Σε μια σχέση πάντα ένας εκ των δυο έχει το πάνω χέρι. Ένας εκ των δύο συγχωρεί ευκολότερα, ένας εκ των δύο αφοσιώνεται πιο πολύ και ούτω καθ’ εξής και μάλιστα ο “από κάτω” είναι αυτός που την πατάει στο τέλος… Στη ζωή μου έχω κάτσει και στις δύο καρέκλες της τραμπάλας και με την προϋπόθεση ότι ενδιαφέρεσαι για τον άλλο κατά τον χωρισμό πονάνε εξίσου και τα δύο…
Τελικά είναι κανόνας? και αν ναι γιατί? what the fuck….
Cool
Mr not-so-cool,
Το συμπέρασμά σου είναι σωστό, ακριβώς έτσι είναι. Αν είσαι άνθρωπος με ευαισθησίες τότε είτε είσαι “αυτός που φεύγεις” είτε “αυτός που σε αφήνουν” και τα 2 έχουν την πίκρα τους.
Βέβαια, θα διαφωνήσω μαζί σου ως προς το “ΠΑΝΤΑ ο ένας εκ των δύο έχει το πάνω χέρι”. Πολύ απόλυτο μου κάνει αυτό. Προσωπικά πιστεύω ότι σε όλες τις σχέσεις τα “πάνω χέρια” εναλλάσσονται διαρκώς και μπορεί να βρεθείς απσαιντάουν (που λέει και η γιαγιά μου). Και έτσι δημιουργείται και η σωστή ισορροπία. Ειδάλλως μιλάμε για μία διαρκή πάλη το κάτω χέρι να φτάσει ψηλά και το πάνω χέρι να διατηρηθεί στην εξουσία. Επειδή εμένα δε μου αρέσουν ντιπ οι αριβισμοί λέω την επόμενη φορά να προσπαθήσεις να ισορροπήσεις και να δεις που τότε θα πονέσει και λιγότερο.
PS: σιγά που είναι ίδιος ο πόνος και για τους δύο. Ίσα να μη μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια, να ζορίζεσαι, να ξεφυσάς, να έχεις περάσει μέρες ολόκληρες με τους φίλους σου συζητώντας τα ίδια και τα ίδια (με κίνδυνο να σε παρατήσουν και αυτοί από την βαρεμάρα) και να γίνεσαι αλκοολικός, ίσα να λες “κρίμα μωρέ, τον/την στεναχώρησα, ουφ ας πάω για ένα ποτό με τους φίλους να θυμηθώ την ανεξαρτησία μου”. Όποιος έχει βρεθεί και στις 2 καταστάσεις με καταλαβαίνει…
dt