Το πώς έχουμε προάγει το εγώ και όχι το εμείς

Παρατηρώ ότι όσοι υποστηρίζουν το ναι, λένε «μείνε στην Ευρώπη» γιατί φοβούνται ότι θα έρθουν ακόμα χειρότερες μέρες. Αναρωτιέμαι αν έχουν διαβάσει καλά τις σελίδες της προτεινόμενης συμφωνίας.

Την περασμένη εβδομάδα η επίτευξη συμφωνίας έμοιαζε πολύ κοντά. Ήταν κάτι που και εγώ επιθυμούσα. Ξημερώματα Σαββάτου μαθαίνω για το δημοψήφισμα. Η εξέλιξη δεν ήταν αυτή που επιθυμούσα.

Ωστόσο ένα δημοψήφισμα θεωρώ πως είναι μια δημοκρατική διαδικασία.

Στις μέρες που ακολούθησαν έβγαλα το συμπέρασμα πως οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν την παιδεία για να συμμετάσχουν σε δημοψήφισμα. Προτιμούν να κρίνουν τα πάντα εκ του ασφαλούς από το ν’ αποφασίζουν οι ίδιοι για βασικά ζητήματα. Επιπλέον έγιναν και λάθη από την κυβέρνηση. Το πρώτο έχει να κάνει με το ασαφές του ερωτήματος και το δεύτερο με το ότι το Όχι μπήκε πάνω από το Ναι.

Ένα επικοινωνιακό λάθος, που δίνει το δικαίωμα στους υποστηρικτές του Ναι δικαίως να φωνάζουν.

Ακούω κόσμο να βρίζει συνεχώς τον Aλέξη Τσίπρα. Ότι έκλεισαν οι τράπεζες, ότι τίποτα δεν κινείται στην αγορά κλπ. Λάθος υπολογισμός των δεδομένων ενδεχομένως. Οι λάθος χειρισμοί είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ποιος είναι αλάνθαστος απ’ όσους τόσο εύκολα κρίνουν, ποιος είναι στο απυρόβλητο; Ή όσοι κράζουν δεν κάνουν λάθη στην καριέρα τους, λάθη στην καθημερινότητα τους;

Να μου πεις αυτά αφορούν μόνο εκείνους και τις ζωές τους, όχι μια ολόκληρη χώρα. Το καταλαβαίνω, όμως σ’ έναν πόλεμο, όπως είναι αυτός των διαπραγματεύσεων μπορεί να κάνεις και λάθη. Και επιπλέον το τι είναι σωστό και λάθος το κρίνει τελικά η ιστορία…

Το νέο μνημόνιο, το οποίο υποστηρίζει η πλευρά του Ναι έχει και πάλι καταστροφικούς, επαχθείς όρους. Λένε ότι σε κρατάει στην Ευρώπη. Κοντά σ’ αυτό το πρόγραμμα θα υπέγραφε και ο Τσίπρας, ζητώντας κάποιους πιο χαλαρούς όρους. Δεν τα κατάφερε, αλλά προσωπικά θεωρώ πως το προσπάθησε. Και επιπλέον ποια είναι αυτή η Ευρώπη; Αυτή που η Γερμανία, η χώρα που είναι υπεύθυνη για δύο παγκόσμιους πολέμους είναι το απόλυτο αφεντικό και κανείς δεν της λέει τίποτα;

 

Κατηγορούν τον πρωθυπουργό και το επιτελείο του ότι έχει πει ψέματα. Δεν μπορείς πάντα να προδικάσεις τι θα συμβεί. Αναρωτιέμαι με πόσα πολυπληθή σποτάκια μπορεί να γεμίσει κανείς τα κανάλια με τα άπειρα ψέματα που μας σέρβιραν οι κυβερνήσεις των προηγούμενων 40 χρόνων. Ο Σαμαράς που κατηγορεί τον Τσίπρα πόσα ψέματα μας έχει αραδιάσει τόσα χρόνια; Εδώ το 1993 (σαν σήμερα σχεδόν 4 Ιουλίου) έλεγε πως δε θα επιστρέψει ποτέ στη ΝΔ, ακόμη και αν έβγαινε αρχηγός της…

