* Η υποκριτική μπήκε στη ζωή μου ήσυχα, σαν μια ανάγκη που εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή. Δεν ήταν παιδικό όνειρο. Ήταν ένας τρόπος να καταλάβω βαθύτερα τον κόσμο, να δω τι κρύβεται πίσω από τις σιωπές και τις μικρές ρωγμές των ανθρώπων. Ξεκίνησα πριν από περίπου δέκα χρόνια, στην ομάδα της Δανάης Γκενέ και του Σπύρου Κοπανιτσάνου. Ήταν ένα πρώτο περιβάλλον ασφάλειας. Μετά αποφάσισα να το πάω πιο σοβαρά και φοίτησα στη Δραματική Σχολή “Αρχή” της Νέλλης Καρρά.
* Για μένα, η υποκριτική είναι τρόπος να βλέπεις τον άνθρωπο πιο καθαρά. Σε μαθαίνει να ακούς πραγματικά, να διαβάζεις τις σιωπές και όχι μόνο τα λόγια. Είναι ευθύνη — να υπηρετείς το έργο με καθαρή πρόθεση. Είναι πειθαρχία — να στέκεσαι στη σκηνή χωρίς να ψάχνεις επιβεβαίωση. Και είναι και ένας τρόπος να συναντάς αλήθειες μέσα από άλλους ανθρώπους. Μια διαδικασία βαθιά και ήρεμη, όχι επιδεικτική.
* Στην Ελλάδα του σήμερα, ο καλλιτέχνης συχνά βιώνει μια αντίφαση: υπάρχει ενδιαφέρον από το κοινό, αλλά οι δομές που θα έπρεπε να στηρίζουν τη δημιουργία δν λειτουργούν πάντα με τον ίδιο ρυθμό.
* Με κάνει αισιόδοξη ωστόσο το ότι πολλοί νέοι δημιουργοί δουλεύουν με ουσία και επιμονή. Ψάχνουν τη δική τους φωνή, τοποθετούνται με ειλικρίνεια και επιλέγουν ή γράφουν έργα που έχουν κάτι πραγματικό να πουν.
* Με στεναχωρεί, από την άλλη, ότι δεν έχουν όλες οι ομάδες τις ίδιες ευκαιρίες. Υπάρχουν φορές που οι διαδικασίες δεν είναι ξεκάθαρες, και αυτό δυσκολεύει ιδιαίτερα όσους προσπαθούν να σταθούν μόνοι τους χωρίς στήριξη.
* Η ευθύνη για τις συνθήκες στον χώρο θεωρώ πως είναι σχετικά μοιρασμένη. Οι καλλιτέχνες έχουμε ευθύνη όταν δεχόμαστε κακές συνθήκες ως “αναμενόμενες”, όταν παραιτούμαστε από το να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο ή όταν ξεχνάμε ότι εκπροσωπούμε και άλλους, όχι μόνο τον εαυτό μας. Χρειάζεται να προστατεύουμε τη δουλειά μας, να θέτουμε όρια και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.
* Το μεγαλύτερο βάρος, ωστόσο, το έχει η πολιτεία. Πρέπει να παρέχει σταθερότητα, διαφάνεια και πραγματική προστασία. Όταν οι δομές δεν υπάρχουν, ο πολιτισμός χτίζεται κάθε φορά από την αρχή κι αυτό εξουθενώνει ανθρώπους που θα έπρεπε να δημιουργούν.
* Η τέχνη όμως επιμένει. Έχει έναν τρόπο να λέει αλήθειες που αλλιώς δεν λέγονται. Ανοίγει δρόμους ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν κλειστά. Μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο επιβίωση — είναι και ευθύνη, φαντασία, ηθική σκέψη.
* «Το Πλυντήριο» είναι από αυτά τα έργα που δεν χρειάζονται φωνές για να σου ανατρέψουν το έδαφος. Ξεκινά από μια απλή, καθημερινή εικόνα — δύο γυναίκες σε ένα δημόσιο πλυντήριο — και σιγά – σιγά αποκαλύπτει μια πραγματικότητα που σε αφορά άμεσα. Χωρίς υπερβολές, χωρίς “θεατρινισμούς”, μόνο με την αλήθεια της στιγμής.
