με στεναχωρεί λίγο. Αλλά και για τα δύο αυτά δε νομίζω πως μπορείς να κατηγορήσεις τους πολίτες της.

* Αυτό που μου αρέσει στo All4fun είναι ότι προωθεί πολύ νέους καλλιτέχνες με τρόπο τέτοιο που πραγματικά προβάλλει το έργο τους. Και νομίζω πως δίκαια πια θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι της θεατρικής αθηναϊκής σκηνής!

& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το Vio•lets ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο:
http://www.all4fun.gr/fun/theater/12733-q-violets-q—104.html