Πώς ήταν η συνεργασία με τον σκηνοθέτρια και τους συναδέλφους σας;
Ήταν μια συνεργασία με τις κλασικές ευκολίες και δυσκολίες παράλληλα. Με χαρά, με εντάσεις, με άγχος, με ελευθερία κινήσεων, με ομαδικότητα, κάποιες φορές με σύμπνοια, κάποιες φορές όχι. Θα την θυμάμαι σα συνεργασία. Πήρα πολλά. Κάθε συντελεστής συνέβαλε σε αυτό που δημιουργήθηκε. Για ακόμα μια φορά, σε αυτη τη δουλεια, συνειδητοποίησα πως χωρίς το βοηθό σκηνοθέτη όλα μπορούν να παραλύσουν και δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Είναι ένας ρόλος που συχνά υποτιμάται.
Τι πιστεύετε ότι προσφέρει αυτή η παράσταση στο κοινό; Ποιο είναι το μήνυμά της;
Το “Σαν Άγριο Αλογο” αναδεικνύει πώς βιώνεται ο καταναγκασμός και η κανονικοποίηση των ανθρώπινων σωμάτων μέσα από συγκεκριμένες επιβεβλημένες ταυτότητες. Είναι μια παράσταση για την ελευθερία και την ανακάλυψη του εαυτού. Όσο η συζήτηση και η ζύμωση των queer θεμάτων επισκιάζεται από το netflixιακό εσθέτικ και τα ινσταγκραμικά reels της εύπεπτης απολίτικης ανάλυσης, τόσο πιο πολύ χρειαζόμαστε παραστάσεις σαν αυτήν της Ασήμως.
Ποιος ήταν ο λόγος που αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Η ανάγκη μου να επικοινωνήσω μεγάλα πανανθρώπινα νοήματα με τον κόσμο θα απαντούσα αν δεν με ενοχλούσαν οι πομπώδεις κουβέντες.
Πριν το θέατρο σπούδαζα στο Φυσικό της Πάτρας. Σύντομα κατάλαβα ότι νιώθω τάση φυγής, πλήξη και ανάγκη για κάτι δημιουργικό. Εντελώς τυχαία δοκίμασα κάποια εργαστήρια υποκριτικής και είπα “εδώ είμαστε”. Απλά μου άρεσε. Ήταν απαραίτητο να γίνει.
Ποια είναι η φιλοσοφία σας για την υποκριτική; Τι σημαίνει για εσάς το να είσαι ηθοποιός;
Για μένα η υποκριτική είναι πρώτα αντικείμενο εργασίας και μετά τέχνη. (Αναγκαστικά, μέσα σε ενα πλαίσιο συγκεκριμένης κοινωνικής οργάνωσης). Η ανάποδη θεώρηση δυστυχώς είναι μια πολυτέλεια των λίγων. Η φιλοσοφία μου για την υποκριτική είναι βαθιά, υψηλή και λέει πως πρέπει να πληρωνόμαστε για να την ασκούμε.
Ποια είναι η πιο σημαντική συμβουλή που έχετε λάβει ποτέ στην καριέρα σας;
“Βρες άλλη δουλειά, σε άλλη χώρα”
Ποιος ηθοποιός ή σκηνοθέτης σας έχει επηρεάσει περισσότερο και γιατί;
Δύο ηθοποιοί έχουν επιρροή πάνω μου εδώ και πολυ καιρό. Η Phoebe Waller-Bridge και ο Steve Carrel. Και οι δύο έχουν αυτή την αστεία μοναξιά, το (c)lo(w)neliness. Είναι στους ρόλους τους γοητευτικά μη “ωραίοι”, άτσαλοι και πολύ αμήχανοι. Οταν παιζουν ειναι λες και όλη η ανθρώπινη κατάσταση συμπυκνώνεται στο ενοχικό γέλιο ενός ανθρώπου που προσπαθεί να το παίξει κουλ στον κόσμο όταν έχει μόλις παραπατήσει και πέσει κάπου δημόσια, ενώ κανείς πραγματικά δε δίνει σημασία. Δεν ξέρω αν πρέπει να εισαι fan για να καταλάβεις.
Μαρία Κωνσταντακοπούλου, 4/9/25