Με αφορμή την παράσταση «Ο μικρός πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Κάρμεν Ρουγγέρη, o ταλαντούχος ηθοποιός Αυγουστίνος Ρεμούνδος μιλά στο all4fun για την παράσταση και τον ρόλο του ως αφηγητής – πιλότος, πώς επέλεξε να γίνει ηθοποιός και τα επόμενα σχέδιά του. Απολαύστε όσα θέλησε να μοιραστεί μαζί μας!
– Μίλησέ μας για την παράστασή σας «Ο μικρός πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ
Η παράστασή μας, μια θεατρική διασκευή της Κάρμεν Ρουγγέρη του «Μικρού πρίγκηπα» του Αντουάν ντε Σαιντ – Εξυπερύ, παρουσιάζεται φέτος στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για παιδιά, αλλά και όλους όσοι αισθάνονται ακόμη παιδιά. Είμαι πολύ χαρούμενος που δουλεύω σ’ αυτήν την παράσταση για πολλούς λόγους. Αρχικά γιατί συμμετέχω σε μία άρτια παραγωγή με ξεχωριστούς, μοναδικούς συντελεστές. Όλοι, ανεξαρτήτως ειδικότητας, ηθοποιοί, τεχνικοί, βοηθοί, εργαστήκαμε σε απόλυτο συγχρονισμό, σαν να είμαστε ένα σώμα. Κεφαλή του σώματος είναι φυσικά η Κάρμεν Ρουγγέρη, που με τη μοναδική ματιά της αναδεικνύει από ένα κλασικό, διαχρονικό και τόσο αγαπημένο κείμενο, όλους τους θησαυρούς του. Ψυχή του σώματος είναι η Χριστίνα Κουλουμπή, που με την υψηλή αισθητική της «ντύνει» το έργο. Και οι δύο μαζί, κουνώντας τις σκηνοθετικές μπαγκέτες τους με μαεστρία, δημιουργούν για άλλη μια φορά, μία αξιοθαύμαστη παράσταση. Αν και λόγω της πανδημίας, διανύουμε μία από τις δυσκολότερες περιόδους του σύγχρονου θεάτρου, ο Μικρός μας Πρίγκιπας, γεμίζει κάθε Κυριακή το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Οι θεατές ταξιδεύουν μαζί με τον μικρό ήρωα από πλανήτη σε πλανήτη με την πρωτότυπη μαγευτική μουσική του Στέφανου Κορκολή, τους φωτισμούς και τις χορογραφίες του Πέτρου Γάλλια και όλους εμάς, καλλιτέχνες και τεχνικούς, που καταθέτουμε κάθε εβδομάδα την ψυχή μας. Σημαντικό ρόλο στην παράσταση έχουν ακόμη οι τεράστιες βίντεο προβολές με τις ζωγραφιές της Χριστίνας Κουλουμπή που έχει «ζωντανέψει» ο Αντώνης Δελαπόρτας. Ο καθένας έχει βάλει και το δικό του λιθαράκι στην επιτυχία.
– Τι κάνει αυτό το λογοτεχνικό έργο ίσως την πιο αγαπημένη ιστορία του κόσμου που απευθύνεται σε παιδιά όλων των ηλικιών, αλλά και σε μεγάλους;
Δεν είναι τυχαίο ότι ο «Μικρός πρίγκιπας» έχει μεταφραστεί σχεδόν σ’ όλες τις γλώσσες και έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα. Έχω την εντύπωση ότι ο Εξυπερύ προσπάθησε να «πατήσει» πάνω στο ύφος των παραδοσιακών παραμυθιών μιλώντας για πανανθρώπινα θέματα. Στο ταξίδι του στους πλανήτες ο μικρός πρίγκιπας συναντά την αλαζονεία, τη ματαιοδοξία, την αναποφασιστικότητα, τον εθισμό, την απληστία, την καθημερινότητα ουσιαστικά των ανθρώπων που είναι γεμάτη σκοτούρες και άγχος και δεν τους αφήνει να χαρούν τις ομορφιές της ζωής. Σαν παιδί όμως που είναι, βλέπει πέρα από την ύλη. Μαθαίνει για την αγάπη, τη φιλία, τον σεβασμό, την εκτίμηση, την καλοσύνη. Για τον Εξυπερύ ότι αξίζει πραγματικά, βρίσκεται «κρυμμένο». Η διαφορά του «μικρού πρίγκιπα» με τα παλαιότερα κλασικά
παραμύθια είναι ότι δεν υπάρχει η παράβαση, η τιμωρία και η αποκατάσταση του δικαίου. Αυτό κάνει το έργο σύγχρονο, «ανοιχτό», ένα κείμενο που δέχεται τις ανθρώπινες αδυναμίες και εκεί οφείλεται η επιτυχία του.
