Το βραβευμένο έργο των Αντώνη και Κωσταντίνου Κούφαλη «Το σπίτι με τα δώρα», μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε στο Θέατρο Χώρος, παρουσιάζεται για 2η χρονιά από την Εταιρία Τεχνών Πειραιά «ΕΝΤΡΟΠΙΑ» σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Παπακώστα στο Θέατρο 104. Οι ηθοποιοί Μικαέλα Δανά (Βασιλική), Μαρία Καρακίτσου (Ελένη) και Κατερίνα Παρισσινού (Ιωάννα) μιλούν στο All4fun γι’ αυτό το ταξίδι στα προσωπικά τραγικά βιώματα των τριών γυναικών.
Φέτος μας παρουσιάζετε ξανά το έργο των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη “Το σπίτι με τα δώρα”. Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Μικαέλα Δανά: Καταρχάς είναι ευτυχές το γεγονός ότι συνεχίζω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ βαθιά όπως ο Λευτέρης Παπακώστας, η Κατερίνα Παρισσινού, η Μαρία Καρακίτσου, η Κλεοπάτρα Δαρδάλη, η Ανθή Γουρουντή, ο Σπύρος Γκέκας, η Πασχαλιά Σιγγίκου και ανθρώπους που θαυμάζεις όπως οι σπουδαίοι εν λόγω συγγραφείς Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης. Τώρα ως προς “το σπίτι με τα δώρα”, αυτό το οίκημα ‘’ξαναχτίζεται’’ και οι γυναίκες που κατοικούν μέσα σε αυτό θα ξανασυστηθούν… Το έργο αυτό λοιπόν θελήσαμε να το ξανανεβάσουμε, μιας και το πιστέψαμε, μιας και επενδύσαμε σε αυτό ψυχή τε και σώματι…
Μαρία Καρακίτσου: Το έργο αυτό γράφτηκε το …. και κέρδισε το κρατικό βραβείο. Είναι ένα σπαρακτικό ταξίδι στην πατριαρχική ελληνική κοινωνία μέσα από τις αφηγήσεις των ιστοριών τριών γυναικών με αφορμή πραγματικά περιστατικά. Επίκαιρο όσο ποτέ σήμερα, τόσο εμείς όσο και το κοινό που το παρακολούθησε πέρσι, βρήκαμε μέσα σε αυτές τον εαυτό μας, τη μάνα μας, την αδελφή μας, την κάθε γυναίκα γύρω μας.
Κατερίνα Παρισινού: Το έργο αν και γράφτηκε το 2001 παραμένει επίκαιρο. Είναι ένα έργο σκληρό, που αν και ποιητικό παραμένει ωμό και βίαιο. Δεν έχει ωραιοποιήσεις, δεν αυτολογοκρίνεται και παρουσιάζει τα γεγονότα όπως είναι, χωρίς «ροζ» φίλτρο και «δίχτυ προστασίας» για το κοινό.
Στην παράσταση η κάθε ηρωίδα αφηγείται τα προσωπικά της τραγικά βιώματα. Πώς προσεγγίσατε τον ρόλο σας και σε ποιο βαθμό ταυτιστήκατε με αυτόν;
Μικαέλα Δανά: Διερευνάς το κείμενο για αρχή, μετά αρχίζεις και σκέφτεσαι πως θα ήταν αυτή η γυναίκα αν ήσουν εσύ και βρίσκεις τα κοινά σημεία, τα κοινά σας ίσως βήματα -τουλάχιστον εγώ, έτσι κάνω- και έπειτα τα ‘’περιγράφεις’’ στο κοινό. Δεν μπορώ να μην εμπλακώ, να μη συνδεθώ με τον ρόλο, που θα υποδυθώ κάθε φορά είτε είναι μικρός, είτε είναι μεγάλος, έτσι μόνο και το κοινό ανοίγει ως δέκτης και εσύ ως ηθοποιός γίνεσαι καλύτερος πομπός συναισθημάτων και κειμένου. Δεν ταυτίζεσαι με τον ρόλο, είναι δυστύχημα αν γίνει κάτι τέτοιο, είτε γιατί μπορεί να σε ‘’κλειδώσει’’ υποκριτικά και να ακολουθείς για πάντα έναν ρόλο που κάποτε έπαιξες καλά δηλαδή μια ‘’μανιέρα’’, είτε γιατί μπορεί και να χάσεις τον εαυτό σου.
