Το λένε συχνά για τους καλούς ανθρώπους. Ότι φεύγουν νωρίς. Και μπορεί να μην έχουν άδικο. Διότι οι καλοί άνθρωποι έχουν ευαισθησίες. Νοιάζονται για τους γύρω τους. Προβληματίζονται για τους άλλους, Αλλά αυτό προκαλεί επιπτώσεις στην υγεία τους.
Ένας τέτοιος καλός άνθρωπος ήταν ο Δημήτρης Γιαμλόγλου. Δοτικός, υποστηρικτικός και μια υπέροχη παρέα.
Σε μια δίκαιη κοινωνία (όπως ακριβώς δεν είναι δηλαδή η ελληνική) ο Δημήτρης θα ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης σε μια σειρά, θα έφτιαχνε δικές τους ταινίες και θα είχε προτάσεις από τις εταιρίες παραγωγής να βγει μπροστά και να είναι το πρώτο βιολί. Αυτά βέβαια σε μια δίκαιη κοινωνία.
Ακόμη και ως βοηθός σκηνοθέτη σε πολλές σειρές, δουλεύοντας δίπλα σε σκηνοθέτες, όπως ο Πάνος Κοκκινόπουλος, ο Μανούσος Μανουσάκης, ο Χρήστος Δήμας κλπ. έδινε το μάξιμουμ. Και το σημαντικό: Φερόταν ίσα σε όλους τους συντελεστές. Δε ξεχώριζε τους “σταρ” από τους βοηθητικούς ηθοποιούς. Αυτά στο μυαλό του δε χωρούσαν.
Αλλά πέρα από τις σκηνοθετικές του ικανότητες ήταν ένας εκπληκτικός DJ. Από εκείνον έμαθα τόσα και τόσα τραγούδια. Από τις νύχτες του Αυγούστου (και του χειμώνα φυσικά) στο Elanasoupo, από τα περίφημα πάρτι στο σπίτι του στον Κολωνό, αλλά και από την παρέα που μας κρατούσε με τις ιντερνετικές επιλογές του τις μέρες της καραντίνας. Για χάρη του μια λίστα μου στο youtube φέρει το όνομα Giam, όπως ήταν το προσωνύμιο του.
Για την πορεία του και το πώς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 50 ετών χτυπημένος από τον καρκίνο οι περισσότεροι θα έχουν ήδη διαβάσει.
Προσωπικά το 2016 και ενώ διένυα τους χειρότερους μήνες της ζωής μου, ο Δημήτρης μου ζήτησε να του βρω δύο νέους ηθοποιούς για το έργο “Lacrimosa ή απέπρωτο” του Θανάση Τριαρίδη. Τότε η Μάρθα Λαμπίρη – Φεντόρουφ και ο Μιχαήλ Ταμπακάκης μόλις είχαν βγει από την σχολή και ήταν ακόμα άγνωστοι.
Ο Δημήτρης τους εμπιστεύτηκε, όπως και μένα. Ήταν το πρώτο μου θεατρικό κάστινγκ και θα το θυμάμαι για πάντα. Χρόνια μετά που η Μάρθα και ο Μιχαήλ έγιναν πρωταγωνιστές στην ελληνική τηλεόραση, άλλοι θα διατυμπανούσαν πως σε δική τους σκηνοθεσία πραγματοποίησαν το θεατρικό τους ντεμπούτο. Αλλά οι ταπεινοί άνθρωποι δε χρειάζεται και να αυτοδιαφημίζονται. Ήταν μια από τις αγαπημένες μου δουλειές γενικά και μια δουλειά που με βοήθησε σημαντικά και σε επίπεδο ψυχολογίας σε μια πολύ άσχημη για μένα τότε χρονική περίοδο.
Φίλε μου καλέ Δημήτρη, υπέροχε και δοτικέ άνθρωπε, εσύ που μας ένωνες με τα πάρτι σου, τις μουσικές σου, τη θετική σου ενέργεια, την καλοσύνη σου, την ευγένεια σου, το ιδιαίτερο χιούμορ σου, τις ξεχωριστές σου γκριμάτσες σε αποχαιρετώ με βαθιά αίσθηση αγάπης και εκτίμησης. Ήσουν ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στον χώρο του σινεμά και το λέω πραγματικά. Ήθελα να μην είναι η τελευταία φορά που μιλήσαμε η γιορτή σου…”Αν είμαι καλά μου ειπες και θα είμαι θα έρθω και στο πάρτι γενεθλίων του All4fun. Οι χημειοθεραπείες μου πάνε καλά και σε 3-4 μήνες θα είμαι καλά”, μου είχες πει και είχα χαρεί πολύ με αυτήν την εξέλιξη.
Σε αποχαιρετώ με βαθύτατη θλίψη και αιώνια ευγνομωσύνη που πίστεψες σε μένα, αλλά και ένα γενικότερο ευχαριστώ για τα όσα ανιδιοτελώς πρόσφερες στον χώρο. Την ώρα που τόσοι άλλοι στο σινεμά έχουν έπαρση, έλλειψη μπέσας, εσύ ήσουν πάντα δίπλα στους ανθρώπους του χώρου, δίπλα σε όλους και σε όλες που σε γνώρισαν και σε αγάπησαν. Όπως τους αγαπούσες και εσύ με αυτό το υπέροχο χαμόγελο σου.
