Παρά το νεαρό της ηλικίας του ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς είναι ένας ηθοποιός που έχει ήδη καταφέρει να διανύσει σημαντικά βήματα στην μέχρι τώρα πορεία του. Στο βιογραφικό του είναι καταγεγραμμένες συμμετοχές σε αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις αλλά και αρκετές τηλεοπτικές παρουσίες.
Φέτος για δεύτερη σεζόν καταθέτει μια κατά γενική ομολογία στιβαρή και εκφραστικότατη ερμηνεία σε έναν απαιτητικό κλασικό ρόλο όπως αυτόν του Τζιμ στον εμβληματικό Γυάλινο Κόσμο του Τενεσι Ουιλιαμς. Αποπνέοντας έντονη ενεργητικότητα μαζί με μια μεγάλη αγάπη για την τέχνη του και προσπαθώντας με αργά αλλά σταθερά βήματα να αφήσει το δικό του στίγμα στον χώρο της υποκριτικής, φαίνεται πως για τα επόμενα χρόνια συχνά θα μνημονεύουμε το όνομα του…
-Πώς ακριβώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την υποκριτική;
Δεν το σκεφτόμουν ποτέ να γίνω ηθοποιός. Αλλά όσο ήμουν στο Λύκειο γίνονταν κάποιες θεατρικές παραστάσεις, μου άρεσε η διαδικασία και συμμετείχα. Βέβαια ήταν και ένας λόγος για να χάνω μαθήματα. Έβλεπα όμως ότι ήμουν πολύ άνετος με όλο αυτό. Χωρίς να έχω καμία ιδέα από έργα, από συγγραφείς, από τίποτα. Ώσπου στην τρίτη Λυκείου μια καθηγήτρια μου που μας έκανε βιολογία και οργάνωνε τα θεατρικά μου είπε πήγαινε σε μια σχολή, κοίταξε το. Εγώ αρχικά το άκουσα, το ξέχασα. Και όταν τελείωσα το σχολείο επειδή δεν περνούσα πουθενά γιατί δεν ήμουν και ιδιαίτερα καλός μαθητής, είπα θα κάνω αυτό. Και όταν πέρασα στην σχολή όλο αυτό πήρε σιγά σιγά μια μορφή μέσα μου.
-Η ενασχόληση σου με το θέατρο πόσο νιώθεις ότι σε άλλαξε;
Πολύ. Καταρχάς η εμπειρία του Θεάτρου Τέχνης που τέλειωσα ήταν υπέροχη. Είναι μια σχολή που έχει πολύ μεγάλη ιστορία και μια κουλτούρα. Θα έλεγα ότι μυρίζει κάτι. Μπορεί να ήταν και ιδέα μου αλλά όπως και να ’χει εγώ το αισθανόμουν. Όταν έμπαινα στο θέατρο ιδιαίτερα στο Υπόγειο του Τέχνης, υπήρχε μια ενέργεια. Μέσα από αυτή την δουλειά που κάνω νιώθω ότι έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος, αφουγκράζομαι καλύτερα τους ανθρώπους γύρω μου, τους ακούω περισσότερο, επικοινωνώ καλύτερα. Η υποκριτική με έχει εξελίξει παρά πολύ. Και νομίζω ότι αυτό δεν σταματάει σε αυτήν την δουλειά, είσαι συνέχεια υπό εξέλιξη.
-Θα μπορούσες ίσως να κάνεις κάτι άλλο αντί για θέατρο;
Όχι. Πλέον δεν μπορώ να μην κάνω θέατρο. Με γεμίζει απίστευτα και είμαι ευτυχισμένος που κάνω αυτήν την δουλειά.
– Θυμάσαι την πρώτη σου δουλειά;
Εννοείται. Η πρώτη μου δουλειά ήταν οι Όρνιθες, στην αναβίωση της κλασικής παράστασης του Κουν. Ήταν το 2008. Με αυτή την παράσταση πήγαμε και στο Πεκίνο. Ήταν υπέροχο, ήμουν στην βασική χορογραφία και είχα και ρόλο, έκανα έναν Αγγελιοφόρο. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
-Υπάρχουν ρόλοι που ονειρεύεσαι; Ρόλοι κλασικού ρεπερτορίου ίσως;
Όχι. Ονειρεύομαι να κάνω πράγματα που μου είναι άγνωστα, συνεργασίες με ανθρώπους που θα μου δώσουν κάτι καινούργιο, ωραίες δουλειές. Το μόνο που ίσως θα ήθελα να κάνω είναι ορισμένα πράγματα από αρχαία τραγωδία όπως π.χ την Ορέστεια. Αλλά αυτό είναι το μόνο που είναι κολλημένο στο μυαλό μου ότι θέλω να κάνω κάποια στιγμή.