Μαρία Καρακίτσου: Με αλήθεια και αγάπη. Δε νομίζω ότι υπάρχει άλλος δρόμος άλλωστε. Προσωπικά έκανα και λίγη έρευνα για την ψυχική κατάσταση της Ελένης και πώς εκφράζονται τα συμπτώματα που έχει, παρακολουθούσα βίντεο σχιζοφρενών που μιλούν για την κατάστασή τους κλπ. Θέλησα να γνωρίσω τον κόσμο στον οποίο βυθίστηκε μετά την πολλαπλή κακοποίησή της από τον σύζυγο, την Πολιτεία και την κοινωνία. Γιατί και η εγκατάλειψη ενός θύματος στη μοίρα του είναι κακοποίηση. Και ναι… δυστυχώς ταυτίστηκα σε πολλά σημεία.
Κατερίνα Παρισινού: Οι ιστορίες και των τριών ηρωίδων είναι βασισμένες σε πραγματικά περιστατικά. Αυτό από μόνο του δημιουργεί μια άλλη βαρύτητα, μια άλλη προσέγγιση και ευαισθησία. Δημιουργεί φόβο. Φόβο για το πώς θα ακουμπήσεις κάτι τέτοιο, κάποια θραύσματα από τις ζωές τους. Χρειάστηκε έρευνα, μελέτη, συζητήσεις. Η Ιωάννα ή Γιάννης είναι η/ο δικιά/δικός μου ηρωίδα/ήρωας. Ένας άνθρωπος που αν και πάλεψε, δεν έγινε ποτέ αποδεκτός για αυτό που ήταν. Το να μη σου επιτρέπουν να υπάρχεις είναι ίσως μια από τις χειρότερες μορφές ψυχολογικής και όχι μόνο βίας. Πρέπει να βρεις τρόπο όχι μόνο να επιβιώσεις, αλλά να ζήσεις. Να μη φοβάσαι να «είσαι».
“Το σπίτι με τα δώρα” είναι ένα έργο που θίγει ζητήματα όπως η ομοφοβία, η πατριαρχεία, η βία κ.ά. Πιστεύετε πως σήμερα έχουμε αφυπνιστεί ως κοινωνία ως προς αυτά;
Μικαέλα Δανά: Σήμερα τα αναγνωρίζουμε και τα φέρνουμε στην επιφάνεια μέσω της ενημέρωσης απλά, αλλά συνεχίζουν να συμβαίνουν δυστυχώς, διότι η αγριότητα του περιβάλλοντός μας και του συστήματος στο οποίο ζούμε τα τροφοδοτεί …
Μαρία Καρακίτσου: Ως ένα βαθμό ναι, υπάρχει μία μικρή πρόοδος ως προς την αφύπνιση. Παρόλα αυτά καθημερινά συμβαίνουν περιστατικά βίας, γυναικοκτονίες, επιθέσεις σωματικές και λεκτικές, περιθωριοποίηση ομοφυλόφιλων, διεμφυλικών ή τρανς ατόμων. Δεν πρέπει να πάψουμε να είμαστε σε επαγρύπνηση και να αγωνιζόμαστε ενάντια στην πατριαρχία, την ομοφοβία και την έμφυλη βία που εκδηλώνεται συνέχεια γύρω μας μέχρι να τις ξεριζώσουμε τελείως.