Πώς αυτός ο άνθρωπος συνεχίζει να παραμένει στην πολιτική λοιπόν; Με ποια μούτρα και με ποιο δικαίωμα μας μιλάει κάθε λίγο και λιγάκι αυτός και ο κύριος Βενιζέλος, που είναι από τους βασικότερους υπεύθυνους για την κατάσταση της χώρας μας;

Ένας από τους λόγους που επιθυμούσα επίτευξη συμφωνίας είναι ότι φοβάμαι πως με το διαφαινόμενο Ναι που προκύπτει αυτή η κυβέρνηση θ’ αναγκαστεί να πέσει και θα δούμε ξανά στην εξουσία όλους αυτούς που μας καταδυνάστευαν για χρόνια. Ενδεχομένως όλο αυτό να λειτουργεί και ως ένα μέρος σχεδίου των εταίρων για να περάσουν τα μέτρα με μια κυβέρνηση, η οποία δε θα τους αρνηθεί τίποτα. Δε μου αρέσουν τα σενάρια συνομωσίας, απλά είναι μια σκέψη, που ενδεχομένως να ευσταθεί.

 

Εγώ λέω όχι άλλο Σαμαροβενιζέλοι, όχι άλλο αυτοί που μας έφεραν εδώ, που μας έφθειραν ψυχολογικά, που μας γέμισαν ανέργους και αστέγους, που έκλεισαν τόσες επιχειρήσεις. Γιατί ο Τσίπρας και ο κάθε Τσίπρας ο οποίος βρίσκεται στην κυβέρνηση μόλις 5 μήνες δεν μπορεί να ευθύνεται για την κατάντια χρόνων…

Πάμε και σε εκείνους τους συνταξιούχους, που γκρινιάζουν και διαμαρτύρονται. Οι εικόνες από τα ΑΤΜ, μου θυμίζουν την παρακμή της Ελλάδος. Το πώς έχουμε προάγει το εγώ σ’ αυτήν τη χώρα και όχι το εμείς.

Προσωπικός χαμός για να πάρουν 120 ευρώ. Σέβομαι τον κόπο τους, σέβομαι τη δουλειά δεκαετιών. Ωστόσο και εμείς δουλεύουμε και ο διπλανός μας δουλεύει, δεν καθόμαστε. Η χώρα βρίσκεται σε μια δύσκολη κατάσταση. Ας βοηθήσουν όσο μπορούν, ας δανειστούν για λίγο από εκείνους, που μέσα στο Σαββατοκύριακο έκαναν αναλήψεις 1000 και 1500 ευρώ και εξαφάνισαν σε χρόνο dt τα χρήματα των τραπεζών.

Αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, εμφύλιο, δικτατορία και έρχονται τώρα και μιλούν για πολύ δύσκολες στιγμές. Ναι όντως ζούμε, αλλά ας δείξουν υπομονή για λίγες ημέρες. Και εξάλλου αυτοί δεν ψήφιζαν τόσα χρόνια αυτές τις κυβερνήσεις που μετέτρεψαν σε ψίχουλα τη σύνταξη τους; Εκείνοι δε γαλούχησαν γενιές και γενιές να θέλουν με κάθε τρόπο να μπουν στο δημόσιο για να έχουν ένα εξασφαλισμένο μέλλον, όπως έλεγαν στα παιδιά τους;

Εκεί που θεωρώ πως θα έπρεπε να μεριμνήσει περισσότερο η κυβέρνηση είναι για όσους συνταξιούχους υπάρχουν σοβαρά προβλήματα υγείας. Ωστόσο όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα και απρόσμενα, που ενδεχομένως να μην υπήρχε ο χρόνος για προληπτικά μέτρα.