– Στην παράσταση έχεις τον ρόλο του αφηγητή – πιλότου. Σε δυσκόλεψε κάτι σε αυτόν;
Ο πιλότος είναι ουσιαστικά ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Εξυπερύ. Προσπάθησα να μπω στη θέση ενός πιλότου/ποιητή στην πρώτη γραμμή του πυρός. Το βιβλίο γράφτηκε την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ο Εξυπερύ συνδυάζει στο έργο στοιχεία του παραμυθιού με γεγονότα της ζωής του. Ο ρόλος που υποδύομαι, ζει τον πόλεμο, είναι κυριευμένος από αγωνία, προβληματισμένος για τον άνθρωπο, τις αξίες, τη δύναμη της αγάπης, τη ζωή. Βιώνοντας τη φρίκη του πολέμου ως ενήλικας και στρατιωτικός, αντιμετωπίζει τη ζωή με παιδικότητα, ως ποιητής. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο μικρός πρίγκιπας είναι ο ίδιος ο πιλότος, ο συγγραφέας, όταν ήταν παιδί. Επιπλέον, είναι αρκετά δύσκολη η μετάβαση από αφηγητή σε πιλότο και το αντίστροφο καθώς αλλάζει συνέχεια η χρονική περίοδος από παρόν σε παρελθόν. Τέλος, μία ακόμη δυσκολία είναι ότι πρέπει καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης να είμαι επί σκηνής.
– Τι είναι εκείνο που θα αποκομίσει το κοινό, ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά, από την παράσταση, μετά και από τη δύσκολη εποχή που βιώνουμε όλοι μας εξαιτίας της πανδημίας;
Τα παιδιά έρχονται σε επαφή μ’ ένα κλασικό βιβλίο. Και μάλιστα με ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία όλων των εποχών, που δεν έπαψε να διαβάζεται και να διασκευάζεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Ο μικρός πρίγκιπας, πλουτίζει τον θεατή με γνώσεις, μαθαίνει να διακρίνει το λογικό από το παράλογο, το μέτρο από την υπερβολή, την ευθύνη από την ανευθυνότητα και πάει λέγοντας… το κείμενο προβάλλει την ανάγκη και τη λαχτάρα του ανθρώπου για επικοινωνία και φιλία με άλλους ανθρώπους. Η Κάρμεν Ρουγγέρη με τις όποιες επεμβάσεις στο έργο δεν πρόδωσε το πνεύμα του Εξυπερύ. Αντίθετα, φώτισε τις αρετές του βιβλίου και το έκανε κατανοητό για όλες τις ηλικίες.