-Είπες ότι σε ενδιαφέρουν περισσότερο οι συνεργασίες. Μέχρι τώρα ποιες είναι οι συνεργασίες-σταθμοί στην καριέρα σου;
Είναι σίγουρα η συνεργασία μου με την Ναταλία Τσαλίκη και τον Γιάννη Μπέζο. Είναι άνθρωποι που ξεκίνησα μαζί τους, που τους αγαπάω πάρα πολύ και που με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ. Και πλέον δεν τους αισθάνομαι σαν συνεργάτες αλλά σαν οικογένεια. Οι Όρνιθες μπορεί να ήταν η πρώτη μου παράσταση αλλά η πρώτη μου καθαρά επαγγελματική δουλειά όπου ήμουν ηθοποιός πλέον και είχα φύγει από την σχολή ήταν με την Ναταλία Τσαλίκη σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη που κάναμε την Βασίλισσα της Ομορφιάς του Μακ Ντόναλντ. Η γνωριμία μου με αυτούς τους ανθρώπους ήταν σίγουρα ένας σταθμός για μένα. Ωστόσο δεν ξεχνώ κανέναν από όσους έχω συνεργαστεί. Όλοι κάτι μου έδωσαν.
-Τέχνη σε περίοδο κρίσης. Ποιο πιστεύεις ότι πρέπει να είναι το στίγμα της;
Σίγουρα ισχύει ότι η τέχνη ανθίζει σε τέτοιες εποχές. Εγώ βλέπω ότι ο κόσμος εξακολουθεί να πηγαίνει θέατρο. Και υπάρχουν και πάρα πολλές παραστάσεις. Δηλαδή πολλοί έχουν να πουν πράγματα. Πιστεύω ότι η τέχνη βοηθάει ώστε να σου ανυψώσει το ηθικό σε μια περίοδο σαν κι αυτή. Δηλαδή αν δεις κάτι ωραίο, που όμως έχει κάτι να πει σίγουρα θα νιώσεις καλύτερα. Η τέχνη μπορεί να δώσει στον κόσμο μεγάλη δύναμη.
-Ανέφερες ότι οι παραστάσεις είναι πλέον πάρα πολλές στην Αθήνα. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες έχουν ξεπηδήσει και πολλές θεατρικές ομάδες. Ποια είναι η γνώμη σου για αυτές;
Εγώ το χαίρομαι πάρα πολύ. Όταν ένα παιδί δεν βρίσκει δουλειά σε μια μεγάλη παράγωγη προφανώς θα κάνει αυτό που αγαπάει. Αν γουστάρει να κάνει θέατρο να κάνει θέατρο. Και βγαίνουν πολύ ωραία πράγματα από αυτές τις ομάδες. Βλέπεις ότι υπάρχουν παιδιά που βγαίνουν από την σχολή και έχουν ήδη κάνει ομάδα. Το νιώθουν, είναι κάτι πραγματικό.
– Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλοί ηθοποιοί. Τί πιστεύεις ότι είναι αυτό που κάνει έναν ηθοποιό να ξεχωρίσει και να μπορέσει να δουλέψει σε σχέση με κάποιον άλλο που ενδεχομένως να μην τα καταφέρει;
Το ταλέντο παίζει ρόλο αλλά θεωρώ ότι παίζει μεγάλο ρόλο και η τύχη. Στην αρχή τουλάχιστον πρέπει να είσαι στο σωστό σημείο στην σωστή στιγμή. Εγώ αυτήν την δουλειά την κάνω τώρα άσχετα του αν είμαι καλός ηθοποιός γιατί θεωρώ ότι ήμουν και τυχερός. Βέβαια την τύχη την χρειάζεσαι στην αρχή, από κει και πέρα το πράγμα το χτίζεις μόνος σου.
-Ένα στοιχείο της δουλειάς του ηθοποιού είναι και η φήμη. Εσύ πώς το βιώνεις το κομμάτι αυτό; Σε ενδιαφέρει;
Αν σου πω ότι η φήμη δεν με ενδιαφέρει θα σου πω ψέματα. Και όποιος ηθοποιός και να στο πει θα σου πει ψέματα. Δεν γίνεται να μη σε ενδιαφέρει γιατί είναι κι αυτό ένα κομμάτι αυτής της δουλειάς. Βέβαια δεν με απασχολεί να γίνω γνωστός σαν μούρη, δηλαδή να με βλέπουν και να λένε «α, αυτός είναι ο Γαβαλάς», με ενδιαφέρει να με αποδεχτούν πρώτα σαν ηθοποιό οι συνάδελφοι μου και αυτό είναι πολύ σπουδαίο αν το καταφέρεις. Με ενδιαφέρει η αναγνώριση της δουλειάς μου.
