Υποδύεται έναν χαρακτήρα, που της αποκαλύπτει συνεχώς μυστικά.
Έτσι τουλάχιστον έχει πλάσει η Παρθενόπη Μπουζούρη την “Έντα Γκάμπλερ” της στο έργο, το οποίο σκηνοθετεί η Άντζελα Μπρούσκου σ’ έναν μη θεατρικό χώρο, όπως είναι το Μπάγκειον.
Ένα ξενοδοχείο, το οποίο χτίστηκε στην Αθήνα από τον Τσίλερ το 1890, χρονιά στην οποία ο Ερρίκος Ίψεν έγραψε τιν “Έντα Γκάμπλερ”!!!
Κάτι αν μη τι άλλο που προσθέτει από μόνο του ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την παρακολούθηση του συγκεκριμένου ανεβάσματος.
– Σ΄ένα πρόσφατο άρθρο μου αναρωτήθηκα μεταξύ άλλων το γιατί και πάλι Έντα Γκάμπλερ, έστω και αν έχει να παιχτεί καιρό; Τι θα μου απαντούσες;
Τα κλασικά έργα ανεβαίνουν για να ξανασυστηθουν στο κοινό της εποχής τους! Υπάρχουν μέσα τους δυνάμεις ανεξάντλητες και συνεχώς ανανεώνονται. Είναι πνευματικοί γίγαντες, που αν καταφέρουμε να ανέβουμε στις πλάτες τους θα δούμε τον κόσμο μέσα από το βλέμμα τους…
– Τι σημαίνει για σένα ο συγκεκριμένος ρόλος και πόσο “βαρύ” αισθάνεσαι πως είναι το φορτίο να υποδύεσαι μια ηρωίδα με τέτοιο ιστορικό στο θέατρο;
Ο συγκεκριμένος ρόλος συνοδεύεται από μια μυθολογία. Υπάρχει λοιπόν κίνδυνος να κυνηγάμε φαντάσματα. Προσπάθησα και προσπαθώ να πειθαρχήσω στα ζητούμενα της σκηνοθεσίας και κυρίως να έχω ζωντανή σκηνική λειτουργία σε χρόνο εδώ και τώρα!! Και κυρίως να μη χάνω το χιούμορ μου! Πρακτικά έχει μεγάλο ενδιαφέρον η δομή του έργου, η ελειπτική λειτουργία του λόγου, ο τρόπος με τον οποίο η ηρωίδα κρύβει πάρα δείχνει τι νιώθει. Η απρόβλεπτη συμπεριφορά της. Κατά την γνώμη μου το “βάρος” είναι κάτι που όταν αρχίσει η δουλειά ξεχνιέται. Κι έχουμε πολλή δουλειά ακόμα που δεν τελειώνει με την πρεμιέρα. Η Έντα θα μας αποκαλύπτει συνέχεια μυστικά!!
– Πόσο επίκαιρο και διαχρονικό είναι το κείμενο του Ιψεν και πόσο αγγίζει έναν Βαλκάνιο η γραφή ενός Σκανδιναβού; Ελέω και διαφορετικής ψυχοσύνθεσης, αλλά και διαφορετικού τρόπου ζωής και συνηθειών;
Η Εντα Γκαμπλερ είναι η …λιγότερο Σκανδιναβή ηρωίδα του Ίψεν!! Είναι μια διεθνής ηρωίδα περισσότερο παρά εθνική!!Νομίζω πως ο Ίψεν αποτύπωσε σ’αυτό το έργο κάτι ανείπωτο! Κάτι που δεν λέγεται με λέξεις. Κάτι που συμβαίνει ανάμεσα στις λέξεις. Και γι’ αυτό αναγνωρίζεται ακόμα ως πανανθρώπινο!
