Της αρέσει να χάνεται και να ταξιδεύει, ακόμη και με την σκέψη. Οπως και να νιώθει ελεύθερη. Αγαθό που σχετίζεται άμεσα με την ανεξαρτησία! Για την πρωταγωνίστρια του «45m2» Εφη Λογγίνου η ελευθερία δεν περιορίζεται σ’ ένα τετραγωνικό μέτρο. Στον πρώτο της ρόλο μεγάλο ρόλο στην κινηματογράφο υποδύεται την Χριστίνα, με την οποία παρουσιάζει αρκετά κοινά στοιχεία.
Οπως και εκείνη, άλλωστε, πριν από δέκα χρόνια επέλεξε να εγκαταλείψει την Πάτρα για να έρθει στην Αθήνα και να δώσει εξετάσεις στην σχολή του Γιώργου Κιμούλη. Είχε καταλάβει από την εφηβεία της πως η ηθοποιία ήταν προέκταση του εαυτού της. Με την ερμηνεία της, μάλιστα στα «45 Τετραγωνικά» του Στράτου Τζίτζη έχει ήδη κερδίσει τα πρώτα της βραβεία.
Ως Χριστίνα είναι μια νέα κοπέλα που θέλει από το πατρικό της και να ακολουθήσει το όνειρο της. Νοικιάζει έτσι ένα διαμέρισμα 45 τετραγωνικών σε τιμή ευκαιρίας στην Αχαρνών, όμως αν και ξένη στην περιοχή, νιώθει ελεύθερη μακριά από την υπερπροστατευτική μητέρα της. Ως Έφη συνιστά στους νέους να πράξουν το ίδιο!
Να τολμούν να μείνουν μόνοι τους – έστω και σε περίοδο οικονομικής κρίσης – και να μη συμβιβάζονται με τίποτα μέτριο. «Πιστεύω πως το θέμα της ταινίας είναι ό,τι πιο επίκαιρο θα μπορούσε να υπάρξει στον ελληνικό κινηματογράφο αυτήν την στιγμή. Απασχολεί τους πάντες και ειδικά τα νέα παιδιά», εξηγεί στο all4fun στο ξεκίνημα της συνομιλίας μας.
– Οπως είναι δηλαδή και η Χριστίνα. Μίλησε μας για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα.
Είναι 23 ετών, έχει τελειώσει το ΤΕΙ Διακοσμητικής και δεν βρίσκει τη δουλειά που έχει σπουδάσει. Μένει με τη μητέρα της στα δυτικά προάστια και αποφασίζει χωρίς να έχει χρήματα να μετακομίσει για να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα. Κάπως έτσι. Είναι η ιστορία μιας νέας κοπέλας που φεύγει από το πατρικό της για να πάει να ακολουθήσει το όνειρο της. Κάνει ένα βήμα προς τα μπροστά, παρά το γεγονός ότι δεν έχει την οικονομική δυνατότητα.
Η ταινία μιλάει για τη γενιά των 592-700 ευρώ. Πάντα στην Ελλάδα υπήρχαν δυσκολίες στο να απεγκλωβιστούν τα νέα παιδιά από τους γονείς τους. Και δεν είναι μόνο η κρίση που το εμποδίζει. Είναι πιο πολύ το μοντέλο της ελληνικής οικογένειας. Στο εξωτερικό από τα 15-16 σου δίνουν κίνητρο. Εχω φίλους στη Γερμανία, οι οποίοι γνωρίζουν ότι από την στιγμή που θα τελειώσουν την σχολή τους ξέρουν από την πρώτη μέρα το πού θα απορροφηθούν. Εδώ δεν ισχύει φυσικά. Μπαίνεις απλά κάπου δίχως μετά να ξέρεις τι σου ξημερώνει. Επιπλέον δεν υπάρχει και επαγγελματικός προσανατολισμός.
