Το πρόσωπο της εβδομάδας: Αγγελική Πασπαλιάρη – Ηθοποιός

Η επιθυμία της να πραγματοποιεί ό,τι συλλαμβάνει η φαντασία της και να γίνεται όποια και όποιος θέλει έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απόφασή της να γίνει ηθοποιός. Αυτό, μάλιστα, συνέβη από πολύ νωρίς στη ζωή της. Για την ακρίβεια από την ηλικία των 3 ετών όταν σε μια σχολική γιορτή στον παιδικό σταθμό είχε συνειδητοποιήσει ότι το θέατρο θα ήταν το αγαπημένο της παιχνίδι.

Η Αγγελική Πασπαλιάρη ακολούθησε την υποκριτική, διότι όπως παραδέχεται δεν της αρκεί μόνο ο εαυτός της και διανύει μια πολύ γεμάτη χρονιά, αφού πρωταγωνιστεί στο «Καπλάνι της Βιτρίνας» στο θέατρο Βρετάνια και στο «Συγγνώμη» στο θέατρο Σταθμός.

«Το Καπλάνι της Βιτρίνας ήταν και είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, τα παιδικά μου χρόνια έχουν κάτι από τη μυρωδιά του. Επομένως ξεκίνησα την δουλειά αυτή με πολλή χαρά και μεράκι και ένα μεγάλο χαμόγελο που μεγεθύνθηκε στην πορεία λόγω των συνεργατών», αναφέρει στο All4fun η Αγγελική, που αγαπά πολύ τον ρόλο της, τη Μελιά, η οποία είναι ουσιαστικά η ίδια η Άλκη Ζέη σε μικρή ηλικία.

Στο «Συγγνώμη» έχει την ευκαιρία να υποδύεται τη 17χρονη Λάλι, που λόγω συνθηκών περνάει μια δύσκολη εφηβεία, όπως συνέβαινε και με την ίδια λόγω ιδιοσυγκρασίας. Απολαμβάνοντας τη συνεργασία με τον σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαργιά ως δώρο παίζει τρεις παραστάσεις κάθε Κυριακή, όμως διασκεδάζει ιδιαίτερα τη φετινή σεζόν, ακόμη και αν είναι κοπιαστική.

Ευαίσθητο ον και ανοιχτό στα κελεύσματα του καιρού, προσπαθώντας να ξεκουνηθεί από τη βολή του μυαλού της, όταν βρίσκει ευκαιρία γυρίζει στο Αιτωλικό, όπου μεγάλωσε, προκειμένου να γαληνέψει και να ταξιδεύσει στη λιμνοθάλασσα του. Προς το παρόν βέβαια με τις φετινές της υποχρεώσεις η ώρα της ολιγοήμερης επιστροφής, δεδομένου ότι η θεατρική της σεζόν είναι εξαιρετικά γόνιμη, όπως θα προσδοκούσε κάθε νέο παιδί του θεάτρου…

* Το θέατρο μπήκε στη ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία. Στα 3 μου όταν η δασκάλα μου στον παιδικό σταθμό μας είπε ότι θα παίξουμε στην σχολική γιορτή για την 28η Οκτωβρίου την Ειρήνη του Αριστοφάνη (σε διασκευή προφανώς) εγώ πετάχτηκα και είπα πως θέλω να κάνω τον Τρυγαίο. Και τον έκανα. Κι έγινε το αγαπημένο μου παιχνίδι το θέατρο αφού πια κατάλαβα στο τρίχρονο μυαλό μου πως μπορώ να γίνω ό,τι κι όποιος θέλω παίζοντας θέατρο. Κάπως έτσι πολύ ομαλά μέσα από σχολικές ερασιτεχνικές παραστάσεις κύλησαν τα πράγματα. Και τα χρόνια περνούσαν κι εμένα συνέχιζε το θέατρο να είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι κι έτσι βρέθηκα στα 20 μου να δίνω εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού.