– Ανασφάλειες έχεις;
Φυσικά και έχω. Δεν γίνεται να μην έχω. Αν θα είμαι καλός, τι θα πει ο κόσμος ή οι συνάδελφοι που θα με δουν. Αυτό το πράγμα υπάρχει. Και θεωρώ ότι είναι καλό που υπάρχει γιατί δεν επαναπαύεσαι ποτέ. Πάντα προσπαθείς για κάτι καλύτερο.
– Διπλή θεατρική παρουσία φέτος. Γυάλινος Κόσμος για δεύτερη σεζόν στο Δημήτρης Χορν και Χάνελε στο 104 στο Γκάζι. Μίλησε μου για τους ρόλους σου αλλά και πως βιώνεις την εμπειρία του να παίζεις σε αυτά τα δυο έργα.
Σε ό, τι αφορά την Χάνελε ήρθε ο Θάνος Τοκάκης και μου είπε ότι θα ανεβάσει αυτό το έργο και ότι με θέλει για την ομάδα. Εμένα δεν με ενδιέφερε τόσο το έργο αρχικά όσο το ότι θα έκανα μια συνεργασία με τον Θάνο, που το ήθελα πάρα πολύ. Και είναι και η πρώτη φορά που είμαι σε μια ομάδα. Είναι μια παράσταση που έγινε με πολύ αγάπη, με πολύ κόπο, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες γιατί δεν υπήρχε κανένα budget και κάναμε ό, τι μπορούσαμε για να έχει όλο αυτό μια αξιοπρέπεια. Μου άρεσε γιατί ο Θάνος είχε πολύ συγκεκριμένη άποψη πάνω σ’ αυτό και ήξερες ότι πας να κάνεις κάτι με κάποιον που ξέρει τι θέλει να κάνει και τι θέλει να πει. Και για μένα ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία γιατί δεν το έχω ξανακάνει να είμαι σε μια παράσταση και να κάνω 2-3 ρόλους, που θα πρέπει ο στόχος μου να είναι ο καθένας να είναι διαφορετικός.
Τώρα ο Γυάλινος Κόσμος είναι μια παράσταση που την έχω αγαπήσει πάρα πολύ. Ήθελα πολύ να συνεργαστώ με την Κατερίνα την Ευαγγελάτου και ο ρόλος του Τζιμ που υποδύομαι είναι ένας ρόλος που είναι πολύ σπουδαίος στο κλασικό ρεπερτόριο. Και δεν σου κρύβω ότι στην αρχή με έπιασε ένας πανικός γιατί είναι ο πρώτος μου μεγάλος ρόλος στο θέατρο. Μετά όμως με την συνεργασία με την Κατερίνα που είναι εξαιρετική στην δουλειά της, όλο αυτό το επικοινωνήσαμε και πήρε μια μορφή. Και βγήκε τελικά κάτι πολύ ωραίο. Χαίρομαι πραγματικά πολύ που είμαι σ’ αυτήν την παράσταση.
– Ωστόσο έχεις κάνει και τηλεόραση με αποκορύφωμα την παρουσία σου στην Γενιά των 592 ευρώ που σε έκανε και ευρύτερα γνωστό. Πώς ήταν η τηλεοπτική σου εμπειρία μέχρι τώρα; Η τηλεόραση σε αφορά γενικά;
Έχω κάνει αρκετή τηλεόραση. Για μένα η τηλεόραση έχει ενδιαφέρον αν πρόκειται για κάτι ωραίο. Μου αρέσει, αλλά όχι όσο το θέατρο. Αν έχω θέατρο δεν με νοιάζει να κάνω τηλεόραση. Αλλά αν μου κάνουν μια πρόταση και είναι κάτι που μου αρέσει θα το κάνω. Η αλήθεια είναι ότι η τηλεόραση είναι κάτι που σε βοηθάει παρά πολύ και σου δίνει μεγάλη αναγνωρισιμότητα. Αν και νομίζω ότι πλέον έχει πεθάνει και δεν ξέρω και πότε θα ξαναγεννηθεί. Το πιθανότερο είναι να έχω ασπρίσει μέχρι τότε…
– Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που σαφώς δεν είναι και η καλύτερη πόσο σε έχει επηρεάσει;
Οικονομικά με έχει επηρεάσει όπως όλους αν και θεωρώ ότι δεν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι γιατί αυτήν την στιγμή είμαι σε μια παραγωγή που με πληρώνει καλά και πάντα στην ώρα τους. Γιατί είναι μια τεράστια ταλαιπωρία και κάτι πολύ ψυχοφθόρο όταν π.χ κάνεις μια σειρά που την κάνεις και με πολύ λίγα χρήματα και πρέπει να τους κυνηγάς για να πάρεις τα λεφτά σου. Αυτό το πράγμα σε τσακίζει. Ψυχολογικά έχω επηρεαστεί στο να είμαι πιο αγχωμένος στο αν θα γίνουν δουλειές, αν θα έχω δουλειά αργότερα ή αν θα πληρώνομαι από αυτήν. Σίγουρα δεν μπορείς να μην αγχωθείς για το μέλλον αφού είναι τόσο χάλια τα πράγματα.