Θα μας λείψεις πολύ και βαθιά πραγματικά
Τιμή μου, που ήμουν φίλος σου.
Κυριάκος Κουρουτσαβούρης, 11/11/2023
* Το ύστατο αντίο θα δοθεί την Τρίτη 14 Νοεμβρίου στις 11.00 στον Ιερό Ναό Μεταμόρφωσης Σωτήρος στο Χαλάνδρι.
*** Αλλά το πόσο σπουδαίος ήταν φαίνεται και από το αντίο του Θανάση Τριαρίδη, ο οποίος έγραψε χαρακτηριστικά τα εξής στην
επίσημη σελίδα του στο f.b:
ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ!…
Πριν από λίγο οι γιατροί της εντατικής του Βουγιουκλάκειου Θεραπευτηρίου μάς ενημέρωσαν πως έφυγε ο Δημήτρης ο Γιαμλόγλου. Το πιστοποιητικό θανάτου του θα γράφει πως ήταν μόλις 50 χρονών και πως πέθανε εξαιτίας ενός βαρύτατου μεταστατικου καρκίνου που ο ίδιος τον έμαθε εδώ και τέσσερις μήνες.
Τα πιστοποιητικά θανάτου λένε ψέματα. Αν η ζωή μετριέται με την φιλία, με την αγάπη, με τον έρωτα, με την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση, με την δημιουργία, με την αδιάκοπη γιορτή της συνύπαρξης, ο Δημήτρης έζησε χίλιες ζωές. Ποτέ μου δεν συνάντησα κάποιον σαν κι αυτόν – ούτε και μπορώ να τον περιγράψω με λέξεις. Κανένας δεν αγάπησε τοσο άδολα και με τόση δοτική καλοσύνη τους ανθρώπους όπως αυτός – και σε κανέναν δεν αντιγυρίστηκε τόση αγάπη. Σκηνοθετησε ταινίες, θεατρικά έργα, τηλεοπτικές σειρές, έγραψε κάθε λογής σενάρια, δούλεψε σε εκατοντάδες άλλες ταινίες και σε δεκάδες σήριαλ, υπήρξε ο πιο ενεργός ακτιβιστής και ο πιο ενεργός αιμοδότης – και συνάμα χόρεψε, ήπιε, φλέρταρε, αγάπησε, και ξημερωσε την ανατολή του ήλιου περισσότερες φορές από κάθε άλλον άνθρωπο του κόσμου. Το πιο σημαντικό: όλα αυτά τα έκανε ενώνοντας τους ανθρώπους – δίνοντας τους νόημα και δεσμό.
Έζησα 29 χρόνια με τον Δημήτρη: ήμασταν μαζί στους μαχαλάδες των τσιγγάνων της Σαλονίκης, μαζί και στο Δίκτυο των Εθελοντών Αιμοπεταλιοδοτών, υπήρξαμε συγκάτοικοι στην Αθήνα, κάναμε μαζί παραστάσεις (χάρη σε αυτόν βγήκα στο θέατρο) και ταινίες – και φυσικά αναρίθμητα σχέδια και ατέλειωτα όνειρα για το μέλλον. Μα από όλα πιο πολύ ο Δημήτρης ήταν και είναι και θα είναι για μένα μια ταυτότητα: ήμουν φίλος του, άρα ανήκα στην τρομερή και αράγιστη κοινότητα των δικών του – που συχνά δεν γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο μα ξέραμε πως είμαστε αδέλφια καθώς εκείνος μας ένωσε για πάντα.
Και θέλω να το πω: Ο Δημήτρης έζησε μια υπέροχη ζωή – την πιο υπέροχη ζωή που μπορούσε να υπάρξει στη Γη. Και την ζωή αυτή μάς την μοίρασε δίχως να κρατήσει για τον εαυτό του το παραμικρό. Και τώρα που έφυγε θα ήθελε να κάνουμε ό,τι κι αυτός: Να αγαπούμε δίχως να κρατάμε καβάντζες, να ερωτευόμαστε ασταμάτητα, να στεκόμαστε δίπλα στους κατετρεγμένους (όπως ο ίδιος έκανε μέχρι το τέλος), να χορεύουμε όλοι μαζί στην μεγάλη γιορτή. Πριν είκοσι μέρες μου το είπε στο τηλέφωνο: “Αμα είναι να πεθάνω, να μου το πεις – για να κάνουμε το πάρτι…”
Σε μια από τις επόμενες μέρες το σώμα του Δημήτρη θα καεί στο Αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας. Λέμε να ακουστεί το τραγούδι “What a Life” που τόσο του άρεσε και τόσο όμορφα χόρευε τα τελευταία χρόνια – ιδίως τις πρωινές ώρες. Κατόπιν θα αρχίσει το πάρτι – όπως θα το ήθελε ο ίδιος. Πρώτα στο “Έλα να σου πω” και κατόπιν στο σπίτι του – για να γκρεμίσουμε τους τοίχους. Κι αν δείτε κάποιον από εμάς να κλαίει, μην μας παρεξηγήσετε: Θα είναι δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης για την σπάνια τύχη μας, για τον Δημήτρη μας, για το μεγάλο δώρο της ζωής μας.
Θ.Τ 11/11/2023