Παρατηρώ όσοι υποστηρίζουν το ναι να το κάνουν με λύσσα. Αυτοί του όχι πάλι είναι αποκλεισμένοι μόνο στον υπολογιστή τους. Και όταν βρίσκονται οι δύο πλευρές αντιμέτωπες αυτοί του ναι παίρνουν ένα μανιασμένο ύφος λες και είναι οι εταίροι μας. Πιο αδυσώπητοι, πιο σκληροί, πιο απαιτητικοί και πιο ειρωνικοί ακόμα και από τον ίδιο τον Σόιμπλε. Από πότε πρέπει ν’ απολογείται αυτός που έχει μια δημοκρατική άποψη;

 

Και γιατί όλοι αυτοί οι επικεφαλείς του Ναι δεν βγήκαν ποτέ να βοηθήσουν οικονομικά την Ελλάδα. Όλοι αυτοί οι πλούσιοι επιχειρηματίες, οι οποίοι εμφανίστηκαν ξαφνικά στο προσκήνιο και ενδιαφέρονται τάχα για το καλό της χώρας; Θα μπορούσαν τόσο καιρό να έχουν βάλουν το χέρι στην τσέπη και να καλύψουν ένα μέρος των χρεών μας.

Ο Βαρουφάκης είπε χθες ότι το ναι και το όχι του δημοψηφίσματος δεν είναι ναι ή όχι στην Ευρώπη. Εύχομαι και προσδοκώ ότι λέει αλήθεια. Από την άλλη δε ξέρω και σίγουρα. Πιστεύω πως το 90% του κόσμου θέλει να παραμείνουμε στο ευρώ. Ανάμεσα τους και εγώ. Μόνο εκείνοι του ΚΚΕ, το οποίο και κάποτε ψήφιζα θέλουν δραχμή, αλλά επειδή είναι πάντα του όχι αν το 90% ήθελε δραχμή, εκείνοι θα ήθελαν ευρώ…

Το αν, ωστόσο, πάμε στη δραχμή δε ξέρω μακροπρόθεσμα τι μπορεί να φέρει στη χώρα. Υπάρχουν και δημοσιεύματα που δεν το βρίσκουν τόσο κακό. Δεν είμαι ειδικός, ούτε οικονομολόγος, ούτε μελλοντολόγος.

Τα πρακτορεία στοιχημάτων, πάντως, σχεδόν θεωρούν δύσκολη την έξοδο μας από το ευρώ μέσα στο 2015, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Όπως θεωρούν ως φαβορί το Ναι. Και τα στοιχήματα μακροπρόθεσμης διάρκειας είναι συνήθως ασφαλής οδηγός για το τι πρόκειται να συμβεί.

Είναι λογικό το Ναι να θεωρείται επικρατέστερο. Με τόσα που λέγονται καθημερινά στα κανάλια, με τέτοια προπαγάνδα (πλέον και από σάιτ) και με κλειστές τράπεζες όλα αυτά λειτουργούν ως εχθροί του Όχι. Αναρωτιέμαι πόσο λίγοι θα είναι οι συνταξιούχοι που στήθηκαν και στήνονται στην ουρά για τη σύνταξη τους, δεν ξέρουν ν’ ανοίγουν έναν υπολογιστή εκείνοι που τελικά θα ψηφίσουν όχι.

Επιπλέον αναρωτιέμαι τελικά αν αξίζει ο Τσίπρας και ο κάθε αριστερός ηγέτης το να παλεύει για κάτι καλύτερο γι’ αυτούς τους Έλληνες. Προσωπικά μου αρέσει ο Τσίπρας, μου βγάζει κάτι αληθινό, κάτι νέο, κάτι ανανεωτικό. Μου τονώνει την αυτοπεποίθηση. Μπορεί και να κάνω λάθος, μπορεί απλά να είναι ένας πολιτικός, ο οποίος ξέρει να κερδίζει τη συμπάθεια σου, αν δεν τον αντιμετωπίζεις με παρωπίδες.