– Πόσο σημαντική θεωρείς τη συγκεκριμένη δουλειά για σένα και γιατί θα πρότεινες σε κάποιον να έρθει να δει το έργο;
Είναι μια παράσταση συνόλου. Με πραγματικά έξοχους συντελεστές..Η Άντζελα Μπρούσκου “διαβάζει “το έργο τολμηρά και με σύγχρονους όρους καλλιτεχνικά!! Ο χώρος-τόπος είναι από μόνος του συμβάν! Για μένα κάθε συνάντηση με ένα σπουδαίο κείμενο είναι σημαντική πόσο μάλλον όταν η ομάδα που δούλεψε για την παράσταση είναι τόσο δυνατή. Είναι σπουδαίο σχολείο αυτή η παράσταση. Ο Ίψεν με έφερε μπροστά σε όλους τους δαίμονες μου μπροστά στα όρια μου. Απ’ αυτήν την άποψη είναι σημαντική αυτή η δουλειά για μένα.
– Η ομάδα σας μας συστήνει ένα νέο χώρο, το ξενοδοχείο Μπάγκειον. Τι το ιδιαίτερο έχει για σένα ο συγκεκριμένος χώρος και γενικότερα πώς παρατηρείς όλη αυτήν την κινητικότητα του ελληνικού θεάτρου;
Ο Χώρος είναι Ιστορικός και δεν είναι Θέατρο!!! Είναι ένα ξενοδοχείο, έργο του Τσιλερ! Χτίστηκε το 1890 την χρόνια που γράφτηκε η Εντα Γκαμπλερ! Από μόνος του είναι δραματικό σκηνικό!! Η ομορφιά υπό κατάρρευση! Εύχομαι κι ελπίζω να μην γίνει Θέατρο!! Εμείς τον επιλέξαμε ακριβώς για όλα αυτά τα στοιχεία του για το συγκεκριμένο έργο!! Άλλωστε ξεκινήσαμε ως ομάδα “Θέατρο Δωματίου” σ’ ένα αντίστοιχο νεοκλασικό στην 3ης Σεπτεμβρίου με Μολιέρο!! Τι να πω; Όλη η Αθήνα μια σκηνή!!! Απορώ πραγματικά με όλη αυτή την ανάγκη των ανθρώπων να ανέβουν σε μια σκηνή!! Το παρατηρώ μόνο. Δεν το κρίνω! Ο χρόνος θα δείξει!!
– Μέσα στη σεζόν συμμετείχες στον Κοριολανό και τα Οργισμένα Νιάτα. Τι αποκόμισες από τις δύο συγκεκριμένες συνεργασίες, πόσο τις διασκέδασες και ποια είναι τα επόμενα θεατρικά σου σχέδια;
Ήταν δύο δουλειές που μου έδωσαν βήμα εκτός της ομάδας δύο επαγγελματικές εμπειρίες που μου έφεραν συναντήσεις και φιλίες! Χάρηκα πολύ αυτό το άνοιγμα. Μετά την Έντα Γκαμπλερ θα είμαι σε μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά και το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών και πάλι με την Άντζελα Μπρούσκου στην Πειραιώς 260.
– Παρατηρούμε ότι ένας ηθοποιός χρειάζεται να παίζει σε 3,4,5 κλπ. παραστάσεις τον χρόνο. Είναι κάτι που σε κουράζει, σε ανανεώνει; Γενικά πως θα το δικαιολογούσες σε κάποιον που έχει μόνιμη δουλειά, μόνιμο μισθό και δε βιώνει αυτήν την σχεδόν καθημερινή ανασφάλεια;
Στο ελεύθερο θέατρο είναι πλέον κανόνας να μην πληρώνονται οι πρόβες!! Ή να παίρνουμε δυστυχώς κάτι σαν χαρτζιλίκι!! Επομένως το να κάνεις δύο δουλειές σου αποφέρει έναν μισθό συνήθως!!Είναι εξοντωτικό, διασπαστικό, αλλά κι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει κάνεις από το επάγγελμα του! Νομίζω κανένας λογικός άνθρωπος δεν είναι σε θέση να καταλάβει αυτό που ζούμε!!!
– Στο τέλος σου αφήνω μια ερώτηση μπόνους για σένα και τι θα ήθελες να ρωτούσες τον εαυτό σου.
Ωραία! Θα τον ρωτούσα, λοιπόν, τι θα ήθελε πολύ να κάνει μελλοντικά και θα του απαντούσα ότι θέλω πολύ να κάνω κινηματογράφο.
& Αναλυτικές πληροφορίες για την “Έντα Γκάμπλερ” ακολουθούν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 15/2/2018