Το All4fun συνάντησε την Πέννυ Σακελλαριάδη στην παράσταση “As Above So Below”, μια ανατρεπτική θεατρική παράσταση που εξετάζει τη δυναμική και τις αντιφάσεις μιας απλής πτήσης, η οποία σύντομα μετατρέπεται σε αγώνα επιβίωσης για δύο επιβάτες. Η Πέννυ μας μίλησε για τον ρόλο της, την γνωριμία της ομάδας, τις σχέσεις της με τους συντελεστές καθώς και για την πορεία της γενικότερα.
Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα σου διαβάζοντας το κείμενο;
Προβληματίστηκα. Το πρώτο πράγμα που ένιωσα όταν διαβάσαμε το κείμενο με τον Παναγιώτη και τον Δημήτρη τον Ιανουάριο ηταν έντονη αγωνία. Ποσο πραγματικά έμοιαζαν όλα και ταυτόχρονα πόσο μακριά ένιωθα από αυτή τη συνθήκη. Σαν να μην μπορούσε ποτέ να μου συμβεί. Κι όμως, όσο περνάει ο καιρός αισθάνομαι όλο και πιο κοντά σε αυτό που βιώνουν οι δυο ήρωες του έργου, σαν να μας συμβαίνει κάθε μέρα απλώς δεν καταλαβαίνουμε ότι γίνεται. Με ρούφηξε αυτή η ιστορία και σιγά σιγά την αγάπησα.
Αισθάνθηκες ότι θέλεις να είσαι μέλος της ομάδας;
Ναι αισθάνθηκα με μεγάλη χαρά ότι θέλω να είμαι μέλος αυτής της ομάδας, ήρθαμε κοντά από την πρώτη μέρα που συναντηθήκαμε στο σεμινάριο σκηνοθεσίας της Μικρής Ακαδημίας με τον Γ. Παλούμπη. Ήταν ξαφνικό και ιδιαίτερο το ταίριασμα μας.
Μίλησέ μας για τον ρόλο σου;
Η Αντιγονη είναι μια νεαρή κοπέλα που πασχίζει να κρατήσει ζωντανή την επιχείρηση της και να αγκαλιάσει τις πληγές του παρελθόντος της. Γνωρίζει καλά από δυσκολίες, φοβάται, φοβάται πολύ θα έλεγα αλλά επενδύει στην αντίθετη δύναμη του φόβου, προσπαθεί να βρει για μια τελευταία φορά το κουράγιο της. Έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον απόλυτης ασφαλείας, σε μια ευκατάστατη οικογένεια, αυτή η συνθήκη όμως της στέρησε την δυνατότητα να ανακαλύψει τη φωνή της, την ατομικότητα της. Η επιχείρηση της συμπυκνώνει ένα κομμάτι της ταυτότητας της.
Τι έχεις να πεις για τον σκηνοθέτη σου Δημήτρη Μπούρα;
Ο Δημήτρης είναι ένα φοβερό πλάσμα, χαρούμενος και ενθουσιώδης από την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε μέχρι τώρα. Αυτό που με κέρδισε στη συνεργασία μας ήταν η ευγένεια του, μέσα σε όλα υπάρχουν και δύσκολες στιγμές και ο ίδιος φρόντιζε πάντα να αντιμετωπίζει τα εμπόδια χαμογελώντας. Νιώθω ότι γίναμε φίλοι και οι τρεις μέσα από αυτή τη διαδικασία.
Ποια είναι η δουλειά που έχεις κάνει μέχρι τώρα στο θέατρο;
Τελείωσα την σχολή το 2024, τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς κάναμε στο υπόγειο της Κοραή 4 που αποτελεί τόπο ιστορικής μνήμης , τα «Σκίτσα Κοραή 4, 1941-1944» με τον Ακύλα Καραζήση που ήταν καθηγητής μας στη σχολή. Ήταν μια περφόρμανς με το υπόλοιπο έτος που βασιστήκαμε και εμπνευστήκαμε σε μεγάλο βαθμό από τη κόλαση του Δάντη σε κείμενο. Λίγους μήνες πριν στα πλαίσια των πτυχιακών μας εξετάσεων είχαμε παρουσιάσει στο Μέγαρο Μουσικής τις «Τρεις Αδελφές» του Α. Τσέχωφ σε σκηνοθεσί Θοδωρή Αμπαζή και Ελεάνας Τσίχλη.
Ποια συμβουλή δασκάλου σου φυλάς σα φυλαχτό;
Ήμουν πολύ τυχερή πιστεύω όσα χρόνια ασχολούμαι με το θέατρο και είχα πολλούς αγαπημένους δασκάλους και πολλά φυλαχτά παράλληλα. Μια συμβουλή που κρατάω κοντά μου, είναι να δίνω όλη μου τη προσοχή και τη φροντίδα στον άλλο όσο βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, στον παρτενέρ μου. Να φεύγω από το εγώ και να επενδύω σε αυτόν που στέκεται απέναντι μου.
Ποιον ρόλο ζήλεψες τελευταία φορά στο θεατρο;
Θα έλεγα ότι «ζηλεύω» σχεδόν κάθε ρόλο που βλέπω στο θεατρο, γιατί με συναρπάζει το σύμπαν που φέρει ο κάθε άνθρωπος στη σκηνή, μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε όλα αυτά τα πρόσωπα ταυτόχρονα. Έναν που αγαπώ βαθιά, ειναι η Λιούμπα από τον «Βυσσινόκηπο» του Α. Τσέχωφ. Πιστεύω θα ήμουν πολύ τυχερή αν συναντιόμασταν στη σκηνή.
Ποια είναι η πρώτη παράσταση που είδες στη ζωή σου;
Δεν μπορώ να θυμηθώ την πρώτη παράσταση.. θυμάμαι όμως να βλέπω στο Πανεπιστήμιο στα Γιάννενα με τον μπαμπά μου όταν ήμουν 7 χρονών το «Σεσουάρ για δολοφόνους» από μια ομάδα του Πανεπιστημίου. Θεέ μου… βγήκα από τον χώρο μουδιασμένη, δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την αίσθηση. Εκστασιασμένη ήμουν, θαύμασα το ποσο ελεύθεροι ήταν όλοι πάνω στη σκηνή και πως μας την μετέφεραν αυτή την ελευθερία.
Ποιο συναίσθημα σου αρέσει να προκαλείς μέσα από τους ρόλους σου;
Θα έλεγα περισσότερο μια αίσθηση, την αίσθηση πως αυτός ο άνθρωπος, ο χαρακτήρας, υπάρχει δίπλα μας, δεν είναι τοποθετημένος σε μια σκηνή μακριά από τους θεατές αλλά μαζί τους, σε σχέση με αυτούς. Αν τον συναντήσεις στο λεωφορείο, κατά πάσα πιθανότητα θα κάθεται δίπλα σου.
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 30/4/2025