Συναντήσαμε την Νίκη Δουλγεράκη στη Φάμπρικα, το καφέ όπου εργάζεται, και της ζητήσαμε να μοιραστεί μαζί μας, κάποιες από τις θεατρικές της εμπειρίες.
Η Νίκη δέχτηκε με χαρά και έτσι βρεθήκαμε στην θεατρική σκηνή της Φάμπρικας, πίνοντας ένα όμορφο κρασί, να συζητάμε.
Πώς μπήκε στη ζωή σου το θέατρο;
Είμαι παιδί πολύτεκνης οικογένειας, οπότε είχα πάντα κοινό σε ό,τι έκανα, από το ότι περπάτησα, από τις σκανταλιές που έκανα, από τα κλάματα που έβαζα, από τις σκηνές που έκανα για να μου πάρουν ένα παιχνίδι, στα πάντα. Είμαι και το μικρότερο…οπότε καταλαβαίνεις. Έμαθα με κόσμο και το θέατρο το έβλεπα σαν κάτι με κόσμο, επομένως μου άρεσε.
Οπότε ήξερες από πάντα ότι θα ασχοληθείς με το θέατρο;
Όχι. Σπούδασα Οικονομικά. Το είχα θάψει πολλά χρόνια, αναζητώντας μια σιγουριά. Βέβαια, τελειώνοντας τις σπουδές μου πάνω στα οικονομικά, κατάλαβα πως τίποτα δεν σου παρέχει σταθερότητα, οπότε ας κάνεις τουλάχιστον κάτι που σου αρέσει. Στα 25 μου έδωσα εξετάσεις, πέρασα στη δραματική σχολή τέχνης του “Ιάκωβου Καμπανέλλη” και έτσι ξανά-έβαλα το θέατρο στη ζωή μου.
Δούλεψες ως ηθοποιός;
Ναι, δούλεψα ως ηθοποιός και θέλω να συνεχίσω να δουλεύω και θα συνεχίσω, απλά όταν τελείωσα την σχολή είχα έναν τραυματισμό και έπρεπε να κάνω χειρουργείο. Έτσι έμεινα ενάμιση χρόνο εκτός σκηνής και άρχισα να ασχολούμαι με άλλα πράγματα σε σχέση με το θέατρο. Εκείνη τη περίοδο, ήταν σαν να ανακάλυψα ότι ανήκω και κάτω από την σκηνή. Νιώθω χαρά όταν ασχολούμαι με τη σκηνοθεσία. Για μένα είναι σαν τη διδασκαλία: μαθαίνεις στον άλλον κάτι και μέσα από αυτό, μαθαίνεις και εσύ τον εαυτό σου και αυτό που κουβαλάς ως άνθρωπος.
Πώς προέκυψε η πρώτη σου σκηνοθεσία;
Ξεκίνησε κουλά. Πήγα και παρακολούθησα τις εξετάσεις της σχολής μου- κάθε χρόνο πάω, έχω δεσμούς αίματος μαζί της και εκεί είδα την Πέλια και την Ηλιάνα. Τότε είχα διαβάσει τον “Κρυφό καημό” του Ανδρέα Καρκαβίτσα και όταν τις είδα- τελείως αυθόρμητα, τους πρότεινα να κάνουμε το έργο και δέχτηκαν. Όταν δέχτηκαν μου κόπηκαν τα πόδια, λέω “ Δέχτηκαν οπότε πρέπει να κάνω παράσταση”. Κατά κάποιον τρόπο ήταν απόφαση των κοριτσιών το ότι έγινε όλο αυτό. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν μια κουβέντα της στιγμής ή όχι, αλλά τα κορίτσια το συνέχισαν, τύπωσαν το κείμενο, άρχισαν να το μαθαίνουν, και τότε συνειδητοποίησα ότι σοβαρολογούν. Ένιωσα πολύ ωραία. Έβαλα ένα χρονικό πλαίσιο γιατί θα συμμετείχαμε στο φεστιβάλ “Χειροποίητου και ανακυκλώσιμου θεάτρου” στη Φάμπρικα και αρχίσαμε. Εγώ εκείνη την περίοδο συμμετείχα και σε μια παράσταση και επειδή είχα κενό 20 μέρες, αποφασίσαμε να πάμε στην Κρήτη, να κάνουμε τις διακοπές μας και να στήσουμε το έργο εκεί. Όταν ο ήλιος έπεφτε, πηγαίναμε στην πλατεία του χωριού με τα πλατάνια και το ποτάμι και δουλεύαμε και αν τύχαινε να περνάει και κανένας θείος μου, καθόταν και μας έλεγε τι κατάλαβε και τι όχι. Είναι από τις πιο συγκινητικές στιγμές τις ζωής μου το γεγονός ότι τα κορίτσια δέχτηκαν, γιατί πίστεψαν πολύ παραπάνω σε μένα, σε μια περίοδο που εγώ δεν πίστευα τόσο σε μένα και τους χρωστάω χάρη για αυτό.
