Με αφορμή την παράσταση «Ο Τσάρος με την μακριά γενειάδα» σε σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρης που παρουσιάζεται στο Θέατρο «Κιβωτός», ο πρωταγωνιστής Χάρης Αγγέλου μιλάει στο All4fun και στον Γιάννη Αντωνίου για την παράσταση,τον εαυτό του, πως επέλεξε να γίνει ηθοποιός, και όλα αυτά με σκοπό να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Μίλησε μας για την παράσταση σας «Ο τσάρος με τη μακριά γενειάδα»
«Ο Τσάρος με την μακριά γενειάδα» είναι ένα παραμύθι που έρχεται από την Ρωσία και από την πένα της Κάρμεν Ρουγγέρη μετά από μελέτη πολλών Ρώσικων και ελληνικών παραμυθιών με υπέροχη πλοκή και σασπένς θα έλεγα. Η μουσική της παράστασης είναι μεγάλων μουσικών όπως των Μποροντίν, Τσαικόφσκι, Ριμσκικόρσακοφ, Μουζόρσκι σε επεξεργασία του έμπειρου Αντώνη Δελαπόρτα, τα υπέροχα κοστούμια και σκηνικά της ταλαντούχας Χριστίνας Κουλουμπή που αποτυπώνουν με ακρίβεια την αισθητική της Ρωσίας. Οι χορογραφίες και η κινησιολογία του Πέτρου Γάλλια ο οποίος έχει κεντήσει σε όλο το έργο. Έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ταλαντούχα ομάδα.
Τι πρόκειται να δούν πάνω στη σκηνή μικροί και μεγάλοι;
Όλο τον κόσμο της Ρωσίας αλλά και το βασίλειο των νερών. Έχουμε δύο κόσμους. Της γης και της θάλασσας. Ο θεατής βλέπει στην σκηνή από μέδουσες μέχρι Τσαρίνες και Βογιάρους. Από πρίγκιπες μέχρι αστερίες. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό.
Πως είναι η επαφή με τα παιδιά, τι ουσιαστικό πιστεύεις ότι μπορεί να τους προσφέρει το θέατρο;
Πέρα από τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα του το θέατρο αφυπνίζει φυσικά αλλά διαμορφώνει και αισθητική. Είναι σημαντικό αυτό που δίνεις να είναι προσεγμένο στην λεπτομέρειά του γιατί τα μάτια και τα αυτιά κυρίως των παιδιών είναι πάντα ανοιχτά. Η δουλειά που κάνει η Κάρμεν Ρουγγέρη είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Της βγάζω το καπέλο.
Η συνεργασία με την Κάρμεν Ρουγγέρη πως είναι;
Το καλοκαίρι του 19 ήταν η πρώτη μας συνεργασία με μια μεγάλη περιοδεία με το έργο «Το Βαλς των παραμυθιών» η οποία συνεχίστηκε και τώρα τον χειμώνα με τον Τσάρο με την μακριά γενειάδα. Η αίσθησή μου είναι πως συνεργαζόμαστε χρόνια διότι καταφέραμε πολύ γρήγορα να επικοινωνούμε πολύ αποτελεσματικά. Αυτό που κατάλαβα απόλυτα είναι πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Το πάθος της και η ευφυΐα της σε αφήνουν άφωνο. Πέρα από το υποκριτικό της ταλέντο. Αυτό είναι γνωστό.
Τι είναι πιο σημαντικό: ο ρόλος ή ποιος κάνει την παράσταση;
Ποιος κάνει την παράσταση. Ο ρόλος είναι μόνο ένα κομμάτι του πάζλ. Το σύνολο έχει σημασία. Ο στόχος είναι το σύνολο κι αν τον σκηνοθέτη τον οδηγεί ένα όραμα και η αγάπη τότε το αποτέλεσμα θα είναι ανάλογο. Ένας ρόλος όχι καλά παιγμένος μπορεί να μην επηρεάσει σε επικίνδυνο βαθμό την παράσταση. Αν όμως ένας ρόλος είναι άψογος σε ένα σύνολο μέτριο ή κακό δεν έχει και καμιά σημασία στο φινάλε.Η εμπειρία μου μού έχει δείξει πως το μεγαλειώδες το φτάνει κάποιος όταν όλη η ομάδα είναι ψυχή τε και σώματι εκεί. Ο παράγοντας άνθρωπος είναι ο καταλύτης και η ενέργεια του σ’ αυτό που κάνει.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου παραμύθι;
Ένα αγαπημένο δεν μπορώ να πω πως έχω γιατί ο κόσμος των παραμυθιών είναι τόσο απέραντος που δεν θέλω να διαλέξω. Η φαντασία είναι αυτό που με μαγεύει σε κάθε ένα διαφορετικά. Είναι και αυτό που λείπει από την ζωή μας άλλωστε. Η μαγεία και η φαντασία. Τα παιδιά μπαίνουν ευτυχώς εύκολα σε αυτό. Μακάρι να το έκαναν και οι δάσκαλοι με μια μεγαλύτερη προθυμία. Μόνο καλό θα τους έκανε και θα το μετέδιδαν και στα παιδιά στην συνέχεια.