– Η συνεργασία με την Κάρμεν Ρουγγέρη πώς είναι;
Η συνεργασία με την Κάρμεν Ρουγγέρη είναι άψογη. Από την πρώτη μέρα της ανάγνωσης, μέχρι και σήμερα όλα πάνε καλά. Είναι βαθιά καλλιεργημένη και προσπαθεί να δημιουργήσει τις καλύτερες συνθήκες εργασίας στους συνεργάτες της. Έχει τρομερή εμπειρία στο πώς χτίζεται μια παράσταση για παιδιά. Παρ’ όλα αυτά, είναι ανοιχτή σε προτάσεις των συνεργατών της. Περίμενα αυτή τη συνεργασία από το 1995 που ανέβασε την «Ωραία κοιμωμένη» στο Εθνικό Θέατρο. Η διαφορά της με άλλες παιδικές παραστάσεις του ’90 ήταν τεράστια. Ξέφευγε από την ελληνική μετριότητα. Δεν ήταν πρόχειρη. Είχε έναν αέρα ιταλικής όπερας. Ανέβασε τον πήχυ στο θέατρο για παιδιά. Όπως καταλαβαίνεις είναι τιμή μου να συνεργάζομαι με έναν τέτοιο καλλιτέχνη.
– Ποιο είναι το αγαπημένο σου παιδικό παραμύθι;
Όταν ήμουν παιδί, μου άρεσαν τα παραμύθια της Χαλιμάς. Έτσι τα ήξερα τότε. Ήταν τα αγαπημένα μου. Δεν ήταν ένα βιβλίο τότε. Αργότερα βγήκαν σε συλλογή με τίτλο «Χίλιες και μία νύχτα». Μου άρεσαν τα παραμύθια, οι μύθοι και τα ποιήματα από την Ανατολή. Θυμάμαι τον «Ψαρά και το Τζίνι», την «Ιστορία του Χαμάλη και των Τριών Κυριών», την «Ιστορία του Κάμαρ αλ- Ζαμάν», τον «Αλαντίν και το μαγικό λυχνάρι», τον «Σεβάχ» και πολλά άλλα. Ξαπλώναμε δίπλα στον πατέρα μου, από τη μια μεριά η αδελφή μου και από την άλλη εγώ και μας διάβαζε «παραμύθια του κόσμου». Μας ταξίδευε σε κόσμους φανταστικούς, με μάγους, ταχυδακτυλουργούς, ταξίδια, τζίνια, ιφρίτ, γρίφους. Ακόμα και σήμερα, όταν ακούω ή διαβάζω μύθους από την Ανατολή, συγκινούμαι. Ίσως γιατί μου θυμίζουν την αγκαλιά του πατέρα μου, ίσως τα γέλια της αδελφής μου όταν ο πατέρας αυτοσχεδίαζε γιατί βαριότανε και ήθελε να φτάσει πιο γρήγορα στο τέλος. Ίσως γιατί μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια. Ίσως απλά γιατί είναι υπέροχα.
– Σε μια περίοδο που το ελληνικό θέατρο ήρθε αντιμέτωπο με τρομερά αντίξοες συνθήκες, όταν για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν πραγματοποιούνταν παραστάσεις, πιστεύεις διδάχτηκε κάτι ο κόσμος του θεάτρου από μια τέτοια εμπειρία; Η κρίση αυτή έφερε το ελληνικό θέατρο αντιμέτωπο με τις παθογένειές του;
Το θέατρο έτσι κι αλλιώς είναι αντιμέτωπο με αντίξοες συνθήκες, όπως η ανεργία, τα διαστήματα χωρίς εργασία από τη μια σεζόν στην άλλη και οι απλήρωτες πρόβες. Όσοι είναι τυχεροί και καταφέρνουν να βρουν δουλειά, απολύονται δύο φορές τον χρόνο. Σε μια καλή περίπτωση, ένας ηθοποιός πληρώνεται εννέα μήνες περίπου ετησίως. Το διάστημα που λόγω της πανδημίας δεν πραγματοποιούνταν παραστάσεις, εμείς οι καλλιτέχνες επιβεβαιώσαμε αυτό που ενδόμυχα γνωρίζαμε… ότι η πολιτεία μας έχει γραμμένους! Από την εμπειρία της πανδημίας διδαχτήκαμε όλοι μας. Συνειδητοποιήσαμε πόσο ανάγκη έχει η κοινωνία το θέατρο και την ψυχαγωγία
και εμείς οι καλλιτέχνες πόσο ανάγκη έχουμε τη δημιουργία. Η κρίση αυτή δε μας έκανε σοφότερους, ούτε έφερε το ελληνικό θέατρο αντιμέτωπο με τις παθογένειές του. Αν εννοείτε το #metoo, πιστεύω ότι ήταν να γίνει, όπως έγινε και στον υπόλοιπο κόσμο και δεν το έφερε στο φως η πανδημία. Ήταν θέμα χρόνου.