* Για εμένα υποκριτική σημαίνει δυνατότητα. Η δυνατότητα του να μπορείς να κάνεις οτιδήποτε η φαντασία σου συλλάβει. Εμένα δεν μου φτάνει ο εαυτός μου γι’ αυτό έγινα ηθοποιός.

* Πάνω απ’όλα η υποκριτική είναι τέχνη κι έτσι ο ηθοποιός πάνω απ’όλα είναι καλλιτέχνης δηλαδή ον ευαίσθητο κι ανοιχτό στα κελεύσματα του καιρού του. Η δικιά μου η γενιά έχει την ατυχία ή την τύχη, ανάλογα πως το βλέπει κανείς να ζεί την πιο γόνιμή της περίοδο σε καιρούς πολύ δύσκολους. Πρακτικά ως προς τη διαβίωση αυτό εγείρει μεγάλα ζητήματα, λίγοι εκείνοι που καταφέρνουν να ζήσουν από την τέχνη τους και ακόμα λιγότεροι εκείνοι που μένουν ικανοποιημένοι από αυτό που κάνουν. Πολλές φορές οι ηθοποιοί αναγκάζονται να κάνουν “εκπτώσεις” ή να καταπίνουν άσχημες καταστάσεις από φόβο μήπως δεν έχουν δουλειά. Καλείσαι να επιλέξεις και η διαδικασία της επιλογής είναι πάντα επίπονη. Δηλαδή αντιμετωπίζουμε ακριβώς ότι και ο υπόλοιπος κόσμος χωρίς καμία διαφορά στην ουσία. Τα πράγματα έχουν γίνει δυσκολότερα για όλους.

* Μπορεί η τέχνη να δώσει πολλές απαντήσεις για ό,τι ζούμε μα θα προτιμούσα να μην το έκανε. Δεν θεωρώ ότι είναι αυτός ο σκοπός της. Η τέχνη τουλάχιστον που αγαπώ εγώ δεν έχει απαντήσεις, θέτει όμως ερωτήματα, σε κάνει να ενεργοποιηθείς συναισθηματικά, να έρθεις αντιμέτωπος με τις ευθύνες σου, να σκεφτείς εσύ ο ίδιος για σένα, να ξεκουνηθείς από την βολή του μυαλού σου, σου δείχνει τη δυνατότητα αλλά ποτέ με το δάχτυλο στη μούρη.

* Το “Καπλάνι της Βιτρίνας” ήταν και είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, τα παιδικά μου χρόνια έχουν κάτι από τη μυρωδιά του. Επομένως ξεκίνησα την δουλειά αυτή με πολλή χαρά και μεράκι και ένα μεγάλο χαμόγελο που μεγεθύνθηκε στην πορεία λόγω των συνεργατών. Από τον κόσμο έχουμε κάθε λογής αντίδραση καθότι είναι ένα έργο που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους. Ήρθαμε αντιμέτωποι με την παιδική απορία, τα γέλια, τον ενθουσιασμό και την ταύτιση αλλά και την γνήσια συγκίνηση και τον προβληματισμό.

* Τη Μέλια, το ρόλο μου, την αγαπώ πολύ. Είναι ο δικός μου σούπερ ήρωας! Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο είναι ότι με φέρνει κοντά στην δική μου αθωότητα, στην πηγή της παιδικής μας ηλικίας. Το γεγονός ότι ουσιαστικά ενσαρκώνω την ίδια την κυρία Ζέη ως παιδί αποτελεί από μόνο του πρόκληση για δημιουργία. Ξέροντας πως έχει εξελιχθεί αυτό το φωτεινό κοριτσάκι του βιβλίου νιώθεις δέος και θαυμασμό αλλά με έναν πολύ οικείο τρόπο σχεδόν συγγενικό, καθόλου μακριά από σένα. Αυτό είναι νομίζω και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των βιβλίων της. Όσο ακραίες καταστάσεις και να βιώνουν οι ήρωες της πάντα καταφέρνει να έχουν κάτι από σένα,να ταυτίζεσαι κι αυτό είναι μαγικό.