Πώς ήταν η εμπειρία του να σκηνοθετείς για πρώτη φορά;
Τότε είχαν κυλήσει όλα καλά. Τα κορίτσια μόλις είχαν τελειώσει τη σχολή και ήταν τόσο ζεστές για να πουν μια ιστορία, υπήρχε αυτό το εξαιρετικό κείμενο και κυρίως θέλαμε και οι τρεις πολύ να το κάνουμε. Το μόνο μου άγχος, που ταυτόχρονα υπήρξε και απελευθερωτικό ήταν η πρώτη παράσταση, η στιγμή που πας στον πάγκο. Κατά τη διάρκεια των προβών ο σκηνοθέτης είναι στην επίθεση και οι ηθοποιοί δίνουν πάσες για να βάλει ο σκηνοθέτης τα γκολ, δηλαδή τις ιδέες ή οτιδήποτε άλλο. Ύστερα όμως είσαι στον πάγκο και πρέπει να το αποδεχτείς αυτό, η παράσταση πλέον είναι στους ηθοποιούς.
Πώς διαχειρίζεσαι το γεγονός της κακής οικονομικής κατάστασης;
Άμα θες να κάνεις μια παράσταση ή το οτιδήποτε έχεις εκείνη την ώρα στην κούτρα σου, πρέπει να βρεις και τρόπο να το κάνεις. Εγώ βρήκα και δεύτερη δουλειά για να μπορώ να το κάνω. Δεν με νοιάζει που σερβίρω δέκα ώρες, δεν με νοιάζει που μιλάω άλλες τόσες ώρες στο τηλέφωνο, δεν με πειράζει. Έτσι είναι τα πράγματα. Προτιμώ να κάνω αυτό, από το να καθίσω άπραγη. Τουλάχιστον τώρα που έχω τη δύναμη και την αντοχή, που δεν νιώθω κουρασμένη και ας κοιμάμαι ελάχιστα κάθε μέρα, βουτάω.Είμαστε στο ελεύθερο θέατρο. Δυστυχώς, πρέπει μόνοι μας να πληρώνουμε τις πρόβες μας, να πληρώνουμε τα σκηνικά μας, να πληρώνουμε το θέατρο, τον φωτιστή, το trailer της παράστασης, το φαγητό μας για να είμαστε υγιείς και να μπορούμε να κάνουμε και αύριο πρόβα.
Τα κείμενα που καταπιάνεσαι είναι ιδιαίτερα, πχ ο Κρυφός Καημός ήταν στην καθαρεύουσα, για ποιό λόγο κάνεις αυτή την επιλογή;
Υπερθέαμα για μένα είναι η γλώσσα και η λαλιά. Αυτό είναι άλλωστε η μουσική της παράστασης και τα σκηνικά, η γλώσσα. Αυτή η γραφή από μόνη της, προσωπικά, με συγκινεί. Έχουμε πολύ πλούσια γλώσσα και έχουμε καταλήξει να χρησιμοποιούμε ελάχιστες λέξεις στην καθημερινότητά μας. Έχουμε φτωχοποιήσει τις εκφράσεις των συναισθημάτων μας, επειδή δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να βρούμε ποιες λέξεις υπάρχουν να εκφράσουν αυτό που εμείς νιώθουμε.
Πώς τα αντιμετωπίζουν οι ηθοποιοί αυτά τα κείμενα, βλέποντάς τα για πρώτη φορά;
Παθαίνουν εγκεφαλικά, τα οποία ξεπερνάμε μαζί. Οι πρώτες αναγνώσεις είναι δύσκολες. Έρχεται, όμως, αυτή η τυχαία μαγική στιγμή που ύστερα από αρκετές αναγνώσεις, τα παιδιά αρχίζουν να ανακαλύπτουν το κείμενο και ξαφνικά βρίσκουν τρόπο να εκφράσουν πράγματα που έχουν μέσα τους και που δεν είχαν βρει τις λέξεις για να τα εκφράσουν μέχρι τώρα. Αυτό μας κάνει όλους μας να πούμε ότι αξίζει τον κόπο.