Αυτά που γράφονται για εθνικό διχασμό δε με αγγίζουν. Και αυτοί του ναι που θέλω να είναι φίλοι μου θα παραμείνουν φίλοι μου. Και επιπλέον ούτε μου αρέσουν όλοι οι Έλληνες, ούτε και με αφορούν. Ούτε εγώ τους κάνω παρέα, ούτε εκείνοι. Δεν τους παρακολουθώ, δε μ’ ενδιαφέρει η γνώμη τους, δε μ’ ενδιαφέρει και η γνώμη τους για μένα. Έτσι απλά. Μπορεί να ακούγεται ελιτίστικο, αλλά είναι τουλάχιστον ειλικρινές.

Δε μ’ ενδιαφέρουν οι κενοί άνθρωποι που τους νοιάζει μόνο πόσα χρήματα βγάζουν, που πηγαίνουν στη Μύκονο για εβδομάδες, που τροφοδοτούν με κάθε ανύπαρκτο τρόπο τα lifestyle περιοδικά, που παίρνουν Καγιέν, που φοράνε ακριβά ρούχα, που δίνουν 5 χιλιάρικα στα μπουζούκια ενώ ο συμπολίτης τους ψάχνει να φάει από τα σκουπίδια, που δε νοιάζονται για τον διπλανό τους, που αγοράζουν την τελευταία έκδοση στο Iphone, που τόσο καιρό αδιαφορούν και θα συνεχίσουν να αδιαφορούν όποιες και αν είναι οι συνθήκες για τον άστεγο του Συντάγματος. Εντελώς συμπτωματικά όλοι αυτοί που περιγράφω εκφράζονται με το ναι…

Και ορισμένοι, μάλιστα, πριν από λίγες ημέρες έσπευσαν να αποθεώσουν τους δανειστές και τους εταίρους μας, με πλακάτ, τα οποία δείχνουν το μέγεθος της υποτέλειας τους. Καταλαβαίνω την πλουτοκρατία που θέλει το ναι, δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να καταλάβει το φτωχό πολίτη. Καταλαβαίνω τους νεοφιλεύθερους, διότι η πολιτική τους είναι αυτή που έχει διαμορφώσει τους κατώτατους μισθούς και έχει συντελέσει στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Αυτούς που δεν καταλαβαίνω είναι αυτούς που μετά βίας βγάζουν τον μήνα..

Μου αρέσει ο κόσμος του διαδικτύου, μου αρέσoυν τα social media. Ένα από τα μείον τους βέβαια είναι ότι ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του. Μα δεν είναι δημοκρατικό; Βεβαίως και είναι. Αυτό που μ’ εκνευρίζει, ωστόσο, είναι η εικόνα του «ειδικού» για τα όλα τα θέματα και το γεγονός του αλάθητου. Παρατηρώ ότι ξαφνικά έχουμε γεμίσει ειδικούς. Όλοι έμαθαν να μιλάνε για το κούρεμα, τα ομόλογα, το PSΙ και άλλους οικονομικούς όρους.

Να μου πεις και εσύ γιατί γράφεις; Πρώτα απ’ όλα γιατί δηλώνω δημοσιογράφος (έστω και αν δυστυχώς έχει απαξιωθεί εντελώς ο χώρος) και δεύτερο γιατί το γράψιμο και η αποτύπωση των σκέψεων σου λειτουργούν απελευθερωτικά και προς τέρψη της ψυχής…

Ακόμη και τώρα θα ήλπιζα σε μια συμφωνία, η οποία θα απέτρεπε το ενδεχόμενο επιστροφής των ίδιων απεχθών προσώπων. Κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση πλέον μοιάζει ουτοπικό.

Αυτό που προσδοκώ και θέλω να δω και χάρηκα όταν επιτέλους βγήκε μια αριστερή κυβέρνηση είναι μια Ελλάδα αλληλέγγυα, αξιοκρατική με ανθρώπους που θα είναι δημιουργικοί, θα δείχνουν επαγγελματισμό και θα εκφράζουν ένα γενικότερο ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο τους. Ευελπιστώ να συνεχίσω να το προσδοκώ ό,τι και αν συμβεί από την ερχόμενη εβδομάδα….