– Ποιά αφορμή, πρόσωπο, ή παράσταση, σου γέννησε την επιθυμία της υποκριτικής;
Μια συμμαθήτριά μου από το λύκειο, ήταν η αφορμή να ασχοληθώ με το θέατρο. Η Βάσω Διαβάτη. Λάτρευε το θέατρο, την ποίηση και τις ελληνικές ταινίες. Εγώ με αυτό το τρίπτυχο δεν είχα καμία σχέση. Αγαπούσα το θέατρο σκιών, την όπερα, την πεζογραφία και τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Η Βάσω μου άνοιξε μία πόρτα σ’ έναν κόσμο που δε γνώριζα. Έναν κόσμο που τελικά μου άλλαξε τη ζωή.
– Ποιο ρόλο θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις και γιατί;
Δεν έχω κάποιον ρόλο που θέλω οπωσδήποτε να παίξω. Κάθε ρόλος για μένα είναι μία πρόκληση. Πιο πολύ με ενδιαφέρουν οι συνεργασίες με αξιόλογους καλλιτέχνες. Αν βάλω στη ζυγαριά έναν πολύ μεγάλο ρόλο από τη μια και από την άλλη μια πολύ καλή συνεργασία, θα προτιμήσω σίγουρα το δεύτερο.
– Τι σου αρέσει πιο πολύ, να παίζεις ή να σκηνοθετείς;
Όταν υποδύεσαι έναν ρόλο, επικεντρώνεσαι στον ήρωά σου. Μέσα από σκληρή πρόβα και επανάληψη, του δίνεις σιγά σιγά σάρκα και οστά. Και πρέπει να είσαι σωματικά και ψυχικά παρών ανά πάσα στιγμή. Η υποκριτική τέχνη προϋποθέτει συναισθηματική ευχέρεια, έκφραση του σώματος και καθαρότητα του λόγου. Όταν σκηνοθετείς, αναπτύσσεις ένα όραμα. Πρέπει να σχεδιάσεις στο μυαλό σου, πώς πρέπει να δείχνει η παράσταση. Την ατμόσφαιρα του έργου. Τα χρώματα, τη μουσική, την αισθητική γενικότερα. Κατά κάποιο τρόπο είσαι ο αφηγητής της ιστορίας. Η σκηνοθεσία είναι ένα εγκεφαλικό παιχνίδι ενώ η υποκριτική τέχνη είναι κατάθεση ψυχής. Ειλικρινά, δεν μπορώ να διαλέξω. Θέλω να τα κάνω και τα δύο.
– Ποια είναι τα άμεσα σου σχέδια;
Θέλω να ανεβάσω τον «Έλληνα βάτραχο» του Δημήτρη Ποταμίτη στο Θέατρο Vault με την Αννίτα Κούλη. Είναι ένα κείμενο διαχρονικό, προφητικό, που ενώ γράφεται στη δεκαετία του ΄90 -ουσιαστικά σε μια περίοδο ανάπτυξης της χώρας- μιλάει για μια Ελλάδα που χάνεται μέσα στην καταναλωτική ευτέλεια και στη σαχλαμάρα του θεάματος.
Του Γιάννη Αντωνίου 16-02-2022
Επιμέλεια άρθρου: Δημήτρης Κοτσίφης
Επιμέλεια άρθρου: Δημήτρης Κοτσίφης