13.2 C
Athens
Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου, 2025

ΜΑΡΙΑ ΚΙΤΣΟΥ: Τρελαίνομαι να τσαλακώνομαι!

Υπάρχουν ρόλοι ταυτισμένοι μ’ ένα πρόσωπο. Οπως είχε συμβεί στον «Καρυωτάκη», όταν η Μαρία Κίτσου μεταμορφώθηκε σε Μαρία Πολυδούρη. Ο Τάσος Ψαρράς είχε διακρίνει τις εκφραστικές της ικανότητες και δικαιώθηκε απόλυτα για την επιλογή του να την κάνει πρωταγωνίστρια. Ο δρόμος της καταξίωσης είχε πια αρχίσει για μια ηθοποιό, η οποία καταφέρνει να γίνεται ένα με όσους χαρακτήρες υποδύεται…

Η Μαρία εντυπωσιάζει φέτος ως Ελεν στα «Ορφανά» του Ντένις Κέλι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Μπαίνει τόσο πολύ μέσα σ’ αυτήν τη διαδικασία, η Ελεν γίνεται όλη δική της.
Συγκινείται, πονάει, προκαλεί τον θαυμασμό του κοινού. Ενας ακόμα ρόλος δοσμένος για μια ηθοποιό, που θα μπορούσε να κάνει και καριέρα εκτός συνόρων.
Το Αll4fun τη συνάντησε ένα μεσημέρι στα Πετράλωνα και αφού, βέβαια, κατάφερε να την πείσει μετά από αρκετούς μήνες αναμονής. Εκεί η Κίτσου δεν εμφανίστηκε ως μια ντίβα, η οποία αποφεύγει τις συνεντεύξεις, αλλά ως ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, που αισθάνεται απλά άβολα, όταν μιλάει για τον εαυτό του και είναι γεμάτος κοινωνικές ευαισθησίες.

3643_4448_thumb_16960_101559103208974_100000646550079_45981_3314534_n.jpg

Με πηγαίο χιούμορ, διάθεση για αυτοσαρκασμό και επιθυμία ν’ αλλάζει συνεχώς ρόλους έχει άποψη για πολλά και σοβαρά θέματα της ελληνικής καθημερινότητας. Και προπάντων δε φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομα τους.

– Τι εστί Ντένις Κέλι;

Είναι ένας νέος πολύ ταλαντούχος δημιουργός με αιρετική σκέψη. Το κείμενο στο «Ορφανά» το θεωρώ πολύ δυνατό. Είναι σύγχρονο και τόσο καλογραμμένο. Ξέρει να φτιάχνει ολοκληρωμένους χαρακτήρες, ξέρει να κρατάει σασπένς. Την πλοκή την δουλεύει με πολύ περίτεχνο τρόπο. Και περνάει πολύ δυνατά μηνύματα. Είναι χαρά για έναν ηθοποιό το να δουλεύει τέτοια κείμενα.

– Από τι είμαστε ορφανοί;

Κοίτα, όπως λέμε και στο σημείωμα μας, πέρα από το αν είμαστε ορφανά στη συγκεκριμένη παράσταση από γονείς, γενικότερα είμαστε ορφανοί από κράτος. Ο κόσμος δεν έχει πού να στηριχθεί. Δε αισθάνεται μέλος μιας μεγάλης οικογένειας. Να νιώθει ασφάλεια, ειρήνη. Λες πως αυτοί που βάζουν το υλικό στην κατσαρόλα μας έχουν και μας βράζουν. Όλα μέσα.

– Η βία γεννά βία;

Ναι αυτό συμβαίνει εξ’ ορισμού. Είναι αξίωμα. Οποιασδήποτε μορφής, είτε σωματικής, είτε ψυχικής. Είναι αναπόφευκτο. Το κράτος έπρεπε να συμβάλλει ώστε να μην υπάρχει αυτός ο κύκλος βίας. Δε συμβαίνει, όμως, δυστυχώς. Εκτός αν πια είσαι τόσο τυχερός που βρίσκεσαι σε μια σταθερή βάση και δεν μπαίνεις σ’ αυτήν τη διαδικασία.

– Περιέγραψε μας τη θέση που βρίσκεται η Έλεν.

