Το πιο εύκολο είναι πάντα να κατηγορείς τους άλλους. Το πιο δύσκολο είναι να κάνεις την αυτοκριτική σου. Το πιο εύκολο είναι να βγαίνεις στους δρόμους, όταν σου κόβουν τις παροχές, το πιο δύσκολο όταν τα «έχεις» όλα και πιστεύεις ότι δε σου λείπει τίποτα. Για να φτάσουμε μέχρι εδώ έχουμε σχεδόν όλοι ευθύνη.
Φταίμε, γιατί δεν τα βάλαμε με το άδικο, όταν νιώθαμε πως δεν απειλούμασταν από τίποτα και κανένα. Δε μας ένοιαζε τι συνέβαινε στον γείτονα μας και αν ο εργοδότης του τον απέλυε, επειδή είχε αρχίσει να κάνει περικοπές. Ούτε μας ένοιαξε ποτέ σοβαρά και το τι γινόταν εκτός συνόρων. Στην Παλαιστίνη, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στο Σουδάν, αλλά και σε άλλες χώρες, διότι ήταν μακριά από μας. Ε, και τι έγινε γιατί να ασχοληθούμε; Δίπλα μας είναι; Θα συνέβαινε μήπως σε μας;
Εμείς ήμασταν “χαρούμενοι”, επειδή είχαμε αυτοκίνητο, σπίτι, νέο κινητό, ακριβά ρούχα, κάναμε μακρινά ταξίδια και είχαμε και οικιακή βοηθό…
Έτσι ενδεχομένως να αισθάνονται και κάποιοι που ακόμα δεν έχουν χτυπηθεί από την κρίση. Διότι θεωρούν πως έχουν δέσει τον γάιδαρο τους, διότι θεωρούν πως ό,τι και να γίνει θα έχουν να ζήσουν άνετα, αδιαφορώντας αν ο λίγο πιο διπλανός τους πεινάει, αν ψάχνει στα σκουπίδια, αν οι άστεγοι αυξάνονται στα αστικά κέντρα μέρα με τη μέρα.
Και, όμως, δεν είναι μόνο οι – και καλά – βολεμένοι που φταίνε. Δεν πρέπει να αποκλείουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης, ακόμη και αν δεν ακολουθήσαμε όλοι το πρότυπο της ζωής των lifestyle περιοδικών του Κωστόπουλου.
Γιατί κάποια στιγμή κάποιος δικός μας – αν όχι εμείς – χρησιμοποίησε μέσο για να πάρει μια θέση στο δημόσιο (ήταν επί δεκαετίες ολόκληρο όνειρο πολλών να δουν το παιδί τους να μπαίνει στο δημόσιο και να είναι μόνιμα εξασφαλισμένο, ακόμα και αν τα ξύνει για 3-4 ώρες, πίνοντας καφέ και αγνοώντας προκλητικά να σου πει μια καλημέρα ή ένα γεια την ώρα που εσύ τον χαιρετάς). Γιατί κάποιος άλλος τα έσπαγε στα μπουζούκια, κάνοντας εξωφρενικούς λογαριασμούς εκατοντάδων ευρώ, γιατί κάποιος άλλος χαλούσε πολλά χρήματα να επιδεικνύεται στο νέο του φλερτ, που είχε μάθει να θέλει να εντυπωσιάζεται στο πρώτο ραντεβού, γιατί κάποιος άλλος έπαιζε τα λεφτά του στον τζόγο…
Δεν είναι οι 153 βουλευτές που ψήφισαν το μνημόνιο 3 μόνο αυτοί που έχουν ευθύνη. Αυτοί είναι εκτελεστικά όργανα, είναι πιόνια μιας διεθνούς σκακιέρας. Αυτοί τις εντολές τους ακολουθούν. Και αν πουν όχι η «δημοκρατία» του κόμματος τους επεμβαίνει άμεσα και τους διαγράφει, δίνοντας τους τουλάχιστον τη δυνατότητα να κοιμηθούν με μια πιο ήσυχη συνείδηση.
Πάνω απ’ όλα για αυτήν την κατάντια των ακριβοπληρωμένων μνημονιακών βουλευτών μας εμείς φταίμε συνολικά. Όσοι τους ψήφισαν, αλλά και οι περισσότεροι από εκείνους που δεν τους ψήφισαν, διότι δεν προσπάθησαν πολύ να πείσουν κάποιους οικείους τους να μην πέσουν θύματα της τρομοκρατίας της παραπληροφόρησης και των δήθεν απειλών.
Χθες στο Σύνταγμα πολύς κόσμος έδωσε ξανά την απάντηση του πριν η παρατεταμένη χρήση χημικών κάνει για πολλοστή φορά το έργο της. Για ένα κομμάτι ψωμί και μια για … αιώνια θέση στο δημόσιο (που τουλάχιστον έχει επιτέλους πάψει να είναι σημείο αναφοράς για πολλούς ως κάτι προνομιούχο και …τραγικά εκλεκτό) οι αστυνομικοί – εντολοδόχοι φτάνουν να σκοτώνουν ανθρώπους, οι οποίοι πέφτουν θύματα των δακρυγόνων…
Ο κόσμος διαδηλώνει, εκφράζει την αντίθεση του, έστω και αν ξέρει πως μοιάζει μάταιος αυτός ο τρόπος για να μην περάσουν τα μέτρα. Η προσπάθεια του, όμως, δεν ακυρώνεται. Δεν είναι όλα πρόβατα, υπάρχει ελπίδα. Αυτό είναι και το καλό της κρίσης. Βγάζει στην επιφάνεια ανθρώπους που θέλουν και παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον, που αν είχαν 2 δουλειές θα έδιναν τη μία, ανθρώπους που θέλουν να μιλήσουν με την τέχνη τους, που δεν βλέπουν τους μετανάστες ως εχθρούς, αλλά ως συνοδοιπόρους μιας μεγάλης ανοιχτής κοινωνίας.
Η ανατροπή θέλει χρόνο, κόπο, συλλογικότητα και υπομονή, ακόμη και αν έρχονται απανωτά τα χτυπήματα. Και ο κόσμος όσο προσπαθεί και μάχεται πάντα κάτι κερδίζει. Και αντί να κατηγορεί ο ένας τον άλλο καλό είναι ο καθένας μας – όπως μπορεί και με τον δικό του τρόπο – να δράσει ώστε να προσπαθήσει να ζήσει σε μια πιο δίκαιη και αλτρουιστική κοινωνία.
Αρκεί να θυμηθεί πως όταν φτάσει και πάλι να τα έχει όλα (ενδεχομένως κάποτε να ξανασυμβεί αυτό, διότι η ζωή κάνει κύκλους) να μην επαναλάβει τα ίδια λάθη. Και να μη λησμονήσει ξανά τον διπλανό του, όταν ο ίδιος θα νιώθει ξανά «αυτάρκης»…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 8/11/2011