* Η κυρία Ζέη δεν ήρθε καθόλου να δει πρόβες, παρά μόνο για να μας γνωρίσει. Εμπιστεύτηκε απόλυτα την σκηνοθέτη μας την κ. Χρυσομάλλη (που έκανε και τη διασκευή του κειμένου) κι εκείνη με τη σειρά της εμπιστεύτηκε το κείμενο και του έμεινε απόλυτα πιστή αλλά κι εμάς τους συνεργάτες της. Όταν ήρθε η κυρία Ζέη να δει την παράσταση συγκινήθηκε πολύ όπως συγκινήθηκαν και τα παιδιά και τα εγγόνια της κι αυτό για εμένα  είναι η μεγαλύτερη απολαβή.

* Η συνεργασία με τον κύριο Τζαμαργιά είναι δώρο. Είναι σκηνοθέτης που αγαπά πολύ τους ηθοποιούς του, τους μεταχειρίζεται με περίσσευμα κατανόησης, ευαισθησίας κι εμπιστοσύνης, τους παρέχει ένα πλαίσιο απόλυτης ελευθερίας και τη σιγουριά της καθαρής ρότας και του έμπειρου ματιού του σκηνοθέτη.  Οι πρόβες ήταν ένα ανοιχτό πεδίο για όλους μας, δουλέψαμε πολύ όμορφα και με πίστη για αυτό που κάνουμε. 

* Το “Συγγνώμη” είναι ένα έργο βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, μια παρέα εφήβων διαπράττει ένα έγκλημα. Εγώ έχω τον ρόλο της Λάλι, ενός 17χρονου πολύ ερωτευμένου κοριτσιού που έρχεται αντιμέτωπη με μια αποτρόπαια πράξη. Δεν μοιάζω πολύ με τη Λάλι, εκείνη περνά άγρια εφηβεία λόγω συνθηκών , εγώ πέρασα άγρια εφηβεία λόγω ιδιοσυγκρασίας. Ο κόσμος συνήθως φεύγει σοκαρισμένος από την παράσταση, είναι ένα σκληρό κείμενο αλλά ακούμε πολύ όμορφα πράγματα. Θα έλεγα σε κάποιον να έρθει να το δει για να δει μια τίμια δουλειά και να αναλογιστεί κάποια δεδομένα βλέποντας μέσα από άλλο πρίσμα.

* Τα χρόνια στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου δεν τα αναπολώ ιδιαίτερα, τουλάχιστον όχι ακόμη, είναι εξάλλου νωρίς. Ήταν ένας κύκλος που έκλεισε για να ανοίξει ο επόμενος. Όταν όμως περνάω έξω από το κτίριο της σχολής η σκέψη πάει κάπως αυτόματα σε κάποιες πολύ δυνατές στιγμές μας εκεί μέσα. Αυτό που αποκόμισα κατά βάση είναι οι άνθρωποι. Γνώρισα ανθρώπους που είτε από τη θέση του δασκάλου είτε από τη θέση του συμμαθητή θα με συντροφεύουν πια για μια ζωή. Ίσως για αυτό και να μη μου λείπει τόσο. Γιατί με ανθρώπους που γνώρισα στη σχολή φανταζόμαστε μαζί το αύριο, γίναμε με έναν τρόπο οικογένεια (με τα καλά και τα κακά της οικογένειας) και κάνουμε σχέδια για το μέλλον . Ήδη και στις δύο φετινές παραστάσεις που παίζω συνεργάζομαι με συμμαθητές μου και φίλους από τη σχολή, στο Καπλάνι με την Αρετή Τίλη και τον Κωνσταντίνο Πλεμμένο και στο Συγγνώμη με τον Ρένο Ρώτα και μάλιστα ήταν και ισχυρό κίνητρο για εμένα ώστε να κάνω αυτές τις δουλειές.