Σε πολύ δύσκολη. έχει έναν παραβατικό αδερφό και έρχεται στο δίλημμα. Έχει πολύ ψηλά την οικογένεια της, όμως ο αδερφός της είναι το αίμα της και τον στηρίζει. Σημαίνει τα πάντα για εκείνην η οικογένεια της και ο αδερφός της. Έχει απογοητευτεί από το περιβάλλον γύρω της και κλείνεται σ’ ένα προστατευμένο για εκείνην κουκούλι. Ζει στον μικρόκοσμο της και κλείνει τα μάτια στη συμπεριφορά του Λίαμ, έστω και αν μέσω της νιώθει πως κάτι δεν πάει καλά. Και δεν ξέρει ακριβώς το πού έχει φτάσει. Όταν μαθαίνει ξεπερνά τα όρια της. Από την άλλη βρίσκεται ο σύζυγος της, ένας σωστός και δημοκρατικός άνθρωπος, ο οποίος τα έχει καλά με το νόμο. Εκείνη δεν πιστεύει ότι μπορεί να περιμένει κάτι από το κράτος. Και φτάνει στα άκρα, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο που μπορεί, ζώντας μια τρομερή αγωνία.

markit.jpg

– Ως Μαρία τι θα έκανες στη θέση της;

Εσύ; Κανείς δεν ξέρει τι θα έκανε. Είναι ένα από τα ερωτήματα του έργου. Σε βάζει σ’ αυτήν τη θέση. Θα έπαιρνες τηλέφωνο να καταδώσεις τον αδερφό σου ότι βασάνιζε ένα μετανάστη ή, όχι; Μήπως θα έπρεπε να είχε προσπαθήσει να μην φτάσει στο απροχώρητο; Να τον συμβουλέψει, να τον νουθετήσει; Όταν ήταν πιο μικρός του είχε δώσει την ανάλογη προσοχή; Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για δύο ορφανά και από την οικογένεια μας προκύπτουν σε σημαντικό βαθμό οι αρχές μας και ο χαρακτήρας μας. Η Έλεν από μικρή που έμεινε ορφανή δεν είχε πρόβλημα συμπεριφοράς. Τα έβρισκε με τον εαυτό της, όμως ο Λίαμ ακολούθησε μια άλλη πορεία. Και όντας απογοητευμένη από το περιβάλλον που ζει και έχοντας δεχθεί βία, ενεργεί μ’ αυτόν τον τρόπο πάνω στον άντρα της.

– Ο κόσμος πώς αντιμετωπίζει την παράσταση;

Πολύ έντονα και με διαφορετικές αντιδράσεις. Σοκάρεται, θυμώνει. Συγκινείται. Είναι χαρακτηριστικό όταν η Έλεν γίνεται σκληρή ακούω πολύ συγκεκριμένες ατάκες από το κοινό, που δυσανασχετεί με τη συμπεριφορά της. Είναι καλό που το κοινό δεν ησυχάζει την ώρα της παράστασης. Και εισπράττουμε τον ενθουσιασμό του κόσμου στο χειροκρότημα. Πόσο τον άγγιξε. Είναι ένα πολύ επίκαιρο έργο. Και το συζητάνε μέρες μετά. Και οι δικοί μου άνθρωποι το κάνουν, ασχολούνται ακόμη και μια εβδομάδα αργότερα. Σε κάνει να αναρωτιέσαι. Δεν υπάρχει λύτρωση, κάθαρση. Όπως και στη ζωή μας, όπου όλα μπορούν να διαλύσουν σε μια στιγμή.

– Αν και το θέμα είναι δύσκολο, πάντως, υπάρχουν και χιουμοριστικές στιγμές στο έργο.

Έτσι γράφει ο Κέλι. Είναι ζητούμενο μέσα στο δράμα να υπάρχουν και δόσεις χιούμορ. Άλλωστε υπάρχουν τραγικές καταστάσεις στη ζωή μας που αν τις δεις απ’έξω έχουν χιούμορ. Είναι ενδεχομένως και από αμηχανία, από ένα ισχυρό σοκ. Οι άνθρωποι γίνονται στη ζωή τους και αστείοι και γελοίοι, προκειμένου να κερδίσουν αυτό που θέλουν. Και γίνονται και επικίνδυνοι, και τραγικοί. Η ίδια η Έλεν και εκβιάζει, αλλά και κάνει αστεία. Και γενικά είναι πιο αλητάκι από τον άντρα της. Η παράσταση πετυχαίνει τον στόχο της και ο κόσμος φεύγει παίρνοντας κάτι μαζί του. Το χιούμορ είναι απαραίτητο στη ζωή μας. Βλέπεις ότι για να πεις πολλές φορές κάτι βαρύ λες πρώτα ένα αστείο για να ανοίξεις πιο εύκολα τον άλλο. Για να δεχθεί πιο εύκολα αυτό που θα του πεις. Βλέπεις τα πιο τρομακτικά θρίλερ είναι αυτά που δεν περιμένεις τι θα συμβεί.

