Ο Γιάννης Λεάκος μιλά στο Αll4fun για την παράσταση «Αγαπητή Ελένα» που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Επί Κολωνώ και το ρόλο του Βαλόντια.
Το «Αγαπητή Ελένα» είναι ένα ρεαλιστικό έργο κοινωνικού, πολιτικού και υπαρξιακού προβληματισμού. Ένα ρωσικό έργο γραμμένο από την Λουντμίλα Ραζουμόβσκα κατά την περίοδο του τέλους της σοβιετικής εποχής.
Τέσσερις νεαροί μαθητές, χτυπούν την πόρτα της δασκάλας τους Ελένα με δώρα, χαμόγελα και ένα μεγάλο «χρόνια πολλά» για τα γενέθλιά της. Η αλήθεια όμως θέλει τους μαθητές να εισβάλλουν ύπουλα στο διαμέρισμά της για να κλέψουν το κλειδί που ανοίγει τον χώρο φύλαξης των γραπτών τους, με σκοπό να τα ανταλλάξουν με εκείνα που έχουν τις σωστές απαντήσεις. Η ιδέα της εισόδου τους στο πανεπιστήμιο οδηγεί σε ένα εμμονικό πείσμα που προκαλεί έναν σκληρό και βίαιο αγώνα κατά της Ελένα. Ένα μικρό σπίτι γίνεται με μιας πεδίο μάχης και όσο το θρίλερ συνεχίζεται επί σκηνής τα πρόσωπα μετατρέπονται σε τέρατα μπροστά στα μάτια του θεατή.
Ο Βαλόντια- Γιάννης Λεάκος είναι ο μαθητής που χωρίς ο ίδιος να έχει όφελος από την επιχείρηση της παρέας, μετατρέπει την υπόθεση σε προσωπική πρόκληση. Φτάνει στα άκρα. Κατά τη διάρκεια της κατάληψης του διαμερίσματος μεταμορφώνεται σε «μεγάλο ψάρι», στο μεγαλύτερο κάθαρμα προκειμένου να κερδίσει με κάθε κόστος τον πόλεμο που στήθηκε και φυσικά τα λάφυρά του: ένα κλειδί και την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας του.
Στα χέρια του Γιάννη Λεάκου και υπό την σκηνοθετική ματιά της Ελένης Σκότη, ο Βαλόντια εξελίσσει σταδιακά τις εντάσεις του και με τις εκρηκτικές εναλλαγές του πείθει ως και τον τελευταίο θεατή για την κυνική του φύση. Δηλώνει τη λαχτάρα για την εξουσία μέσω κάθε του κίνησης, κάθε του βλέμματος. Καταφέρνει να μισηθεί αλλά κατα έναν περίεργο τρόπο να θαυμαστεί.
Η αλήθεια είναι πως πλησιάσαμε με δισταγμό τον Γιάννη Λεάκο μετά από την παράσταση -η ανάμνηση του Βαλόντια ήταν ακόμα πολύ φρέσκια (!). Από το λίγο που τον γνωρίσαμε μπορούμε να πούμε πως φάνηκε ένας αρκετά ζεστός άνθρωπος με εκείνα τα ακραία χαρακτηριστικά του ρόλου του να βρίσκονται πολύ μακριά από τον ίδιο.
Ακολουθεί η συνέντευξη:
Πως πλησιάζεις ένα έργο σαν αυτό ως ηθοποιός και συντελεστής της παράστασης; Ποιες οι αναμνήσεις σου από την περίοδο της πρώτης προσέγγισης του έργου με την ομάδα Νάμα και τη σκηνοθέτη Ελένη Σκότη;
Καταρχάς με μεγάλη χαρά για τη συμμετοχή σε ένα τέτοιο έργο, μιας και προσωπικά βρίσκω το «Αγαπητή Ελένα» ένα καλογραμμένο και πολύ ενδιαφέρον κείμενο. Από εκεί και πέρα υπήρξαμε πολύ τυχεροί σαν ομάδα, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα οπότε είχαμε πολύ ποιοτικό χρόνο να ασχοληθούμε με το έργο και τους χαρακτήρες μας. Αλλά το κλειδί πάντα στη προσέγγιση ενός έργου είναι η πολύ δουλειά! Για μένα αυτό το έργο ή καλύτερα αυτή η παράσταση είναι πολύ σημαντική από πολλές απόψεις. Την είδα στο πρώτο της ανέβασμα το 1999 και ενθουσιάστηκα. Λίγο καιρό μετά ξεκίνησα μαθήματα στο θέατρο Επί Κολωνώ με την Ελένη Σκότη και θυμάμαι να βλέπω τη παράσταση από ένα παραθυράκι ξανά και ξανά, σε ένα συνεχώς γεμάτο θέατρο. Μπορεί να την είχα δει και 20 φορές και πάντα με συγκινούσε! Σήμερα νιώθω τυχερός και πολύ ευτυχής που είμαι ο ίδιος πια μέρος αυτής της παράστασης.
