Η Ηλέκτρα Γεννατά μιλάει στο All4fun για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, την «Σινε-παρμένη» του Hernán Rivera Letelier που ανεβαίνει στο Θέατρο Αργώ μετά την επιτυχημένη της πορεία στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι του 2019. Πέρα από το θέμα που πραγματεύεται το έργο, η Ηλέκτρα Γεννατά μας μιλάει για την σινεράιδα που υποδύεται, περιγράφει ομοιότητες στην κατάσταση της Χιλής του 1906 και του σήμερα και τέλος αναφέρεται στη συνεργασία της με τους συντελεστές και το πώς βλέπει τα πράγματα στο ελληνικό θέατρο.
Ποιο θέμα πραγματεύεται η παράστασή σας;
Το θέμα της Σινε-παρμένης είναι η αναζήτηση της χαράς και της ευτυχίας μέσα στις σκοτεινές και δαιδαλώδεις στοές των ορυχείων και της φτωχικής ζωής της ηρωίδας και της οικογένειάς της. Πώς με μοναδικό οδηγό τη φωτεινή δέσμη μιας καμπίνας προβολής στο σινεμά αφήνουμε τη φαντασία να μας ταξιδέψει σε κόσμους μαγικούς και να ζήσουμε ζωές άλλες πιο φωτεινές απ’ τις δικές μας. Η προσπάθεια της ηρωίδας να «μη μείνει μια απλή πυγολαμπίδα αλλά να γίνει ένα λαμπρό αστέρι».
Η παράσταση διατηρεί τον site-specific χαρακτήρα της και στο τωρινό ανέβασμα όπως στην πρώτη της παρουσίαση το καλοκαίρι του 2019 για το Φεστιβάλ Αθηνών;
Η παράσταση σκηνοθετήθηκε έτσι ώστε να παρουσιάζεται σε θερινούς κινηματογράφους μπροστά από την οθόνη του σινεμά. Άλλα μεγέθη, άλλες εντάσεις, άλλες ατμόσφαιρες. Ο χώρος που επιλέξαμε για τη χειμερινή παρουσίαση της παράστασης δεν είναι μία συμβατική αίθουσα θεάτρου με ιταλική σκηνή και βελούδινα αναπαυτικά καθίσματα. Είναι μία αίθουσα που ταιριάζει απόλυτα στη σκοτεινιά του έργου. Έτσι παρ’ όλο που η παράσταση δεν διατηρεί τον site-specific χαρακτήρα του καλοκαιριού μπορούμε να πούμε πως ο «κάτω χώρος» του Θεάτρου Αργώ στον οποίο παίζεται μας παραπέμπει κάπως μεταφυσικά στα ορυχεία του νίτρου της Χιλής. Η παράσταση στον κλειστό χώρο του θεάτρου νομίζω πως αναδεικνύει περισσότερο το κείμενο που ακούγεται μέσα από τη ρέουσα, άμεση και φροντισμένη γλώσσα της μετάφρασης της Λένας Φραγκοπούλου. Εξ άλλου χωρίς τη φωτορύπανση και την ηχορύπανση των εξωτερικών χώρων κερδίσαμε πολλές και καινούριες λεπτές αποχρώσεις και ατμόσφαιρες.
Ποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά φέρει το πρόσωπο που υποδύεσαι;
Το πρόσωπο που υποδύομαι είναι μία μοναχική ύπαρξη ξεχασμένη στην έρημο Ατακάμα. Είναι το φάντασμα ενός εγκαταλειμμένου χωριού. Είναι τα κομμάτια μιας ζωής κλεμμένης από ήρωες ταινιών. Είναι ένα πρόσωπο μπροστά σ’ έναν κατάλευκο τοίχο που αφηγείται τη ζωή του κι από ένα πικρό τίποτα που είναι την κάνει να φαίνεται φωτεινή. Είναι η σινεράιδα, και τα λόγια της είναι το μαγικό ραβδάκι που τους ταξιδεύει όλους. Είναι το φως της λάμπας στις σκοτεινές και υγρές στοές των ορυχείων.