mariakitsou.jpg

– Πώς μέχρι τώρα δεν έχεις ασχοληθεί με κωμωδία;

Αυτοί που με ξέρουν λένε ότι είμαι μεγάλη κωμίκα (σ.σ. γέλια). Επειδή στη ζωή είμαι κωμική για αυτό και παίζω αντίθετους ρόλους. Θα μου άρεσε, πάντως, Να συνδυαζόταν και με δράμα. Εξάλλου και σε δραματικούς ρόλους προσπαθώ να τονίζω τα όποια κωμικά στοιχεία μπορούν να υπάρξουν.

– Και φυσικά κεντρικό θέμα στα «Ορφανά» είναι ο ρατσισμός. Πώς τον βιώνεις στις μέρες μας;

Κατ’ αρχάς τον βλέπεις γύρω μας απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Βλέπεις τον φόβο των ανθρώπων για τους μετανάστες. Σε μεγάλο βαθμό είναι αδικαιολόγητος. Πάντα όταν νιώθεις ότι φεύγει το έδαφος από τα πόδια σου πρέπει να κατηγορήσεις κάποιον γι’αυτό. Όταν κάτι δεν πάει καλά στη ζωή σου δεν κοιτάς να διορθώσεις τη ζωή σου, δεν κοιτάς τις ευθύνες σου, αλλά στρέφεσαι ενάντια στον πιο αδύνατο. Πάντα θέλεις να νιώθεις πιο δυνατός από τον άλλο και αυτό συμβαίνει με τους μετανάστες. Βλέπεις τι γίνεται στον Άγιο Παντελεήμονα. Είναι ένα δείγμα φανερού ρατσισμού, διότι υπάρχει και ο κρυφός.

Όπως και λέει στην αρχή της παράστασης ο Λίαμ, {Κάποιοι είναι καλοί, αλλά οι περισσότεροι όχι}. Ξεχνάμε ότι αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν εδώ για μια καλύτερη ζωή, ότι οι πιο πολλοί έμειναν, επειδή δεν μπορούσαν να πάνε αλλού και εκεί που ήθελαν εξ’ αρχής. Με νύχια και με δόντια ζουν για το μεροκάματο. Και επίσης ξεχνάμε ότι ως Έλληνες έχουμε υπάρξει μετανάστες. Τους αντιμετωπίζουμε ρατσιστικά, όμως, διότι έχουν άλλο χρώμα. Με όποιο μάτι τον δεις, έτσι θα κάνει και εκείνος. Δώσε του μια αγκαλιά και θα δεις. Αν του φερθείς από την αρχή με επιφυλακτικότητα, το ίδιο θα κάνει και με σένα.

– Υπάρχει και ο αντίλογος φυσικά.

Σίγουρα. Σου λέει από εκεί ξεκινάει η εγκληματικότητα. Αν, όμως, υπήρχε μια μέριμνα δε θα συνέβαινε σε τέτοιο βαθμό. Να σε δω τώρα με την κρίση αν τα εγκλήματα γίνονται μόνο από μετανάστες και όχι από ντόπιους. Εκείνοι τι είχαν, τι έχασαν. Εμείς και καλά που ήμασταν προνομιούχοι να δω τι θα κάνουμε. Το πρόβλημα ξεκινά πολύ πιο πριν φτάσουν στην Ελλάδα τόσοι ξένοι. Δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας για τους ντόπιους, θα υπάρχει για τους μετανάστες; Θα έπρεπε αν μπορούσαν να φύγουν να πάνε εκεί που ήθελαν από την αρχή. Μη νομίζεις. Οι πιο πολλοί δεν ήθελαν να έρθουν στην Ελλάδα, αλλά σε άλλες χώρες, όμως παγιδεύτηκαν εδώ από τους νόμους του κράτους μας. Η χώρα μας μπορεί να θρέψει ένα ποσοστό, όμως τώρα πια όχι. Αλλά εδώ πού ζούμε τι πάει μπροστά; Εδώ όταν είσαι άρρωστος δεν ξέρεις αν θα βγεις ζωντανός. Πας στο ΙΚΑ και χτυπάς ξύλο πως θα γυρίσεις σπίτι σου εντάξει. Ακούς στο εξωτερικό το τι γίνεται και λες τι μπουρδέλο είμαστε.

