Φλεβάρης του 2007 και σ’ ένα στάδιο προσωπικής αναζήτησης τότε βρίσκομαι στο υπόγειο ενός θεάτρου σ’ ένα στενάκι κάπου στο Νέο Κόσμο δίπλα από την Καλλιρόης. Λανθασμένα φυσικά είχα τότε μια άλλη άποψη για το τι εστί θέατρο στην Ελλάδα. Νόμιζα πως είναι μόνο εκείνα τα μεγάλα που χωρούν 500+ θεατές και οι ηθοποιοί θα έπαιζαν ή σε “κουλτουριάρικα” έργα ή σε εμπορικές χαζοκωμωδίες της σειράς. Η τελευταία φορά που με θυμάμαι σε θέατρο ήταν κάπου στα μέσα του 90 να βλέπω Άννα Φρανκ (επειδή με πήγαν) με την Κούρκουλα. 12-13 χρόνια, μετά, λοιπόν, βρίσκομαι στο Υπόγειο να παρακολουθώ σαν τυχαίος περαστικός το παντελώς άγνωστο για μένα “Μόνο την αλήθεια”.
Τον Κώστα Γάκη ήξερα μόνο, επειδή εκείνον τον καιρό έπαιζε στην τηλεόραση. Δεν είχα ξανακούσει ποτέ ούτε ποιος είναι ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, ούτε ποια είναι η Κατερίνα Μαυρογεώργη, ούτε ποιος είναι ο Μάκης Παπαδημητρίου.
Ήταν τόσο πλήρης εκείνη η παράσταση, που με μάγεψε. Αποφάσισα τότε να δω αλλιώς τι εστί θέατρο και ηθοποιοί-καλλιτέχνες στην Ελλάδα. Μετά από λίγο καιρό πήγα και είδα στο ίδιο θέατρο το “Kαθόλου καλά” με τον Γιώργο Γάλλο, την Ιωάννα Παππά και τον Όμηρο Πουλάκη.
Μια σπίθα είχε ανάψει μέσα μου, ένας άλλος συναρπαστικός κόσμος πέραν από εκείνον του αθλητικού, που ήταν πάντα μέσα μου. Και κάπως έτσι γεννήθηκε 1.5 χρόνο μετά και το All4fun και κάπως έτσι έφτασα στο σημείο να πηγαίνω – όχι τυχαία πια – σ’ εκείνο το θέατρο κοντά στην Καλλιρόης. Και συχνά να θυμάμαι εκείνη την αίσθηση της πρώτης φοράς στο Υπόγειο. Και εκείνης της πρώτης επίσκεψης στο Δώμα και έπειτα στην κεντρική Σκηνή…
Ξεκινώντας από τα συγκλονιστικά “Ορφανά” με την καθηλωτική Μαρία Κίτσου να παίρνει το βραβείο Μελίνα Μερκούρη το 2012 και συνεχίζοντας με ορισμένα δικά μου highlights, όπως το “Γιοι και Κόρες” του Γιάννη Καλαβριανού, αλλά και τα “Παράσιτα” με το βραβείο του κοινού του All4fun το 2015 στην Κόρα Καρβούνη.
20+1 χρόνια θέατρο Νέου Κόσμου πλέον, 11 για μένα ως θεατή, που θα μπορούσαν να είναι και 0 αν εκείνο το “Μόνο την αλήθεια” δεν είχε καταφέρει να αποκαλύψει μια άλλη καλά κρυμμένη αλήθεια μου..
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 24/1/2018