Παγιδεύεται η σκέψη, κόβεται η ανάσα, παγώνει το αίμα! Πρώτα ανησυχία, μετά οργή και τώρα οδύνη… Τρεις άνθρωποι έφυγαν χθες το πρωί από το σπίτι τους για την εργασία τους. Για να βγάλουν το μεροκάματο τους!Είναι τρομακτικό αυτό που συνέβη…
Το αφήσαμε να ξεσπάσει αυτό το κύμα βίας και τώρα μας παρασύρει… Δεν είναι, πλέον, κανείς σίγουρος για το που θα φτάσει, και αν θα σταματήσει. Ξέσπασε το πραγματικό δράμα που χρόνια το είχαμε καλύψει, που πέρναγε δίπλα μας, μας ακουμπούσε και το προσπερνάγαμε. Τώρα όλοι κάνουν ότι δεν ήξεραν. Μια χώρα ανυποψίαστη! Να δεχτούμε ότι κομμάτια του λαού και δεν γνώριζαν και δεν ευθύνονται, αλλά όλοι, μα όλοι, άγνοια;
Είναι να απορεί κανείς πώς απλώθηκε τόση χρυσόσκονη σε τόση σαπίλα. Είναι να απορεί κανείς πώς κρύφτηκε για ολόκληρα χρόνια η πραγματικότητα…
Ψεύτικοι αριθμοί στα οικονομικά, ψεύτικα είδωλα, κατασκευασμένα από τα “σοβαρά” μέσα ενημέρωσης και από τηλεπερσόνες, με ένα πνευματικό κόσμο να σιωπά ένοχα. Ακόμα και οι “αλήθειες” ήταν, όπως αποδείχτηκαν, ψεύτικες, ακόμα και η εθνική υπερηφάνεια που αισθανθήκαμε για την αναβίωση των ολυμπιακών αγώνων, ακόμα και οι ευτυχισμένες μας στιγμές μπαίνουν σε διαδικασία αμφισβήτησης. Μήπως έγιναν όλα αυτά για να κονομήσουνε μερικοί, δεν είναι απλά σκέψη, αλλά βεβαιότητα!
Και τώρα, τι; Μια χώρα προδομένη και παραδομένη. Σε κηδεμονίες, σε ανεξέλεγκτη οργή που μετατρέπεται σε μίσος. Το κοινό περί δικαίου αισθήματος κόντρα στην εξουσία μπορεί να οδηγήσει σε διαδρομές που είναι το ίδιο επικίνδυνες και με την ανομία, με την μη απόδοση ευθυνών…
Αν οι διαστάσεις της κρίσης ήταν σε στενά οικονομικά πλαίσια, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε με αισιοδοξία για έξοδο και διέξοδο. Θα μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς 13ο και 14ο μισθό. Θα μπορούσαμε να ξεγελάσουμε και την φτώχεια και την πείνα μας με ένα καλό βιβλίο, με μια βόλτα στην Ακρόπολη, με ένα ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα. Αρκεί να πιστεύαμε κάπου… Χάσαμε την πίστη μας, ακόμα και στον εαυτό μας!
Πριν από μερικές εβδομάδες μια κυριακάτικη εφημερίδα είχε ως τίτλο: Αλλαξε η Ελλάδα, με αφορμή τα νέα οικονομικά μέτρα. Αργήσαμε να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα δεν άλλαξε, αλλά “χάθηκε”. Και φυσικά δεν χάθηκε στις περικοπές των μισθών, αλλά της αξιοπρέπειας μας. Χάθηκε στα πρότυπα που μας επέβαλε η τηλεόραση, χάθηκε σε πολιτικά πρόσωπα που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ με την ψήφο μας, χάθηκε από την στιγμή που ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν από παντού οι άνθρωποι του πνεύματος και η φωνή τους. Και μαζί με όλα αυτά χάθηκαν και τρεις ψυχούλες…
Του Λάζαρου Μουρκάκου, δημοσιογράφου του {ΦΙΛΑΘΛΟΥ}, 07/05/2010