– Αντιδράς γενικά;

Όπως μπορώ ναι. Κατεβαίνω στις πορείες, στις απεργίες. Όλοι μπορούμε να προσφέρουμε ένα μικρό κομμάτι, να μιλήσουμε σ’ έναν φίλο, σε μια φίλη. Από το να μη μιλάς και να δέχεσαι τι συμβαίνει είναι σαφώς καλύτερο να αντιδράς με οποιοδήποτε κόστος γιατί στην πραγματικότητα δεν έχεις τίποτα να χάσεις όσο κι αν φοβάσαι το αντίθετο.

– Παρά τα προβλήματα όμως, υπάρχει μεγάλος εφησυχασμός.

Ναι, ρε γαμώτο. Απάθεια, απογοήτευση. Νιώθει προδομένος πολύς κόσμος και έτσι είναι δύσκολο να ξεσηκωθεί. Μην ξεχνάμε ότι στη δημοκρατία οι άρχοντες βγαίνουν από το λαό. Έχουν ξεχάσει, όμως, οι εκλεγμένοι ότι είναι υπηρέτες του λαού. Και έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Δουλεύουμε για να τους ταΐζουμε. Έχουν γίνει οι προύχοντες και εμείς οι δούλοι τους.

– Δεν είναι η εύκολη λύση να κατηγορούμε το κράτος για τα πάντα;

Πάνω απ’ όλα εμείς φταίμε. Τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες. Έχουμε δει τα χάλια τους, αλλά συνεχίζουμε να τους ψηφίζουμε. Και ενώ λέμε ότι δε θα τους ψηφίσουμε στο τέλος το κάνουμε για το προσωπικό μας συμφέρον. Δεν καταλαβαίνουμε, όμως, πως το συνολικό συμφέρον είναι και το δικό μας. Όλοι θέλουμε να βολευτούμε και δεν μας νοιάζουν οι άλλοι. Αν εμείς δεν ξυπνήσουμε δε θα γίνει τίποτα. Βλέπεις στην Ευρώπη όλοι εξαγριώνονται. Εδώ κάνουμε κάποιες απεργιούλες για τα μάτια του κόσμου, αλλά δε γίνεται κάτι ουσιαστικό.

markit2.jpg

– Ποια είναι η γνώμη σου για την αποχή από τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές;

Δείχνει την αγανάκτηση του κόσμου, που τους έχει σιχαθεί. Είναι άγονη, όμως. Δεν προσφέρει τίποτα, διότι το μήνυμα της αποχής δεν το παίρνουν στα σοβαρά οι πολιτικοί. Αυτό που πρέπει να κάνει ο κόσμος είναι να μην απέχει. Να ψηφίσει, αλλά όχι αυτούς που έχουν αποδειχθεί λίγοι και ανεπαρκείς.

– Συμπληρώθηκαν πλέον και δύο χρόνια από την απώλεια του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πώς είχες βιώσει εκείνη την περίοδο;

Εγώ ζούσα τότε στη Ζωοδόχου Πηγής και θυμάμαι πως γυρνούσα από ένα γύρισμα με τη μηχανή μου. Και βλέπω φωτιές, δεν μπορούσες να αναπνεύσεις, παντού αστυνομικοί. Δεν ήξερα τι είχε γίνει. Για όλο τον επόμενο χρόνο ήταν πάντα από κάτω μας μια διμοιρία. Βάλε τα χημικά, τα οποία πραγματικά προκαλούν πολλά προβλήματα και δε θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται. Ήμουν στην εστία των γεγονότων και κάθε λίγο και λιγάκι κάτω από το σπίτι μου παιζόταν πετροπόλεμος. Να φοβάσαι να μην καεί η μηχανή σου. Μου άρεσε αυτό που έγινε τότε όσον αφορά στον ξεσηκωμό φυσικά. Κρίμα που δεν κράτησε.