– Εμείς σαν γενιά τί περιθώρια αντίδρασης πιστεύεις ότι έχουμε σε όλα αυτά που συμβαίνουν;
Πιστεύω ότι πρέπει να διεκδικήσουμε ένα μέλλον έτσι όπως το θέλουμε εμείς. Είναι πάρα πολύ δύσκολο αλλά δεν πρέπει να είμαστε πλέον συγκαταβατικοί σε όλα, πρέπει να υπάρχει μια μεγάλη αντίσταση από εμάς προς όσα συμβαίνουν. Θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε και αντιδραστικοί, όχι βίαιοι όμως, αλλά πρέπει οι νέοι σήμερα πρέπει να μην δεχόμαστε εύκολα όσα συμβαίνουν και να προσπαθούμε να διεκδικούμε αυτό που νιώθουμε ότι μας αξίζει.
-Αντίσταση λοιπόν σαν αντίδοτο στην κατάσταση. Απ’ όσα βλέπεις γύρω μας τί άλλο νιώθεις ότι σου δίνει ελπίδα;
Στους δικούς μου ανθρώπους, στους δικούς μου γνωστούς και φίλους μου δίνει ελπίδα το ότι δεν εγκαταλείπουν το ότι είναι εκεί, το ότι το παλεύουν. Προσπαθούν να ζουν όσο καλύτερα γίνεται, να μην τους ρίξει ψυχολογικά η μαυρίλα που μας έχει πλακώσει. Πριν από μια εβδομάδα αυτοκτόνησε μια κοπέλα μπροστά μου, έφυγε από τον έκτο όροφο σε μια πολυκατοικία στο Παγκράτι. 30 χρονών. Τρελάθηκα. Λέω δεν γίνεται ένας νέος άνθρωπος 30 χρονών να πηδάει απ’ το μπαλκόνι, είναι τρελό το πως έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Γι’ αυτό πρέπει να μην μας παίρνει από κάτω.
– Μέσα σε αυτήν την συγκυρία θα σκεφτόσουν ποτέ να φύγεις από την Ελλάδα; Για μια νέα καριέρα ή για οτιδήποτε άλλο;
Να σου πω την αλήθεια δεν νιώθω ότι έχω το κουράγιο να το κάνω. Για να φύγω απ’ την Ελλάδα πρέπει να μου πει κάποιος γίνεται μια παράσταση σε αυτήν την χώρα και θέλω να είσαι. Μόνο κάτω από αυτές τις συνθήκες θα το έκανα. Και πέρα από την γλώσσα που είναι δύσκολο κομμάτι δεν μπορώ να αφήσω εδώ αυτό που έχω χτίσει, όχι ότι έχω χτίσει κάτι σπουδαίο, αλλά από τότε που τελείωσα την σχολή έχω κάνει κάποια βήματα. Δεν μπορώ να το αφήσω αυτό ούτε για 6 μήνες. Αν έκανα όμως άλλη δουλειά θα είχα φύγει σίγουρα. Γιατί θέλω να δω κι άλλες χώρες, θέλω να ζήσω και σ’ άλλα μέρη.
– Είσαι από αυτούς που αγαπάνε τα ταξίδια λοιπόν;
Πολύ, πεθαίνω για ταξίδια. Θέλω να κάνω όσο περισσότερα μπορέσω στην ζωή μου.
– Τί άλλα πράγματα αγαπάς να κάνεις;
Αγαπώ πολύ την μουσική. Μ’ αρέσει να παίζω μουσική. Να κάνω βόλτες με την μηχανή μου, μ’ αρέσει να κάνω εκδρομές, να παίζω σπιντμπολ και γενικά να κάνω τρέλες.
– Μελλοντικά πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου; Σε 10 χρόνια ας πούμε.
Δεν μπορώ να σου απαντήσω γιατί πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου ούτε σε έναν χρόνο από τώρα. Το μέλλον το σκέφτομαι πολύ θολά. Θέλω πάντως σίγουρα να κάνω αυτήν την δουλειά, να έχω ανέβει περισσότερα σκαλοπάτια σε αυτόν τον χώρο αλλά μέχρι εκεί…
-Δώσε μου μια εικόνα απόλυτης ευτυχίας για σένα.
Να πάρω την μηχανή μου και να ξεκινήσω να κάνω ένα ταξίδι σε όλη την Ευρώπη. Αυτό είναι όνειρο ζωής.
– Σου εύχομαι να το πραγματοποιήσεις…
Ευχαριστώ.
Της Θεοδώρας Σάββα, 12/12/2012