Πόσο κοντά είναι το κείμενο της Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια στη δική μας πραγματικότητα; Πώς φαντάζεσαι την σύγχρονη Ελένα Σεργκέγεβνα;
Αν και το έργο είναι γραμμένο το 1980 για την εποχή λίγο πριν τη διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και την έλευση της περεστρόικα, είναι πολλά τα στοιχεία που μπορούμε να βρούμε στο δικό μας σήμερα. Το έργο καταπιάνεται με το χάσμα των γενεών και πως οι δυο βασικοί πόλοι, οι νέοι και η δασκάλα, ρίχνονται σε ένα αγώνα ηθικής και αξιών εκ διαμέτρου αντίθετων. Πως το «παλιό» έρχεται σε σύγκρουση με το «καινούργιο». Μέσα σε μια τέτοια σφοδρή, μετωπική σύγκρουση τα επιχειρήματα χάνουν την αξία τους, το νόημά τους και η επιμονή και των δυο πλευρών γίνεται αυτιστική. Δεν ακούμε πια ο ένας τον άλλο, απλά μιλάμε ή ουρλιάζουμε για να ακουστούμε πιο δυνατά και χάνεται ο πρώτος και βασικός στόχος, να επικοινωνήσουμε! Εκεί εμφανίζεται η σκληρότητα, η βία και ο «δυνατότερος» επιβάλλεται. Η σύγχρονη Ελένα Σεργκέγιεβνα δε θα απέχει πολύ από αυτή του έργου. Ίσως όχι στο πως ντύνεται, ή που ζεί, αλλά στο κομμάτι της ηθικής. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με ισχυρές αρχές και ηθική, που δεν είναι διατεθειμένοι έτσι εύκολα να ξεπουληθούν. Λίγοι αλλά υπάρχουν..
Αν θα έπρεπε να δώσεις ένα άλλοθι στους μαθητές της Ελένα για τις πράξεις τους ποιο θα ήταν αυτό;
Άλλοθι θα έδινα μόνο στους υπόλοιπους 3 μαθητές και όχι στον δικό μου χαρακτήρα, το Βαλόντια. Γιατί ουσιαστικά είναι ο μόνος που δεν έχει κανένα πραγματικό λόγο να βρίσκεται εκεί. Δεν έχει ανάγκη το κλειδί, ούτε έχει κάποιο φόβο για το μέλλον του, μιας και είναι ήδη προκαθορισμένο. Βρίσκεται εκεί για να ικανοποιήσει το αχόρταγο εγώ του. ‘Οσoν αφορά τα υπόλοιπα παιδιά, οδηγούνται εκεί από το φόβο της αποτυχίας..της αδικίας στο δικό τους μυαλό. Η ορμή της εφηβείας και η διαφωνία τους σε ένα αρτιοσκληρωτικό σύστημα τους τυφλώνει και θεωρούν ότι πρέπει να πράξουν έτσι. Είναι σίγουρα επίσης σε στιγμές αφελείς, δειλοί και ανώριμοι για να μπορέσουν να δουν καθαρά το τι συμβαίνει.
Ποια θεωρείς ότι είναι η πιο έντονη στιγμή του Βαλόντια στην παράσταση; Πως τη διαχειρίζεσαι;
Η αλήθεια είναι ότι έχει αρκετές αλλά σίγουρα η στιγμή που επιλέγει τη βία ως μέσο για να κερδίσει αυτό που θέλει είναι πολύ έντονη και για τον ίδιο το χαρακτήρα αλλά και για το έργο και την εξέλιξη του. Ευτυχώς υπάρχει μεγάλη εμπιστοσύνη μεταξύ των ηθοποιών πάνω στη σκηνή οπότε αυτό με βοηθάει πολύ στο να μπορώ να φτάνω σε κάποια άκρα με ασφάλεια, με σιγουριά. Το πιο δύσκολο κομμάτι πάντως είναι να νιώθεις την δυσφορία ή την απέχθεια του κοινού απέναντι στο χαρακτήρα του Βαλόντια, που είναι βέβαια ζητούμενο του έργου και της παράστασης.
Γνώρισες ποτέ κάποιον Βαλόντια; Πού θα μπορούσαμε να τον συναντήσουμε σήμερα;
Δε θυμάμαι να έχω γνωρίσει κάποιον τόσο Βαλόντια στη ζωη μου, ευτυχώς, και μάλλον θα το θυμόμουν, αλλά σίγουρα στοιχεία και εκφάνσεις του χαρακτήρα του, πολλές φορές. Είναι άνθρωποι επικίνδυνοι, ύπουλοι και δε τους σταματάει τίποτα αν δε καταφέρουν αυτό που θέλουν. Σήμερα θα μπορούσαμε να τον συναντήσουμε οπουδήποτε και αυτό είναι το πιο θλιβερό. Σίγουρα όμως πιο εύκολα στου κόλπους της πολιτικής και των μεγάλων επιχειρήσεων, εκεί που τα συμφέροντα και τα λεφτά είναι πολλά…
Φαντάσου ένα τέλος, μετά το τέλος του έργου για τον Βαλόντια! Την επόμενη ημέρα, ή μια μέρα της επόμενης δεκαετίας.
Η επόμενη μέρα για το Βαλόντια θα είναι μια κανονική, ίσως και χαρούμενη μέρα. Κατάφερε αυτό που ήθελε, έχει όλα τα μέσα για να μην μπλέξει και έθρεψε το εγώ του σύμφωνα με το τρόπο που βλέπει το κόσμο. Από κάπου θα το βρεί και πρέπει,αλλά μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να συμβεί αυτό. Την επόμενη πάντως δεκαετία τον βλέπω ζάπλουτο να ζει κάπου στην Ευρώπη, απίστευτα διαπλεκόμενο, μπλεγμένο σε σκάνδαλα που ποτέ δε ξεκαθαρίζονται και φυσικά να συνεχίζει το αγαπημένο του χόμπι, να εκμεταλλεύεται και να εξουσιάζει.
Σε ευχαριστούμε πολύ. Ευχόμαστε καλή επιτυχία στη συνέχεια των παραστάσεων!
Εγώ ευχαριστώ!
Της Ευάνθης Αθανασιάδη, 31/10/2015