Φυσικά είμαι κατά των καταστροφών που έγιναν, των βανδαλισμών και της ανεξέλεγκτης βίας. Το να καις αυτοκίνητα και το μαγαζάκι του βιοπαιλαιστή, που μάχεται για να τα βγάλει πέρα. Θα μπορούσε να είναι και το μαγαζάκι του πατέρα τους. Από την άλλη ήταν καλό που ξεσηκώθηκαν νέοι, παιδιά, πιο μεγάλοι. Τους σόκαρε αυτό που συνέβη. Κρίμα που η αντίδραση δεν κράτησε πολύ. Θα μπορούσε να συνεχιστεί για μήνες. Με αφορμή τον θάνατο του παιδιού ο κόσμος ξεσηκώθηκε για λίγο. Μετά, όμως, επέστρεψε στον καναπέ του.

– Γενικά τι λες για την κρίση;

Γαργάρες (σ.σ. γέλια). Εύχομαι να μας βγει σε καλό. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει, αλλά αποτελεί μια ευκαιρία να μας φέρει πιο κοντά, να μας κινητοποιήσει. Να απλώσουμε ο ένας το χέρι του άλλου, να αγκαλιαστούμε περισσότερο ως άνθρωποι. Όταν έχει ανάγκη ο άλλος να προσευχηθούμε για το καλό του. Να μας ενώσει περισσότερο και να δούμε πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Θεωρώ ότι μπορεί να μας αφυπνίσει. Μπορούμε να γίνουμε λιγότερο υπερφίαλοι, να μην ξοδεύουμε αλόγιστα, να φύγουμε από αυτήν τη ψεύτικη ευμάρεια. Όταν ξέρεις που βρίσκεσαι, ξέρεις και που μπορείς να πας. Είμαστε με δεμένα χέρια, όμως με αφετηρία τον εαυτό μας μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι καλό.

Kitsou.jpg

– Στα Ορφανά σκηνοθέτης είναι ο Βαγγέλη Θεοδωρόπουλος. Μίλησε μας για αυτήν τη συνεργασία.

Ήταν δάσκαλος μου στο πρώτο έτος της σχολής και είναι ένας άνθρωπος πολύ πληθωρικός, που έχει πολύ χιούμορ και ξέρει τι θέλει. Ακούει πολύ, σε διδάσκει και δε θα βάλει μπροστά τον εγωισμό του. Και έχει και κάποιο όραμα για το θέατρο. Με το θέατρο του Νέου Κόσμου, έχει ένα πολιτικό βήμα, διότι έχει κάτι να πει στον κόσμο. Για χρόνια μου έλεγε πόσο ήθελε να δουλέψουμε μαζί και είμαι πολύ χαρούμενη, που τελικά δουλεύουμε μαζί για δεύτερη συνεχόμενη παράσταση.

– Και είσαι ξανά μαζί με τον Μιχάλη Οικονόμου.

Πραγματικά, τι είναι αυτό (σ.σ. γέλια). Σαν το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής! Είναι τυχαίο, θα έλεγα, εντελώς κουλό. Και στον 3ο νόμο του Πάνου Κοκκινόπουλου στο ΜEGA δουλέψαμε μαζί σ’ ένα επεισόδιο. Μάλλον βλέπουν ότι ταιριάζουμε μαζί, έχουμε καλή χημεία. Εκείνος έχει τη δική του εικόνα και εγώ τη δική μου. Είναι πολύ ωραίος συνεργάτης, ακούει ο ένας τον άλλο. Το ίδιο και ο Ομηρος Πουλάκης. Θεωρώ ότι έχουμε καλή χημεία και για να χρησιμοποιήσω και μια δική σου αθλητική έκφραση παίζουμε μπάλα μαζί, ό,τι και αν συμβαίνει στην σκηνή.

– Δεν βγαίνετε και οφ-σάιντ!

