Ε
Και ξαπλώνω που λες να κοιμηθώ
Και φτάνω με το χέρι μου το φως και το πατάω να κλείσει
Κι ενώ αυτή ειν’ μια δουλειά που την κάνω κάθε βράδυ
Ξαφνικά για πρώτη φορά μετά από χρόνια μου ‘ρθε στο νου μου
εκείνη η μέρα που μου ‘σπασες τα νεύρα
Που το ‘κλεινα γω το φως απ’ το κρεβάτι
Και τ’ άνοιγες εσύ απ’ τον άλλον τον διακόπτη στην πόρτα δίπλα
Ήθελες λέει να μιλήσουμε
Τα ‘χατε λιγάκι κοπανήσει με τις φίλες σου
Και μου ‘λεγες
«Τώρα δε θα κοιμηθείς
Τώρα θα τραγουδήσουμε
της λησμονιάς
τραγούδια»
Και ‘γω έβριζα τον πούστη τον ηλεκτρολόγο που ‘βαλε και δίπλα στην πόρτα διακόπτη
Γιατί αν ερχόσουν ως το κρεβάτι
θ’ αρπαζόμασταν απ’ τα μαλλιά
και θα ουρλιάζαμε για το φεγγάρι.
Και τώρα αυτή τη νύχτα πάλι τον καταριέμαι τον καριόλη
Γιατι τώρα έχει έρθει η λησμονιά
Και ‘γω δε τραγουδάω
Παρά κόβω βόλτες
σαν την άδικη κατάρα
Πόρτα-κρεβάτι-πόρτα-κρεβάτι-
Κι ανοιγοκλείνω το φωτάκι μας.
Του Κωνσταντίνου Μπιμπή, 21/4/2018