Η Ασημίνα Αναστασοπούλου μίλησε στο All4fun για τον ρόλο της στην παράσταση Toxicity που παίζεται στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα, το θέμα του εγκλεισμού που πραγματεύεται η παράσταση καθώς και για την πορεία της στο θέατρο μέχρι σήμερα.
Πότε σε είδα πρώτη φορά στο θέατρο;
Τελείωσα την σχολή το 2016. Η πρώτη μου δουλειά ως ηθοποιός ήταν αμέσως μετά την αποφοίτησή μου, στο Εθνικό θέατρο. Σε μια παιδική παράσταση που σκηνοθετούσε ο Άρης Τρουπάκης, τον οποίο είχα δάσκαλο στη σχολή. Έκτοτε έχω κάνει πολλές δουλειές με πολλούς αξιόλογους συνεργάτες και είμαι αμέτρητα ευγνώμων.
Μέσα σε αυτά τα θεατρικά ταξίδια ήρθε και το Toxicity μια δουλειά πολύ προσωπική και αγαπημένη.
Μίλησέ μας για τον ρόλο σου στο Toxicity. Με ποιον τρόπο μελέτησες τον ρόλο σου;
Στο έργο αυτό υποδύομαι την Γιάννα. Η Γιάννα είναι ένας χαρακτήρας αρκετά αμφιλεγόμενος. Θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει με ένα κακοποιό στοιχείο, σκληρό και τρομακτικό (που εν μέρει είναι). Δεν παύει όμως να είναι κι ένας βαθιά πληγωμένος και βασανισμένος άνθρωπος που έχει μάθει να ζει και να επιβιώνει με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Είναι φυλακισμένη χρόνια σε μια φυλακή και έχει καταφέρει να γίνει σεβαστή σε όλες τις υπόλοιπες συγκρατούμενες της. Είναι αυτή που “κάνει κουμάντο” και ο τρόπος που σκέφτεται τα πράγματα είναι ξερός και πρακτικός. Έχει φάει τη φυλακή με το κουτάλι, θα λέγαμε. Πέρα όμως από τα επιφανειακά αυτά χαρακτηριστικά της προσπαθεί να γίνει υπόδειγμα για μια μικρή φυλακισμένη, την Μαρκέλλα για την οποία τρέφει συναισθήματα στοργής. Η Γιάννα ελπίζει βαθιά και όντως το προσπαθεί μέχρι τέλος να πιστέψει ότι η εμπιστοσύνη μπορεί να υπάρξει ακόμα και σε συνθήκες δύσκολες. Σε συνθήκες όπου ο καθένας θα μπορούσε να σε “πουλήσει ” για να καλύψει τον εαυτό του. Εκείνη στέκεται ακραία ρομαντική. Η προδοσία είναι κάτι όμως που δεν συγχωρεί. Και γενικά στη φυλακή η τιμή και ο λόγος είναι σημαντικές έννοιες. Με συγκινεί πολύ η Γιάννα γιατί τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται.
Μελέτησα τον χαρακτήρα αρχικά κινησιολογικά και σε σχέση με τον λόγο. Επειδη έχω κάνει θέατρο στις φυλακές και έχω έρθει σε επαφή με ανθρώπους που ζούσαν σε τέτοια συνθήκη έφερνα στη μνήμη μου πολλές εικόνες. Το πώς περπατάνε, πώς μιλάνε. Ο Γιώργος Νικολόπουλος ήταν σημαντική βοήθεια για τη μελέτη των χαρακτήρων εις βάθος γιατί ο ίδιος, έχοντας ζήσει χρόνια μέσα στη φυλακή, μπορούσε να μας δώσει πληροφορίες που δεν θα μπορούσαμε να μάθουμε. Μάθαμε πράγματα για το πώς είναι όντως η καθημερινή ζωή των ανθρώπων εκεί μέσα και φυσικά όχι με τον στερεοτυπικό τρόπο. Υπήρξαν πρόβες που κάναμε μόνο συζήτηση για τις συνθήκες και την καθημερινότητα μέσα σε μια φυλακή της Ελλάδας του σήμερα.