– Έχουν, όμως, όλοι τη δυνατότητα να φύγουν από το σπίτι τους;
Μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερα χρήματα απ’ όσα μας επιβάλλει το σύστημα, όπως και να κάνουμε μια πιο απλή ζωή. Στην ουσία η ταινία δεν προτείνει κάτι, δεν προσπαθεί να βρει λύσεις. Απλά παρακινεί τους ανθρώπους να ακολουθήσουν το όνειρο τους. Αυτό που είναι σημαντικό, είτε είσαι 16, είτε 45 είναι να νιώθεις ελεύθερος. Η ελευθερία δεν κλείνεται σ’ ένα τετραγωνικό μέτρο. Από την άλλη, όμως, δεν κατηγορώ όσους δεν κάνουν αυτό το βήμα.
– Έμαθες να επιβιώνεις με λίγα χρήματα, ερχόμενη από την Πάτρα μόνη σου στην Αθήνα;
Ναι και πιστεύω ότι αρκετοί μπορούν να το κάνουν. Όλα είναι ένα παιχνίδι. Δημιουργούμε ανάγκες ή, μάλλον μας δημιουργούν ανάγκες και στερεότυπα. Αν το καλοσκεφτείς, όμως, μπορούμε να βρίσκουμε διεξόδους. Αν ένας νέος κάνει αυτό που ονειρεύεται και μπορεί φυσικά να ζήσει είναι σημαντικό να το κάνει δίχως να παίρνει πολλά χρήματα.
– Είχες οικονομικά προβλήματα, όταν ξεκίνησες την υποκριτική;
Ναι, συμβαίνει, όπως σε όλες τις δουλειές. Όχι μόνο στη δική μας. Όλοι όταν ξεκινούν κάπου έχουν ν? αντιμετωπίσουν τα ίδια. Το ότι είσαι ηθοποιός δε σημαίνεις ότι έχεις και πολλά λεφτά. Εκτός από κάποιους που έχουν σπάσει το φράγμα. Έχουν ιστορία, όμως. Αυτά τα χρήματα υπήρξαν κυρίως, όταν ξεκίνησε η τηλεόραση. Τώρα πια δεν δίνονται τόσο μεγάλα ποσά.
– Έχεις αντιμετωπίσει καταστάσεις στη δουλειά σου, όπου δεν έχεις πληρωθεί;
Τουλάχιστον σε όσες θεατρικές παραστάσεις έχω συμμετάσχει ήξερα ότι 1η του μήνα και στις 15 θα πάρω τα χρήματα μου. Σε δέκα δουλειές ποτέ δεν είχα τέτοιο πρόβλημα.
– Ένας ηθοποιός στις μέρες μας μπορεί να ζει με μια σχετική άνεση;
Αν καταφέρνει να βρίσκει δουλειά κάθε έξι μήνες, τότε ναι μπορεί να ζει αξιοπρεπώς. Αυτό, βέβαια δε συμβαίνει πολύ εύκολα πάντα. Για αυτό χρειάζεται σωστή διαχείριση. Αλλιώς κάνεις κάτι άλλο.
– Στα «45 τετραγωνικά» είσαι η πρωταγωνίστρια. Πώς βίωσες την όλη εμπειρία;
Είμαι πολύ ευτυχισμένη που μου δόθηκε ο κεντρικός ρόλος. Όταν το αποφάσισε ο Στράτος Τζίτζης κατάλαβα πόσο σοβαρό ήταν αυτό το εγχείρημα για μένα. Μου άρεσε ως σενάριο. Κάναμε δύο μήνες πρόβα, συναντήσαμε πολλά νέα παιδιά που πάνε για καφέ. Μας είπαν τις προσωπικές τους ιστορίες, τα προβλήματα τους. Αυτή η ταινία αποτελεί για μένα ένα ταξίδι, το οποίο το ευχαριστήθηκα πολύ. Ηταν μεγάλη ευθύνη, όμως μου άρεσε πολύ. Όλη η διαδρομή. Αρχή, μέση και τέλος.
– Και σου άνοιξε την όρεξη;
Βεβαίως! Μου άρεσε πολύ και μου αρέσει. Εύχομαι να γίνονται όλο και περισσότερες ταινίες για να μπορούμε και εμείς οι ηθοποιοί να παίζουμε.
– Τι έχεις εισπράξει μέχρι τώρα πριν βγει η ταινία σας στις αίθουσες;
Μια δικαίωση είναι το γεγονός πως απέσπασε βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ, όπως στο διεθνές της Κύπρου. Θεωρώ πως το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό και όταν πήγα στο σινεμά στην πρώτη προβολή και είδα την ταινία με τον κόσμο διαπίστωσα πως υπήρχαν πολύ θετικές αντιδράσεις.
– Πώς σου δημιουργήθηκε η επιθυμία να ασχοληθείς με την ηθοποιία;
Ηταν μια μεγάλη ανάγκη. Κανείς δε σε υποχρεώνει να γίνεις ηθοποιός. Γεννιέσαι, δε γίνεσαι. Ετσι πιστεύω. Δε θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Κανείς δεν μου το επέβαλλε. Από μέσα μου έρχεται, προέκταση του εαυτού μου. Όλες οι επιλογές έχουν το τίμημα τους. Δεν μπορώ να παραπονιέμαι για κάτι. Είναι η ίδια μου η ύπαρξη. Είμαι εγώ! Δεν το θεωρώ καν δουλειά. Ισα-ίσα που έχω και την τύχη να πληρώνομαι για αυτό που κάνω και με ευχαριστεί τόσο.
– Και η σπίθα πότε ακριβώς γεννήθηκε;
Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ τι ακριβώς θέλω. Σιγά-σιγά. Δε γεννήθηκα και το είπα έτσι ξαφνικά. Κατάλαβα σταδιακά την κλίση μου προς τα εκεί. Από την εφηβεία μπήκα σε θεατρικές ομάδες και το έψαχνα πολύ. Το 2001 έδωσα εξετάσεις στην σχολή του Γιώργου Κιμούλη και πέρασα. Από τότε δουλεύω συνέχεια. Στην πρώτη μου μόλις παράσταση, μάλιστα, έπαιξα Αντιγόνη στην Επίδαυρο και είμαι πολύ ευτυχής για αυτό.
– Είχες περάσει στο ΤΕΙ Λογιστικής. Θα μπορούσες ποτέ να ακολουθήσεις αυτό το επάγγελμα;
Όχι φυσικά. Εχω πολύ κακή σχέση με τους αριθμούς! Ποτέ?Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα ποτέ στη ζωή μου να κάνω κάτι που δε με εκφράζει, μόνο και μόνο για τα χρήματα. Προτιμώ να ζω με την αβεβαιότητα οικονομικά και να κάνω πάντα αυτό που ήθελα, παρά να κάνω ένα επάγγελμα με πολλά χρήματα και να νιώθω εγκλωβισμένη, δίχως να περνάω καλά.
– Οι μελλοντικές σου φιλοδοξίες;
Θα ήθελα να έχω το δικαίωμα επιλογής και να κάνω δουλειές που με ενδιαφέρουν. Να αισθάνομαι ευτυχισμένη, να κάνω θέατρο, σινεμά, τηλεόραση. Εχω πολύ όρεξη για δουλειά! Είμαι εργασιομανής. Εχω πει, πάντως, και αρκετά όχι.
– Βρίσκεις, όμως, χρόνο για την προσωπική σου ζωή;
Εξαρτάται πάντα από το πώς διαχειρίζεσαι τον χρόνο.
– Και ανθρώπους που να καταλαβαίνουν την επιθυμία σου για δουλειά;
Σίγουρα! Δίπλα σ’ έναν ηθοποιό πρέπει να υπάρχει κάποιος ή, κάποια που καταλαβαίνεις. Δεν μπορείς να μην αγαπάς τη δουλειά του συντρόφου σου. Για αυτό βλέπεις πολλές φορές να δημιουργούνται και σχέσεις μεταξύ καλλιτεχνών.
– Αισθάνεσαι ικανοποιημένη με τη μέχρι τώρα πορεία σου;
Πολύ. Εχω κάνει σημαντικά πράγματα για μένα και ελπίζω αυτό να συνεχιστεί. Εχω δουλέψει με αξιοπρεπείς σκηνοθέτες και ηθοποιούς και έχω μάθει πολλά από εκείνους.
– Διανύουμε μια σεζόν, όπου οι σειρές έχουν πλέον περιοριστεί σημαντικά. Τι σημαίνει να προβάλλονται δουλειές όπως το Νησί;
Πιστεύω ότι κάνει καλό. Είναι ό,τι καλύτερο σε μια εποχή, όπου υπάρχουν τόσα ριάλιτι. Η ελληνική τηλεόραση έχει γίνει πια ένα μεγάλο ριάλιτι. Δεν μπορώ να τα βλέπω. Με πιάνει δυστυχία. Όλα είναι μια αλληλουχία, όμως, Όταν κόβονται οι διαφημίσεις είναι λογικό να κόβονται και οι σειρές. Λογικό λοιπόν οι εταιρείες παραγωγής να κάνουν ριάλιτι, που δεν χρειάζονται μεγάλους προϋπολογισμούς. Βλέπω ή, κρατική τηλεόραση ή, ντοκιμαντέρ ή, κάποιες επιλεγμένες εκπομπές. Το Νησί μας δείχνει ότι μπορούμε να μείνουμε μέσα στο σπίτι και να δούμε μια αξιόλογη σειρά. Και οι ηθοποιοί είναι τόσο δυνατοί. Μακάρι να υπάρχουν πάντα τέτοιες σειρές.
– Ως ηθοποιός ζηλεύεις, βλέποντας τέτοιες προσπάθειες δίχως να συμμετέχεις;
Με την καλή έννοια πάντα. Τις καλές δουλειές τις ζηλεύεις και γιατί είναι και λίγες. Έχουμε καλούς σκηνοθέτες, καλούς ηθοποιούς, αλλά δεν αξιοποιούνται. Δεν ξέρω γιατί δε δίνονται ευκαιρίες σε νέους σκηνοθέτες. Το φοβούνται.
– Στο παρελθόν, πάντως, συμμετείχες στην Ιωάννα της Καρδιάς, την οποία σκηνοθετούσε η Μιρέλλα Παπαποικονόμου. Δεν εκτιμάς πως η συγκεκριμένη σειρά δεν αξιοποιήθηκε ανάλογα;
Για μένα ήταν μια πολύ σπουδαία δουλειά. Δεν ξέρω τι έφταιξε τότε. Δεν πιστεύω ότι την είδε πολύς κόσμος. Με πολύ δυνατούς ηθοποιούς επίσης.
– Και πρωταγωνίστρια τη Γιούλικα Σκαφιδά, που παίζει και στο Νησί.
Είναι φοβερή! Καταπληκτικό κορίτσι. Φωτογενής, ταλαντούχα και πολύ καλή ως συνάδελφος.
– Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;
Είμαι χαμηλών τόνων, βγαίνω σπάνια και αν βγαίνω πάω σε μικρά μπαράκια. Μου αρέσει να πηγαίνω και στα σπίτια φίλων, αλλά και να διαβάζω βιβλία.
– Και πώς ενώ είσαι χαμηλών τόνων έγινες ηθοποιός;
Έτσι έρχεται η ισορροπία. Οι περισσότεροι ξεκινούν επειδή είναι ντροπαλοί και μέσω του θεάτρου θέλουν να το ξεπεράσουν. Αν και δε θα έλεγα ακριβώς πως είμαι ντροπαλή. Γενικά μού είναι δύσκολο να μιλάω για τον εαυτό μου. Εχω τάσεις φυγής από εκεί που είμαι, όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν απολαμβάνω εκεί που βρίσκομαι. Ενα από τα χαρακτηριστικά μου είναι πως μου αρέσει να χάνομαι και να ταξιδεύω…
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 20/1/2011