Πώς δούλεψες με τα κορίτσια;
Με το ‘’Δεν ξέρω’’ , είναι ένα μεγάλο ξελάφρωμα για τον ηθοποιό. Δεν ξέρω, έλα να το ανακαλύψουμε μαζί. Είναι ειλικρινές. Ξέρω εγώ πως θα βγει το έργο; Εσύ θα το φτιάξεις και εγώ θα είμαι από κάτω και θα σου λέω “Καλό αυτό, να δούμε και αυτό”. Άμα ήξερα, θα έβγαινε κάτι στείρο που δε θα ήταν παιδί όλων μας.
Πες μας λίγα λόγια για τη δεύτερη σκηνοθεσία σου, τον “Ερωτόκριτο”; Ποιός είναι ο στόχος σου για αυτή την παράσταση;
Είμαστε ακόμα στην ανακάλυψη του κειμένου. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι συνεργάζομαι με παιδιά που έχουμε μια προσωπική σχέση, είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί και με τιμά το γεγονός ότι κάνουμε αυτή την παράσταση μαζί. Αυτό που θέλω να καταφέρουμε να κάνουμε είναι να πούμε μια ιστορία και ο λόγος που θέλω να πούμε αυτή την ιστορία δεν είναι επειδή ήταν δυο νέα παιδιά που ερωτεύτηκαν και θυσιάστηκαν για αυτό, αλλά γιατί είχαν το θάρρος να αναγνωρίσουν τα σημάδια του έρωτα. Σε μας όταν πάει να συμβεί κάτι τέτοιο, το κόβουμε αμέσως. Όχι γιατί φοβόμαστε να κάνουμε κάτι για τον έρωτα, γιατί στο όνομα του έρωτα κάνουμε πράγματα, αλλά, γιατί φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι.Αυτό το θάρρος ψάχνω να βρω και είναι συνολικό, είναι το θάρρος που αντιμετωπίζεις την ζωή. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον έρωτα, έχει να κάνει με όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, με όλες τις αποφάσεις που παίρνεις.Στόχος μου είναι να ειπωθεί η ιστορία και να την καταλάβουν όλοι. Άλλος ένας στόχος μου είναι να έρχονται και να φεύγουν οι ηθοποιοί με χαρά από την πρόβα.
Τελειώνοντας, θα ήθελες να προσθέσεις κάτι;
Ο χώρος που θα φιλοξενηθεί ο “Ερωτόκριτος” είναι ο τεχνοχώρος Φάμπρικα και θα ήθελα να σας μιλήσω για τους ανθρώπους που το έχουν, διότι ένας λόγος που δεν έκατσα στ’ αυγά μου ήταν ότι εμπνεύστηκα από αυτούς. Δεν κάνω κάτι που δεν κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι. Όλοι κολυμπάμε σε θολά νερά, αλλά εγώ ως Νίκη, εμπνεύστηκα από τον Στέφανο Λώλο, τον Φάνη Κατέχο, την Φένια Προβελέγγιο, τον Κωνσταντίνο Εξαρχόπουλο και τον Γιώργο Τριανταφυλλίδη και τους ευχαριστώ πολύ, γιατί αυτοί τόλμησαν και το έκαναν πριν από μένα και είδα ότι μπορεί να συμβεί.
Της Κατερίνας Σκυλογιάννη, 7/3/2019
“Ερωτόκριτος” του Βιτσέντζου Κορνάρου
Σκηνοθεσία-Διασκευή : Νίκη Δουλγεράκη
Βοηθός σκηνοθέτη : Αναστασία Δένδια
Επιμέλεια κίνησης : Γρηγορία Μεθενίτη
Επιμέλεια μουσικής : Μαριάμ Ρουχάτζε
Κοστούμια : Άρτεμις Φλέσσα
Παίζουν με αλφαβητική σειρά : Θανάσης Βοϊδίλος, Πέλια Γιαννουλάτου, Ελένη Ζουρελίδου, Ηλιάννα Μπαφέρου, Μαριάμ Ρουχάτζε, Νίκος Σαμουρίδης
Πρεμιέρα 6 Μαΐου
Τεχνοχώρος Φάμπρικα (Μεγάλου Αλεξάνδρου 125, Κεραμεικός)
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00