Η Άννα Βαγενά μιλά στο All4fun για τα λογοτεχνικά «παιδιά» της, τις σκηνοθεσίες και τις συνεργασίες της με αφορμή το νέο αυτοβιογραφικό διήγημα «Λουλού» που ανεβαίνει με τη μορφή θεατρικής αφήγησης στο Θέατρο Μεταξουργείο σε κείμενο, ερμηνεία και σκηνοθεσία της ίδιας.
Δύο αγαπημένες παραστάσεις που έχετε ανεβάσει «Λωξάντρα» και «Αγγέλα Παπάζογλου» αλλά και πολλές άλλες παραστάσεις στη θεατρική σας πορεία έως σήμερα βασίζονται σε λογοτεχνικά βιβλία. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για αυτή σας την επιλογή;
Πράγματι πολύ συχνά καταφεύγω σε λογοτεχνικά κείμενα τα οποία μεταφέρω στη σκηνή διασκευάζοντάς τα. Αυτό γίνεται γιατί μου αρέσει πολύ η λογοτεχνία. Νομίζω ότι η μεταφορά ενός λογοτεχνικού κειμένου στο θέατρο δίνει στον ηθοποιό μία απεριόριστη ελευθερία να εκφραστεί. Ενώ ένα έργο γραμμένο για το θέατρο εμπεριέχει από μόνο του όρια. Δηλαδή ο συγγραφέας του έχει οριοθετήσει τον χώρο και τη δράση. Ενώ στη μεταφορά ενός λογοτεχνικού κειμένου στο θέατρο αυτά καλύπτονται από τη φαντασία του ηθοποιού.
Πέρσι μας παρουσιάσατε στη θεατρική σκηνή το πρώτο σας διήγημα «Το βεραμάν φόρεμα», ένα έργο για έναν τρυφερό έρωτα που ήρθε αργά. Ποια ήταν η ανάγκη που σας ώθησε στη συγγραφή; Επηρέασε σε αυτό ο εγκλεισμός την περίοδο της καραντίνας;
Τα θέματα του έργου είναι δύο. Η διαχείριση της δύσκολης κατάστασης που είναι όταν τα παιδιά αποφασίζουν να πάνε τον γονιό τους σε οίκο ευγηρίας και το δεύτερο είναι η ψυχολογική επίδραση που είχε ο εγκλεισμός κατά την περίοδο της καραντίνας σε όλους μας. Αυτά τα δύο θέματα με ώθησαν στη συγγραφή του έργου.
Φέτος ανεβαίνει σε λίγες μέρες στη σκηνή του Θεάτρου «Μεταξουργείο» το δεύτερο λογοτεχνικό σας παιδί, το υπό έκδοση διήγημά σας «Λούλου». Μιλήστε μας για αυτή τη δημιουργική σας κυοφορία.
Η «Λουλού» είναι μία θεατρική αφήγηση του ομώνυμου βιβλίου μου που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη. Το βιβλίο είναι το ημερολόγιο της σκυλίτσας μου, της Λουλούς. Αυτοβιογραφούμαι μέσω της σκυλίτσας μου. Η Λουλού ήταν ένα κακοποιημένο ζώο που σώθηκε από μία τρανς, τη Βίκυ, και που στη συνέχεια υιοθετήθηκε από την οικογένειά μου. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι παράλυτη στα πίσω πόδια της εξαιτίας ενός αυτοάνοσου νοσήματος.
Μαζί με τη ζωή της Λουλούς αφηγούμαι και τη δική μου ζωή. Μιλάω για τον σύντροφό μου, τον Λουκιανό, για την αρρώστια και τον θάνατό του, για τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, για τη σχέση μου με την πολιτική, για το θέατρο και τόσα άλλα. Και όλα αυτά με πολύ χιούμορ και συγκίνηση. Με την αθωότητα και την άδολη αγάπη που δείχνουν τα ζώα στους ανθρώπους τους.
