Η Εθνική ομάδα δεν είναι επιλογή καριέρας.
Είναι καθήκον ιερό.
Κάποια πράγματα είναι ιερά.
Το να είσαι παίκτης της Εθνικής ομάδας είναι τιμή γιατί εκπροσωπείς όλους τους Έλληνες. Αυτό πρέπει να το μαθαίνουν όσοι για πρώτη φορά φορούν την γαλανόλευκη φανέλα με το Εθνόσημο. Στην Εθνική παίδων, εφήβων κλπ.
Πρέπει όμως να υπάρχουν και άνθρωποι κατάλληλοι για να το διδάξουν. Προπονητές, παράγοντες.
Να υπάρχουν άνθρωποι που να εξηγούν στα νέα παιδιά για την Αξία Ζωής που λέγεται Εθνικη Ομάδα.
Να γαλουχηθουν με αυτα τα ιδανικά από την πρώτη στιγμή που πατούν το πόδι τους στα αποδυτήρια της Εθνικής.
Δυστυχώς τα πρότυπα της Εθνικής Ανδρών δε βοηθούν.
Είναι λογικό ένας παίκτης πάνω από τα 32 ειδικά, να νιώθει ότι δεν έχει πολλά χρόνια καριέρας μπροστά του. Ν’ αγωνιά για την πορεία του.
Ακόμα και αν έχει 10 εκατομμύρια στην τράπεζα; Μπορεί, γιατί όχι;
Θα σας πω εγώ ότι όλοι οι άνθρωποι σ’ έναν σύλλογο, συνεργάτες, παράγοντες, προπονητές, γυμναστές, γιατροί, σ’ αυτούς τους παίκτες τους λένε το ορθό: “Πρέπει να ξεκουραστείς για να είσαι έτοιμος για την σεζόν”.
Μπορεί να το λένε και οι άνθρωποι της οικογένειας ενός διεθνή αθλητή, γιατί τους λείπει.
Μπορεί επίσης ένας αθλητής να μην ταιριάζει με τον προπονητή της Εθνικής Ομάδας και να μην παίζει όσο θέλει. Οπότε δε γουστάρει απλά.
Πολλά” μπορεί” και πολλοί λόγοι, για να πει κάποιος, δεν πάω στην Εθνική ομάδα.
Το ερώτημα είναι αν έχει το δικαίωμα να κάνει το λογικό; το ορθό;
Αν έχει το ηθικό δικαίωμα απέναντι σε έναν Λαό να πει δεν πάω; Δεν πάω να υπηρετήσω την πατρίδα;
Επίσης αν κάποιος δεν έχει τις ηθικές αντιστάσεις να καταλάβει και δεν θέλει να πάει, εκεί που πρέπει να πάει, υπάρχουν θεσμοί να προστατέψουν αυτή την υπέρτατη αξία που λέγεται Εθνική Ομάδα;
Υπάρχει νομικό πλαίσιο; Υπάρχουν υπεύθυνοι για να συζητήσουν και να πείσουν τους παίκτες να παίξουν για την Ελλάδα; να διαμορφώσουν ένα κλίμα ομοψυχίας; Να υπεκθυμισουν το χρέος απέναντι σ’ ένα Έθνος; Υπάρχει κάποιος που πληρώνεται για αυτό; Και αν ναι, τι έχει κάνει;
Τέλος μια ρομαντική ερώτηση:
Αν οι παίκτες του ’87 και έπειτα, που ήταν πάνω από 30 (Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας και άλλοι), δεν έπιαζαν και σκέφτονταν την κούραση τους, θα υπήρχε μπάσκετ για να έχουν συμβόλαια οι σύγχρονοι “κουρασμένοι”;
Ελάτε παλικάρια μου…
Υ. Γ. Είχα επιλογή να μην γίνω δυσάρεστος και να γκρινιαξω Κυριακή πρωί σ’ ένα δημόσιο μέσο. Αλλά κατέληξα ότι δεν έχω το δικαίωμα να σιωπώ, εφόσον αγαπώ το Ελληνικό μπάσκετ, που μου έχει δώσει τόσα πολλά στη ζωή μου.
Του Νίκου Μπουντούρη από τον προσωπικό του λογαριασμό στο f.b, 27/7/2025