Έχω χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Αλλιώς τον μπούσουλα. Για την ακρίβεια αυτό που θέλω να πω είναι, πως ναι μεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου λέγοντας “βρίσκομαι σε μεταβατική περίοδο, είμαι down” , αλλά επί της ουσίας για ποια μετάβαση μιλάμε; Εδώ έχει γυρίσει ο κόσμος τούμπα, και κουνιέται σαν σέικερ. Αδειάζουν οι τσέπες, και μακάρι να ταν μόνο αυτές. Αδειάζουν τα μυαλά μας, οι καρδιές μας.
Άδειοι. Σερνόμαστε. Ούτε να επικοινωνήσουμε μπορούμε, ούτε να αγαπήσουμε μπορούμε. Η φίλη μου η Αντζελα μου είπε πως βιώνω «γκρι περίοδο». Δε με νοιάζει τι χρώμα είναι. Να τελειώνει θέλω. Γυρνάω γύρω γύρω και βλέπω μόνο προβλήματα. Ολοι είναι στεναχωρημένοι. Αλλος χώρισε, άλλος χωρίζει, άλλος σκέφτεται να χωρίσει, άλλος θέλει να βρει τον άνθρωπο του και δεν μπορεί, άλλος φοβάται τη δέσμευση, αλλά ταυτόχρονα νιώθει μόνος. Άλλος νιώθει μόνος χωρίς να ξέρει γιατί, άλλος απολύθηκε, άλλος δουλεύει τσάμπα, άλλος γελάει όλη μέρα γυρνάει σπίτι του και κλαίει, άλλος θέλει να πάρει τα βουνά και άλλος τα λαγκάδια.
Το έχουμε ρίξει αυτοί που μείναμε εδώ, στα ενεργειακά και στις εσωτερικέςαναζητήσεις. Στις ατελείωτες συζητήσεις περί σύμπαντος. Στα σημάδια της Ζωής. Χτες έπινα ποτό με την φίλη μου την Ήρα και ανάμεσα στα φιλοσοφικά της συζήτησης μας, της είπα πως μου έχει λείψει να φάω σταφύλι. Δέκα λεπτά αργότερα ήρθαν και μας κέρασαν σφηνάκι. Στο στόμα μου μαζί με την γούλια μου ήρθε μια ρώγα από σταφύλι. Ουρλιαχτά. Χαμός. Σημάδι.
Κάτι σήμαινε αυτό. Συνωμότησε το σύμπαν να ικανοποιηθεί η επιθυμία μου. Καμία άλλη πιο σοβαρή θα ικανοποιήσει αυτό το συμπάν; Ε σύμπαν; Προσπαθούμε λοιπόν. Μπας και βρούμε τελικά αυτόν –Τον- λόγο, αφού “όλα για κάποιο λόγο γίνονται”. Ε, ποιος είναι; Θα τον μάθουμε ποτέ; Σ’αυτήν την ζωή η σε μια άλλη; Ποιος είναι δηλαδή ο λόγος που πρέπει εμείς οι νέοι ετών 30 plus να φάμε τέτοιο χαστούκι, στην πιο δημιουργική μας ηλικία;
Ποιος είναι ο λόγος που δουλεύουμε τσάμπα κάνοντας τα τερτίπια του καθενός; Ποιος είναι ο λόγος που το να μείνει έγκυος μια κοπέλα ετών 30 είναι αυτοκτονία και όχι χαρά; Ποιος είναι ο λόγος που τα μικρά θέατρα στα όποια γίνονται δουλειές-διαμάντια πρέπει να κλείσουν; Ποιος είναι ο Λόγος που ο παππούς δίπλα μου δούλεψε μια ζωή για πέντε δεκάρες και του τις κόψανε κ αυτές; Ποιος είναι ο λόγος που όλα τα αγόρια-κολλητοί μου έχουν ευνουχιστεί γιατί οι δουλειές τους δεν αποφέρουν ούτε καν ανεξαρτησία; Πως θα αποδείξουν ότι είναι άντρες όπως τους έμαθε η μαμά τους; Τελικά έτσι όπως τους έμαθε η μαμά τους, έχουν βρεθεί ετών 30 μαντραχαλαριό να κάθονται στον καναπέ με κατάθλιψη. Τελικά ποιος είναι ο Λόγος; Είναι κάτι σαν δωράκι μες το πασχαλινό αυγό; Θα σπάσω το αυγό και θα βρω «Τον λόγο»; Ε άντε ντε.
Θα κάνω το κόλπο του μπαμπά μου λοιπόν. Αυτός κόβει 800 βασιλόπιτες, μέχρι να του κάτσει το φλουρί. Για να είναι τυχερή η χρονιά. Έτσι του είπανε. Το πίστεψε. Θα τρώω και γω πασχαλινά αυγά μέχρι να βρω «Τον λόγο». Μέχρι τότε σας το λέω. Έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Ο καθένας παίζει σε άλλη συχνότητα, και όλοι μαζί κάνουμε βαβούρα. Αυτή η κρίση πανικού δε δίνει και παίρνει. Προχθές μες το μετρό, 25χρονος νεαρός στο απέναντι κάθισμα έπαιρνε βαθιές ανάσες λίγο πριν συνειδητοποιήσει ότι μουδιάζουν τα πόδια του, και αφού το έπαθε και αυτό άσπρισε ολόκληρος. Εγώ ειδική στην κρίση πανικού, διακρίνω τα σημάδια, τον αρπάζω τον βγάζω απο το βαγόνι, του δίνω το μπουκαλάκι νερό που έχω πάντα σε ετοιμότητα για να μπουγελωθώ αν με πιάσει αυτή η κρίση πανικού, και αρχίζω να του λέω αστεία για να φύγει το μυαλό του σε κάτι άλλο.
Στην συζήτηση μας μέχρι να συνέλθει και να μπούμε στο επόμενο τρένο, μου είπε πως είναι αγχωμένος γιατί απολύθηκε ο μπαμπάς του και η μαμά του, και ψάχνει να βρει δουλειά και δεν τα καταφέρνει. Πείτε μου τώρα εσείς…Τι χρώμα είναι η περίοδος που βιώνει αυτός ο νεαρός; Ε Άντζελα; Αν η δίκια μου είναι «γκρι» αυτουνού είναι «μαύρη»; Και αν αυτουνού είναι μαύρη του άλλου που αυτοκτόνησε τι χρώμα ήταν; Επαναλαμβάνω έχουμε χάσει τα αυγά και τα Πασχάλια. Δε ξέρω που θα πάει όλο αυτό. Ελπίζω να μην βρούμε τα Πασχάλια και χάσουμε τα αυγά και τούμπαλιν γιατί πάνε πακέτο για την ισορροπία.
Άντε Καλό Πάσχα
5 Μαΐου φέτος
Γιατί «κουνιέται» και αυτό.
Της Ναταλίας Καλημερατζή, 14/4/2013