Σκοπός της συγγραφής αυτού του διηγήματος ήταν από την αρχή η δραματοποίηση στο θέατρο; Έχετε ποτέ σκεφτεί να γράψετε ένα θεατρικό έργο;
Όχι, δεν είχα σκεφτεί από την αρχή να το κάνω παράσταση το βιβλίο. Όταν το τελείωσα και το διάβασα σε κάποιους φίλους όπως και στην εκδότρια κα Πατάκη, και είδα πόσο άρεσε και πόσο συγκίνησε σκέφτηκα να το μεταφέρω και στο θέατρο. Είναι ένα πολύ τρυφερό βιβλίο με πολύ χιούμορ και συγκίνηση.
Γράφω ήδη ένα με τίτλο «Μνήμη θολή» που θα ανεβεί στο θέατρό μας αμέσως μετά το Πάσχα.
Γιατί επιλέξατε για αφηγητή το σκυλάκι σας σε ένα έργο αυτοβιογραφικό;
Γιατί η ιστορία είναι αληθινή. Η Λουλού αφηγείται όσα έζησε μαζί μας και είναι πιο εύκολο να μιλήσει κανείς για προσωπικά θέματα μέσα από την αγνότητα και την άδολη αγάπη που μόνο ένα ζώο μπορεί να προσφέρει σε αυτούς που το αγαπούν και το φροντίζουν.
Τη μουσική της παράστασης υπογράφει η κόρη σας. Η συμβολή της γεμίζει κάτι από την απουσία του Λουκιανού;
Όχι, η Μαρία έχει τη δική της θέση αυτόνομη στην καρδιά μου και επίσης την αυτόνομη πορεία της στις δικές της μουσικές συνθέσεις.
Πώς είναι να βλέπετε να δραματοποιούνται τα έργα σας και να τα μοιράζεστε με το κοινό πάνω στη σκηνή όπου η επικοινωνία μαζί του είναι άμεση; Έχετε περισσότερη αγωνία από άλλες παραστάσεις;
Ναι, έχω πολύ περισσότερη αγωνία γιατί έχω και την ευθύνη της συγγραφής του κειμένου. Το συναίσθημα όμως είναι μοναδικό γιατί η επικοινωνία με το κοινό είναι ολοκληρωμένη.
Κάνετε και μαθήματα υποκριτικής σε νέους ανθρώπους. Από την εμπειρία σας, ποια είναι σήμερα η σχέση των νέων με το θέατρο;
Εδώ και δύο χρόνια περίπου κάνω σεμινάρια αφηγηματικού θεάτρου και επιτρέψτε μου να πω με πολύ μεγάλη επιτυχία. Είμαι ενθουσιασμένη από το επίπεδο των παιδιών στα οποία διδάσκω. Έχουν γνώσεις, έχουν όρεξη, και μαζί έχουμε δημιουργήσει μία ομάδα που δίνει σε όλους μας χαρά.
Στα εργαστήρια υποκριτικής σας είχατε επιλέξει έργα του Άντον Τσέχωφ τα οποία και παρουσιάσατε την περσινή χρονιά. Σας έχει επηρεάσει στον τρόπο γραφής σας; Τον ξεχωρίζετε ως συγγραφέα;
Τον λατρεύω. Νομίζω ότι είναι ο αγιογράφος της ανθρώπινης ψυχής. Η παράσταση που κάναμε πέρσι με τους μαθητές μου με τίτλο «Οι Χαραμοφάηδες» είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Θα μπορούσα να πω ότι με έχει επηρεάσει στον τρόπο της γραφής μου με την απλότητά του και την αμεσότητά του. Μακάρι να κατάφερνα να είμαι ισάξια έστω και με μία αράδα του Τσέχωφ.
Κλείνοντας θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας μια βαθιά σας επιθυμία για τη νέα χρονιά;
Υγεία και ειρήνη σε όλο τον πλανήτη που δυστυχώς έχει μπλέξει με τρελούς.
Της Έλενας Γαζγαλή, 30/1/2025
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