* Είναι πολύ νωρίς για εμένα για να μπορώ να ξεχωρίσω σημαντικές στιγμές στο χώρο του θεάτρου. Είναι οι πρώτες μου δουλειές κι όλα έχουν ένα ειδικό βάρος. Προσδοκώ όμως όλες μου οι στιγμές στο θέατρο να είναι ξεχωριστές και ακριβές.

* Με τη σκηνοθεσία φλερτάρω επίμονα τα τελευταία δύο χρόνια, ίσως να έρθει κάποια στιγμή ίσως και όχι. Το να γράφω και να σχεδιάζω αποτελούν έναν τρόπο για να αποφορτίζομαι. από πολύ μικρή όταν τα έβρισκα σκούρα έγραφα και σχεδίαζα. Τώρα ο χορός και το τραγούδι είναι εργαλεία της δουλειάς μας, χρώματα στην παλέτα του ηθοποιού και ως τέτοια υπάρχουν στην ζωή μου. Ως αυτόνομες τέχνες τον χορό και το τραγούδι τους χαίρομαι πολύ ως θεατής κι ακροατής.

* Στον κινηματογράφο δεν έχω καμία εμπειρία, θα ήθελα όμως πολύ να αποκτήσω.

* Ούτε και στην τηλεόραση έχω εμπειρία αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καν συσκευή στο σπίτι μου και τα τελευταία χρόνια δεν μου έχει κεντρίσει κάτι τόσο πολύ το ενδιαφέρον ώστε να θέλω να αποκτήσω τηλεοπτική εμπειρία. 

* Γεννήθηκα στην Αθήνα, στα 6 μου οι γονείς μου αποφάσισαν να κάνουν αποκέντρωση για μεγαλώσω εγώ πιο κοντά στη φύση. Πήγαμε στον τόπο του μπαμπά μου στο Μεσολόγγι και βρέθηκα να μεγαλώνω στο Αιτωλικό γιατί εκεί πήγα σχολείο. Είναι για μένα το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, ένα νησάκι στη μέση της λιμνοθάλασσας που απλώνει σαν χέρια δυο πέτρινα γεφύρια για να κρατηθεί στη στεριά.  

* Δεν πάω συχνά, μα μου λείπει πολύ, μου λείπουν οι άνθρωποι του που είναι πάντα εγκάρδιοι κι έχουν τόσο ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, μου λείπει το ηλιοβασίλεμα εκεί που συναγωνίζεται επάξια αυτό της Σαντορίνης, μου λείπουν οι λιχουδιές της λιμνοθάλασσας γιατί αν έχεις φάει ψάρι στο Αιτωλικό το ψάρι που φτάνει στην Αθήνα σου μοιάζει άνοστο. Αλλά πιο πολύ μου λείπει η ίδια η λιμνοθάλασσα που πάντα,όπως κι αν είμαι, με γαληνεύει και με ταξιδεύει.

* Στην Αθήνα πιο πολύ απ’ όλα μ’ αρέσει το φως της, το αττικό φως, κάνει ακόμα και τα μουντά κι άσχημα μέρη της πόλης (που είναι πάρα πολλά) να φαίνονται λίγο πιο ανθρώπινα.

* Το  site του All4fun το επισκέπτομαι κάθε μέρα για χίλιους δυο διαφορετικούς λόγους αλλά αυτό που μ’ αρέσει πιο πολύ είναι το μεράκι κι η ανιδιοτέλεια του.

& Αναλυτικές πληροφορίες για το «Καπλάνι της Βιτρίνας» ακολουθούν στο σχετικό link: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11740-q—q—.html

&& & Αναλυτικές πληροφορίες για το «Συγγνώμη» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11561–qq-.html

Tου Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 16/1/2016