Μίλησέ μας για τον εαυτό σου;
Αγαπώ το θέατρο και με πονάει να αντιμετωπίζεται με προχειρότητα. Αγαπώ το τραγούδι, την μουσική, τα φυτά, τα έντονα χρώματα, τα ζώα, τον κινηματογράφο, και η καλή υποκριτική μπορεί να με κάνει να κλάψω. Επίσης ξέρω πια πως το τραγούδι θεραπεύει.
Πως μπήκε η υποκριτική στη ζωή σου;
Το ένστικτο μου με πήγε εκεί. Λέω ένστικτο γιατί ένα παιδί στα 5 ή 6 χρόνια του δεν μπορεί με συνείδηση να κάνει όλη την διεργασία που χρειάζεται για να επιλέξει κάτι με απόλυτη βεβαιότητα. Παρόλα αυτά και όταν ήμουν σε θέση να κρίνω στο ίδιο κατέληξα. Πως το θέατρο ήταν για μένα ο απόλυτος τρόπος έκφρασής μου. Βαθύς κι αληθινός και πια ήταν μονόδρομος.
Ποιά αφορμή, πρόσωπο, ή παράσταση, σου γέννησε την επιθυμία της υποκριτικής;
Αφορμή δεν υπήρξε για να ασχοληθώ με την υποκριτική. Ήταν ως φυσικό επακόλουθο για μένα. Ένιωθα πάντα στο σπίτι μου όταν έπαιζα ή διάβαζα θέατρο. Ερεθίσματα όμως που απλά μου επιβεβαίωναν την ύπαρξή μου μέσα στον χώρο πολλά. Παραστάσεις, ηθοποιοί, σκηνοθέτες… πολλά, πάρα πολλά.
Στη δουλειά αυτή ήσουν τυχερός;
Φυσικά. Διότι συνάντησα σημαντικούς ανθρώπους . Όχι ρόλους. Ανθρώπους που με επηρέασαν τόσο που είμαι αυτό που είμαι σήμερα. Η συναναστροφή με ανθρώπους που σε πάνε ένα βήμα πιο βαθιά στο τι είσαι έχει μια αξία. Ο ρόλος κι αυτός μπορεί να σε βαθύνει ως ύπαρξη αλλά αν σκέφτεσαι μόνο αυτόν χωρίς πρώτα να έχεις βοηθήσει τον εαυτό σου να καταλάβει τι κάνει μάλλον το οικοδόμημα θα βρεθεί σε σαθρό έδαφος.
Ποιο ρόλο θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις και γιατί;
Δεν έχω. Ό,τι έρχεται στον δρόμο μου του δίνω κομμάτια από τον εαυτό μου έτσι κι αλλιώς. Αυτό από μόνο του είναι βαθιά ικανοποιητικό οπότε δεν σκέφτομαι ρόλους. Δεν σκέφτομαι ποτέ πόσο καλός θα είμαι σε έναν ρόλο αλλά πόσο καλό θα μου έκανε ο ρόλος. Όταν είσαι εκεί ολοκληρωτικά κι ο ρόλος πια δεν μπορεί να είναι λιγότερο από αυτό που πρέπει στο σύνολο του έργου. Γι αυτό είμαστε άλλωστε εδώ. Γ ια να ζωντανεύουμε με το σώμα μας την φωνή μας και την ψυχή μας ανθρώπους μέσα σε ένα έργο που δεν μπορούν να μιλήσουν.
Θέατρο είδα στο βιογραφικό σου, σινεμά επίσης, τηλεόραση;
Μόνο διαφημίσεις έχω κάνει στην τηλεόραση. Δεν βρεθήκαμε μέχρι τώρα. Δεν το κυνήγησα κι όσο έπρεπε και βαρέθηκα και λίγο. Οι ρυθμοί είναι και πολύ έντονοι και δεν με γοητεύει ιδιαίτερα αυτό.
Μελλοντικά σχέδια;
Σχέδια σε σχέση με την δουλειά δεν κάνω. Είναι όλα πολύ ρευστά οπότε το πράγμα πρέπει να μένει στην τυχαιότητά του πιστεύω.
Του Γιάννη Αντωνίου, 10/1/20