Χαχα (σ.σ. γέλια)

– Πέρα από τις ερμηνείες σας, που είναι όντως συγκλονιστικές για ποιον άλλο λόγο να έρθει κάποιος να δει τα Ορφανά;

Θεωρώ πως πρέπει για να προβληματιστούμε και λίγο. Αν θέλει μόνο να διασκεδάσει μπορεί να πάει να δει οπερέτα (σ.σ. γέλια). Αν θες να ξεχαστείς δε θα έρθεις να δεις τα ορφανά, αλλά θα έρθεις να το δεις γιατί σε ενδιαφέρει το τι γίνεται γύρω σου. Να μπεις σε μια διαδικασία σκέψης. Εκ του ασφαλούς να βρεθείς σ’ ένα δίλημμα, που δεν είναι πραγματικό στη ζωή σου, αλλά με βάση τις εμπειρίες που βλέπεις στην παράσταση. Ότι ένα τυπικό δείγμα μικροαστικής οικογένειας που ζει θεωρητικά την ευτυχία, όπως ο Ντάνι και η Ελεν, βλέπει ότι τόσο καιρό ζούσε μια ψευδαίσθηση. Είναι σαν να κοιτάς τον άλλο για πρώτη φορά.

9036_2745_zoomed_128916380089.jpg

– Είναι μια από τις παραστάσεις της χρονιάς;

Δεν μπορώ να το απαντήσω, διότι δεν έχω δει πολλές από τις υπόλοιπες και στενοχωριέμαι. Μ’ αυτό κάτι πρέπει να γίνει. Θες να βλέπεις και άλλες παραστάσεις, αλλά δεν μπορείς. Εχω σκάσει πολλές φορές μ΄ αυτήν την ιστορία και κάθε χρόνο είναι άγχος μου το τι θα χάσω.

– Ως Μαρία τι ηθικά διλήμματα έχεις;

Γενικά όταν έρχεται κάτι το αντιμετωπίζω. Δόξα τω Θεώ δεν έχω έρθει στη θέση της Έλεν. Εχω στενές σχέσεις με τους φίλους μου και θέλω να φέρομαι με εντιμότητα και φιλότιμο. Να κάνω χαρούμενους τους γύρω μας. Εύχομαι να μη δώσει ο Θεός και μου τύχει κάτι σαν την ηρωίδα που υποδύομαι στα «Ορφανά».

– Πώς αντιμετώπισες τις βρισιές που υπάρχουν στην παράσταση;

Γενικά ως Μαρία βρίζω. Επομένως δε με δυσκόλεψε. Έτσι ήταν πιο εύκολο να το εκφράσω. Γενικά είμαι αθυρόστομη, όχι βέβαια σε υπερβολικό βαθμό. Έτσι εκφράζομαι. Η μετάφραση ήταν ακριβής. Το έργο διαδραματίζεται στο Λονδίνο, όμως θέλαμε να ταιριάζει και στην ελληνική πραγματικότητα. Δε θεωρήσαμε ότι έπρεπε να φύγουν αυτές οι βρισιές. Κάτι δείχνουν. Όταν υπάρχει τόση βία, όλοι βρίζουν. Γιατί όχι στο θέατρο; Δεν είναι υποκρισία; Δεν πας στο θέατρο μόνο για να δεις κάτι που σου αρέσει. Πας και για ν’ αντιμετωπίσεις καταστάσεις της πραγματικότητας, η οποία μπορεί και να μη σου αρέσει.

– Τις κριτικές πώς της βιώνεις;

Τις θετικές; Τις ακούω, όπως και τις αρνητικές.

– Υπάρχουν και τέτοιες;

Ναι, όπως ότι μπορεί να γίνομαι υπερβολικά σκληρή. Θα τις σκεφτώ όλες τις κριτικές. Θα μπω στη διαδικασία να πω το γιατί το λένε. Όλα θα τα ακούσω. Εξάλλου δεν μπορεί να αρέσουμε σε όλους. Θα χαρώ για τα θετικά, αλλά δε θα μείνω εκεί. Σαν άτομο δεν επαναπαύομαι και θέλω να γίνομαι ακόμα καλύτερη. Πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις για το ποια είμαι, δεν παρασύρομαι με τις θετικές κρίσεις τρίτων. Θέλω να νιώθω καλά με μένα και να με κρίνω συνέχεια. Δε μου χαρίζομαι. Είμαι τελειομανής.

– Αυτοκαταστροφικό ακούγεται, όμως, διότι δεν το ευχαριστιέσαι ανάλογα.