Ποιο είναι κατά την γνώμη σου το ξεχωριστό στοιχείο σ’ αυτή την παράσταση;
Το ξεχωριστό με αυτή την παράσταση είναι αρχικά η ίδια του η θεματική. Ήθελα χρόνια να μπορέσω να κάνω κάτι στο θέατρο που να έχει σχέση με το θέμα αυτό, που κατά τη γνώμη μου δεν το ακουμπάμε συχνά, είτε γιατί το θεωρούμε ταμπού είτε δεν ξέρω κι εγώ γιατί. Νιωθω περήφανη για αυτή την παράσταση και τους συνεργάτες μου και πιστεύω πραγματικά ότι η παράσταση έχει να πει κάτι πολύ βαθύ που δεν αφορά μόνο τη φυλακή αλλά την κοινωνία ολόκληρη.
Πιστεύεις ότι η φυλακή είναι ένας μικρόκοσμος της κοινωνίας;
Η κοινωνία είναι μικρογραφία της φυλακής. Και έξω ανάμεσά μας οι συνθήκες δεν είναι και πολύ διαφορετικές. Παντού γύρω μας υπάρχει βία, πονηριά. Δεν υπάρχει φροντίδα όπως θα μπορούσε να υπάρχει από τον έναν για τον άλλο. Συνεχίζονται οι πόλεμοι, σκοτώνονται παιδιά. Όλοι είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια προσωπική φυλακή.
Τι σημαίνει εγκλεισμός και πώς τον βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος;
Ο εγκλεισμός, η φυλακή είναι έννοιες σκληρές για τον άνθρωπο. Τον ζήσαμε και στην καραντίνα στην πιο καθαρή του μορφή. Η έννοια του χρόνου δεν υπάρχει, οι σκέψεις διογκώνονται, αρχίζουμε και τρωγόμαστε μεταξύ μας, η απραξία μας κάνει να νιώθουμε αβοήθητοι. Και κυρίως ο εγκλεισμός της φυλακής εγγράφει στην ψυχή των ανθρώπων.
Τι σημαίνει ηθοποιός στην Αθήνα του 2025;
Η δουλειά μας σήμερα είναι δύσκολη. Υπάρχει ανασφάλεια, είμαστε κακοπληρωμένοι. Πρέπει να τρέχουμε από οντισιόν σε οντισιόν για να βρίσκουμε δουλειά και πάντα υπάρχει ένα άγχος επιβίωσης. Παρόλα αυτά όταν έρχεται η στιγμή να κάνεις πράγματα που πραγματικά σε αφορούν νιώθεις γεμάτος και αυτάρκης. Μακάρι βέβαια να μπορούσαμε όλοι να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και να πληρωνόμασταν για αυτό. Αλλα αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία… χαχαχαχ!
Προσωπικά εύχομαι να συνεχίζω σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να έχω αυτή την αγνή αγάπη και το πάθος για τη δουλειά μου. Και να μοιραζόμαστε όλοι ιστορίες. Να λέμε ιστορίες!! Ο ένας στον άλλον.
Ασημίνα Αναστασοπούλου
Είναι απόφοιτη της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης Εθνικού Θεάτρου. Από το 2016 μέχρι σήμερα συνεργάστηκε με το Θέατρο Τζένη Καρέζη, το Θέατρο 104, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Θέατρο Βεάκη (ως βοηθός σκηνοθέτη), το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το Εθνικό Θέατρο καθώς και με το Μουσείο Μπενάκη και τις φυλακές Κορυδαλλού σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο. Έχει παίξει σε έργα των: Oscar Wilde, Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Αριστοφάνη, Έρση Σωτηροπούλου, Bernard Friot, Μιχαήλ Λέρμοντοφ, Σοφοκλή, Φρανκ Βέντεκιντ, Michael Morpurgo, Νάιτζελ Ουίλιαμς, Μαξ Φρις, Christofer Brett Bailey, Ευριπίδη, Νόελ Γκρεγκ,Chris Cooper,Γιώργου Καπουτζίδη και Μαρίας Ζαβάκου. Έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες: Άρη Τρουπάκη, Στρατή Πανούριο, Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, Μαρία Σαββίδου, Δημήτρη Καραντζά, Βασίλη Καλφάκη, Σοφία Βγενοπούλου, Γεωργία Μαυραγάνη, Αργύρη Ξάφη, Θάνο Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Καραούλη, Θάνο Τοκάκη, Ιώ Βουλγαράκη, Ελένη Ευθυμίου, Κωνσταντίνο Οικονόμου,Γιώργο Νικολόπουλο, Γιολάντα Μαρκοπούλου και Κατερίνα Μαυρογεώργη.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 12/5/2025.
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