* Για μένα, αυτή η παράσταση έχει μια ιδιαιτερότητα: σε αφήνει να νομίζεις ότι “ξέρεις” τι βλέπεις — μέχρι που καταλαβαίνεις ότι αυτό που διακυβεύεται δεν είναι απλώς οι ζωές των δύο γυναικών, αλλά οι δικές μας επιλογές. Το κοινό νιώθει αρχικά μια οικειότητα, αλλά όσο προχωρά η ιστορία, αυτή η οικειότητα γίνεται ρωγμή. Κι εκεί είναι που το έργο δουλεύει πραγματικά: στο σημείο που αναγνωρίζεις κάτι δικό σου μέσα σε αυτό, κάτι που ίσως δεν θα ήθελες να παραδεχτείς. Το έργο σε βάζει να σκεφτείς τι σημαίνει τελικά “καθαρότητα”, πού αρχίζει η συνενοχή μας, ποια πράγματα συνηθίζουμε επειδή απλώς «έτσι κάνουν όλοι». Δεν κουνάει το δάχτυλο• σου απλώνει έναν καθρέφτη. Και αν βρεις το θάρρος να τον κοιτάξεις, φεύγεις λίγο διαφορετικός από ό,τι μπήκες.
* Με τη Δανάη Γκενέ, που σκηνοθετεί υπάρχει μια σχέση εμπιστοσύνης που έχει χτιστεί με τα χρόνια. Από την πρώτη μας συνεργασία στην ερασιτεχνική ομάδα, είχα νιώσει ότι έχει έναν τρόπο να κρατά την ουσία χωρίς να φωνάζει, να οδηγεί χωρίς να επιβάλλεται. Αυτό κάνει πολύ εύκολο να της αφεθείς ως ερμηνευτής.
* Το «Πλυντήριο» είναι η πρώτη της επαγγελματική σκηνοθεσία και την εμπιστεύτηκα σε αυτό χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήθελα πραγματικά να στηρίξω το βήμα της — όχι μόνο γιατί την πιστεύω ως άνθρωπο και δημιουργό, αλλά και γιατί ήξερα πως θα προσεγγίσει το έργο με ευθύνη και καθαρό βλέμμα. Με την Έλενα Υφαντή συναντηθήκαμε για πρώτη φορά σε αυτή την παράσταση, και παρ’ όλα αυτά η χημεία στη σκηνή ήταν άμεση — κάτι πολύ σημαντικό σε ένα τόσο απαιτητικό έργο. Όλη η ομάδα έχει ανθρώπους που προσφέρουν με ευθύνη και γενναιοδωρία — αυτό από μόνο του σε κάνει να θέλεις να σταθείς στο ύψος τους.
* Το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη είναι σαν να σε παίρνει από το χέρι και να σε βάζει σε ένα μέρος όπου δεν έχεις χώρο να κρυφτείς. Σου ρίχνει φως σε πράγματα που δεν θέλεις απαραίτητα να δεις, αλλά ξέρεις ότι πρέπει. Για μένα, αυτό είναι το δώρο και ταυτόχρονα το βάρος του έργου: Σε αναγκάζει να δεις πόσο εύκολα μπορούν οι άνθρωποι — κι εμείς οι ίδιοι — να μετακινηθούμε σε θέσεις που πριν θεωρούσαμε αδιανόητες. Και όταν το υπηρετείς με καθαρότητα, σε αλλάζει και ως άνθρωπο.
* Η Α, ο ρόλος μου είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να κρατήσει τη ζωή της σε μια ισορροπία. Μπαίνει στη σκηνή κουβαλώντας φόβο, εξουθένωση και μια βαθιά ανάγκη να “μην ανοίξει άλλο μέτωπο”. Δεν είναι ένας άνθρωπος κακός ή σκληρός — είναι ένας άνθρωπος κουρασμένος. Η μεταστροφή της είναι ίσως το πιο επώδυνο στοιχείο του έργου. Δεν γίνεται από επιλογή ή από ιδεολογία. Γίνεται επειδή η ανάγκη της να νιώσει ασφάλεια την ξεπερνά. Και αυτό είναι κάτι που όλοι μας μπορούμε να αναγνωρίσουμε — ακόμη κι αν δεν το παραδεχόμαστε εύκολα.
* Την αντιμετωπίζω σαν άνθρωπο που λυγίζει σιγά-σιγά, τόσο αργά που ούτε η ίδια δεν το καταλαβαίνει. Κοινό μας στοιχείο είναι η ανάγκη για τάξη μέσα στο χάος. Διαφορά μας το ότι εγώ παλεύω να μην παραδοθώ σε αυτή την βολική τάξη — να μην την αφήσω να γίνει δικαιολογία.
* Η δουλειά με αυτόν τον ρόλο με έκανε να δω πόσο εύκολο είναι, μέσα σε πίεση και φόβο, να γίνουμε κάτι που δεν αναγνωρίζουμε. Και γι’ αυτό η Α είναι για μένα ένας πολύτιμος ρόλος: μου δείχνει κάθε μέρα τι σημαίνει να προσπαθείς να μην παραδοθείς.