Καμιά φορά στην τελική, ναι. Η χαρά μου κρατάει λίγο. Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου. Σε τέτοιο βαθμό που να γίνεται βασανιστικό. Είμαι και ευχάριστη, βέβαια αλλά και συνάμα γίνομαι και βαριά. Θέλω να πιστεύω πως ξέρω πάντα πού βρίσκομαι.

– Σου αρέσει να μεταμορφώνεσαι για έναν ρόλο;

Χαρά μου!!! Τρελαίνομαι να τσαλακώνομαι. Να γίνομαι αγνώριστη, να μεταμορφώνομαι. Για αυτό έγινα ηθοποιός. Να είμαι ένας άλλος άνθρωπος με άλλο σώμα. Φέτος έχω άλλο ρόλο. Για αυτό είμαι τόσο ικανοποιημένη. Ούτε με φοβίζει να ασχημύνω, να χάσω την εικόνα που έχω. Αυτό είναι ηθοποιός. Ένα σώμα που μπαίνει σ’ έναν άλλο ρόλο. Και είναι αλήθεια για να μη βαριέμαι. Γιατί πρέπει να σου πως ότι βαριέμαι εύκολα.

– Μετά από μια τόσο απαιτητική παράσταση πώς χαλαρώνεις;

Θα πιω ένα ποτήρι κρασί, θα δω τους δικούς μου ανθρώπους. Είσαι σε τρομερή υπερένταση οπότε εκεί που είσαι στην τσίτα, θες κάτι για την αποσυμφόρηση.

– Και γενικά ως Μαρία;

Να είμαι μαζί με τους φίλους μου. Μου αρέσει να είμαι με την παρέα μου. Με λίγους και καλούς φίλους στο σπίτι. Να πηγαίνω σε ταβέρνες, σε bistrot, σε κάποιο ωραίο κλασικό μπαράκι, σινεμά.

– Μιλώντας για ρόλους εκείνος που σε καθιέρωσε ήταν της Πολυδούρη. Μιας γυναίκας την οποία μέσω της σειράς Καρυωτάκης την έμαθε περισσότερο και ο κόσμος.

Την αγάπησα πολύ την Πολυδούρη. Πραγματικά. Και ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από την Έλεν. Ο Καρυωτάκης ήταν μια φοβερή δουλειά. Τη μέρα που πήγε να με δει ο Τάσος Ψαρράς ήμουν η τελευταία που θα έβλεπε. Και με το που με είδε, με διάλεξε. Ηταν μια τεράστια εμπειρία για μένα. Όπως και το να κάνεις μια βιογραφία ενός ανθρώπου που υπήρξε. Καθόλου εύκολο. Εκεί αν θέλει μεταμόρφωση, ακρίβεια, αναζήτηση. Έπρεπε να ψάξεις, να μπεις στον ρόλο. Ο Τάσος, όμως, ήταν εξαιρετικός και με βοήθησε στην πολύ σημαντική αυτή περιπέτεια. Είναι ένας πραγματικά σπουδαίος άνθρωπος.

– Τηλεόραση, πάντως, άργησες να κάνεις.

Πάντα σκεφτόμουν να κάνω κάτι, αλλά όχι λιγότερο απ’ αυτό. Έλεγα πως αν θα έκανα τηλεόραση, θα ήταν εποχής και με πολύ ψηλά τον πήχυ. Ήμουν πολύ τυχερή που έζησα μια τέτοια στιγμή. Από την άλλη το θέατρο το λατρεύω. Μακάρι να κάνω και σινεμά. Έχω συμμετάσχει στον Τελευταίο Γυρισμό που γυρίστηκε στην Κύπρο και παίχθηκε στη Θεσσαλονίκη και θα ήθελα να συμμετάσχω και σε άλλες ταινίες.

– Και θα εμφανιζόσουν ξανά στους τηλεοπτικούς δέκτες;

Εξαρτάται αν με γοητεύσει κάτι. Πρέπει να με γεμίσει ξανά, όμως. Η τηλεόραση έχει καταντήσει ένα κουτσομπολιό και έτσι χάνουμε την ουσία. Αυτό είναι πλέον το νόημα που θέλουν κάποιοι να της δώσουν. Να παραξεχνιόμαστε και να αποκοιμόμαστε…

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 14/01/2011

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα