Η ομάδα Εν Εξάλλω μιλάει στο Αll4fun

Με αφορμή την παράσταση ΑΛΜΑΝΑΚ που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη από τη θεατρική ομάδα «Εν εξάλλω» στο Studio Μαυρομιχάλη, συναντήσαμε τους συντελεστές της και συζητήσαμε για το έργο, για τα μηνύματα που περνά στο θεατή αλλά και την απόφασή τους να το ανεβάσουν. 

 

 

 

Κωσταντής Μπαρμπούρης: Ψάχναμε ένα έργο που να καλύπτει τις ανάγκες μας ως ομάδα, να είναι σύγχρονο, με πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις και να έχει αναφορές στην κατάσταση που βιώνουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Όλα αυτά τα βρήκαμε στο ΑΛΜΑΝΑΚ.

 

Βέρα Μακρομαρίδου: Ψάχναμε ένα έργο να μας ταιριάξει ως διανομή και να «κουμπώσει»  μέσα μας …και το βρήκαμε! 

 

Θάνος Καπρέλης: To ΑΛΜΑΝΑΚ είναι ένα πολιτικό έργο που μιλάει για το σήμερα και όλα αυτά που βιώνουμε. Κρίση, ανεργία, αυτοκτονίες, προδοσία αξιών, ακόμα και κατάρρευση ηθικών φραγμών, προκειμένου να επιβιώσουμε. Η επιλογή του έργου ήταν καθαρά μια συνειδητή επιλογή από όλη την ομάδα. Θέλαμε να επικοινωνήσουμε κάτι που να αφουγκράζεται το σήμερα και κάτι το οποίο θα εκφράζει και την δικιά μας γενιά.

 

Ορέστης Ζακυνθινός: Είναι ό,τι πλησιέστερο -και μάλιστα ελληνίδας συγγραφέως- που μιλάει και θίγει το σημερινά κοινωνικοπολιτικά δεινά.

 

Γιώργος Λαμπρόπουλος: Η αλήθεια είναι ότι δεν το επέλεξα το έργο επειδή μπήκα στην ομάδα αφού είχε ήδη γίνει η επιλογή, αλλά με κέρδισε με την πρώτη ανάγνωση. Είναι αυτό που λέμε «έργο που έχει κάτι να πει». 

 

Μαρία Βασιλοπούλου:  Η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθαμε «καλά» με τους εαυτούς και τη συνείδησή μας ώστε να ανεβάσουμε κάτι που να μην αναφέρεται άμεσα και χωρίς περιστροφές σε αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Ήταν κατά κάποιο τρόπο ένα «καθήκον» που μας απασχολούσε. Συν τοις άλλοις – και τελείως πρακτικά- θέλαμε από καιρό, όντας φίλοι και συμμαθητές, να ανεβάσουμε κάτι όλοι μαζί. Ευτυχώς το ΑΛΜΑΝΑΚ εκπλήρωσε κα τις δύο επιθυμίες μας.

 

Ιωάννα Τριανταφυλλίδη: To ΑΛΜΑΝΑΚ είναι ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας σήμερα. Είναι ό,τι ζούμε, ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι μας ανησυχεί και ό,τι μας προβληματίζει. Είναι οι συζητήσεις που κάναμε ως παρέα δοσμένες σε θεατρική συνθήκη. Για εμάς αυτό, το να βρούμε δηλαδή ένα έργο που να μιλάει στο σήμερα, να δίνει τον παλμό της εποχής που ζούμε, ήταν πολύ σημαντικό.

 

Έλενα Γιαννακάκη: Το ΑΛΜΑΝΑΚ είναι ένα καθαρά σύγχρονο έργο που μιλάει για τη ζωή και τις καταστάσεις που τη χαρακτηρίζουν τα πρόσφατα χρόνια. Ακριβώς λοιπόν λόγω των επώδυνων αυτών καταστάσεων που, λίγο-πολύ, συναντώνται σε κάθε σπίτι πλέον, θέλαμε η επιλογή μας να αφορά και να μας αφορά όσο θέλουμε ακόμη να «γίνουμε» ηθοποιοί με όλη την έννοια της λέξης. Φυσικά η επιλογή μας φάνηκε να είναι η καλύτερη εφόσον οι ρόλοι μάς ταίριαξαν ακριβώς!

 

Σοφία Σαμαρά: Κοινός στόχος του θιάσου υπήρξε να βρούμε ένα έργο το οποίο θα αγγίξει την αλήθεια των ημερών, των όσων ζούμε, θα παρακινήσει και προκαλέσει το θεατή να προβληματισθεί. Μέσα από μια σειρά περιστατικών λοιπόν, ο θεατής παρακολουθεί σκηνές από την καθημερινότητα της χώρας μας, κοινός παρονομαστής των οποίων είναι ένας λαός που παρακολουθεί αβίαστα τα τεκταινόμενα χωρίς να αντιδρά.

 

 

Κωσταντής Μπαρμπούρης: Τον μικρότερο από δύο αδέλφια. Σε μια προσπάθεια να τα βγάλουν πέρα ως οικογένεια, αναμετριούνται με το τι να θυσιάσουν. Τα θέλω τους ή… τους άλλους; Και έναν ρόλο, αναφορά στην ελιτίστικη διανόηση η οποία, ενώ θα έπρεπε να συμβάλλει  στην πρόοδο κα την εξέλιξη του λαού, καμιά φορά λειτουργεί αντίθετα. 

 

Βέρα Μακρομαρίδου: Ο ρόλος μου είναι το Κοριτσάκι, δηλ. ένα παιδί, ίσως το μέλλον της Ελλάδας και της κάθε χώρας. Παραλαμβάνει όμως την χώρα του σε μια τελματική κοινωνικοπολιτική κατάσταση και αναμετριέται με αυτό… 

 

Θάνος Καπρέλης: Υποδύομαι έναν εκπρόσωπο από τους βασικούς θεσμούς του κράτους… έναν Ιερέα που δίνει την δική του ερμηνεία, ή μάλλον την ερμηνεία της εκκλησίας για την κρίση και το πώς πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Επίσης, υποδύομαι και έναν πελάτη μιας ιδιωτικής εταιρίας παροχής νερού, ο οποίος αδυνατεί να πληρώσει το νερό του και έρχεται αντιμέτωπος με το ανώτερο στέλεχος (εξουσία) της εταιρίας.

 

Ορέστης Ζακυνθινός: Υποδύομαι τον ρόλο ενός Πολιτικού με ρητορική όμοια με πολλούς πολιτικούς -Έλληνες και Ευρωπαίους-, τον ρόλο ενός Συζύγου σε ένα καθημερινό ζευγάρι, που η κρίση το έχει φέρει σε τέλμα και οι όποιες φασιστικές ιδέες -που μέχρι πρότινος ήταν καλά κρυμμένες- έχουν βγει στην επιφάνεια. Και τέλος, τον ρόλο ενός Μεγάλου Αδελφού που κι αυτόν η κρίση, με την σειρά του, τον έχει αλλοτριώσει ηθικά και συναισθηματικά.

 

Γιώργος Λαμπρόπουλος: Υποδύομαι έναν άνδρα ο οποίος, λόγω των δύσκολων συνθηκών, αναγκάζεται να εγκαταλείψει την οικογένειά του.

 

Μαρία Βασιλοπούλου: Υποδύομαι μία γυναίκα που ο άνδρας της -μην αντέχοντας την οικονομική εξαθλίωση και την «ανικανότητα» του να συντηρήσει την οικογένειά του και τον εαυτό του – αποφασίζει να φύγει, αφήνοντας πίσω του εκείνη και την κόρη τους.

 

Ιωάννα Τριανταφυλλίδη: Υποδύομαι τον πιο εναλλακτικό από τους θεσμούς, καθώς είμαι η αστρολόγος. Και λέω ότι η αστρολόγος είναι θεσμός γιατί νομίζω αυτό προσπαθεί να κάνει σαφές ο συγκεκριμένος ρόλος : τη βαρύτητα που έχει δώσει ο άνθρωπος στις προβλέψεις της μοίρας και στην μοιρολατρία που φέρει όλη αυτή η νοοτροπία, με αποτέλεσμα να μένουμε απαθείς και να βλέπουμε τη ζωή μας σαν ταινία, ενώ όλες οι προβλέψεις μπορούν να ανατραπούν αν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

 

Έλενα Γιαννακάκη: Τον ρόλο του κεφαλαίου, του άκρατου καπιταλισμού, της απάνθρωπης εξουσίας.

 

Σοφία Σαμαρά: Σύζυγος. Ένα ζευγάρι όπου η κρίση το έχει φέρει αντιμέτωπο με την πιο σκληρή πλευρά τους, εκδηλώνοντας «ανθρωποφαγικές» συμπεριφορές, φέρνοντας στο προσκήνιο το φασισμό, και τον ανταγωνισμό του ποιός θα υπερισχύσει. Δημοσιογράφος. Ακολουθεί πιστά αλλά ψυχαναγκαστικά εντολές και οδηγίες της «εξουσίας» ώστε να παραπλανήσει το λαό παραποιώντας με μαεστρία το μήνυμα προς το κοινό «καλό».

 

 

Κωσταντής Μπαρμπούρης: Το πρόβλημα, όπως και η λύση, ξεκινά από εμάς. Έχουμε πάντα τη δύναμη να ανατρέψουμε τις προβλέψεις και συλλογικά να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο.

 

Βέρα Μακρομαρίδου: Να δει πραγματικά τι συμβαίνει γύρω του και να μην μένει στον καναπέ… 

 

Θάνος Καπρέλης: Βλέποντας όλη αυτήν τη θύελλα που επικρατεί στην κοινωνία μας, να αντιδράσει. Γιατί μπορεί μετά, να είναι πολύ αργά.

 

Ορέστης Ζακυνθινός: Προφανώς να αφυπνιστεί και να συνειδητοποιήσει πόσες άσχημες καταστάσεις υπάρχουν γύρω του.

 

Γιώργος Λαμπρόπουλος: Θέλουμε να τους πούμε, και να τα ακούμε και εμείς φυσικά, ότι τίποτα δεν θα αλλάξει χωρίς αντί-δραση. Το πρώτο μέρος είναι σίγουρα η συνειδητοποίηση του (κάθε) προβλήματος και το επόμενο και σημαντικότερο η Αλλαγή!

 

Μαρία Βασιλοπούλου: Χωρίς να υπερηφανευόμαστε ότι εμείς τα έχουμε καταφέρει… θέλουμε να πούμε ανοιχτά και καθαρά ότι μόνο εμείς, ο Λαός, έχουμε τη δύναμη να ανατρέψουμε την κατάσταση, τις κυβερνήσεις, τις αποφάσεις που έχουν παρθεί για εμάς (όπως φυσικά είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι μας συμβαίνει), αρκεί να το πάρουμε απόφαση και να το συνειδητοποιήσουμε. Αν το καταλάβουμε αυτό, μπορεί να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Πάντως από τον «καναπέ».. δεν θα γίνει τίποτα.

 

Ιωάννα Τριανταφυλλίδη: Στο έργο είναι διάχυτο το νόημα του «ύπνου» και της κατάστασης του να είσαι θεατής στα πράγματα που συμβαίνουν δίπλα σου, μπροστά σου, ακόμα και εντός σου. Αυτό που θα θέλαμε εμείς να προτείνουμε στους θεατές μας είναι πως το κλειδί για να αλλάξει ποτέ κάτι είναι να «ξυπνήσουμε» όλοι και να δράσουμε, χωρίς να αφήνουμε τη ζωή μας έρμαιο στα χέρια κανενός.

 

Έλενα Γιαννακάκη: Να αφυπνιστεί! Και μαζί με εκείνον κι εμείς όλοι! Μόνον η δράση και η εγρήγορση φέρνουν αποτέλεσμα πρακτικό και όχι η μετάθεση ευθυνών σε θεσμούς και μη. Η λύση βρίσκεται στα χέρια μας με όποιο μέσο κι αν διαθέτουμε.

 

Σοφία Σαμαρά: Θέλουμε να αφυπνίσουμε το θεατή ώστε να μη μένει πλέον ένας απλός παρατηρητής, φορώντας προσωπεία και δικαιολογώντας την απουσία και το φόβο να πάρει θέση στο όποιο σύστημα του στερεί το δικαίωμα να ονειρεύεται και να δημιουργεί.

 

 

Κωσταντής Μπαρμπούρης: Ενθουσιώδης και ανυπόμονος. 

 

Βέρα Μακρομαρίδου: Πατ κιουτ.

 

Θάνος Καπρέλης: Δεν ξέρω. Οι φίλοι μου θα σας απαντήσουν καλύτερα. Αν έλεγα κάτι, θα έλεγα μόνο ότι πιστεύω πολύ στην ομάδα και στο ομαδικό πνεύμα. Κάτι που θεωρώ, χαρακτηρίζει και μένα.

 

Ορέστης Ζακυνθινός: Χαριτωμένα αλαφροΐσκιωτος.

 

Γιώργος Λαμπρόπουλος: Ευγενικός και οριοθετημένος. 

 

Μαρία Βασιλοπούλου: Παθιασμένη και αισιόδοξη. 

 

Ιωάννα Τριανταφυλλίδη: Ορθολογικά ενορατική.

 

Έλενα Γιαννακάκη: Πολύ δύσκολη ερώτηση για έναν αναποφάσιστο και ντροπαλό άνθρωπο…

 

Σοφία Σαμαρά: Ρομαντική, ως προς το ενδιαφέρον και την κινητοποίηση για το κοινό καλό και την αποτίναξη της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Προσηλωμένη σε ό,τι καταπιάνομαι και ό,τι κερδίζει την εμπιστοσύνη μου.