Είχε μια ακόμη ευκαιρία να διασωθεί από το προσωπικό της ναυάγιο. Ακόμη και τώρα, όμως, προτίμησε να μείνει εκεί.
Τώρα βρήκε την άγνοια ως σανίδα σωτηρίας.
Θυμάμαι τέλη Οκτώβρη του 19 πόσο άκομψα είχε φερθεί στον Γιάννη Αναστασάκη, όταν τον έπαψε – στο έτσι και εντελώς ξαφνικά – από την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Κρατικού Θεάτρου, το οποίο βρισκόταν και σ’ ένα στάδιο ανοικοδόμησης και μεγάλης ανόδου.
Τότε πάλι κάποιοι φωνάζαμε, αλλά οι πολλοί σιώπησαν και πήγαμε παρακάτω…
Αλλά παραπάει πια. Σήμερα εξόργισε ακόμα περισσότερο τους καλλιτέχνες και δη τους ηθοποιούς, αφού η συνέντευξη τύπου είχε να κάνει με θέμα του θεάτρου.
Πιστεύω πως δεν γνωρίζει ούτε 100 ονόματα στον χώρο (και πολλά ίσως λέω) και καταφέρνει μ’ έναν σχεδόν μαγικό τρόπο να στρέφει απέναντι της ακόμα και τους τελευταίους που μπορεί να την έβλεπαν με κάποια ίχνη οριακής συμπάθειας.
Kι αν κάποιος δε ξέρει τη διαφορά της υποκρισίας και της υποκριτικής τέχνης, τι στο καλό κατέχει ένα τέτοιο αξίωμα;
Και επειδή, όπως έχω ξαναγράψει όταν της λες να παραιτηθεί, δεν το κάνει, τουλάχιστον “σταματήστε κυρία να υποκρίνεστε πως είστε υπουργός πολιτισμού…”