* Ο κινηματογράφος έχει κάτι που με τραβά πολύ: βλέπει τα πάντα από κοντά. Τη λεπτομέρεια στο βλέμμα, την παύση, τη μικρή αλλαγή στην αναπνοή. Αυτό το είδος αλήθειας με γοητεύει. Δεν ψάχνω κάτι συγκεκριμένο εκεί για το μέλλον. Θέλω να αφήνω χώρο στα πράγματα να έρχονται. Για μένα, αυτό που μετράει είναι η εμπιστοσύνη! Όταν υπάρχει, όλα μπορούν να χτιστούν πάνω της.
* Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που έχει δύναμη, όταν δίνει χρόνο στους χαρακτήρες. Θα μ’ ενδιέφεραν ρόλοι που εξελίσσονται, που έχουν βάθος και όχι μόνο λειτουργία στην πλοκή. Υπάρχουν σειρές στην Ελλάδα που το πετυχαίνουν αυτό — και εκεί θα ήθελα να υπάρχω κι εγώ.
* Το γράψιμο είναι ένας τρόπος να βάζω τάξη μέσα μου. Ειδικά το θεατρικό κείμενο έχει μια μαγεία: όταν συναντά σώματα και φωνές, γίνεται κάτι άλλο. Δεν ξέρω αν θα το τολμούσα — απαιτεί μια εσωτερική πυξίδα που δεν κατακτιέται εύκολα.
* Η σκηνοθεσία έχει ενδιαφέρον, αλλά αυτό που με ελκύει ακόμη περισσότερο είναι η σκηνογραφία. Το να χτίζεις έναν χώρο από το μηδέν και να του δίνεις ζωή μέσα από το φως, τα αντικείμενα, την κίνηση. Η μουσική είναι άμεση σύνδεση με το συναίσθημα και το τραγούδι με έχει βοηθήσει να καταλαβαίνω καλύτερα την ανάσα και τον ηχεία που έχουμε μέσα μας.
* Το σώμα είναι μνήμη. Ό,τι έχω κάνει στο παρελθόν — από την κολύμβηση μέχρι τους λάτιν χορούς — με έχει μάθει να ακούω τον χώρο και τον άλλον. Στη σχολή γνώρισα το contact improvisation — μια δουλειά που απαιτεί εγρήγορση, εμπιστοσύνη και απόλυτη παρουσία. Όλα αυτά έχουν διαμορφώσει βαθιά τον τρόπο που λειτουργώ στη σκηνή. Το σώμα προηγείται του λόγου — και συχνά τον αποκαλύπτει.
* Ούτε θεατρικά κυνηγάω κάτι συγκεκριμένο. Μ’ ενδιαφέρουν συνεργασίες με ειλικρίνεια και σκέψη. Άνθρωποι που δουλεύουν με ηρεμία και ουσία. Μου αρέσουν οι ρόλοι που αλλάζουν τον άνθρωπο που τους υποδύεται — ρόλοι με εσωτερική διαδρομή, με ηθικό δίλημμα, με βάρος. Πιστεύω ότι όταν μια συνεργασία είναι σωστή, το καταλαβαίνεις αμέσως από τον ρυθμό και τον τρόπο που συναντιούνται οι άνθρωποι.
* Στην Αθήνα αγαπώ την πολυμορφία και την ενέργεια της. Τη δυνατότητα να χαθείς και να βρεις μικρές ήσυχες γωνιές, ανάμεσα σε όλα. Με κουράζει η βιασύνη και η συλλογική εξάντληση που βλέπω γύρω μου. Οι άνθρωποι πιέζονται από ρυθμούς που δεν είναι φτιαγμένοι για κανέναν και αυτό δημιουργεί μια ένταση που δεν έχει να κάνει με χαρακτήρα, αλλά με δομές που αργούν να προσαρμοστούν.
* Θα ήθελα να βλέπω περισσότερη υπομονή και ενσυναίσθηση — τότε η Αθήνα γίνεται πραγματικά όμορφη.
* Στο All4fun μου αρέσει η αφοσίωση στους καλλιτέχνες, η συνέπεια του και το ότι δίνει χώρο σε ανθρώπους που αλλιώς δεν θα ακούγονταν. Και το κάνει με αγάπη — και αυτό φαίνεται.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Πλυντήριο” του Θανάση Τριαρίδη σε σκηνοθεσία Δανάης Γκενέ ΕΔΩ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 25/11/2025