Πώς είναι η συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές;
Η συνεργασία μου με τους υπόλοιπους συντελεστές ήταν αγαστή. Υπήρχε σύμπνοια και ηρεμία. Η δημιουργικότητα του ενός συμπλήρωνε τη φαντασία του άλλου με σκέψεις, ιδέες, προτάσεις και όλα αυτά έγιναν εργαλεία για τον σκηνοθέτη μας Θανάση Χαλκιά έτσι ώστε να συνθέσει τα κομμάτια και να ολοκληρώσει τη σκηνοθεσία του. Άλλωστε με τη Μαρία Θρασυβουλίδη έχουμε συνεργαστεί και στην προηγούμενη παράσταση (Μαμά, κι εγώ δεν σ’ αγαπώ) και υπάρχει ένας κοινός κώδικας. Στην καλοκαιρινή παράσταση της Σινε-παρμένης στο Φεστιβάλ Αθηνών είχαμε την τύχη να παίζει μαζί μας και ο εξαίρετος ηθοποιός και στην πορεία καλός φίλος Θύμιος Κούκιος που άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις του δεν του επέτρεψαν να είναι μαζί μας στη χειμερινή εκδοχή της παράστασης. Στενή επίσης αλλά και γόνιμη ήταν η συνεργασία μας με τη Μαριέλα Νέστορα που μας δίδαξε καινούριους τρόπους σωματικής αφήγησης μέσα σε ένα κλίμα ευγένειας και χαλαρότητας.
Τελικά ποια είναι η δύναμη της αφήγησης;
Η δύναμη της αφήγησης είναι μαγική και ασκεί πάνω μας μία σαγήνη. Σε ταξιδεύει, σου ανοίγει τη φαντασία, δημιουργεί κόσμους ολόκληρους. Η ικανότητα του αφηγητή –με τις χειρονομίες, τους ήχους, τις κινήσεις, τη φωνή, τις εκφράσεις– είναι το όχημα γι’ αυτό το ταξίδι. Κι όσο πιο πλούσιες είναι οι αποσκευές του τόσο πιο ωραίο και συναρπαστικό θα είναι το ταξίδι. «Άλλωστε όταν αφηγείσαι μια ταινία είναι σαν να αφηγείσαι ένα όνειρο. Όταν αφηγείσαι μια ζωή είναι σαν να αφηγείσαι ένα όνειρο ή μια ταινία».
Οι συνθήκες που βιώνουν οι ήρωες της νουβέλας του Hernán Rivera Letelier έχουν σχέση με την τωρινή κατάσταση που βιώνουν οι Χιλιανοί πολίτες;
Οι αιματηρές συγκρούσεις στη Χιλή δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνες των εργατών στα ορυχεία του νίτρου το 1906. Το αδιέξοδο των ανθρώπων σήμερα είναι το ίδιο με εκείνο των απεργών εργατών που έβγαιναν σε δρόμους και σε πλατείες διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ζωής. Οι Χιλιανοί και τώρα όπως και τότε διεκδικούν τα αυτονόητα. Σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στα δικαιώματα των πολιτών και κατάργηση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Πώς βλέπεις την κατάσταση στο ελληνικό θέατρο και ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Σε σχέση με τον βιοπορισμό των ηθοποιών η κατάσταση είναι αρκετά δύσκολη. Απ’ την άλλη μεριά μέσα στην πληθώρα των παραστάσεων μπορεί κανείς να βρει καλές και κακές αλλά σε γενικές γραμμές το επίπεδο της σκηνοθεσίας και της υποκριτικής είναι υψηλότερο από το παρελθόν.
Τα μελλοντικά μου σχέδια δεν είναι συγκεκριμένα. Ξέρω σίγουρα ότι θέλω να συνεχίσω «να αφηγούμαι ζωές άλλων» –μήπως εν τέλει τη δική μου;– και να συνεργάζομαι με ανθρώπους που μιλάμε την ίδια γλώσσα και θέλουμε να λέμε «τις ίδιες ιστορίες».
Της Δώρας Μπαρουτάκη, 17/1/2020
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