Κατερίνα Παρισινού: Το γεγονός ότι αυτά που αναφέρατε και τα όποια ζητήματα θίγει το έργο είναι ακόμα ταμπού, καθιστά ξεκάθαρο ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας για να αλλάξουμε τα πράγματα. Το πρόβλημα της μη αποδοχής ξεκάνει συνήθως από μέσα και εξαπλώνεται. Από την οικογένεια, τον φιλικό κύκλο και κατ’ επέκταση την κοινωνία. Χρειάζεται αγώνας για να κατακτήσουμε τα αυτονόητα. «Δε με μισούν, με σιχαίνονται. Κι αυτό με τρομάζει.» όπως αναφέρεται και στο κείμενο των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη.
Πώς ήταν η έως τώρα διαδρομή της παράστασης;
Μικαέλα Δανά: Ήταν όπως προείπα ένα πολύ ευτυχές γεγονός η σύμπραξή μου με αυτούς τους ανθρώπους και σίγουρα ήταν μεγάλη εμπειρία για μένα οι 3 ημέρες στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας όπου παίξαμε με μετάκληση. Επίσης ευτυχές είναι το γεγονός ότι πηγαίνουμε ξανά σε γνώριμα θεατρικά λημέρια (Θέατρο 104), και ότι στην πορεία αυτή συναντάμε και νέους συνεργάτες όπως η Μαρίνα Μηλιάρη, η Εύη Αγγελινού και η Γιώτα Δημητριάδη.
Μαρία Καρακίτσου: Η παράσταση είχε πολύ καλή αποδοχή από κοινό και καλές κριτικές. Πέρσι ανέβηκε για 12 παραστάσεις στο Θέατρο Χώρος και παίξαμε και 4 κατάμεστες παραστάσεις στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Κρατάω μία φράση που μας έλεγαν συχνά οι θεατές “Γροθιά στο στομάχι”. Αυτό θέλαμε και εμείς να πετύχουμε.
Κατερίνα Παρισινού: Κάθε παράσταση και ένα ταξίδι. Η σκληρή θεματική της παράστασης είχε κάθε φορά άλλον αντίκτυπο στον κόσμο. Το έβλεπες και το άκουγες κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος της παράστασης. Ακούγαμε πολλά όπως «γιατί δεν έφευγε;» ή «πολύ βία» ή ακόμα «αυτά συμβαίνουν». Κερδίσαμε όλοι από αυτό, μπήκαμε κοινό και συντελεστές μέσα σε σπίτια, είδαμε τι γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες, σε κλειστές κοινωνίες που ενώ ξέρουν συγκαλύπτουν, γίναμε μάρτυρες ομοφοβικών επιθέσεων. Ξεκινήσαμε πέρσι στο Θέατρο Χώρος. Βρεθήκαμε για τέσσερις παραστάσεις στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και συνεχίζουμε για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο 104.
Έχετε κάποια άλλα επαγγελματικά σχέδια για τη νέα σεζόν;
Μικαέλα Δανά: Υπάρχουν ακόμα δυο θεατρικά έργα που θα θέλαμε ως Εταιρεία Τεχνών Πειραιά ‘’Εντροπία’’ να ανεβάσουμε αλλά ακόμα είμαστε υπό σκέψη.
Μαρία Καρακίτσου: Θα είμαι στον Ριχάρδο ΙΙΙ* σε διασκευή του Ανδρέα Φλουράκη και σκηνοθεσία της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Σύγχρονο Θέατρο κάθε Δευτέρα και Παρασκευή στις 7μμ από 1η Νοεμβρίου.
Κατερίνα Παρισινού: Υπάρχουν σχέδια για τη νέα σεζόν τα οποία θα ανακοινωθούν το επόμενο διάστημα.
Πληροφορίες για την παράσταση: https://all4fun.gr/psyxagogia/theatre/parastaseis/80573-to-spiti-me-ta-dora-antonis-konstantinos-koufalis-lefteris-papakostas-104
Μαρία Κωνσταντακοπούλου, 1/10/24