Η Ηθοποιός Αλίνα Τσιαμπούλα μιλάει στο All4fun για την παράσταση «Γιαγιά, μια μέρα όλα θα πεθάνουν», σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παύλου, που ανεβαίνει για λίγες ακόμα παραστάσεις στο ΠΛΥΦΑ.
Πώς θα περιγράφατε την υπόθεση της παράστασης σε κάποιον που δεν την έχει δει;
Η γιαγιά έχει άνοια. Η οικογένεια της προσπαθεί να της θυμίσει κάτι απ’ τα παλιά, να ταρακουνήσει τη μνήμη της, να τη κρατήσει ζωντανή μέσα από το παρελθόν. Μέσα από όλες αυτές τις αποτυχημένες προσπάθειες της οικογένειας, αποκαλύπτεται πώς το παρελθόν έχει πια πεθάνει, τίποτα δεν υπάρχει από το κόσμο της γιαγιάς πια.
Ποιο είναι το βασικό μήνυμα που θέλει να μεταφέρει το έργο στο κοινό;
Όλα γύρω μας κάποια στιγμή πεθαίνουν, αλλά εμείς συνεχίζουμε τις ζωές μας. Το τέλος του κόσμου συμβαίνει κάθε μέρα, αργά, δίπλα μας, μαζί μας, εδώ αλλά κανείς δε το παρατηρεί. Μήπως τελικά το τέλος του κόσμου επαναλαμβάνεται συνεχώς;
Ποιοι είναι οι βασικοί θεματικοί άξονες της παράστασης;
Το έργο είναι μαύρη κωμωδία βασισμένη σε μια σειρά από αποτυχημένες προσπάθειες να θυμηθεί η γιαγιά. Κάθε μια προσπάθεια οδηγεί σε μεγαλύτερη αποτυχία. Όλοι παραδεχόμαστε ότι ο κόσμος όπως τον ήξερε η γιαγιά έχει πια πεθάνει. Όπως για παράδειγμα έχει πεθάνει πια η πρώτη κατοικία, η τρυφερότητα, το φλέρτ στα μπαρ κτλ.
Πιστεύετε ότι το έργο αντικατοπτρίζει κοινωνικά ζητήματα που μας αφορούν σήμερα; Αν ναι, ποια;
Ναι η άνοια και πώς τη διαχειριζόμαστε, πώς η τρυφερότητα χάνεται από τις ζωές μας απέναντι στους ηλικιωμένους ανθρώπους, πάντα στις οικογένειες πετιέται το μπαλάκι της φροντίδας – ευθύνης για τη γιαγιά, η απώλεια μνήμης ή η διατήρηση της μνήμης, τελικά είναι καλύτερο να θυμόμαστε ή καλύτερα να έχουμε ξεχάσει; Τι να θυμόμαστε την Ελλάδα που ποτέ δε πεθαίνει, μια Ελλάδα που κανείς δε μπορεί να επιβιώσει, μια Ελλάδα που τρέμεις για να βγει ο μήνας.
Πώς αντιδρά το κοινό στο έργο; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αντίδραση που σας έχει μείνει αξέχαστη;
Το κοινό είναι πολύ ζεστό, μας αγκαλιάζει και γίνεται και αυτό συμμέτοχο καθώς σ αυτή τη παράσταση η γιαγιά που έχει άνοια δεν εμφανίζεται ποτέ, όλοι οι θεατές είναι η γιαγιά.
Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο συγκεκριμένο έργο και στον ρόλο σας;
Το έργο γράφτηκε στο πλαίσιο του μαθήματος της δημιουργικής γραφής υπό τη καθοδήγηση της Έλενας Τριανταφυλλοπούλου και της Άρτεμις Ψιλοπούλου και φυσικά του σκηνοθέτη μας Γιώργου Παύλου πάνω στη θεματική «Το τέλος του κόσμου» μέσα από έρευνα, αυτοσχεδιασμούς και πρόβες, βουτώντας στο παρελθόν της γιαγιάς.
Η Αλίνα είναι μια έφηβη που εκφράζεται μέσα από την Emo κουλτούρα. Πώς προσεγγίσατε αυτό το στοιχείο στον ρόλο σας;
Ο χαρακτήρας μου προέκυψε από την ανάγκη μου να επαναφέρω μια κουλτούρα που έχει πεθάνει και έχοντας περάσει τη Emo κουλτούρα στη εφηβεία μου ένιωσα ότι ήταν κάτι που θα με συνέδεε με τα εφηβικά μου χρόνια.
Πιστεύετε ότι οι θεατές θα ταυτιστούν με την Αλίνα; Αν ναι, με ποια στοιχεία της προσωπικότητάς της;
Πιστεύω ότι όλοι μπορούν να ταυτιστούν με κάθε χαρακτήρα αυτής της παρέας – οικογένειας που έχουμε δημιουργήσει . Όσο αφορά τη δικό μου χαρακτήρα θεωρώ ότι η Emo κουλτούρα είναι μια εποχή που πέθανε και τη θέση της πήραν τα social media με τις καρδιές και τα likes, η αποδοχή που χρειάζεται κάθε έφηβος για να γίνει αρεστός στους άλλους. Οι Millennials έγιναν Gen Z και ούτω καθεξής.
Πώς βλέπετε τη θέση του θεάτρου σήμερα στην ελληνική κοινωνία;
Το θέατρο σήμερα δε έχει πεθάνει ή πεθαίνει κάθε μέρα και αναγεννάται κάθε μέρα με τη κάθε διαφορετική παράσταση. Την ίδια μας την ανάγκη να μιλήσουμε, να εκφράσουμε κάτι που μας καίει, κάτι μεγαλύτερο, άπιαστο, επείγον, να γεννήσουμε ερωτήματα. Ειδικά εμείς η νέα γενιά είμαστε πιο ετοιμοπόλεμοι, μπορούμε να πάρουμε τα ηνία στα χέρια μας αρκεί να μας δίνετε χώρος.
Υπάρχουν κάποιες θεατρικές παραστάσεις ή ρόλοι που ονειρεύεστε να παίξετε στο μέλλον;
Δε ξέρω τι να πρωτοπώ. Θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα να γνωρίσω όσο το δυνατόν περισσότερους ρόλους, έργα , συγγραφείς και σκηνοθέτες μπορέσω. Το μόνο σίγουρο είναι η ανάγκη μου να συναντώ και να συναντιέμαι με όμορφους ανθρώπους.
- Της Μαρίας Κωνσταντακοπούλου, 9/4/2025