H απαξίωση όταν αισθάνεσαι ότι κάτι σε απειλεί βάσιμα είναι ουσιαστικά ένα είδος άμυνας. Συχνά, όμως, προκύπτει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Όπως συμβαίνει στην περίπτωση των νέων ατυχέστατων δηλώσεων του Θόδωρου Πάγκαλου.
«Μόδα των τεχνολογιών», χαρακτήρισε τον απλό κόσμο που συρρέει κάθε βράδυ στο Σύνταγμα, προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις. Γιατί αυτός ο κόσμος άρχισε να ξυπνάει. Άρχισε να ξεβολεύεται από τον καναπέ του, άρχισε να διεκδικεί.
Βρήκε το πάτημα να βγει στους δρόμους, στις πλατείες, να νιώσει ότι πολεμάει για το γενικό καλό και όχι για το δικό του συμφέρον. Ένα ελάττωμα του Ελληνα είναι ότι λειτουργεί εγωϊστικά. Μήπως, όμως, τον έμαθαν έτσι οι γενιές της ρεμούλας, της μίζας, του βολέματος, της καρέκλας, της αρπαχτής; Και ποιοι απαξιώνουν αυτήν την σπουδαία πρωτοβουλία; Εκείνοι οι λίγοι που νοιάζονται μόνο για το πώς θα φάνε από τα έτοιμα. Εκείνοι που όταν έρθουν τα δύσκολα βγάζουν την ουρά από τα σκέλια;
Αυτό που γίνεται αυτές τις ημέρες στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας είναι υπέροχο. Ανθρωποι όλων των ηλικιών, οικογενειάρχες με τα παιδιά τους, εργαζόμενοι, φοιτητές, άνεργοι γίνονται μια παρέα και εκδηλώνουν ειρηνικά την αγανάκτηση τους.
Δεν το κάνουν, μάλιστα, ως μια μάζα κατευθυνόμενων πολιτών από κόμματα και συμφέροντα, αλλά επειδή το αισθάνονται και έχουν πολλά και σοβαρά αιτήματα, τα οποία απαιτούν πια να ικανοποιηθούν. Στην πλατεία φυσικά συμβαίνουν και αρνητικά, όμως είναι καλό να στεκόμαστε πιο πολύ στα όσα θετικά που είναι σαφώς και περισσότερα και πιο αισιόδοξα για το μέλλον…
Εξι μέρες μετά την ιστορική πρώτη συνάντηση της 25ης Μαϊου υπάρχουν ακόμα ορισμένοι που θεωρούν ανούσιες αυτές τις αντιδράσεις. Υπάρχουν και κάποιοι που τις χλευάζουν, όμως ο κόσμος που συγκεντρώνεται τα βράδια στις πλατείες δεν το κάνει απλά, επειδή ακολουθεί τη μόδα. Ούτε επειδή έχει κάνει like στη σελίδα των Αγανακτισμένων, ούτε επειδή δηλώνει πως θα κάνει attending.
Tο κάνει γιατί αισθάνεται την ανάγκη να λειτουργήσει ως ομάδα, γιατί ξέρει πως αντιδρώντας σε μια αντιλαϊκή πολιτική σίγουρα δεν μπορείς να βγεις ακόμα πιο ζημιωμένος. Και όσοι ακόμα παραμένουν στους καναπέδες τους ή, δε θυσιάζουν ένα ποτό, έναν βραδινό καφέ δίχως να το ξέρουν πρέπει να ευγνομωνούν όσους περνούν τον χρόνο τους στις πλατείες για να εκδηλώσουν τη διαμαρτυρία τους.
Είναι εκείνοι που στέλνουν και ένα ηχηρό μήνυμα στους πολιτικούς, οι οποίοι δημοσίως μπορεί να απαξιώνουν τις ενέργειες τους, αλλά είναι σίγουρο πως γνωρίζουν καλά τι δύναμη κρύβουν ως σύνολο. Ακόμη και αν αυτά τα αιτήματα δεν ικανοποιηθούν το κέρδος τουλάχιστον είναι πως τα πράγματα δε θα γίνουν χειρότερα. Διότι αν συμβεί κάτι τέτοιο τότε ο αγώνας θα αποκτήσει ένα πολύ πιο επαναστατικό χρώμα. Και αυτή η ρότα σαφώς και δεν τους συμφέρει καθόλου…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 31/05/2011